บทที่174 หายนะของตระกูลฉัตรมงคล
เมื่อคําพูดของโย ตาเปล่งออก ทั้งงานเริ่มแตกตื่น
รอยยิ้มบนใบหน้าของทุกคนเริ่มหุบ ในวิลล่าเงียบ สงัดลงทันที
ในตอนแรกสนุกสนานอย่างมาก ตอนนี้ทุกๆคนมอง ไปที่นกที อย่างประหลาดใจ ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
นกที ยิ่งงงกว่า ในใจคิดไม่ได้มาสู่ขอหรอกหรอ ทําไมถึงได้พูดแบบนี้ออกมา หรือคิดว่าตระกูล ฉัตรมงคลของเราเทียบกับตระกูลลัดดาวัลย์ไม่ได้ อยากแสดงอำานาจ?
ไม่เพียงแค่เขาที่คิดแบบนั้น ชรินทร์ทิพย์ก็คิดแบบ เดียวกัน
“แม่สามี คุณอย่าล้อฉันเล่นเลย ถึงแม้ตระกูล ฉัตรมงคลของเราเทียบไม่ได้กับตระกูลลัดดาวัลย์แต่เพียงแค่ลูกชายของคุณรักใคร่ปรองดองกัน พวกนี้ก็ไม่สำคัญอะไรแล้ว” ชรินทร์ทิพย์หัวเราะ พลางพูด
ทุกคนต่างให้พ้องกัน
หลังจากที่โยษิตาได้ยินคําพูดของชรินทร์ทิพย์แล้ว ก็ขมวดคิ้วขึ้นมา แล้วเดินไปที่ตรงหน้าของชรินทร์ ทิพย์ ยกมือขึ้นมาแล้วตบไปที่หน้าเธอหนึ่งฉาด
เสียงเฟียะหนึ่งครั้ง ดังกังวาน
ตอนนี้ทุกคนก็รู้แล้ว ว่าโยษิตาไม่ได้ล้อเล่น
แกก็ไม่ดูตัวเองเลยนะว่าเป็นใคร แกมันก็แค่ผู้ “ หญิงชั้นต่ำ ยังคิดอยากจะแต่งเข้าตระกูลลัดดาวัลย์ ของฉันอีก?” โยษิตาพูดอย่างไม่เกรงใจ
ชรินทร์ทิพย์จับหน้าตนเอง ตั้งแต่ครั้งแรกที่ตระกูล ลัดดาวัลย์ได้มอบของให้ เธอเฝ้าคอยเรื่องนี้มา ตลอด คิดถึงวันที่ตระกูลลัดดาวัลย์มาสู่ขอเธอ ตัว เองก็จะได้สง่างามซักครั้ง
แต่สิ่งที่ทําให้เธอไม่คาดคิดก็คือ วันนี้ที่มาถึง ผลลัพธ์กลับกลายเป็นแบบนี้
คุณ…..ทําไมคุณตบฉัน?” ชรินทร์ทิพย์จ็บปากพูด
“เพราะแกไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงไง” โยษิตากล่าว
ชรินทร์ทิพย์เคร่งเครียดขึ้นมาทันใด ตอนนี้เธอไม่ สนใจแล้วว่าข้างหน้าเธอเป็นคนของตระกูลลัดดา วัลย์หรือไม่ นิสัยตั้งแต่เด็กๆทำให้เธอต้องเอาคืน หากโดนคนอื่นตบ
เธอจะตบโยษิตา แต่ทว่าเมื่อเธอเริ่มยกมือขึ้น บอดี้ การ์ดหนึ่งคนที่อยู่หลังของโยษิตาพุ่งเข้าไปยืนข้าง หน้าของชรินทร์ทิพย์ แล้วจะตบไปที่หน้าของเธออีก ฉาด
กําลังของบอดี้การ์ดมากกว่าของโยษิตามาก ฉาด น๊ตบไป ใบหน้าของชรินทร์ทิพย์กับวมขึ้นมาทันที
ชรินทร์ทิพย์ทนไม่ไหว ร้องไห้ออกมาทันที
พรภาและคิมหัตต์แล้วเดินเข้ามาพยุงขรินทร์ทิพย์แล้วปลอบโยนเธอ
“ไม่ว่าจะตอนไหน คนควรที่จะรู้จักสถานะของตน ให้ชัดเจน ไม่มีปัญญาทำเรื่องนั้น ก็อย่าคิดบังอาจ ขึ้นที่สูง” โยษิตากล่าวอย่างเหยียดหยาม
ไม่มีใครสักคนกล้าขัดในงาน เมื่อสักครู่ฝีมือของ บอดี้การ์ดโยษิตาทุกคนก็ได้เห็นมาแล้ว หากตอนนี้ พูดมาก ก็เหมือนหาที่ตายชัดๆ
สีหน้าของนกที่ปเปลี่ยนเป็นดูไม่ดีอย่างมาก เขา คิดว่าทีแรกโยษิตาแค่อยากแสดงอำานาจให้พวกเขา เห็นเท่านั้น กลับไม่คิดว่าเค้าจะดูถูกดูแคลนตระกูล พวกเขาจริงๆ
ดูๆแล้ว ไม่ได้มาเพื่อสู่ขอ แต่กลับมาหาเรื่อง
ในเมื่อคุณไม่ได้มาเพื่อสู่ขอ งั้นได้โปรดบอก เหตุผลที่มาหน่อย ตระกูลฉัตรมงคลของผมถึงแม้ เทียบกับตระกูลลัดดาวัลย์ไม่ได้ แต่ก็ไม่ใช่ใครจะ มารังแกก็ได้ คนของตระกูลฉัตรมงคลของผมก็จะ ไม่ให้คุณทําสําเร็จ” นาที กล่าว
เขาคิดว่าถ้าพูดประโยคนี้ออกไปแล้ว คนของตระกูลฉัตรมงคลจะต้องสนับสนุนเขาอย่างมาก แต่ กลับไม่คาดคิดว่าไม่มีแม้แต่คนเดียวที่เห็นด้วยกับ เขา
แต่กลับเพราะคำพูดประโยคนี้ของเขาทําให้หลาย คนต้องก้มหน้า
นกที ด่าในใจ ในใจครุ่นคิดคนตระกูลนี้ไร้น้ำยา จริงๆ
โยษิตาหัวเราะอย่างดูแคลน แล้วกล่าว “ไม่คิดเลย ว่าแกหัวหน้าของตระกูลเล็กๆนี้ก็มีน้ำยาอยู่บ้าง แต่ เสียดาย แกจะเก่งมาจากไหน ในสายตาของตระกูล ลัดดาวัลย์ก็เป็นแค่มดตัวเดียวเท่านั้น
“วันนี้ฉันไม่ได้มาทําให้พวกแกขายหน้า แต่เพราะ แกไม่สั่งสอนคนของครอบครัวแกเอง โทษฉันไม่ได้ วันนี้ที่ฉันมา จะมาเอาของที่ให้กับพวกเธอไว้ในตอน แรก”
ทุกคนได้ยินคำพูดนี้ ล้วนมีสีหน้าตกใจ ไม่คาดคิด ว่าคนของตระกูลลัดดาวัลย์มานั้น เพื่อจะเอาของที่ ตอนแรกได้ให้ไว้กลับไป
นาทีปัขมวดคิ้วแล้วขมวด ว ก เขา นชอบวัตถุ โบราณเหล่านั้นของตระกูลลัดดาวัลย์ ได้ถือว่าเป็น ของตัวเองมานานแล้ว ตอนนี้ตระกูลลัดดาวัลย์จะ เอากลับไป เขารู้สึกอาลัยอาวรณ์กับของเหล่านั้น
ของขวัญเป็นสิ่งที่พวกคุณให้มา ตอนนี้คุณบอกว่า จะเอากลับไป ก็ควรจะให้เหตุผลเราสักหน่อยไหม ธายุกรกล่าว
“เพราะพวกแกไม่คู่ควร เยืน ” โยษิตากล่าวอย่างเยือก
ท่าทางธายุกรเหมือนหมาอย่างไรอย่างนั้น ถ้ารู้ว่า จะตอบแบบนี้ เขาก็ไม่ถามแล้ว
นกที ไม่อยากอับอายขายหน้า ในเมื่อเค้าจะมา เอา ก็คืนๆพวกเขาไป
“ตระกูลฉัตรมงคลของฉันก็ไม่ได้ขาดแคลนของ เล็กน้อยแค่นั้นของพวกคุณ มานี่ ไปเอาวัตถุโบราณ ที่ตระกูลลัดดาวัลย์มอบให้มาให้หมด” นาที กล่าว ด้วยสีหน้าที่บูดบึ้ง
ชรินทร์ทิพย์ที่ปิดหน้าอยู่นั้นสีหน้าถอดสีทันทีตอนแรกเธอคิดเสมอมาว่าของที่ตระกูลลัดดาวัลย์ ให้มานั้นเป็นสินสอดของเธอ ดังนั้นเมื่อเธออยาก ขาย ใครก็พูดอะไรไม่ได้
ตอนนี้คนของตระกูลลัดดาวัลย์มาแล้ว ไม่ได้มา เพื่อสู่ขอเสียด้วยซ้ำ แต่ยังจะเอาของเหล่านี้กลับไป อีก ทําให้เธอหวาดหวั่นเป็นอย่างมาก
วัตถุโบราณสองอย่างนั้นที่ขายไปยังไงก็เอาออก มาไม่ได้แล้ว อีกสักครู่หากโยษิตารู้ว่าหายไปสอง อย่างล่ะก็ ต้องเรียกร้องความรับผิดชอบจากเธอ เป็นแน่
ธายุกรก็รับรู้ได้ถึงปัญหานี้ รีบเดินไปข้างๆของ ชรินทร์ทิพย์ แล้วกล่าว “ทำไงดี? วัตถุโบราณพวก นั้นไม่ได้ให้เธอซักหน่อย เงินที่เธอขายมาได้ ยังมี อยู่หรือเปล่า?”
…….ใช้หมดไปแล้ว” สีหน้าขรินทร์ทิพย์ซีดลง
ธายุกร าในใจ แล้วคิดครั้งนี้จบเห่แล้ว
ไม่นาน หลายคนก็ได้เอาวัตถุโบราณเหล่านั้นที่ ตระกูลลัดดาวัลย์ให้มาวางไว้
โยษิตาเพ่งมองไปที่วัตถุโบราณพวกนั้น แล้วกล่าว “ยังขาดอีกสองชิ้น”
นกที รีบเดินไป แล้วนับ พบว่าขาดขวดหยกขาว กับไม้แกะสลัก
“ธายุ แกไปดูอีกครั้ง ลืมหยิบมาหรือเปล่า นี่ยังขาด ขวดหยกขาวกับไม้แกะสลัก” นาทีป์พูดกับธายุกร
ใบหน้าธายุกรเต็มไปด้วยความละอาย แล้วกล่าว …คุณปู่ สิ่งของสองอย่างนั้น ถูกเจนขายไป
แล้ว”
นาทีป์ชะงัก แล้วชักตาไปที่ชรินทร์ทิพย์ ถาม “ใคร
ให้แกขาย?”
ชรินทร์ทิพย์ร้องไห้ออกมาทันที แล้วกล่าว “คุณ ปู่ ฉันไม่คิดว่าจะเป็นแบบนี้ ตอนนั้นคุณบอกว่าของ เหล่านี้คือสินสอดของฉัน ฉันเลยนึกว่าแม้ฉันจะเอา ไปขายสักสองอย่างก็ไม่เห็นจะเป็นอะไร ใครจะรู้ ว่าตอนนี้พวกเขาเปลี่ยนใจจะเอาของเหล่านี้กลับไป ล่ะ”
นาทีจโมโหอย่างเกรี้ยวกราด ไม่คาดคิดว่าวินทร์ ทิพย์จะแอบขายวัตถุโบราณลับหลังเขา ถึงแม้ของ เหล่านี้คือสินสอด นกที ก็ถือว่าวัตถุโบราณเหล่านี้ เป็นของตนเอง แต่ไหนแต่ไรมาก็ไม่เคยอนุญาตให้ เจนขาย
แกขายไปเท่าไหร่?” นาที ถาม
“สาม…….สามสิบล้าน” ชรินทร์ทิพย์ตอบ
นกทมองไปที่โยษิตา แล้วกล่าว “ขอโทษครับ วัตถุโบราณสองอย่างที่ขาดไป พวกเราชดใช้เป็น เงินให้คุณ สามสิบล้านพวกเรารวบรวมไม่นาน หวัง ว่าคุณจะไม่เร่งรีบ
โยษิตาหัวเราะเยาะเย้ย แล้วกล่าว “เป็นตระกูลที่ ไม่รู้คุณค่าของสิ่งของจริงๆนะเนี่ย ขวดหยกขาว กับไม้แกะสลักทองที่ขาดไปนั้น เอาออกไปขาย สามารถประมูลได้เป็นหลักร้อยล้าน พวกแกสามสิบ ล้านก็ขายแล้ว ดูๆแล้วสิ่งของเหล่านี้หากไว้ที่ตระกูล พวกแก ซึ่งปู้ยี่ปู้ย่าจริงๆ
ตอนแรกเธอไม่เข้าใจรพีพงษ์ว่าทำไมต้องให้เธอ เอาของพวกนี้กลับไป ตอนนี้เข้าใจแล้ว
นาที ตาโต ไม่คาดคิดว่าวัตถุโบราณสองอย่างนั้น จะแพงได้ขนาดนี้
“คุณ…คุณโกหกให้มันน้อยๆหน่อย คนที่ชื้อวัตถุ โบราณนั้นพูดว่าสองอย่างนี้ราคาสามสิบล้าน ไม่ว่า ยังไงคุณก็คือคนของตระกูลลัดดาวัลย์ ยังจะมาโกง เงินของพวกเราอีก” ธายุกรกล่าว
โยษิตายักไหล่ แล้วกล่าว “สองสิ่งนี้ยังมีประวัติ ตอนแรกที่ประมูลขายในอินเทอร์เน็ตอยู่ ถ้าไม่เชื่อ พวกแกก็สามารถหาดูได้
ธายุกรหยิบมือถือขึ้นมาด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วย ความไม่เชื่อ คนในห้องรับแขกจำนวนไม่น้อยต่างก็ พากันหยิบมือถือขึ้นมาค้นหาดู
พยายามสักพัก สีหน้าของทุกคนก็เปลี่ยนเป็นไม่ ปกติมากขึ้น
นาทีป์ดูไปที่ธายุกร ถาม “ตกลงจริงหรือไม่จริงกัน แน่”
มือของธายุกรเริ่มสั่นขึ้นมา แล้วกล่าว “เป็น…..เป็น ความจริง ราคาของทุกๆสิ่ง มากกว่าร้อยล้านทั้งนั้น
นาที เกือบเป็นลมขึ้นมาทันที ของที่มีมูลค่ากว่า สองร้อยล้าน ถูกซรินทร์ทิพย์ขายไปในราคาสามสิบ ล้าน เขาเสียใจมากจริงๆที่ตนเองมีหลานสาวที่ใช้ เงินฟุ่มเฟือยแบบนี้
“สองร้อยล้าน คุณจะให้ผมไปหาสองร้อยล้าน มาจากไหน แม้จะขายบริษัทแล้ว ก็ไม่ถึงสอง ร้อยล้าน ชรินทร์ทิพย์ แกดูสิ่งที่แกท่า แกทําลาย ตระกูลฉัตรมงคลทั้งตระกูลแล้ว!” นาทีป์หัวร้อนจน เส้นเลือดโผล่ ใบหน้าดุดันจนน่ากลัว
ชรินทร์ทิพย์และครอบครัวสามคนรู้สึกผิดด้วยกัน ทั้งหมด ในบัตรของชรินทร์ทิพย์ยังเหลืออยู่สิบล้าน กว่า แต่ทว่าเงินนั้นเธอตั้งแต่เตรียมจะเอาไว้ซื้อวิลล่า ดังนั้นถึงไม่ได้พูดออกมา
“ของสองสิ่งนี้ ราคาหาที่เปรียบมิได้ แม้จะมีเงิน เยอะขนาดนั้น แต่ก็ใช่ว่าจะซื้อมันได้ ตอนนั้นฉันจะ เอาแค่ของ ไม่เอาเงิน ฉันขอพวกแกอย่าทําให้ฉัน เสียเวลาจะดีที่สุด มิเช่นนั้นล่ะก็ ฉันจะไม่สนว่าตระ กูลเล็กๆตระกูลนี้จะเป็นหรือตาย” โยษิตากล่าว
นกที เคร่งเครียดขึ้นมาทันที ตระกูลลัดดาวัลย์ จะทำลายตระกูลฉัตรมงคล ก็พูดได้ว่าเป็นเรื่องที่ ง่ายดายที่จะทําเลยทีเดียว และเขาก็ไม่สงสัยในคํา พูด โยษิตาเลยแม้แต่น้อยว่าจะทําไม่ได้
“ขรินทร์ทิพย์ ปัญหานี้เป็นปัญหาที่แกก่อไว้ แก บอกสิว่าแกจะทํายังไง?” นาที มือสั่นแล้วชี้ไปที่ ชรินทร์ทิพย์
ใบหน้าของซรินทร์ทิพย์เต็มไปด้วยความสิ้นหวัง ของได้ขายออกไปแล้ว เธอไม่มีแม้แต่วิธีเดียว
ตอนนี้ธายุกรกล่าว “ผมยังมีเบอร์โทรศัพท์ของคน ซื้อวัตถุโบราณนั้นอยู่ เดี๋ยวผมจะโทรหาเขา กล้า หลอกลวงพวกเรา พวกเราจะต้องให้มันตายอย่าง ทรมาน!
จากนั้นธายุกรก็โทรไป
ราวๆสิบนาทีต่อมา ธายุกรตัดสายทิ้ง ใบหน้ามอง ไปที่นกที อย่างจริงจัง
คนนั้นว่าไงบ้าง” นาที รีบถาม
เขาบอกว่าถ้าอยากจะเอาวัตถุโบราณสองสิ่งนั้น กลับไป ต้องจ่ายนอกอีกห้าสิบล้าน รวมกับก่อนหน้า นี้สามสิบล้าน ทั้งหมดแปด…..แปดสิบล้าน” ธายุกร กล่าว
ขาสองข้างของนกที อ่อนแรงขึ้นมาทันที แล้วล้ม ลงไปบนโซฟาโดยตรง ธายุกรรีบเข้าไปพยุงเขาไว้
ในขณะนี้เอง ร่างกายของนกที ราวกับถูกดูดไป อยู่ในดิน ใบหน้าหมดอาลัยตายอยาก
แปดสิบล้าน พวกเราจะไปหาแปดสิบล้านมาจาก ไหน บัญชีของบริษัททั้งหมดมีสามสิบล้าน นี่คุณจะ ให้ฉันรวบรวมยังไง” นกที กล่าวเสียงต่า
ชรินทร์ทิพย์เดินมา แล้วกล่าว “….คุณปู่ ใบบัตร ของฉันยังมีอยู่สิบล้านกว่า เป็นเงินที่เตรียมไว้จะซื้อ วิลล่า”
“นี่มันตอนไหนแล้ว แกยังคิดที่จะซื้อวิลล่าอีก! เอา ของที่ช่วงนี้แก อมาไปขายทั้งหมดซะบ้านของแกก็ ขายให้ฉันด้วย ถ้ารวบรวมเงินนี้ไม่ได้ ครอบครัวแก จะเป็นผู้มีความผิดของตระกูลฉัตรมงคง!
สีหน้าของพรภาและมหิต แปลง เพิ่งจะมีชีวิตที่ ได้ไม่กี่วัน ไม่เท่าไรก็ต้องกลับไปใช้ชีวิตแบบเก่า แล้ว
“คุณปู่ แม้จะให้ครอบครัวเขาขายบ้าน ก็รวบรวม เงินไม่ได้ขนาดนี้อยู่ดี” ธายุกรกล่าว
นาที มองดูไปที่สายตาของทุกคน แล้วกล่าว “ตอนนี้เป็นเวลาแห่งความเป็นความตายของตระกูล ฉัตรมงคลของฉัน ถ้าตระกูลฉัตรมงคลพังลง พวก แกทุกคนก็ต้องพังเหมือนกัน ฉันรู้ว่าหลายปีมานี้ พวกแกก็ได้ผลประโยชน์จากบริษัทไปไม่น้อย ตอน นี้เหตุการณ์ฉุกเฉิน คนที่อยู่ในงานทุกคน เอาสมุด บัญชีเงินฝากของตัวเองออกมา รวมๆกันมา แปดสิบ ล้านน่าจะรวบรวมได้
ทุกคนเมื่อได้ยินว่าจะให้พวกเขารวบรวมเงินกัน ก็ ไม่มีใครทํา ในเวลาเดียวกันก็เริ่มด่าทอชรินทร์ทิพย์ และครอบครัวขึ้นมา ไม่หยุดที่จะเหยียดหยามชริน ทร์ทิพย์ หากเทียบกับตอนที่เห็นดีเห็นงามกับซริน ทร์ทิพย์นั้นแล้ว มันช่างแตกต่างกันโดนสิ้นเชิง
“เงินเหล่านี้พวกแกไม่อยากให้ก็ต้องให้ เดี๋ยวฉันจะให้คนไปค้นบัญชีของพวกแก ไม่มีตระกูล ฉัตรมงคล พวกแกจะเอาเงินพวกนี้มาจากไหน ไอ้ พวกอกตัญญู!” นภ ป่โมโหเกรี้ยวกราด
ทุกคนสงบเงียบขึ้นมาทันที ใบหน้าเต็มไปด้วย ความโกรธแค้น
“คุณปู่ ให้อารียาชายวิลล่าของเธอสิ วิลล่าหลังนั้น ราคาสิบห้าล้านกว่าเลยนะ มีสิบห้าล้านกว่านี้ พวก เราจะได้ผ่อนคลายลงบ้าง” ชรินทร์ทิพย์กล่าวขึ้นมา ทันใด
ทุกคนมองไปที่อารียาและครอบครัว
“อา….” นาที กล่าวอย่างไม่สบายใจ
“เมื่อกี้คุณพูดเองว่าฉันกับตระกูลฉัตรมงคล ไม่มีความสัมพันธ์ใดๆต่อกันแล้ว เรื่องของตระกูล ฉัตรมงคล ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆกับฉันทั้งนั้น อยาก ให้ฉันขายวิลล่าเพื่อช่วยพวกคุณ ไม่มีทาง” อารียาก ล่าวอย่างเยือกเย็น
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ