ตอนที่29 งานยากจากเบื้องบน

หลังเสร็จไปครั้งหนึ่ง นัชชาเหนื่อยจนนั่งตัวไม่ตรง มองดูเวลา เหลืออีกแค่20นาทีก็จะหมดเวลาพัก เธอ เสียใจจนอยากจะตบหน้าตัวเอง

เธอไม่มีสมองหรอหวังจะคุยกับเตชิตด้วยเหตุผล

ต่างกับผู้ชายที่นั่งอยู่ข้างๆ ผูกเนคไทอย่างสบายใจ ไม่สะทกสะท้าน

ก่อนลงจากรถ นัชชายังด่าเขาอยู่ในใจ ไม่รู้เป็น เพราะเขารู้สึกสำนึกอะไรขึ้นมา เตชิตพูดกับเธอ “หลังจากนี้ ฉันจะไม่เข้าไปยุ่งเรื่องของเธออีก

นัชชาชงักมือ แล้วหันมามองเขา “จริงหรอ” เขาแสยะยิ้ม “นึกว่าฉันอยากยุ่งเรื่องเธอมากหรอ” นัชชาเถียงเบาๆ “ก็ดูเหมือนคุณก็อยากมากเลย นะ”
“ว่าไงนะ”

นัชชาแอบหัวเราะ “ฉันบอกว่าขอบพระคุณมากๆ ค่ะ ถึงข้าน้อยจะกลายเป็นผีก็จะไม่ปล่อยคุณไป

“ถึงเธอจะกลายเป็นผี กูก็จะทำให้มึงมีความ สุข……… ยังไม่ทันได้พูดจบ ปากเขาก็โดนมือเล็ก ยื่นมาปิดเอาไว้

นัชชาหน้าแดง ยกมือปิดปากเขาไว้ แล้วมองด้วย สายตา “หยุดพูดเดี๋ยวนี้นะ”

เตชิตดึงมือเธอออก “ฉันไปละ”

นัชชารีบวิ่งลงจากรถ ไม่รอเตชิตรีบกดปิดประตู ลิฟท์ เตชิตยืนมองหน้าแดงๆของเธออยู่หน้าประตู ลิฟท์

ความเครียดเมื่อบ่ายหายไปหมด ไม่ง่ายที่จะรู้สึก โล่งขนาดนี้ ตอนนี้หน้าเบาขนาดนี้ต่อไปจะอยู่ยังไง นัชชาเดินเข้าไปถึงห้องทํางาน ก็ยังเหลือเวลาพัก อีกสิบนาที เธอไม่ลืมที่จะซื้อเครื่องดื่มไปฝากแก่

“ขอบคุณนะ”

“ไม่เป็นไร” นัชชาเดินกลับไปนั่งที่โต๊ะ

หลังจากเรื่องเมื่อเช้า ถึงแม้ว่าเวทีดาจะไม่พอใจ เธออย่างมาก ก็ไม่ได้ให้เธอตรวจสอบเอกสารอีก แต่กลับหาทนายแนะนํางานให้เธอ ชื่อนกันต์ เป็น หนึ่งในทนายที่โดดเด่นของเตนัท ทีชนะคดีมามาก ถนัดคดีที่เกี่ยวกับปัญหาด้านธุรกิจ

พนักงานที่เข้ามาใหม่พร้อมเธอปวิมลก็ถูกแบ่งมา อยู่กลุ่มนี้

ห้องประชุม นภันต์ ใส่ชุดสูทสีดำ ผูกเน็คไท สูง ร้อยแปดสิบกว่ารวมกับชุดที่ใส่ทำให้ดูดี ยิ่งทำให้ หน้าดูคม

ปวิมลดูมีความสุข ยิ้มจนปากแทบไม่หุบ คงรู้สึกตัว เองโชคดีที่ได้มาอยู่ทีมนี้

“ขอแนะนำตัวแบบสั้นๆก่อน ซ่อนกันต์ อายุ28 จบจากวิทยาลัยดตรอนโต คณะนิติศาสตร์ พวกคุณ สามารถเรียกผมว่า ทนายภันต์ได้ หรือเรียกชื่อผม เฉยๆก็ได้ แล้วแต่สะดวก” เขาพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มๆ

ปวิมล มกว้างกว่าเดิม “ทนายกันต์”

“ทนายกันต์” นัชชาทักด้วยน้ำเสียงเบาๆ “บังเอิญ จังเลยนะคะ เราเป็นเพื่อนร่วมสถาบัน”

“ไม่เลว” ดูเหมือนว่านภันต์จะทำความรู้จักพวกเธอ สองคนมาก่อนหน้านั้นแล้ว แต่กลับรุ่นน้องคนนี้ เขา ก็พูดเตือนเล็กน้อย “ในบริษัทไม่มีความสัมพันธ์ อะไรแบบนั้น ผมไม่สนว่าพวกคุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง ถ้าเกิดทำงานกับผมต่างก็เท่ากัน ไม่ก็ได้งานนี้แล้ว อยู่ต่อ หรือไม่ก็ลาออกหางานแค่นั้น เข้าใจมั้ย”

เขาพูดแบบนี้กับเธอตั้งแต่วันแรกที่เจอ เห็นได้ชัดๆ ว่าเวทิตาต้องพูดอะไรกับเขาแน่นอน

นัชชาไม่แปลกใจ “ทนายกันต์ สบายใจได้ ถ้าเกิด ไม่ชนะฉันจะลาออกเองอย่างอัตโนมัติ ไม่ต้องรอให้ ใครไล่”

คำพูดนี้มีความโกรธปนกับพนัน นกันต์ยิ้ม “ดีมากผมชอบในความกล้าของคุณ”

ปวิมลหันไปมองหน้านัชชา ในแววตามีความหวังดี ไม่มาก ส่วนใหญ่จะเป็นความสงสัย

นกันต์มอบคดีให้พวกเธอสองคนไว้ศึกษาอ่านตอ นว่างๆ นัชชาได้รับคดีแรกในชีวิต เป็นคดีเกี่ยวกับ ความขัดแย้งของบริษัทผลิตถ่านหินกับการบาดเจ็บ ของพนักงาน

แต่ของปวิมลเป็นคดีเกี่ยวกับความขัดแย้งระหว่าง ชายหญิง ถึงจะไม่ใช่คดีอะไรที่มันใหญ่ๆ แต่เห็นได้ ชัดว่าของนัชชายากกว่า

แล้วคดีครั้งนี้ นกันต์ก็มีส่วนร่วมด้วย

“นัชชา ถ้าคุณมีปัญหาอะไรมาหาฉันได้ตลอด มี ปัญหาอะไรในการประชุมเธอก็ต้องอยู่ เข้าใจมั้ย”

นัชชาพยักหน้ารับ “เข้าใจค่ะ”

“งั้นวันนี้พอแค่นี้” เห็นนกันต์กำลังจะออกจากห้อง ปวิมลรีบลุกขึ้น ถาม “ทนายกันต์ แล้วฉันละคะ”

“เธอหรอ” นกันต์มือก็เก็บของไปด้วย และจ้องมอง เธอด้วยสายตา “ต้องถามคนที่ดูแลคดีนี้ เรื่องแค่นี้ ไม่รู้หรอ”

ปริมลอง ตอบกลับเบาๆ ….…….รู้ค่ะ

นกันต์ไม่สนใจ แล้วเดินออกจากห้องไป

นัมซาก้มหน้าจัดเอกสาร เธอกำาลังเปิดมองด้วย ความเครียดว่าเมื่อไหร่จะอ่านหมด ก็ได้ยินเสียง แดกดันของปวิมล “นัชชา เธอเก่งนะ พอมาถึงก็ได้ รับคดีที่ทนายกันต์ดูแลเลย”

นัชชาดูออกว่าปวิมลไม่พอใจอย่างมาก แต่เธอก็ไม่ ได้สนใจ ตอบเพียงสั้นๆ “ขอบใจ”

พูดจบเธอก็หยิบของเดินออกจากห้องไปเลย

ปวิมลไม่นึกว่าเธอจะตอบสนองกลับแบบนี้ รู้สึก โมโห “คิดว่าตัวเองเป็นใครนัชชากลับเข้าไปห้องทํางาน แก่ก็ยื่นหน้ามาบอก เธอ “นัชชา หัวหน้าเรียก

“เรื่องอะไรหรอ”

“ไม่รู้เหมือนกัน” แก่บอกต่อ “ดูจากสีหน้าแล้วไม่น่า จะใช่เรื่องดี เธอระวังๆหน่อย”

นัชชาพยักหน้า เดินไปหยุดอยู่ที่หน้าประตู สูด หายใจเข้าแล้ว เคาะประตู

“เข้ามา”

พอเปิดประตูเข้ามาก็เห็นเวทิดานั่งอยู่หน้าคอม พอ เห็นเธอเข้ามา หน้านิ่งกว่าเดิม หยิบเอกสารปกสีฟ้า โยนลงบนโต๊ะให้เธอ “มีจุดที่ผิด เอาไปแก้ พรุ่งนี้ส่ง มาใหม่

นัชชาหยิบขึ้นมา แล้วถามกลับทั้งๆที่รู้สึกตื่นเต้น อยู่นิดๆ “หัวหน้าคะ จุดไหนที่ผิดคะ” เอกสารเล่มหนาขนาดนั้น ให้เธอมานั่งเปิดดูทีละ หน้า กว่าจะคบคงต้องใช้เวลาทั้งคืน

“หน้าที่ฉันต้องทำซ้ำหรือเป็นหน้าที่เธอที่ต้องทำ เอง” เวทิดาพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ “ให้ฉันทำ เครื่องหมายไว้เธอแล้วค่อยสอนให้เธอว่าต้องแก้ยัง ไงเลยมั้ย”

นัชชารู้สึกว่าเธอก็ไม่ได้ขอมากไป แต่การที่เวที ดาจงใจแกล้งทำให้เธอผิดคาด ไม่ว่าจะยังไงก็คือ ควรทํางานตามปกติ แต่กลับเอาเรื่องสนตัวมาปนกับ เรื่องงาน

มันก็คงช่วยหรือทำอะไรไม่ได้เพราะเขาคือหัวหน้า

นัชชาได้แต่หยิบเอกสารแล้วเดินจากไปเงียบๆ ไป ตรวจสอบเอกสารที่โต๊ะทำงานของตัวเอง

ก็ถึงเวลาเลิกงาน นัชชาก็ยังคงไม่ได้กลับตามเวลา ดวิ โทหาจนเธอรู้สึกรำคาญ เลยเปลี่ยนเป็นโหมด เครื่องบิน

ไม่รู้เวลาผ่านไปนานแค่ไหน ในห้องก็ไม่เหลือใครแล้ว ห้องที่เงียบสนิท มีเพียงไฟบนหัวของเธอก็มี อะไรดำๆมาปิดไว้

นัชชาตกใจ เงยหน้าขึ้นก็เห็นใบหน้าที่คุ้นเคย