ตอน333เจอกันอีกครั้งในรอบห้าปี

ตอนที่333เจอกันอีกครั้งในรอบห้าปี

12ชั่วโมงหลังจากนั้นเครื่องบินก็ถึงสนามบินก่อนเครื่อง ลงจอดมีเสียงประกาศให้เก็บโต๊ะคาดเข็มขัดให้เรียบร้อย

นัชชาตื่นเพราะเสียงเธอตื่นแบบสะลึมสะลือมองออกไป นอกหน้าต่างเห็นท้องฟ้ามืดหมดแล้วยังมองเห็นไฟสว่างตาม ข้างๆทาง

เธอหลับไปนานขนาดนี้เลยหรอ

นัชชาตกใจกับระยะเวลาการนอนของตัวเองมองไปที่

ผู้ชายข้างกายเขาไม่ค่อยสดใสคงจะไม่ได้พักตลอดทาง

“แม่ครับเครื่องบินกำลังจะลงจอดแล้ว”ธีมนต์พูดด้วยน้ำ

เสียงง่วงๆเหมือนยังปรับตัวไม่ได้

“ลูกนั่งนิ่งๆอย่าดิ้นไปดิ้นมา”คนเป็นแม่ก็แบบนี้แหละ ลืมตาขึ้นมาก็อดเป็นห่วงไม่ได้

เครื่องลงจอดอย่างปลอภัยนัชชาโล่งอกสวมเสื้อกันหนาว แล้วจูงมือธีมนต์ไว้รอจนประตูเครื่องเปิดออกนัชชาเดินลงมา อย่างสบายใจ

เธอเงยหน้ามองฟ้าที่มืดสนิทมีเพียงดาวไม่กี่ดวงเธอดึง กระชับเสื้อกันหนาวสูดหายใจเข้าเธอเพิ่งรู้ตัวว่าตัวเองกับมาแล้วจริงๆ

ห้าปีที่แล้วเธอจากไปแบบไม่เต็มใจห้าปีหลังจากนั้นเธอ กลับมายืนที่นี่อีกครั้ง

“ไปกันเถอะ”เขาพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ

นัชชาพยักหน้ารับเธอเดินขึ้นหน้ามีเตชิตเดินตามหลังสอง

แม่ลูกเขาไม่สนใจอย่างอื่นเพียงแค่มองดูแผ่นหลังของพวกเขา

เขาต้องขอบคุณอากาศหนาวเย็นมือมิดของคืนนี้ทำให้ ปกปิดความรู้สึกตื้นตันใจของเขา

เขาเดินลงจากทางวีไอพีมีรถคันหนึ่งจอดรอเห็นพวกเขา ออกมามีคนเดินเข้าไปช่วยเธอหิ้วกระเป๋าขึ้นรถ

นัชชาเห็นใบหน้าที่คุ้นเคยไม่เจอกันห้าปีไม่เจอกันนาน

เลยนะคะ”

ตรัณได้ยินเรื่องมาจากเตชิตถึงแม้หลังปีที่ผ่านมาเขาไม่ ได้ทำงานที่เตนัทแล้วแต่เขาก็ยังเห็นเตชิตเป็นเหมือนเจ้านาย ของเขาอยู่ครั้งนี้เขามารับด้วยความสมัครใจ

ตอนนี้เห็นนัชชากลับมาอย่างปลอดยเขาดีใจที่ได้เห็น

เธอ”ครับคุณนัช”

ประตูรถเปิดออกธีมนต์นั่งเข้าไปก่อนแล้วตาด้วยพวกเขา สองคน

“คุณเตไปไหนก่อนครับ”
เขาหันมองเธอ ไปไหน”

นัชชาคิดไปสักพัก ไปบ้านจินต์กันก่อน”

เวลาแบบนี้ไปไหนก็คงจะไม่ได้กลับบ้านก็กลัวจะรบกวน ณัชชนม์กับเมทนีจินต์เป็นคนเดียวที่รับเรื่องเซอร์ไพรส์แบบนี้

ได้

ระหว่างทางนัชชาโทรหาจินต์ห้าปีแล้วเธอยังไม่เปลี่ยน เบอร์เธอกดรับด้วยน้ำเสียงงง”ฮัลโหล”

นัชชาได้ยินเสียงที่คุ้นเคย”จินต์ฉันเอง”

เงียบไปนานมากพวกเขาสองคนไม่มีใครเอ่ยปากพูดตอน แรกจินต์หลับไปแล้วตอนนี้ตาสว่างหัวใจเต้นแรงเธอเลยถาม ขึ้น”นัชนัชหรอ”

นัชชาพยักหน้าไม่สนว่าเธอจะมองหรือมองไม่เห็นฉัน

เอง”

พูดต่อ“ฉันกลับมาแล้ว”

“เป็นแกจริงๆหรอ”จิตต์กรี๊ดไม่ต้องอธิบายเยอะเพียงแค่ จินต์คาเดียวเธอก็ฟังออกว่าเป็นเธอเป็นเธอจริงๆด้วย

“ตอนนี้แกอไหน”จินต์ถามด้วยความเป็นห่วงกลัวว่าเธอ

จะเป็นอะไรไป

ห้าปีผ่านมาเธอยังทำดีกับเธอเหมือนเดิมเมื่อกี้นัชชายัง

แอบเป็นห่วงกลัวว่าเธอจะโทษเธอว่าไปโดยไม่ลาดีที่เรื่องมัน

ไม่เกิดขึ้น
“ตอนนี้ฉันอยู่กับเตชิตคืนนี้ขอไปพักที่บ้านแกแกสะดวก

มั้ย”

“สะดวกสิ”จินต์ตื่นเต้น”ฉันยังอยู่ที่เดิมไม่ได้ย้ายไปไหน แกจำได้ใช่มั้ย”

นัชชา”อืมจําได้

พูดจบปลายสายก็เงียบไปสักพักแล้วพูดขึ้นด้วยน้ำเสียง สั่นๆ”งั้นฉันจะรอนะ”

“อืม”

หลังจากวางสายนัชชาพยายามกลั้นนำเตาไว้กลัวจะทำ ลูกตกใจเธอจึงเบือนหน้าหนีออกไปทางหน้าตา

เตชิตเห็นหน้าเธอเล็กน้อยคางเธอสั่นๆเธอกัดริมฝีปากแน่

นกลั้นไม่ให้น้ำตาไหล

ธีมนต์นั่งอยู่ข้างหลังเขาถอดเสื้อกันหนาวคลุมไว้ที่หน้าขา ของเธอแล้วมือใหญ่จับมือเย็นน้อยๆของเธอไว้ตรงใต้เสื้อ

นัชชาสะดุ้งดึงมือกลับแต่เขากลับบีบไว้แน่นกว่าเดิม เพราะอยู่ใต้เสื้อจึงทำให้มองไม่เห็นความผิดปกติ

นัชชาไม่ได้หันกลับไปมองเธอมองไปนอกหน้าต่างเธอ รู้สึกสบายใจขึ้นเพราะมือใหญ่ของเขาเธอแอบมองเขาผ่านเงา ในกระจกเห็นหน้าเขาไม่ค่อยชัดเขาไม่ได้มองเธอมองไปตรง ข้างหน้าทางแต่การกระทำของเขาเป็นการปลอบโยนเธอโดย ไม่พูดอะไร
นัชชาบีบมือตัวเองไว้แน่นเตือนตัวเองว่าอย่าคิดไปไกล 40นาทีต่อมารถขับมาจอดอยู่หน้าคอนโดจินต์

เหนื่อยมาทั้งทางธีมนต์นอนหลับไปแล้วนัชชาเรียกลูกตื่น เบาๆเธอจูงมือเขาเดินลงจากรถหันมาขวางประตูไว้ คุณไม่ ต้องตามขึ้นไปส่งฉันกลัวจินต์จะอึดอัด

การกระทำของเธอกลัวว่าเตชิตจะตามขึ้นไปส่ง เขาก็ไม่ได้จะตามขึ้นไปตั้งแต่แรกได้ยินเธอพูดห้ามเขา เริ่มเบื่อไปเถอะ”

นัชชาจูงมือลูกเข้าไปในลิฟต์ประตูลิฟต์ปิดมองดูเลขขึ้น ไปจนถึงชั้น13เขาละสายตากลับปิดตาลงไปกลับวิลล่า

ความรู้สึกของนัชชาเพิ่มขึ้นตามความสูงของลิฟต์เธอตื่น ตระหนกไม่สบายใจและตื่นเต้นคาดหวังมากกว่าไม่ได้เจอกัน ตั้ง5ปีเธอพยายามไม่ให้ใจเต้นแรง

‘ติ๊ง’

เสียงประตูลิฟเปิดออกนัชชาเดินออกมาหัวใจเธอเต้นเร็ว รัวเธอเดินไปยืนอยู่หน้าประตูยกมือขึ้นแล้วเอามือลงยกขึ้นแล้ว เอาลงอีกเธอลังเลไม่กล้าเคาะประตู

“แม่ครับ”ธีมนต์เงยหน้ามองหน้าเธออย่างไม่เข้าใจ

นัชชาสูดหายใจเธอกำลังจะเตรียมเคาะแต่ประตูก็ถูกคนเปิดออกมาจาก้างใน

ประตูค่อยๆอ้าออกเธอกลั้นหายใจจนกระทั่งใบหน้าที่คุ้น เคยยืนให้เห็นอยู่ตรงหน้านัชชานึกว่าจะกลั้นอยู่แต่น้ำตา เหมือนไม่ฟังคำสั่งเธอไหลลงอย่างห้ามไว้ไม่ได้

เธอยกมือปิดปากตัวเองไม่ให้ร้องออกมาเสียงดัง

“จินต์ยืนมองอย่างอึ้งๆ เธอรู้สึกว่าตัวเองกำลัง ฝันเป็นแกจริงๆหรอแกแกยังไม่ตาย………..