ตอน273อะไรคือวันหยุดสุดท้าย

ตอนที่273อะไรคือวันหยุดสุดท้าย

ถึงแม้จะมีการเตรียมทางจิตวิทยาหลังจากที่ได้ยินตัวเลข และอดไม่ได้ที่จะกำมือแน่น

เธอยิ้มด้วยความเศร้าอยู่ห่างจากสายตา คนที่ตั้งใจจะฆ่า คนก็สมควรโดนแบบนี้

เขารู้ว่าเธอพยายามที่สุดแล้ว

“นัชชา” ทุกคำพูดของเตชิตมันช่างเจ็บปวด ความเจ็บ ปวดแบบนั้นเธอต้องใช้ความอดทนให้มากๆนะควบคุมมันไว้ นะฉันอยากจะพาเธอออกจากที่นี่แต่ตอนนี้มันคงยาก

“ฉันมีการเตรียมพร้อมไว้แล้วและนี่คือราคาของความ ตั้งใจ” เมื่อศาลปิดคำพิพากษานัชชาก็มีกำลังใจขึ้นมาอีกครั้ง

ทั้งสองคนร่วมมือกันมันไม่สบายใจเลยที่คนรักกันต้องมา ทรมานกันเองร่างกายตอนนี้เธอต้องการให้เขากอดจูบแต่ ความเป็นจริงเหลือเพียงพื้นที่เย็น

“ความสัมพันธ์ที่กำลังโหยหาเรื่องนี้อาจจะเป็นกังวลมาก ไปกับสังคมตอนนี้อาจจะไม่มีใครกล้าตอบระยะเวลานี้อากาศ ร้อนอาจจะดีขึ้นมานิดนึงฉันจะไม่ให้เธอรอนาน
นัชชามองผู้ชายตรงหน้าเพราะว่าคดีนี้เขาในตอนนี้ดูไม่ เหมือนกับเตชิตเลยความวิตกกังวลหวาดกลัวทุกข์ใจอ่อนแอ ตลอดเวลาที่ที่ผ่านเรื่องพวกนี้ไม่เคยเกิดขึ้นกับเขาเลยแต่ตอน นี้มันเพิ่มขึ้นมาเรื่อยๆ ทำให้เขาเจ็บปวดและรู้สึกผิด

ผู้ชายคนนี้ควรเป็นคนที่หล่อสูงเขาไม่ควรปล่อยให้ตัวเอง เป็นแบบนี้

เตชิตรู้สึกอึดอัดใจเอามือร่วงเข้าไปในกระเป๋าเพื่อหยิบ ซองบุหรี่ขึ้นมาถือไว้ที่ปลายนิ้วพร้อมจุดไฟนัชชาเข้าไปขวาง

ผู้ชายกระพริบตาแล้วมองเธอเป็นอะไร

ถึงแม้ว่าเธอจะแนะนำให้เขาเลิกบุหรี่แต่เขาก็ไม่ได้เลิก โดยเด็ดขาด

นัชชากังวลเด็กที่อยู่ในท้องของเธอเขาหมุนสองรอบ ระหว่างเธอและควันการกระทำถือว่าเป็นอิสระสูบน้อยๆหน่อย ดูคุณไอติดต่อกันมากเลย

เพื่อสิ่งนี้

เตชิตพ่นควันบุหรี่ออกมาไม่รอที่จะทำให้เธอรู้สึกหายใจ สะดวกขึ้นผู้ชายคนนั้นได้เปลี่ยนตำแหน่งและถือมันไว้ไฟแชคอ ยู่ในมือ ช่วงนี้อารมณ์เสียอยากสูบสองม้วน

เขาไม่มีอย่างอื่นเลยที่ชอบทำนิสัยแบบนี้เป็นงานอดิเรก และนี่คือทั้งหมดที่เกี่ยวกับการบรรเทาทุกข์ของเขา

ในขณะที่กำลังพูดผู้ชายก็จุดไฟไปที่ริมฝีปาก
เสียงเปิดไฟแช็กนิ้วหัวแม่มือกดลงที่ลูกบิดไฟแช็กไฟสี แดงเพิ่มขึ้นตามไฟแช็กที่จุดบุหรี่สีแดงทับทิมกำลังสลายไป ตามแรงดูดของเขา

เตชิตดูดลึกเข้าไปขอบตาด่าลึกลงไปเหมือนจะลืมตาไม่ ขึ้นดูเหมือนจะเพลิดเพลินกับช่วงเวลานี้

เขาสำลักควันเข้าจมูกวิ่งไปสู่หลอดลมในที่สุดก็เข้าไปใน ปอดเซลล์ในปอดกระตุ้นเล็กน้อยการรวมกันคลื่นของการ เคลื่อนไหวอาจจะเป็นเพราะความรู้สึกแบบคนเราเลยอยากที่ จะดูดบุหรี่

ควันบุหรี่ถูกพ่นออกมาจากจมูกของผู้ชายค่อยๆพ่นออก ลมก็พัดไปทางนัชชา

ทั้งๆๆที่กลิ่นมันก็ไม่ได้เหม็นมากก่อนหน้าที่ดมก็ไม่เห็น

เป็นไรแต่ตอนนี้เธอไม่เคยปฏิเสธ

ค่อยๆๆสูดดมควันบุหรี่ก็เหมือนกับสูดดมน้ำมันที่บุหรี่ทุก อย่างเหมือนอยากอาหารทรมานและขยะแขยง

นัชชาเริ่มทนไม่ไหวแต่เวลาดูดบุหรี่ยังอยู่ยิ่งยาวยิ่งอยู่ยิ่ง นานควันบุหรี่เริ่มหนาขึ้นความรู้สึกที่อึดอัดเริ่มชัดเจนมากขึ้น

เธอถือมันไว้ไม่ค่อยอยากแสดงอาการเท่าไหร่หัวใจยังคง ภาวนาขอร้องไห้เตชิตรีบสูบบุหรี่ให้หมดเร็วขึ้นอีกนิด

ผ่านไปไม่กี่วินาทีครึ่งนาทีใกล้ถึง1นาทีมองดูควันบุหรี่ที่ อยู่บนมือยิ่งอยู่ยิ่งสั้นลงนัชชาดีใจที่มันกำลังจะหมด
ทันใดนั้นความรู้คลื่นไส้เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วอาการเริ่มมา ถึงคอเธอไม่สามารถควบคุมปฏิกิริยาของร่างกาย

รีบลุกขึ้นแล้ววิ่งไปที่ห้องน้ำทันทีรีบเปิดฝาชักโครกเธอ เกาะอยู่บนนั้นไม่สามารถยับยั้งอาการอาเจียนได้

โอ๊ยกระเพาะอาหารฉันทรมานเหลือเกินมันเหมือนท้อง ทั้งหมดถูกพับเก็บ

คิดว่าสามารถหยุดอาการอาเจียนได้คิดไม่ถึงว่ายิ่ง อาเจียนอาการยิ่งหนักขึ้นอาการไม่ได้บรรเทาลงเลยเมื่อ อาเจียนไปหลายรอบแล้วเธอรู้สึกเจ็บและร้อนที่คอเล็กน้อย

เตชิตตกใจกับพฤติกรรมของเธอเธอออกไปนั่งที่ข้างนอก ได้สักพักแล้วแต่ไม่มีท่าทีที่จะหันกลับมาเมื่อรอเขาหันกลับมา หญิงที่อยู่ในห้องน้ำก็ล้มลงมานั่งอยู่ที่พื้น

เขาก้าวเข้าไปอย่างรวดเร็วพยุงตัวเขาขึ้นมาดวงตาของ เขาเต็มไปด้วยความกังวล นี่มันเกิดอะไรขึ้น

นัชชาอยากจะพูดว่ามันไม่มีอะไรแค่จะอ้าปากความรู้สึก

ทรมานเมื่อได้กลับมาอีกครั้ง

“โอ๊ย เธออาเจียนแบบต่อเนื่องในท้องของเธอก็ไม่ค่อยมี อะไรอยู่แล้วมันก็มีแค่ถุงน้ำดีที่ออกมา

รอจนกว่าอาการคลื่นไส้จะดีขึ้นเธอค่อยๆๆ พูดออกมา ว่า “ฉันฉันไม่เป็นไร

“เป็นขนาดนี้แล้วเธอยังบอกว่าไม่เป็นไร เตชิตเหมือนถูกหัวใจเจ็บใจร่างกายของเธอและโกรธมองดูเธอ ทรมานทั้งหัวใจขึ้นแต่ถอนหายใจ ขึ้น

นัชชาไม่รู้เพราะอะไรได้อาเจียนหนักแดง ของเป็นขาวเวลามองยิ่งชัดเจน

จะรีบหรือจะ

อยากตำหนิอะไรอีกแล้ว

ลุกได้ไหม ถ้าอีกเสียงของเบามาก

นัชชาพยายามจะจับมือเขาค่อยๆลุกขึ้นเขาที่ล้างมือก๊อกล้างปากด้วยน้ำเย็นบังคับให้ ความรู้สึกคลื่นไส้ลดลง

เตชิตดึงผ้าออกมาเช็ดน้ำที่รอบปากที่ใบหน้าเล็กของเธอหน้าของเธอยังไม่คลายกังวล

เลยไปโรงพยาลกับฉัน

นัชชาตกตะลึง อะไรนะ

“ฉันบอกไปโรงพยาบาล

“ฉันไป เธอจะไม่อยากตอบ อาการแบบจะให้ไป โรงพยาบาลได้ยังไง ถ้าโรงพยาบาลเปิดเผย

“ฉันไม่ได้ขอปัญหาเธอฉันเคยเห็นเป็นเรื่องเล็กสําหรับเลย
“เมื่อวานฉันกินจนท้องเสียวันนี้เลยมีอาการอาเจียนไม่ ต้องตกใจ พอนัชชาพูดจบประโยคนี้เขาก็หลบสายตาเตชิต

เขาหรี่ตามองกำลังพิจารณาเธอกินอะไร

“เต้าหูกะหล่ำปลีข้าวฟักทองแล้วก็ยังมีแกงจืดด้วย นัชชา นึกถึงอาหารของเมื่อคืนที่พูดมาทั้งหมดเธอกลัวว่าเตชิตจะส่ง คนไปถามและไม่กล้าที่จะโกหก ฉันคิดว่าฟักมีกลิ่นเปรี้ยวนิด หน่อยรู้สึกกระเพาะไม่ค่อยดี

นัชชาดึงทิชชูออกมาเพื่อปกปิดความสับสนของตัวเอง แม้ว่าเธอจะไม่ได้เงยหน้าขึ้นมองแต่เธอรู้สึกได้ว่าดวงตาหนึ่งคู่ กำลังจ้องมองเธออยู่

“คุณจะลาพักร้อนเมื่อไหร่

เขาจำได้ว่าทุกครั้งนัชชาจะมาที่นี่แต่ว่าช่วงเวลานี้