ตอน325 ในที่สุดพ่อลูกก็ได้พบกัน

ตอนที่ 325 ในที่สุดพ่อลูกก็ได้พบกัน

หลังจากที่เตชิตได้รับที่อยู่ใหม่ของนัชชาเขาก็รีบขับรถ ออกไปตามที่อยู่ทันทีในตอนที่ขึ้นบนทางด่วนแล้วรถเริ่มติดจน ทำให้เขารู้สึกรำคาญใจ

ในขณะเดียวกันเสียงมือถือของเขาก็ดังขึ้นเป็นสายจาก เลขาที่บริษัท มีอะไร?

เขาพูดขึ้นโดยไม่สบอารมณ์จนทำให้เลขารู้สึกกล้าๆ กลัวๆที่จะพูด คุณเตชิตขอโทษที่รบกวนคุณนะครับคือว่าเมื่อ สักครู่คุณประทินมาหาคุณครับจนตอนนี้ถึงเวลาเลิกงานแล้ว เธอก็ยังไม่กลับ…

“บอกเธอไปว่าฉันไม่ว่าง เตชิตไม่สบอารมณ์พอนึกถึงผู้ หญิงคนนี้ก็หัวเสียทุกที ทีหลังก็อย่าให้เธอเข้ามาอีก

เลขารีบพูดขึ้นทันทีครับคุณเตชิต!”

ที่จริงแล้วพวกเขาก็ไม่อยากให้คุณประทินมาเพราะทุกคน รู้ว่าเจ้านายตัวรู้สึกอย่างไรกับผู้หญิงคนนี้ที่ผ่านมาทุกคนยอม เธอหมดแต่รอบนี้เจ้านายเป็นคนสั่งจากนี้ก็จะได้ไม่ต้อง กระวนกระวายใจแล้ว

ประทินที่นั่งอยู่ข้างหลังถามขึ้นอย่างเร่งรีบ เขาว่าอย่างไรบ้าง?”

“คุณเตชิตบอกว่าคุณไม่ต้องมาที่นี่อีกทัศนคติของเลขา มากไม่มีความเย่อหยิ่งหรือดูถูกเธอเลย

แต่ว่าประทินที่ได้ยินแบบนั้นก็รับไม่ได้ ฉันไม่เชื่อเขาไม่มี ทางพูดแบบนี้แน่ก่อนหน้านี้เราพบกันที่บริษัทตลอด

“คุณประทินครับผมก็แค่เลขาไม่กล้าโกหกคุณหรอกครับ คุณอย่าทำให้พวกเราลำบากใจเลยถ้าคุณไม่เชื่อคุณโทรไป ถามคุณเตชิตโดยตรงเลยก็ได้ครับ

สีหน้าของประทินไม่สู้ดีเลยถ้าเธอติดต่อเตชิตโดยตรงได้ คงไม่เสียเวลามาที่บริษัทหรอก!

เธอไม่ได้โหวกเหวกโวยวายทำได้เพียงมองซ้ายทีขวาที แล้วมาลงกับพนักงานเลขาแบบนายต้อนรับแขกอย่างไร? ใช้ วาจาแบบนี้ไม่นานก็ช้าจะถูกไล่ออก!

เลขารู้สึกงงเล็กน้อยไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองทำอะไรผิดแค่น้ำ เสียงหนักไปเล็กน้อย ความผิดของผมเองที่ทำให้คุณประทิน ไม่พอใจแต่เรื่องที่ผมจะโดนไล่ออกหรือไม่มันไม่ได้ขึ้นอยู่กับ คําพูดของคุณครับ”

คนที่ตั้งใจทำงานไม่มีใครชอบให้คนอื่นมาพูดกับตัวเอง แบบนี้ไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนี้พูดเพราะอารมณ์ไม่ดีหรือเธอชอบดูถูก คนอื่นอยู่แล้ว

ประทินทำอะไรไม่ได้จึงจําใจจากไป
ภายในลิฟต์เธอมองไปในกระจกผู้หญิงที่ใส่ชุดกระโปรง แต่งตัวโดดเด่นทั้งหน้าตาและหุ่นก็ดีหมดเป็นผู้หญิงในฝันของ ผู้ชายทุกคนแต่ไม่ใช่กับคนที่ชื่อเตชิต

มีคนในใจแล้ว ก็ไม่พ้นผู้หญิงที่ตายไปคนนั้น?

ห้าปีแล้วเธอไม่เชื่อว่าผู้ชายคนนี้จะไม่เคยยุ่งกับผู้หญิงคน

อื่น!

คิดได้แบบนี้ประทินก็รู้สึกวุ่นวายใจเธอรู้สึกช่วงนี้ตัวเอง ทรุดโทรมมากผู้หญิงที่ไม่มีความรักไม่ง่ายเลยที่จะทำตัวสดใส

เมื่อลิฟต์ถึงชั้นล่างเธอก็เดินไปขึ้นรถนึกอยู่ครู่หนึ่งจากนั้น ก็หยิบมือถือมาแล้วกดโทรออก คืนนี้ว่าไหม?ออกมาเจอกัน หน่อยไหม?”

ตอนที่เตชิตมาถึงจุดหมายปลายทางก็ประมาณหนึ่งทุ่ม แล้วเขามองไปยังตึกตรงหน้าเขาที่นี่นับเป็นโซนคนรวยราคา โดยปกติทั่วไปก็แพงกว่าวิลล่าเสียอีกผู้ที่มีชื่อเสียงและร่ำรวย ส่วนใหญ่จะอาศัยอยู่ที่นี่

เขาไม่สามารถขับรถเข้าไปได้จึงจอดรถไว้ริมทางนึกถึงนัก ชาและลูกอยู่ในห้องใดห้องหนึ่งของอพาร์ทเมนท์เขาก็รู้สึก อบอุ่นใจขึ้นมาทันที

ดึกขนาดนี้ไม่รู้ว่าพวกเขาจะกินข้าวกันหรือยังกินอะไรบ้าง และกินอิ่มหรือเปล่า
เขาหยิบบุหรี่ออกมาจากลิ้นชักหน้ารถแล้วเอาขึ้นมาสูบ หนึ่งม้วนเขาเปิดหน้าต่างรถให้ควันบุหรี่ลอยไปตามสายลม

กาลครั้งหนึ่งพวกเขาอยู่ด้วยกันตอนนั้นไม่มีใครคนอื่นมี แค่เขาสองคนทุกวันที่เขาขับรถกลับมาจากบริษัทเป็นช่วงเวลา ที่เตชิตมีความสุขที่สุด

เปิดประตูพบกับภาพที่เธอที่กำลังล้างมือเตรียมที่จะทำ อาหารภาพที่เธอที่เดินมาพร้อมกับรอยยิ้มมาช่วยถือกระเป๋า ของเขาภาพที่เธอเขย่งขาขึ้นเล็กน้อยเพื่อจูบเขา

ห้าปีผ่านไปทุกความทรงจำของเขายังชัดเจนแต่น่า เสียดายที่ภาพเหล่านี้กลับมีกับผู้ชายอีกคน

จริงๆแล้วเขารู้ดีว่าความสัมพันธ์ของนัชชาและชนุดมไม่ ได้เป็นอย่างที่เธอพูดแฟนท่าทางของเธอเขายิ่งอยู่ยิ่งเห็นถึง ความผิดปกติบางอย่าง

เธอรักผู้ชายคนหนึ่งจะมีท่าทางอย่างไรเขารู้ดีสิ่งที่เธอทำ กับชนุดมมันไม่เหมือนกันมันอาจจะไม่ใช่ความรัก

นึกถึงเรื่องพวกนี้เตชิตดูออกผ่านดวงตาเธอว่าเธอไม่ได้

รักชนุดมท่าทางที่เธอบอกว่ารักคนอื่นมันเหมือนจำใจพูดออก

มา

พวกเขาห่างกันข้ามทวีปถ้าครั้งนี้เขาไม่ได้มาที่อังกฤษ ชาตินี้ก็คงไม่มีโอกาสได้เจอเธออีก

เมื่อนึกถึงตรงนี้เตชิตก็ยิ้มออกมาอย่างเศร้าโศกที่จริงเขาไม่ได้ขออะไรมากเขาแค่ให้พวกเขาได้เจอกันอีกครั้งแต่พอได้ เจอจริงๆเขาก็ไม่สามารถควบคุมตัวเองได้เขาต้องการมากกว่า นี้เขาต้องการที่จะครองรักกับเธออีกครั้ง

เตชิตไม่รู้ว่าตัวเองนั่งอยู่ในรถนานแค่ไหนบุหรี่จากหนึ่ง ซองก็เหลือแค่ครึ่งซองเขาพรางสูบบุหรี่พรางมองไปที่อพาร์ท เมนท์เขาอยากรู้ว่านัชชาและลูกกำลังทำอะไรอยู่และลูกจะ มีหน้าตาแบบไหน

เมื่อนึกถึงเรื่องพวกนี้ถึงแม้ว่าจะนั่งอยู่ในรถคนเดียวก็ไม่รู้ สึก โดดเดี่ยว

หน้าอพาร์ทเมนท์ในขณะที่เตชิตกำลังจะขับรถออกไป เพราะเขาทนทรมานตัวเองไม่ไหวก็พบกับเงาของคนสองคนคน หนึ่งสูงคนหนึ่งเตี้ย

แค่มองไปก็เห็นได้ชัดตอนนี้เวลาประมาณสองทุ่มนะแวกนี้

เงียบสงบมาก

เขาไม่ได้ลงจากรถโดยทันทีร่างเล็กๆนั้นมีผลต่อความ รู้สึกของเขาเขารู้สึกเหมือนเลือดในร่างกายของเขากำลังไหล ย้อนกลับเขารอให้นัชชาและลูกเดินมาใกล้ๆรถแล้วถึงจะลง จากรถไป

นัชชาวางแผนไว้ว่าเธอจะพาธีมนต์ไปเดินห้างซื้อของเล็ก น้อยเพราะลูกไม่ได้ออกจากห้องมาทั้งวันแล้ว ในขณะที่เธอและ ลูกกำลังเดินอยู่ก็รู้สึกถึงเงาดำๆมาอยู่ด้านหลัง
เธอหันไปดูโดยสัญชาตญาณแล้วดึงลูกมาหลบไว้ด้าน หลังของตัวเอง ในตอนที่เธอเงยหน้าขึ้นไปมองคนตรงหน้าเธอ ตกใจมาก เตเตชิตทำไมคุณถึงมาอยู่นี่ได้?

สายตาของคนตรงหน้ามันลึกลับมากกว่าความมืดด้าน หลังของเขาสายตาที่แหลมคมมองไปยังรอบๆตัวเธอจากนั้นก็ ละสายตาจากเธอแล้วค่อยๆมองไปยังด้านของเธอ

นัชชารู้อย่างชัดเจนเลยว่าเขากำลังดูอะไรเธอรู้สึกเย็นไป ทั้งตัวและขาก็ไม่มีเรี่ยวแรงที่จะยืน

“หลบหน่อย เสียงที่เย็นชาของเขาดังก้องเหมือนตะโกน บนภูเขา

สีหน้าของนัชชาซีดจางลงเธอจับมือของลูกไว้แน่นในใจ ของเธอกำลังหาโอกาสที่จะหนีแต่ที่น่าเศร้าคือมันเป็นไปไม่ได้

เลย

เขามาหาถึงที่นี่ยังสามารถขวางนัชชากับลูกไว้แล้วเขาจะ ปล่อยนัชชาและลูกไปได้อย่างไร

ร่างเล็กๆของธีมนต์ที่อยู่ด้านหลังกำลังมองไปยังแม่ของ ตัวเองและคุณอาแปลกหน้าเมื่อเด็กน้อยพบว่ามีความผิดปกติ จึงถามออกไปอย่างกล้าๆกลัวแม่ครับเป็นอะไรหรือเปล่า ครับ?”

นัชชากระวนกระวายใจมากและเมื่อได้ยินเสียงธีมนต์ก็ยิ่ง กลัวมากขึ้น แม่ไม่เป็นไร
ธีมนต์ยังคงหลบอยู่ด้านหลังของนัชชา คุณอาคนนี้เป็นใครครับ?”