ตอน126ความรักของพวกเขาเป็นเพียง ธุรกิจเท่านั้น

ตอนที่ 126ความรักของพวกเขาเป็นเพียงธุรกิจเท่านั้น

พูดจบประโยคนี้น้ำตาของนัชชาไหลรินออกมาจากดวงตา อย่างควบคุมไม่ได้หยดแล้วหยดเล่าไม่นานตรงอกของเสื้อเชิ้ต เปียกชุ่มไปหมด

อุณหภูมิอันเร่าร้อนราวกับจุดไฟเผาเบ้าตาของเตชิตแดง เล็กน้อย คิดถึงผมไหม?”

ไม่คิดถึงได้ไงล่ะ

ในใจของนัชชาผุดค่าตอบขึ้นมาทันทีเพียงแต่เธอพูดออก มาไม่ได้ไม่ควรจะพูดว่าเธอไม่มีทางที่จะพูดออกมา

เธอก็อยากให้อภัยเขาเขาอุตส่าห์เดินทางมาจากที่ไกล แสนไกลจนมาเจอเธอที่นี่ลำบากขนาดนี้แล้วให้อภัยเขาเถอะ

แต่เมื่อเธอหวนนึกถึงรูปที่ปณิตาส่งมาให้เธอและเสียงแห

ลมๆของเธอเธอทำไม่ได้

ตลอดเวลาที่ผ่านมาไม่ได้มีเธอแค่คนเดียว

คิดถึงตอนนี้เธอถอนตัวออกมาจากอ้อมกอดของผู้ที่ทำให้

เธออาลัยอาวรณ์ตลอดเวลา
เงยหน้าขึ้นมองตาเขาอย่างจดจ่อความว่างเปล่าในใจ ของนัชชาถูกเผยออกมาในที่สุดเธอปริปากพูดทำลาย บรรยากาศที่ดูเหมือนสงบ เตชิตคุณมีอะไรจะพูดกับฉันไหม?”

แววตาเขาดูลึกซึ้งเขาไม่เคยเปิดเผยความรู้สึกออกมาให้ ใครเห็นได้ง่ายๆ แต่ตอนนี้เขาปกปิดมันไม่ไหวสายตาอันเฉียบ คมของเขา หมายความว่ายังไง?”

หมายความว่ายังไง

คำพูดสี่พยางค์นี้ลอยเข้าไปในหูของเธอความประชด ประชันเสียดสีนี้ทำลายความหวังสุดท้ายที่เธอมีอยู่

เวลานี้เขายังจะกล้าถามคำถามแบบนี้อีกหรอ? เขามีสิทธิ์ อะไรมีดียังไงที่จะมาถามเธอแบบนี้?

หน้าของนัชชาชาไปหมดบรรยากาศความอบอุ่นเมื่อสัก ครูหายไปในพริบตา ในเมื่อไม่มีอะไรจะพูดแล้วคุณมาที่นี่ ทําไม?”

ฝ่ายชายจ้องตาของเธอไม่กระพริบน้ำเสียงทั้งสองดูนุ่ม นวลแต่แฝงไปด้วยการข่มขู่อยู่ภายในพาเธอกลับไป

“ฉันไม่กลับไปกับคุณนัชชาตอบกลับแบบไม่คิดก่อนที่จะ พูดอย่างชัดเจนออกไปเธอไม่อยากไปกับเขาอย่างไม่มีสติ

จะว่าเธอหยิ่งหรือยังไงก็ช่างเธอก็เป็นแบบนี้ในเรื่องความ

สัมพันธ์เธอไม่เคยยอมให้อะไรมาทำให้คลุมเครือ ทว่าคำพูดนี้เมื่อเข้าหูเตชิตกลับกลายเป็นการปฏิเสธอย่างเด็ดขาดสุดโด่งความเป็นห่วงและความกังวลทั้งหมดที่ เขามีพ่ายแพ้ให้กับคำพูดปฏิเสอย่างไม่คิดของเธอ

ใจที่หนักแน่นแข็งแกร่งกลับถูกคำพูดหนึ่งประโยคที่ม แทงจนเจ็บปวดนึกถึงคำพูดของตรัณก่อนที่เขาจะขึ้นมาเขาไม่ อยากที่จะใจร้อนใส่เธอ ใจร้อนขึ้นมาเธอคงเจอไม่ดีแน่

เอามือออกจากกางเกงสแลคพร้อมหยิบบุหรี่ออกมาหนึ่ง กล่องคาบไว้หนึ่งมวลที่ริมฝีปากพลางจุดไฟท่าทางดูเป็น ธรรมชาติทำมันซ้ำๆไม่รู้กี่ครั้งต่อหนในช่วงหลายวันมานี้

ควันสีขาวโพยพุ่งขึ้นมาแทรกกลางระหว่างเขาสองคน สีหน้าฝ่ายชายค่อนข้างสับสนนัชชาก้มหน้าลงสายตาของเธอ มองเห็นรองเท้าหนังสีดำที่สะอาดแวววับ

มีเสียงดังเกิดขึ้นคางของเธอเจ็บปวดขึ้นมาฝ่ายชายใช้มือ บีบคางของเธอขึ้นบังคับให้เธอเงยหน้ามองสายตาอันดุดันของ เขาก่อนที่จะปริปากพูดเขาอดไม่ได้ที่จะไอออกมาสองครั้ง เหมือนกับไม่ค่อยสบาย ไม่ไปกับฉันแล้วเธอจะไปไหนหม?”

นัชชาเพียงรู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดตรงที่เขาบีบเธออยู่ ยกมือขึ้นมาป้องฝ่ามือของฝ่ายชายแต่เธอยังยืนกรานไม่ยอม ยกโทษให้น้ำเสียงดูไม่เป็นตัวเองพูดออกมาด้วยเสียงที่สูงกว่า ปกติ ไม่ว่าจะไปที่ไหนฉันไม่มีทางกลับไปกับคุณแน่นอน!

เขาไม่อธิบายเรื่องของปณิตาเลยสักคำทำไมเธอจึงต้อง กลับไปกับเขาด้วย?
อารมณ์โกรธเป็นฟืนไฟของเขาในตอนนี้มันช่างไร้เหตุผล

สิ้นดี!

เตชิตรู้สึกว่าสต์ที่เหลืออยู่สุดท้ายพังไปกับคำพูดประโยค สุดท้ายของเธอไม่ว่าจะไปไหนก็จะไม่ไปกับเขา

ปีกกล้าขาแข็งแล้วสินะ

แต่ปีกกล้าขาแข็งแล้วยังไงล่ะเขาเป็นคนสร้างปีกคู่นั้นขึ้น มาเขาก็สามารถตัดปีกนั้นด้วยสองมือของเขาเองได้

นัชชารู้สึกบรรยกาศรอบตัวเธอเย็นยะเยือกขึ้นมาอย่าง รวดเร็วรังสีความเย็นชาและความโกรธถูกปล่อยมาจากชายที่ ยืนหันข้างตรงนั้นเธอรู้สึกเหมือนโดนแช่แข็งหัวใจของเธอก็ เต้นอย่างไม่เป็นจังหวะ

เขาเข้าไปใกล้ริมฝีฝากของเธออย่างฉับไวมือของเขายัง บีบคางของเธอไว้ไม่สนว่าเธอจะดิ้นรนต่อสู้เพียงใดใช้แรง ทั้งหมดที่มีเอาชนะเธอค่อยๆเช็ดคางเธอขึ้นอีกริมฝีปากบางๆ กระทบกับมุมปากของเธอไม่ไปกับผมมันก็ต้องมีเหตุผลส ทำไมล่ะคิดว่าชนะคดีแล้วไม่อยากคบกับผมต่อแล้วหรือไง?

นัชชาเบิกตากว้างเธอถูกทำร้ายด้วยคำพูดอันโหดร้าย และดูถูกกลัวจนสั่นไปหมดทั้งกายน้ำตาคลออยู่ในเบ้าตากี่ครั้ง ต่อกี่ครั้งที่จะไหลออกมาแต่เธอกลับฝันพยายามกลั้นมันไหว โกรธและผิดหวังจนถึงขีดสุดจนหัวเราะออกมา” ในสายตาของ เธอฉันเป็นคนแบบนั้นหรอ?”
หลังฟ้องร้องคดี

การหายไปของเธอเขาไม่รู้ว่าเหตุผลคืออะไรจริงๆ หรือ?

หรือในสายตาของเขาเรื่องสัมพันธ์ซับซ้อนระหว่างเขากับ ปณิตาไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรดังนั้นจึงไม่จำเป็นต้องมีคำอธิบาย อะไร?

นัชชาไม่รู้ไม่รู้อะไรจริงๆตอนที่เปิดประตูเจอหน้าเขาเธอ หวาดกลัวตื่นตระหนกสับสนแต่ก็มีความดีใจและตื้นตันบท สนทนาเมื่อครู่ทำให้เธอรู้สึกผิดขึ้นมาราวกับผู้ชายที่ยืนอยู่ตรง หน้าเป็นคนที่เธอไม่เคยรู้อะไรในตัวเขาเลย

เตชิตจ้องมองแววตาของเธอที่เต็มไปด้วยความผิดหวัง และความโกรธความรู้สึกที่น่าอึดอัดนั้นทำให้เขาเจ็บปวดลึก ไปถึงกระดูก ถ้าไม่ใช่เธอก็อธิบายมาดีๆ

อธิบายให้เขาฟังทำไมหนีจากเขาไปทำไมไม่บอกเขาสัก คำทําให้เขาหาเธอไม่เจอ

นัชชาฟังแล้วกลับหัวเราะมากขึ้นเธอหัวเราะพลางส่ายหัว พลางอ่อนแอจนทําให้เขาต้องหันกลับมองอีกครั้ง เตชิต…..เต

เธอพูดชื่อเขาไปมาเหมือนกำลังเรียกเขาและเหมือน กำลังบ่นพึมพำในไม่กี่วินาทีนั้นอารมณ์ปรับเปลี่ยนไปมาไม่รู้ ครั้งต่อกี่ครั้งสุดท้ายเขาฮึดสู้อย่างเกรี้ยวกราด คุณจะให้ฉัน อธิบายอะไรให้ะ? ฮ่าๆๆ …..คุณปล่อยฉันนะปล่อยฉัน
เตชิตมองดูผู้หญิงตรงหน้าเดี๋ยวร้องไห้เตี๋ยวหัวเราะรอย คราบน้ำตาที่กำลังจะแห้งกลับถูกน้ำใสๆ แทรกซึมอีกครั้งเธอ ทั้งดูเสียใจทั้งทุกข์ใจขนาดนั้นแต่คนที่หนีห่างออกไปคือเธอ ไม่ใช่เรา

นัชชาดิ้นไม่หลุดทั้งตัวเธอเหมือนถูกต้องมนตร์ให้หยุดนิ่ง ก็เหมือนกับอารมณ์ของเธอในตอนนี้คิดที่จะหาวิธีเอาตัวรอด สุดชีวิตแต่กลับเหมือนแมลงวันไม่มีหัวทำยังไงก็หาทางออกไม่ เจอ

อารมณ์แย่ๆทุกอย่างในตอนนี้ขึ้นไปจนถึงขีดสุดเธอทนไม่ ไหวอีกแล้วสติหายไปหมดตะโกนโห่ร้องออกมาแบบไม่สนใจ อะไรทั้งนั้น คุณอยากรู้เหตุผลใช่ไหม?ได้ฉันจะบอกคุณให้ เพราะในสายตาของฉันคุณก็ไม่ต่างอะไรกับดวิษทำให้ฉันรู้สึก ไร้ประโยชน์น่าขยะแขยงทำให้ฉันไม่อยากจะเผชิญหน้าคุณ พูดถูกชนะคดีแล้วฉันก็จะจากไปคุณว่ายังไง? ตอนที่เราคบกัน คุณเป็นคนบอกเองให้ฉันช่วยว่าความชนะทั้งหมดนี้สำหรับคุณ แล้วมันก็คือธุรกิจตอนนี้ฉันก็แค่ทำตามสัญญาที่ตกลงกันไว้ พอใจแล้วยัง?!”

ฝ่ายชายยืนนิ่งสีหน้าไร้ซึ่งความรู้สึกดวงตาทั้งสองข้างได้ ซึ่งแววตาอันสดใส

เมื่อสักครู่ผู้หญิงที่เขารักใช้ปากเล็กๆ ที่มักจะยิ้มให้เสมอ พูดจาใส่เขายกใหญ่เธอว่าเขาน่าขยะแขยงเอาเขาไปเปรียบ เทียบกับสามีคนเก่าแบบไม่ละอายใจพูดว่าความสัมพันธ์ ระหว่างทั้งสองเป็นเพียงธุรกิจเริ่มที่เขาจบที่เธอ
ดูถูกกันยิ่งนัก

สิ่งที่เขาพยายามมาทั้งหมดเป็นเพราะคำพูดของเธอทุก อย่างกลับกลายเป็นสิ่งที่ไร้ค่าต่ำต้อย

หัวใจเจ็บปวดปวดอะไรขนาดนี้เสมือนกับพูกฉีกขาดทีละ นิคสิ่งที่ไม่อยากได้ยินที่สุดไม่อยากเจอที่สุดกลับเกิดขึ้นมา แบบนี้

“ธุรกิจ….งั้นหรอ? ขมวดคิ้วขึ้นมาอย่างว่องไวยิ้มเยาะ และทุกอย่างก็หายไปภายในวินาทีเดียว

แขนของเธอถูกเขาจับไว้เขาหันกลับมาไม่สนว่าเธอจะ ดิ้นรนแค่ไหนจนเกือบจะล้มลงหลายครั้งจับเธอลากไปที่เตียง อย่างไร้เยื่อใยจับเธอกดลงบนเตียง…..

นัชชาตกใจมากมองฝ่ายชายที่ยืนอยู่ปลายเตียง ใช้เข่า แยกขาทั้งสองของเธอออกหน้าตามีเลศนัยปลดกระดุมเสื้อออก ตามด้วยเข็มขัดและสุดท้ายคือกางเกง…….