ตอน335เตชิตคุณทำแบบนี้ไปเพื่ออะไร

ตอนที่335เตชิตคุณทำแบบนี้ไปเพื่ออะไร

“ลองดูก่อนแล้วค่อยว่ากัน” ตอนนี้เธอไม่รู้อะไรเลยทำได้ เพียงเดินดูไปทีละก้าว

หัวเรื่องที่ตึงเครียดผ่านไปแล้วจินต์อยากรู้ว่าตลอดห้าปีที่

ผ่านมานัชชา ใช้ชีวิตอยู่ยังไง”ที่ผ่านมาแกไปซ่อนตัวอยู่ ที่ไหน”

“อยู่ลอนดอนอังกฤษแต่ความจริงเรื่อง ในครั้งนั้นเกิดขึ้น

เพราะคนทำ”นัชชาไม่อยากปิดบังเธอ

“ว่าไงนะ”

“อืมตอนนั้นมันไม่มีทางเลือกเลยต้องทำแบบนั้น“พูดจบ นัชชารู้สึกผิดกุมมือเธอคืน”ขอโทษที่ทำให้แกเป็นห่วงจะโทษ หรือต่อว่าฉันก็ได้ฉันยอมรับผิดทุกอย่าง

จินต์พูดไม่ออกไม่นึกว่าเรื่องมันจะกลายเป็นแบบนี้ต้อง หน้าเธอนิ่งๆ “จริงๆเลยนะแกเนี่ย..

“ขอโทษ”

จินต์พูดอะไรได้อีกเธอถอนหายใจ “ช่างมันเถอะแค่แก กลับมาก็ดีแล้วเรื่องมันผ่านไปแล้วก็ให้มันแล้วกันไป
“จินต์……”

“พอแล้วหยุดร้องไห้ได้แล้วน้ำตาแกมีค่าเกินกว่าฉันจะรับ ผิดชอบไหว”จินต์ยกมือเช็ดน้ำตาตัวเองไปด้วยยิ้มพูดล้อเธอไป ด้วยเหมือนผีบ้า

นัชชายิ้มทั้งน้ำตา ฉันคิดถึงแกมาก

“กลับมาครั้งนี้แกมีแพลนอะไรที่ผ่านอยู่ลอนดอนคนเดียว ลำบากรึเปล่า”จินต์มีคำถามมากมายจะถามเธอไม่รู้จะเริ่มถาม

ไหนก่อน

นัชชาเล่าให้เธอฟังอย่างละเอียด ก่อนหน้านั้นฉันเคยช่วย ผู้อพยพคนหนึ่งในประเทศเราตอนที่หนีไปได้ก็เป็นเพราะเขา ช่วยอยู่ที่โน่นเขาคอยดูแลฉันและลูกเป็นอย่างดีมีสำนักงาน ทนายความเป็นของตัวเองสุขสบายแต่เพียงแค่เหนื่อยใจ

“ผู้อพยพหรอ”จินต์นึกคิด

นัชชาช่วยเตือนความจำเธอจำครั้งนั้นได้มั้ยครั้งที่เราไป เที่ยวแล้วเราไปเจอผู้ชายคนหนึ่งเป็นเขาชื่อชนุดม

ผ่านมาหลายปีจินต์นึกตั้งนานกว่าจะนึกออก “อ๋อฉัน นึกออกล่ะเป็นเขาคนนั้นเองหรอ”

“อืม”

“แล้วตอนนี้พวกแกเป็นอะไรกัน
นัชชารู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ส่ายหน้าสนิทมากกว่าคำ ว่าเพื่อนเป็นเหมือนญาติกัน”

จินต์เมื่อเชื่อที่เธอพูดอย่ามาผู้ชายคนหนึ่งคอยช่วยเหลือ แกมาตลอด5ปีเขาต้องรู้สึกอะไรกับแกแน่นอน”

นัชชาเหมือนถูกพูดแทงใจ เพราะเธอเข้าใจเธอดี

เห็นเธอไม่ยอมพูดจาจินต์รู้ตัวว่าคงเดาเรื่องถูกและเธอก็ นึกถึงเตชิต แล้วแกจะเอาไงต่อจะปรับความเข้าใจกับเตชิต หรือบอกลาชนุดม

“ฉันติดค้างชนุดมไว้มากทั้งชีวิตนี้ก็ชดใช้ให้เขาไม่หมด อย่าบอกว่าบอกลาฉันจะคอยทำทุกอย่างที่ทำได้เพื่อทดแทน สิ่งที่เขาเคยช่วยเหลือฉันแต่ถ้าเรื่องความรักฉันยังไม่พร้อมที่จะ เริ่มใหม่กับใครจริงๆ

จินต์เข้าใจเธอ โอเคเรื่องหัวใจแกต้องตัดสินใจเองมีเรื่อง อะไรที่คิดไม่ออกหรือตัดสินใจไม่ได้ฉันเปิดประตูต้อนรับแกเส มอถ้าแกต้องการ”

นัชชาต้องการแค่นี้ ขอบใจแกมากนะจินต์”

จินต์”ถ้ารู้สึกขอบคุณจริงๆแกก็อย่าไปไหนอีกเลย

วันรุ่งขึ้นนัชชากับจินต์พาเด็กไปซื้อของใช้จำเป็นที่ร้าน สะดวกซื้อใกล้บ้านส่วนใหญ่เป็นเสื้อและของใช้ของเด็ก

ทั้งสามคนเดินเสร็จก็ได้เวลากินข้าวเที่ยงข้างๆมีร้านอาหารจีนต้นตำรับอยู่ร้านหนึ่งอาหารรสชาติจะติดแทบๆ ใต้ เหมาะกับเด็กไม่สะดวกอยู่อย่างเดียวคือไม่มีห้องว่าง

แต่วันทำงานธรรมดาคนเลยมากินข้าวเที่ยงไม่เยอะมาก ทั้งสามคนเลือกที่นั่งติดหน้าต่างไม่ค่อยเสียงดังวุ่นวาย

นัชชาสั่งลูกบอลเนื้อปูตุ๋นหัวปลาต้มผัดเป็ดและผัดหอย สุดท้ายเป็นแกงจืดเต้าหู้พออาหารยกมาเสริฟที่โต๊ะหน้าตาและ กลิ่นอาหารเย้ายวนทำให้คนอยากกิน

ธีมนต์โตที่อเมริกาเขาไม่เคยกินอาหารจีนที่เป็นต้น ตำหรับที่เคยกินก็พวกอาหารที่นัชชาสามารถทำได้ถึงเธอจะทำ อาหารเป็นแต่เทียบกับเชฟที่ทำอาหารจานเด็ดต้นตำหรับพวก นี้ไม่ได้

เขาตักเนื้อปูขึ้นมากัดหนึ่งคำก็ยกนิ้วโป้งขึ้น “Good! It’sverydelicious!

นัชชากับจินต์ตลกท่าทางของเขา”ถ้าลูกชอบก็กินเยอะๆ เลยครับ”

บรรยากาศตอนกินข้าวทุกคนมีความสุขแต่สุขได้ไม่นาน พวกเธอกินได้ไม่กี่คำก็เห็นเงาสูงๆของใครบางคน

พอเงยหน้าขึ้นก็เห็นผู้ชายใส่สูททำงานเรียบร้อยเซตผม อย่างดียืนยิ้มมองมาทางเธอ “ตอนบ่ายมีประชุมเลยมาสายหน่อย”
ทั้งสองมองหน้าซึ่งกันและกันสายตางุนงงกับภาพตรง หน้าแล้วสรุปใครเป็นคนเชิญเขามาล่ะ พอสักพักนัชชาก็เข้าใจขึ้นมาเป็นอีกครั้งที่มาเองโดยไม่

ได้รับเชิญ

เธอหน้าตึง “ขอโทษนะคะคุณเตชิตฉันจำไม่ได้ว่าวันนี้ได้ นัดคุณกินข้าวด้วย”

ใครจะคิดว่าเขาจะไม่ใส่ใจใดๆปลดกระดุมเสื้อสูทออก แล้วดึงเก้าอี้นั่งลงเอง เธอจำไม่ได้ไม่เป็นไรฉันจำได้ก็พอ

นัชชาพูดไม่ออกแล้วสรุปใครอนุญาตให้เขานั่งหรอทำไม เธอจำไม่ได้ว่าเขาเป็นคนแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่คนที่เย็นชาคน เดิมล่ะคนที่ขวางโลกไม่สนใจใครหายไปไหนแล้วล่ะ

จินต์ก็อึ้งกับภาพตรงหน้าไม่เคยเห็นเตชิตเป็นแบบนี้มา ก่อนไหนๆเขาก็มาแล้วจะไล่ให้ไปก็ไม่ดีเลยทำได้แค่ให้ พนักงานจัดจานชามมาเพิ่มให้เขา

หลังจากที่นั่งลงคำแรกที่พูดขึ้นคือถามธีมนต์เป็นไง อาหารถูกปากมั้ย”

อาจจะเป็นเพราะเพิ่งประชุมเสร็จน้ำเสียงเขายังติดนิ่งสนิท ไม่สบอารมณ์พอถามออกไปเขาเองก็รู้สึกแปลกๆเลยหัวเราะ แห้งๆ “เหอะๆ”
“จินต์ขนลุกบรรยากาศเยือกเย็นแปลกๆ

แต่ธีมนต์ไม่รู้สึกแปลกเขาคิดว่าเตชิตเป็นห่วงเป็นใยเขา เขาตอบด้วยน้ำเสียงดีใจ”อร่อยครับผมไม่เคยกินอะไรอร่อย เท่านี้มาก่อน”

พูดจบกลัวเตชิตจะไม่เชื่อแล้วเขาก็พูดเสริมขึ้นต้มจืดอัน นี้คุณแม่เคยทำให้กินแต่รสชาติไม่เหมือนกันสักนิดเลยครับ

นัชชาหน้าเสียงถึงจะรู้ว่าโกรธลูกไม่ได้แต่พอเห็นเขาเอา เรื่องของตัวเองไปบอกเตชิตเธอก็ไม่พอใจ”ถ้าไม่ชอบกินวัน หลังแม่จะไม่ทำให้ลูกกินแล้ว

“งั้นผมจะได้กินอาหารที่นี่ตลอดไปมั้ยครับ

“ไม่ได้”

ธีมนต์ผิดหวังเขามองดูอาหารตรงหน้าอย่างเสียดายเต ชิตยกยิ้มพับแขนเสื้อขึ้นแล้วยื่นมือไปตักแกงจืดให้เด็กไม่ เป็นไรเดี๋ยวถ้าลุงมีเวลาจะพามากิน”

นัชชาโกรธที่เขาทำแบบนี้เหลืออดเธอกัดฟันแน่น เตชิต คุณมีประโยชน์อะไรที่ทำแบบนี้ทำไปเพื่ออะไร