ตอน95ซื้อผ้าอนามัยให้เธอ

ตอนที่ 95 ซื้อผ้าอนามัยให้เธอ

ตลอดการเดินทาง นัชชาถูกเขากอดทั้งตัว ขาที่แยกจาก กันที่บริเวณด้านข้างเอวของเขา เผชิญหน้ากับหน้าตาที่หล่อ เหลา เขาทั้งเรียกร้องพร้อมทั้งโจมตีเธออย่างต่อเนื่อง

มันไม่ง่ายเลยที่จะกลับถึงบ้าน คนขับไหวพริบดีรีบลงจาก รถ เขาเอาแผ่นกั้นระหว่างเบาะหลังกับคนขับรถออก แต่มัน ทำให้อายมากขึ้นกว่าเดิม

นัชชาตัวอ่อนเลยทีเดียว เหตุผลมันยังอยู่ เธอยกมือ สัมผัสกับมือใหญ่ของเขาที่ชายเสื้อเชิ้ตที่เขาใส่เมื่อครู่ “เข้า บ้าน เข้าบ้านเถอะ”

เตชิตรู้ว่าเธอหน้าบาง รู้ถึงความรู้สึกศีลธรรมของเธอ เลยอุ้มเธอออกจากรถ แล้วเดินไปยังวิลล่าอย่างรวดเร็ว

นัชชาถูกเขาอุ้มซ้อนตัวอุ้มเหมือนเธอเป็นเด็กน่าอาย ชะมัด อายจนอยากเอาเข็มมาเย็บหน้า เขาพลังกำลังเยอะจน น่าตกใจ แบบเดียวก็เดินขึ้นไปชั้นสอง

“เปิดประตู” เขาใช้เสียงพูด เสียงมันก้องอยู่ในหู

นัชชาเองก็เพิ่งเอาหัวห่างออกมาจากอ้อมกอดของเขา เขากอดเธอจนไม่มีมือเปิดประตู ใช่ ต้องอาศัยเธอ
เธอยื่นแขนออกไปเพื่อเปิดประตูแบบสั้นๆ เตชิตไม่เห็นมี ความลังเลเลยรีบเตะประตูแล้วเดินเข้าไปแล้วก็ยังไม่ลืมเตะ ประตูกลับเพื่อให้มันปิดลง

ร่างกายวางอยู่บนเตียงใหญ่ที่อ่อนนุ่ม บรรยากาศ การ ตกแต่งที่คุ้นเคย นัชชาค่อยผ่อนคลายลง เธอถูกเขาประโลม ก็เพราะว่าอาการแบบนี้แหละทำให้เหมือนมีน้ำอุ่นไหลแรงอยู่ ในช่องท้อง…

เธอตัวแข็ง ผู้ชายที่อยู่ข้างบนทับเธอลงมา หน้าอกแข็ง ใกล้ชิดกับเธอนัชชาคิดอะไรอยู่หรอ สีหน้าเปลี่ยนเป็นกังวล แต่เตชิตกลับไม่ได้สังเกต เขายื่นมือเข้าไปดึงกางเกงเธอ แต่ ถูกเธอกันไว้

ผู้ชายเงยหน้าขึ้น ตาคู่นั้นทำให้คนตกใจกลัว หน้าผาก ที่มีเหงื่อผุดบางๆเริ่มขึ้น ดูไม่ยากเลยเขาถึงต้องใช้ความ อดทน “เป็นเด็กดีนะ ให้ผมเถอะ

ฟัง เสียงความต้องการของเขา นัชชาไม่เพียงไม่ยอม แต่กลับปฏิเสธหนักกว่าเดิม เธอมองสายตาของผู้ชายที่ทำ เหมือนไม่เข้าใจ นัชชาเม้มปาก “เอ่อ ฉันเหมือนมีไอ้นั่นอ่ะ… เขาไม่เข้าใจ “ไอ้ไหนอ่ะ

นัชชาเริ่มเม้มปากอีก มันเป็นคำที่ยากจะพูดออกไป ประจําเดือน

สิ้นเสียง ในห้องที่อุณหภูมิคุกรุ่นขึ้นเรื่อยๆ กลับเย็นลง
ดวงตาของเตชิตแปลกไปนิดหนึ่ง สักแปบเขาก็พลิกตัว กลับแบบเจ็บปวด แล้วนอนไหล่ขนกันคู่กับเธอ เอาแขนถ่าย หน้าผาก หน้าอกเต้นขึ้นลงอย่างแรง

นัชชาอายจนไม่น่าใครได้ รีบลุกเข้าห้องน้ำ

“ปัง เสียงปิดประตู เตชิตนคิ้ว ไม่สามารถคลายความ ต้องการลงได้ทำให้หายใจได้ไม่ทั่วท้อง

ความต้องการของเขาสูงมาก แต่ก็ไม่ได้โทษตัวเอง ปกติ นัชชาก็ให้ความร่วมมือดี แต่ถ้ามีประจําเดือนเขาก็จะไม่แตะ ต้องเธอ เพราะกลัวว่าไฟจะปะทุขึ้น

แต่วันนี้ เหมือนเอาไฟมาจุดเผาให้ตัวเองอย่างไม่ต้อง

สงสัย

หลายนาทีผ่านไป ประตูห้องน้ำเปิดออก นัชชา โผล่ หัวออกมาเธอพูดกับผู้ชายที่เอนนอนอยู่บนเตียง เตชิต

เขาส่งสายตาดุดันพลางกัดฟันตอบ “พูดมา

นัชชาเกร็งคอกลัวเขา แต่ก็ยังทำคอแข็งและตอบเป็น เสียงเล็กไปว่า “นั่นอ่ะ ผ้าอนามัยหมดแล้ว คุณช่วยไปซื้อมาให้ หน่อยได้ไหม…

เฮ้อ พูดกับผู้ชายที่ตัวเองชอบแบบนี้ แถมยังคุยเรื่องผ้า อนามัยกับผู้ชายแบบเตชิต มัน น่า! อาย มาก!
คำขอร้องนี้แบบนี้ของผู้หญิงถือเป็นค่าข้อร้องครั้งแรกใน ชีวิตของเขา หน้าเขาเครียดลง สายตาแข็งและเย็นชามองไปที่ เธอ

นัชชาอยากร้องแต่ไม่มีน้ำตา ไม่กล้าแม้จะมองหน้าเขา มือเล็กๆเกาะประตู “ขอ ขอร้องนะ

ในห้องก็ไม่ได้เปิดหน้าต่างไว้ ประตูระเบียงก็ปิดอยู่แต่ ซารู้สึกถึงลมเย็นที่พัดข้างตัวเธอเป็นระลอกๆ

พักหนึ่งเห็นเขาไม่ได้ขยับเขยื้อน นัชชาหลบหลังประตู

“งั้นฉันไปเอง…”

คิดไม่ถึงได้ยินประโยคนี้ เตชิตถึงกับกระโลงจากเตียง ก้าวขายาวสองก้าว รีบเดินตรงมายืนหน้าเธอ “แล้วคุณจะไป ยังไง”

นัชชาอ้าปากจะตอบแต่ถูกเขาแทรกขึ้นมา

ไหลไปเต็มถนนฉางอานหรอ

นี่มันคำเปรียบเทียบอะไรเนี่ย นี่จะทำให้เธอขายหน้าได้

อีกหรอ!

นัชชาทั้งโมโหทั้งอายหันหลังกลับแต่ถูกเขาดึงไหล่ไว้ เธอ เงยหน้าขึ้น “อย่าห้ามฉันฉันจะเอาเลือดไปย้อมที่ถนนฉางอาน

เดชิดจ้องตาเธอ เอาแบบไหนล่ะ?”

ให้เลือด
“ถามคุณนี่แหละว่าจะเอาของแบบไหน

นัชชาถามกลับ ไม่ใช่ว่าคุณไม่ไปหรอ

“ถ้ายังพูดไร้สาระอีกประโยคก็ให้เธอไปเอง

นัชชาเงียบไปพักหนึ่ง ตอบกลับเบาๆ เอาแบบใช้กลาง วัน แบบใช้กลางคืนอย่างละหนึ่ง

“รอที่บ้านนะ” พูดจบเขาก็หยิบเสื้อคลุม กุญแจ กระเป๋า สตางค์แล้วเดินออกจากห้องไป

ไม่ถึงนาทีก็ได้ยินเสียงรถสตาร์ทขนส่งเสียงดังเอี๊ยดที่ลาน บ้านของวิลล่า นัชชานอนลงบนเตียง มือกุมแก้มตัวเองรู้สึกถึง หน้าที่ร้อนผ่าวๆขึ้น

เวลาที่ผ่านมาไม่กี่ชั่วโมงนี้เหมือนไปอยู่ในนรกและขึ้น สวรรค์ ไม่ใช่เขาไม่ได้สนใจเธอ เขารู้เรื่องที่เกิดขึ้นใน ประเทศทั้งหมดแล้วยังเสียใจที่ทิ้งเธอไว้ เรื่องเหล่านี้เธอเห็น กับตาแล้ว

ในหัวใจของเธอเหมือนมีนกกระพือปีก ปีหมันไปถูก ห้องดวงใจมันทําให้หัวใจยิ่งเต้นหนักจนปั่นป่วน

อีกฝั่ง เตชิตขับรถไปยังร้านสะดวกซื้อ 24 ชั่วโมงที่อยู่ใน ละแวกบ้าน ร้านไม่ได้ใหญ่อะไรนัก ร้านเปิดไฟสว่าง สินค้า ต่างๆวางที่ชั้นอย่างประณีตเป็นระเบียบ เขาสูดลมหายใจเข้า แล้วเดินเข้าไปในร้าน
“สวัสดีครับ ไม่ทราบว่าต้องการสินค้าอะไรครับ พนักงานต้อนรับเขาได้อย่างอบอุ่น

ใบหน้าของเตชิตหน้าขาขึ้นมาก อยากถามนัชชากลับว่า ของที่จะเอามันวางอยู่ตรงไหน อยากจะถามออกไปแต่พูดออก ไปว่า “ไม่มีไร มาดูเฉยๆ

มาดูเฉยๆ?

ใบหน้าของพนักงานที่ยิ้มอยู่ถึงกับอึ้งไปพักหนึ่ง ไม่ช้าก็ กลับเข้าสู่สภาพเดิม และก็ไม่ได้ถามต่ออะไร กลับไปที่ เคาน์เตอร์ชำระเงิน

ไม่มีคนอยู่รอบๆตัวเขา เขาถอนหายใจอย่างเบาๆ ปกติ เวลาประชุมพูดต่อหน้าคนระดับสูงจำนวนมากก็ไม่เคยตื่นเต้น ขนาดนี้มาก่อน ตอนนี้แค่เพราะมาซื้อของที่ทำให้ประสาทเสีย

ถ้าให้พวกปรัณ ชนัยรู้เรื่องเข้าล่ะก็ได้หัวเราะเยาะเขาทั้งปี

แน่ๆ

เดินทั่วร้านสะดวกซื้อแล้วหนึ่งรอบ ถึงเจอชั้นวางของใช้ผู้ หญิงที่มุมร้าน ตรงนั้นมีห่อเล็กๆ หลากหลายแบบเต็มไปหมด

เตชิตรีบหยิบอย่างไวสองห่อ กำลังจะเดินไปฉุกคิดได้ว่าน ชชาสั่งเอาไว้ว่าเอาแบบไหน เลยต้องกลับมาดูอีกรอบให้ ละเอียด แต่ว่าหาแล้วหาอีกก็ไม่มีอันไหนเลยที่เขียนว่าแบบ กลางวันแบบกลางคืน เห็นมีแต่ตัวเลข

ผู้ชายแท้ๆอย่างเขาสีหน้าแสดงออกไม่ค่อยเป็นธรรมชาติสักเท่าไหร่ รีบหยิบโทรศัพท์ โทรหาเธอ โทรไปนานกว่าเธอจะ รับ เสียงสาวน้อยรับสายแบบมึนๆงงๆ “ฮัลโหล

“แบบกลางวัน แบบกลางคืนมันแยกกันแบบไหน

เสียงอันนุ่มนวลงมาที่หู ทำให้เธอโล่งใจ ใช้เวลาสัก แบบถึงหายมึน “มุมซ้ายมือมีเขียนสัญลักษณ์ไว้ คุณเห็นไหม

เตชิตทำตามวิธีที่เธอบอก จริงด้วย มุมด้านซ้ายมี สัญลักษณ์อยู่ เมื่อเขาไม่ได้สังเกตก็เลยไม่เห็น…

วันนี้ผู้ชายแท้ๆอย่างเขารู้สึกเสียหน้ามาก หลังจากวาง โทรศัพท์ เขาก็หยิบอย่างละอันไปที่เคาน์เตอร์คิดเงิน

พนักงานเก็บเงินที่ต้อนรับเขาเมื่อสักครู่นี้เห็นผู้ชายที่หล่อ เหลาอย่างเขาเดินถือผ้าอนามัยมาหลายต่อก็เปลี่ยนเป็นยิ้ม นิดๆ แต่ก็ยังคงปฏิบัติหน้าที่ใส่ถุงอย่างดีให้ “ทั้งหมด 128 หยวน

เตชิตรีบยื่นธนบัตรให้ 200 หยวน พนักงานเก็บเงินกำลัง จะทอนเงินให้ แต่ผู้ชายคนนี้รีบเดินออกไปจากร้านสะดวกซื้อ