ตอน742ฉันยอมอดทนก็เพราะเธอ

ตอนที่742ฉันยอมอดทนก็เพราะเธอ

เขาไม่เคยมีสักครั้งที่จะไม่เชื่อใจเธอคนที่เขาไม่เคยเชื่อ เลยก็คือปู่

สิ่งที่ทำก่อนหน้านี้ทุกเรื่องมันยังฝังลึกสะท้อนอยู่ใน ดวงตาทุกเรื่องที่นึกถึงเขามั่นใจได้ว่าหล่อนรับมือไม่ไหวแน่ๆ

ชนัยไม่อยากให้หล่อนได้สัมผัสถึงความทุกข์ทรมานดั่งพ่อ แม่ของเขาที่เคยประสบมาก่อนขนาดเขาเองที่เป็นลูกยังได้รับ ความกดดันจากสิ่งเหล่านี้ตั้งขนาดนี้หากเป็นคนที่โดนเรื่องนี้ เองล่ะจะเป็นยังไง

ดราณีเห็นเขาไม่ยอมพูดยอมจาใจหล่อนเต้นโครมคราม แผ่ซ่านความร้อนในใจค่อยๆ แปรเปลี่ยนเย็นขึ้นมาทีละนิด ไม่ใช่ว่าไม่ห่วงไม่ใช่ว่าไม่กังวลแต่สิ่งที่หล่อนอยากพิสูจน์ตัว เองให้ชนัยตระหนักถึงว่าการตัดสินใจอย่างเด็ดเดี่ยวของ หล่อนในสถานการณ์ที่ถูกของเขาบีบบังคับอยู่นั้นมันสำคัญ ขนาดไหน

หล่อนแค่สงวนท่าทางอย่าทำอะไรกระโตกกระตากเพื่อที่ จะทำให้เขาเชื่อมั่นแต่ไม่คิดเลยว่ากลับเป็นชนัยเองที่ท้อแท้ หนักกว่าเดิม
ดราณีนำอุปกรณ์ทานข้าววางลงไม่มีอารมณ์จะกินต่อ แล้ว”ชนัยคุณคิดที่จะเลิกสานสัมพันธ์แล้วใช่ไหม?

หล่อนไม่รอค่าตอบของเขาพลันพูดต่ออย่างรีบร้อน ฉัน ไม่กลัวเลยแล้วคุณจะกลัวอะไรอ่ะ?”

ตาแก่นั่นพูดดูถูกแล้วยังถากถางเธออีกหล่อนไม่ได้สนใจ อะไรเลยสิ่งที่หล่อนสนใจคือสภาพอารมณ์ของผู้ชายที่อยู่ตรง

หน้านี้ต่างหาก

แค่คําพูดติดลบของเขามันทำให้เธอหมดกำลังใจเหนือสิ่ งอื่นใด

ดราก็เหมือนลูกบอลกลมๆที่ผิวของมันถูกเข็มทิ่มแทง นานวันเข้าก็ค่อยๆฟูบลงเรื่อยๆ

หล่อนยืนขึ้นสภาพอารมณ์ดูวุ่นวายสับสน งั้นฉันขอกลับ

ก่อนรอจนถึงเวลาที่คุณคิดได้แล้ว…..

หล่อนยังพูดไม่เสร็จเขาก็ดึงมือหล่อนพร้อมทั้งตัวที่เซกลับ มาที่เดิม “ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นเธออย่ารีบคิดไป เอง”

เขาไม่พูดอะไรเลยสักคำยังดีกว่าตอนนี้แค่ประโยคเดียวที่ เอ่ยออกมาก็ทำให้ความน้อยอกน้อยใจที่มีอยู่เดิมแล้วทนไม่ ไหวดวงตาแดงแปร๊ด แล้วคุณหมายความว่ายังไง?

“ฉันแค่กลัวว่าจะเล่นงานเธอและก็กลัวว่ามันจะส่งส่ง ผลกระทบกับเธอ
ตราณีอ้าปากพยายามที่จะพูดอะไรออกมาแต่ก็ถูกเขาพูด แทรกก่อน

“ฉันรู้ว่าเธออยากพูดอะไรคุณอย่ากลัวใช่ไหมใช่ก็ได้อยู่ แต่ฉันกลัวฉันไม่อยากให้เธอเผชิญหน้ากับเรื่องราวที่โหดร้าย ป่าเถื่อนพวกนั้นแค่เห็นเธอนั่งเผชิญหน้ากับเขาในใจฉันมันก็ กังวลแล้วแม้ตอนนี้เองก็ยังกังวลอย ชนัยขมวดคิ้วนิ่วหน้า สีหน้าเครียดแบบที่ไม่เคยเครียดแบบนี้มาก่อน เธอไม่เข้าใจ เขาแต่ฉันรู้จักเขาเป็นอย่างดีอากัปกิริยาตัวตนของเขาฉันรู้ดี อย่างถ่องแท้ทีเดียว

ก็เพราะว่ารู้แจ้งอย่างชัดเจนนี่แหละถึงทำให้เขารู้สึกไม่ สงบเสียเลย

หลังจากฟังที่เขาอธิบายมาใจอันเจ็บปวดของดราค่อยๆ นิ่งขึ้นมาบ้าง คือจะเลิกกับฉันใช่ไหม?แค่เพราะว่ากลัวหรอ?”

แค่ได้ยินคำว่าเลิกกัน สองคำนี้ที่หลุดออกมาจากปากเธอ สีหน้าของชนัยยิ่งดูไม่ได้หนักกว่าเดิมเขายืนขึ้นดึงร่างน้อยๆ เข้าสู่อ้อมอกอารมณ์ขึ้นๆลงๆไม่แน่นอน ไม่เธอต้องอยู่ข้างๆ ฉัน”

หลังจากฟังที่เขาพูดดราณีค่อยสบายใจขึ้นมานิดหล่อน เอามือพาดไว้ที่ด้านหลังและลูบไปทั่วเพื่อพยายามปลอบโยน ให้เขาอารมณ์ผ่อนคลายลง “ฉันรู้ว่าคุณอ่ะคิดแล้วคิดอีกแต่ ตอนนี้เราอยู่ด้วยกันแล้วมันดีที่สุดถูกไหมคะ?ฉันก็ไม่ใช่คนอื่น คนไกลอะไรคุณก็ด้วยเราคือเราเรื่องทุกเรื่องมันไม่เดิมขอแค่ใจเราไม่เปลี่ยนแปลงไม่มีสิ่งใดที่จะมาแยกพวกเราได้ค่ะ”

เขากอดรัดเธอจนมือหล่อนเกร็งขึ้นมาหลังจากได้ยินสิ่งที่

เธอพูด

“ตกลง”น้ำสียงเขาสั่นเครือหน่อยๆดูออกเลยว่าเขาคุม อารมณ์ไม่อยู่ ทุกอย่างมันจะดีขึ้น

เขาจะหาวิถีทางในการทำให้หลีกทางขอแค่ได้อยู่กับ

ดราณีเขาสามารถเอาอนาคตตัวเองทั้งหมดที่มีมาแลก

ก็แค่จากวันนี้เป็นต้นไปบอกอะไรหรือให้เขาทำอะไรเขา ก็จะทำขอแค่มีหล่อนอยู่ข้างกายชีวิตนี้ถึงได้รู้สึกถึงความอบอุ่น เหมือนมีแสงสว่างนำทางบ้าง

คืนนั้นดราณีพักที่วิลลาชนัยกอดประคองแม่สาวน้อยเขา สูดดมกลิ่นกายสาวน้อยใจถึงได้สงบนิ่งได้ผ่อนคลายง่ายมาก ขึ้นเยอะ

ถึงแม้ว่าทั้งคู่ไม่ได้พูดอะไรกันแต่พวกเขาต่างก็รับรู้ได้กว่า จะหลับได้เวลาก็ปาไปค่อนคืนแล้ว

เกิดเรื่อง ใครจะสงบได้

เช้าวันรุ่งขึ้นชนัยให้คนไปส่งเธอที่มหาวิทยาลัยเธอมีเรียน

ขาดไม่ได้

ส่วนตัวเขาขับรถไปยังคฤหาสน์เก่าตอนเขาขับรถเข้าตัว บ้านขนาดพ่อบ้านยังตกอกตกใจแทบไม่เชื่อในสิ่งที่เห็น เลย นาย…นายน้อย?”
ชนัยเลิกตาถามอย่างไรอารมณ์ฉันล่ะ

“ท่านธิสกุลกำลังฝึกเขียนตัวอักษรอยู่ที่ในห้องหนังสือ

ครับ”

“ฝึกเขียนตัวอักษร?”

ชนัยได้แต่ยิ้มฝืนๆเขาคิดถึงตอนที่เขาอายุแค่แปดขวบ เวลาที่เขาเดินผ่านห้องหนังสือแบบไม่ตั้งใจเขามักจะเห็น เขียนตัวอักษรอย่างหนักแน่นพลิ้วไสวสวยงามมากแต่กระดาษ ที่เขียนออกมาไม่ใช่กระดาษสีขาวตัวอักษรสีดำที่เขานิยมเขียน กันแต่กลับเป็นกระดาษสีขาวตัวอักษรสีแดงแทน

เขาใช้เลือดสดๆของคนอื่นมาเขียนตัวอักษรและจะส่ง คืนให้กับครอบครัวของฝ่ายตรงข้ามดูวิธีการทรมานแบบนี้ ชนัยจดจํามันได้อย่างขึ้นใจไม่ว่าเวลาจะผ่านไปยาวนานขนาด ไหนไม่ก็ไม่สามารถลบเลือนจางหายไป

เขาขมวดคิ้วแต่ไม่ได้พูดอะไรได้แต่เดินตรงปรี่เข้าไปใน

บ้าน

เขาเดินตรงแหน่วไปยังห้องหนังสือพอถึงเขาเคาะประตู สามครั้งแล้วค่อยผลักประตูเข้าไปตอนนั้นเองเขาก็ไม่ได้มี สีหน้าตกใจอะไรเหมือนรู้ว่าเขาจะมา

“มาแล้วหรอ”

ชนัยก็ไม่มีอารมณ์จะตอบกลับเขาเอากุญแจรถโยนลงบน โต๊ะด้ง ตึง แล้วรีบพูดสิ่งที่รู้อยู่แล้ว เรื่องเมื่อวานเราต้องคุยกันหน่อย

เขาไม่เงยหน้าได้แต่ขะมักเขม้นเขียนสิ่งที่อยู่ในมคือ เรื่อง เมื่อวานก็คุยกันแล้วแกอยากจะคุยอะไรอีก?

ชนัยเห็นลักษณะที่ไม่รู้ร้อนรู้หนาวของเขารู้อย่างชัดเจน เลยว่าหากเขานิ่งเท่าไหร่ภายใต้สิ่งที่นั้นทำมันยิ่งน่า ขยะแขยงสิ้นดี

เขาขัดขวางข้อความที่กำลังเขียน ไม่ต้องเขียนแล้วคุย กับผมดีๆ”

อารมณ์ของชนัยดูแย่มากว่าก่อนหน้านี้ก็มักจะไม่พูดเอ่ย อะไรก็โพล่งออกมาสิ่งที่ทำออกมานั้นแสดสูงถึงความ รุนแรงมากกว่านี้แต่วันนี้การเผชิญหน้าที่สงบแบบนี้น้อยนักที่ จะได้เจอ

เขาดูมุ่งมั่นมากยังกับเปลี่ยนไปเป็นคนละคน

วางพู่กันจีนที่อยู่ในมือลงแกมถูกบังคับสายตามองไปยัง ฝ่ามือนั้นที่วางอยู่บนโต๊ะเพื่อจะหยุดในการเขียนของเขาเสียง นิ่งๆมันทำให้คนที่ได้ยินเกิดอาการสั่นเทา สิ่งที่แกทำทุกอย่าง ในตอนนี้มันอาจจะทำร้ายเด็กคนนั้น

หางตาของชนัยกระตุกตึกๆ ใบหน้าแสดงออกถึงความ เกลียดชังเขากัดฟันพูด คุณอยากจะจัดการหล่อนหรอ

“ฉันจะจัดการกับหล่อนและแกจะทำอะไรได้ เขาก็ไม่ อยากปิดบังชนัยได้แสดงสิ่งที่เขาเองต้องการ สิ่งที่ฉันทำจริงๆแกสามารถปกป้องหล่อนได้ทุกทางเลยหรอ?”

ชนัยตัวเกร็งจัดเกรงว่าถ้าเกร็งอีกสักนิดคงจะระเบิดมัน

ออกมา

“เพราะงั้นทางที่ดีที่สุดก็คือแกต้องปล่อยหล่อนไปแบบนี้ ระหว่างแกสองคนก็ลำบากน้อยลง

ชนัยรู้ดีว่ามันไม่ใช่คำพูดหลอกเด็กเขามองใบหน้าสูงอายุ ที่ขาวโพลนที่แสดงอารมณ์กลับไปกลับมาแต่ท้ายที่สุดคือคำ หนึ่งคําออกมา อดทน

ไม่ใช่ว่าเป็นเพราะเขากลัวเลยต้องอดทนแต่เป็นเพราะ ดราณีเขาเลยต้องทน

ยิ่งเขามองเห็นใบหน้าการร้องขอเจรจาของเขาในใจของ ท่านธิสกุลเลยตั้งใจคิดหาหนทางที่ไม่ให้สองคนนนั้นอยู่ด้วย กันเขาถึงได้ทำกับชนัยแบบนี้หากวันใดที่เด็กสาวนั่นตกไปอยู่ ในมือฝ่ายตรงข้ามแล้วนี่อาจเป็นข้อเสียที่ทำให้ชนัยถูกบีบ บังคับจนตายได้

เรื่องพรรณนี้เขาไม่มีทางให้มันเกิดขึ้นได้แน่