บทที่140 อาจารย์ของนายสู้ฉันไม่ได้หรอก

นาทีก็คิดไม่ถึงว่าจู่ๆกุนลโรจน์จะไม่เกรงใจขนาดนี้ ที่ออยู่ที่เดิม ไม่ไหวติง

เขาแสดงสีหน้ากระอักกระอ่วนเต็ม กลืน ตัวแข็ง

ธายุกรกับบรินทร์ทิพย์และคนบ้านฉัตรมงคลต่าง ยืนมองกุนลโรจน์ด้วยความตกตะลึง กุนลโรจน์เป็น คนเชิญพวกเขามาแท้ๆ แต่ตอนนี้เขากลับมาฉีกหน้า นาที ต่อหน้าคนจำนวนมาก ช่างเกินไปจริงๆ

ชรินทร์ทิพย์ไม่สบอารมณ์ เดินขึ้นหน้าแล้วพูด ว่า”ท่านตระกูลกุลสวัสดิ์คะ ในเมื่อท่านเป็นคนให้ บัตรเชิญกับครอบครัวฉัตรมงคลของเรา ก็เท่ากับว่า เรามีหน้ามีตาระดับหนึ่งแล้ว ตอนนี้ท่านกลับมาพูด แบบนี้ หมายความว่าอย่างไรคะ”

“นั่นสิครับ บ้านฉัตรมงคลเราสู้บ้านตระกูลกุล สวัสดิ์ไม่ได้ก็จริง แต่ก็ไม่ควรจะมาสร้างความ อับอายให้กันแบบนี้นะครับ ในเมื่อท่านไม่เห็นพวก เราอยู่ในสายตา แล้วท่านจะเชิญพวกเรามาทำไม ครับ”ธายุกรก็รู้สึกโกธรจัดเช่นกัน
กุลโรจน์ยืมเย็นขามองไปทางพวกเขา ท่าทีที่พวก เขามีต่อรพีพงษ์เมื่อครู เขารับรู้ได้หมด แล้ว คนพวก นี้ไม่รู้ฐานะที่แท้จริงของรพีพงษ์ ถ้ารู้ก็คงไม่กล้า

ดังนั้นเขาจึงไม่จำเป็นต้องเกรงใจบ้านฉัตรมงคล มากมายเท่าไหร่นัก

พวกคุณอย่ามาไม่รู้จักผิดชอบชั่วดีอยู่ตรงนี้เลย ที่ผมเชิญพวกคุณมา เพราะเป็นความต้องการของ คุณรพีพงษ์ ถ้าไม่ใช่เขาเอ่ยปาก คุณคิดว่าตระกูล เล็กๆอย่างฉัตรมงคล จะมีสิทธิ์มาร่วมงานหรือ”กุนล โรจน์พูดเสียงเย็นชา

คําพูดของเขาราวกับสายฟ้าฟาด ที่ฟาดเปรี้ยงลง กลางใจคนในตระกูลฉัตรมงคลแต่ละ คน

ร่างที่แข็งทื่อของนกทีปัถอยผงะ โอนเอนไปมา ราวกับจะล้มฟาดลงบนพื้น

ธายุกรกับซรินทร์ทิพย์สองคนรีบเข้าไปพยุง ในใจ ต่างก็รู้สึกเหลือเชื่อ

“นี่…..นี่เป็นไปได้ไง พวกเราได้รับเชิญมางานเลี้ยง เป็นเพราะรพีพงษ์อย่างนั้นเหรอ” ชรินทร์

“มันเป็นแค่สวะแท้ๆ ทำไมประมุขบ้านตระกูลกุล สวัสดิ์ ถึงได้ให้ความสำคัญมันนัก”ธายุครรู้สึกผิด

หรือว่าประมุขบ้านฉัตรมงคลอย่างปู่ จะสู้สวะคน นึงไม่ได้” นาทีป์เสียงสั่น

ตอนนี้ในใจคนบ้านฉัตรมงคลต่างรู้สึกสับสน พวก เขาไม่อยากเชื่อว่าสู้รพีพงษ์ไม่ได้

และเมื่อกี้ประมุขบ้านตระกูลกุลสวัสดิ์ก็ได้พูดแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะรพีพงษ์ พวกเขาไม่มีสิทธิ์มาด้วย

นี่เป็นการตบหน้าพวกเขาอย่างแรงชัดๆ

ฅนรอบๆเมื่อๆได้ฟังคำพูดของกุนลโรจน์ ต่างก็ตีตัว ออกห่างจากบ้านฉัตรมงคล

ประมุขบ้านตระกูลกุลสวัสดิ์ยังไม่อินังขังขอบกับ พวกเขาเลย คนอื่นๆยิ่งตีตัวออกห่างกุนลโรจน์ นตัวกลับ มองไปทางรพีพงษ์กับอาริยา แสดงแววตาที่อ่อนน้อม พูดขึ้น”ขอโทษจริงๆนะครับ สร้างความเดือดร้อนให้คุณอีกแล้ว ผมดูแลไม่ดีเอง ถ้ามีอะไรที่ไม่พอใจ ก็พยายามบอกผมนะครับ ผม จะพยายามชดเชยให้

“ไม่ต้องหรอกครับ ผมไม่เป็นอะไร”รพีพงษ์เอ่ย

ปาก

เห็นรพีพงษ์ไม่ถือสา กุนลโรจน์จึงโล่งอกไปที

“คุณรพีพงษ์ครับ เมื่อกี้ผมเห็นคนบ้านฉัตรมงคล ดูเหมือนจะไม่เป็นมิตรกับภรรยาคุณสักเท่าไหร่นะ ครับ จะให้ผมไล่ออกไปไหมครับ “กุนลโรจน์เปิด ปากถาม

รพีพงษ์ส่ายหน้า พูดขึ้น ไม่ต้องหรอกครับ ให้พวก เขาอยู่ในงานเลี้ยงต่อเถอะครับ อย่างไรก็เป็นบ้าน ฉัตรมงคลของเรา ไม่อยากจะเสียน้ำใจต่อกันมาก

“ครับ งั้นผมไม่ยุ่งกับพวกเขาแล้วนะครับ”กุนล โรจน์พยักหน้า
รพีพงษ์กับอารียาไม่อยากจะวุ่นวายใจกับเรื่องนี้ พอเดินไปตรงระเบียงทางเดิน ทั้งสองคนจึงพูดขึ้น 217

หลังจากที่รายุกรหายตกใจ สีหน้า แสดงความ ชิงชิง น

เขาจ้องไปที่รพีพงษ์ผู้เดินอยู่ตรงระเบียงทางเดิน กัดฟันกรอดๆ ไม่รู้จริงๆว่าไอ้สวะนั่นมีโชคอะไรของ มัน ถึงได้เกาะประมุขบ้านตระกูลกุลสวัสดิ์แจขนาด นี้ เห็นท่าลำพองมันแล้วน่าหมั่นไส้

“หึ ได้ประมุขบ้านตระกูลกุลสวัสดิ์เป็นพวกแล้วไง ก็เป็นแค่หมาตัวนึงอยู่ดี รอให้ประมุขบ้านตระกูลกุล สวัสดิ์อารมณ์ไม่ดีก่อนเถอะ จะได้โดนถีบออกมา ไม่ เห็นมีอะไรน่าโอ้อวดเลย ชรินทร์ทิพย์พูด

ทั้งสองคนต่างคิดว่า รพีพงษ์สามารถเกาะติด ประมุขบ้านตระกูลกุลสวัสดิ์ขนาดนี้ เป็นแค่โชค เฉยๆ ส่วนโชคนั้นก็แค่แป๊บเดียว แล้วรพีพงษ์ก็จะ ถูกไสหัวไปเอง

ส่วนคนบ้านฉัตรมงคลต่างแอบโทษรพีพงษ์อยู่ใน ใจเงียบๆ คิดว่าวันนี้ที่งานเลี้ยงเขาพลาดบุคคลสําคัญขนาดนี้ เป็นเพราะรพีพงษ์คนเดียว

นกทีปใช้เวลาอยู่นานกว่าจะฟื้นคืนสติ เขาถอนใจ ออกมาอย่างอ่อนใจ พูดขึ้น”พวกเราไปกันเถอะ ใน เมื่อเขาไม่ได้ตั้งใจเชิญพวกเรา พวกเราก็ไม่ควรอ ให้ขายหน้า”

“แต่เขาไม่ได้ไล่เรานี่คะ คุณปู่ งานเลี้ยงแบบนี้ โอกาสหายาก พวกเราอยู่ต่ออีกหน่อยเถอะค่ะ”ซริน ท ทิพย์เอ่ยปาก

นกที จ้องเขม็ง เปิดปากพูด อยู่ต่ออะไรล่ะ แกไม่ กลัวขายหน้าเหรอ ไปให้หมด!

พูดจบ นาทีป์จึงหมุนตัวกลับเดินออกไปด้านนอก โดยไม่มีใครเข้ามารั้งพวกเขาเอาไว้

“เชอะ เพราะสวะรพีพงษ์คนเดียวแท้ๆ”ชรินทร์ ทิพย์บ่นพึมพำ แล้วรีบเดินตาม ออกจากบ้านตระกูล กุลสวัสดิ์ไป

ไม่นานนัก กุนลโรจน์เริ่มแนะนำคนที่เชิญมาให้ แต่ละคนรู้จัก งานเลี้ยงมีไว้เสาะหาคอนเนคชั่น มี การแนะนำจากกุนลโรจน์ คนพวกนั้นจะมีค่าขึ้นมาสําคัญขนาดนี้ เป็นเพราะรพีพงษ์คนเดียว

นกทีปใช้เวลาอยู่นานกว่าจะฟื้นคืนสติ เขาถอนใจ ออกมาอย่างอ่อนใจ พูดขึ้น”พวกเราไปกันเถอะ ใน เมื่อเขาไม่ได้ตั้งใจเชิญพวกเรา พวกเราก็ไม่ควรอ ให้ขายหน้า”

“แต่เขาไม่ได้ไล่เรานี่คะ คุณปู่ งานเลี้ยงแบบนี้ โอกาสหายาก พวกเราอยู่ต่ออีกหน่อยเถอะค่ะ”ซริน ท ทิพย์เอ่ยปาก

นกที จ้องเขม็ง เปิดปากพูด อยู่ต่ออะไรล่ะ แกไม่ กลัวขายหน้าเหรอ ไปให้หมด!

พูดจบ นาทีป์จึงหมุนตัวกลับเดินออกไปด้านนอก โดยไม่มีใครเข้ามารั้งพวกเขาเอาไว้

“เชอะ เพราะสวะรพีพงษ์คนเดียวแท้ๆ”ชรินทร์ ทิพย์บ่นพึมพำ แล้วรีบเดินตาม ออกจากบ้านตระกูล กุลสวัสดิ์ไป

ไม่นานนัก กุนลโรจน์เริ่มแนะนำคนที่เชิญมาให้ แต่ละคนรู้จัก งานเลี้ยงมีไว้เสาะหาคอนเนคชั่น มี การแนะนำจากกุนลโรจน์ คนพวกนั้นจะมีค่าขึ้นมา
สําคัญขนาดนี้ เป็นเพราะรพีพงษ์คนเดียว

นกทีปใช้เวลาอยู่นานกว่าจะฟื้นคืนสติ เขาถอนใจ ออกมาอย่างอ่อนใจ พูดขึ้น”พวกเราไปกันเถอะ ใน เมื่อเขาไม่ได้ตั้งใจเชิญพวกเรา พวกเราก็ไม่ควรอ ให้ขายหน้า”

“แต่เขาไม่ได้ไล่เรานี่คะ คุณปู่ งานเลี้ยงแบบนี้ โอกาสหายาก พวกเราอยู่ต่ออีกหน่อยเถอะค่ะ”ซริน ท ทิพย์เอ่ยปาก

นกที จ้องเขม็ง เปิดปากพูด อยู่ต่ออะไรล่ะ แกไม่ กลัวขายหน้าเหรอ ไปให้หมด!

พูดจบ นาทีป์จึงหมุนตัวกลับเดินออกไปด้านนอก โดยไม่มีใครเข้ามารั้งพวกเขาเอาไว้

“เชอะ เพราะสวะรพีพงษ์คนเดียวแท้ๆ”ชรินทร์ ทิพย์บ่นพึมพำ แล้วรีบเดินตาม ออกจากบ้านตระกูล กุลสวัสดิ์ไป

ไม่นานนัก กุนลโรจน์เริ่มแนะนำคนที่เชิญมาให้ แต่ละคนรู้จัก งานเลี้ยงมีไว้เสาะหาคอนเนคชั่น มี การแนะนำจากกุนลโรจน์ คนพวกนั้นจะมีค่าขึ้นมา
สําคัญขนาดนี้ เป็นเพราะรพีพงษ์คนเดียว

นกทีปใช้เวลาอยู่นานกว่าจะฟื้นคืนสติ เขาถอนใจ ออกมาอย่างอ่อนใจ พูดขึ้น”พวกเราไปกันเถอะ ใน เมื่อเขาไม่ได้ตั้งใจเชิญพวกเรา พวกเราก็ไม่ควรอ ให้ขายหน้า”

“แต่เขาไม่ได้ไล่เรานี่คะ คุณปู่ งานเลี้ยงแบบนี้ โอกาสหายาก พวกเราอยู่ต่ออีกหน่อยเถอะค่ะ”ซริน ท ทิพย์เอ่ยปาก

นกที จ้องเขม็ง เปิดปากพูด อยู่ต่ออะไรล่ะ แกไม่ กลัวขายหน้าเหรอ ไปให้หมด!

พูดจบ นาทีป์จึงหมุนตัวกลับเดินออกไปด้านนอก โดยไม่มีใครเข้ามารั้งพวกเขาเอาไว้

“เชอะ เพราะสวะรพีพงษ์คนเดียวแท้ๆ”ชรินทร์ ทิพย์บ่นพึมพำ แล้วรีบเดินตาม ออกจากบ้านตระกูล กุลสวัสดิ์ไป

ไม่นานนัก กุนลโรจน์เริ่มแนะนำคนที่เชิญมาให้ แต่ละคนรู้จัก งานเลี้ยงมีไว้เสาะหาคอนเนคชั่น มี การแนะนำจากกุนลโรจน์ คนพวกนั้นจะมีค่าขึ้นมา