ตอน538อย่ามองฉันอย่าแตะต้องฉัน

ตอนที่538อย่ามองฉันอย่าแตะต้องฉัน

หัวหน้าได้รับคำสารภาพจากhawkพร้อมกับหลายๆอย่าง

ที่เขาไม่เคยถามถึงทั้งหัวหน้าของเขาเจ้านายของเขาหรือ หัวหน้าที่ร่วมงานด้วยกันทุกครั้งที่ทำการค้าหรือรวมไปถึงคนที่ สำคัญและสถานที่ต่างๆ

เยอะกว่าที่คิดไว้

เมื่อก่อนที่พวกเขาเคยเห็นนั้นเป็นแค่นิดเดียวและตอนนี้มี อีกมากมายที่พวกเขายังไม่เคยรู้มาก่อน

จากที่รอเขาพูดจบหัวหน้าก็ไม่ได้รีบเดินไปยืนอยู่ที่ประตู มองไปทางhawk กลับไปนอนบนเตียงอีกครั้งเขาตัวใหญ่และ สูงตอนที่นอนลงไปทำให้ขานั้นยึดตรงไม่ได้ก็เลยต้องงอไว้แต่ เขากลับรู้สึกว่าเขานั้นไม่รู้สึกอะไรเลยมันเป็นเรื่องธรรมชาติ

เขาเคยจับหัวหน้าแก๊งต่างๆมากมายแต่ไม่เคยเห็นคน ไหนเลยที่จะเป็นเหมือนคนนี้

หัวหน้านึกถึงคำที่เขาพูดเมื่อซื้อยากจะเปลี่ยนการใช้ชีวิต ใหม่จนถึงตอนนี้แล้วก็คงเป็นไปไม่ได้อย่างที่เขาคิด

“ถึงแม้นายจะเป็นคนขอสารภาพเองแต่ความผิดเยอะเกิน ไปถึงแม้จะยื่นคำร้องขอลดโทษก็ไม่มีผลดีอะไรนักหรอก”หัวหน้าพูดความจริงนี้กับเขาไป

Hawkมองไปทางเพดานแล้วหัวเราะเบาๆ “ฉันไม่เคยคิดที่

จะมีชีวิตออกไป

หัวหน้าขมวดคิ้วรู้สึกประหลาดใจ แล้วจะเปลี่ยนการใช้ ชีวิตแบบใหม่อย่างไร?

“ต้องมีชีวิตอยู่ต่อถึงจะเป็นการเปลี่ยนชีวิตหรือตาย

เปลี่ยนได้เช่นกัน เสียงของเขาดูแผ่วเบาคำว่าตายพูดออกมา ได้แบบไม่กลัวอะไร”ฉันเดินมาถึงจุดนี้แล้วยังจะกลัวตายอยู่ หรอ?”

กลุ่มคนอย่างเขาถ้าไม่เห็นเรื่องตายเป็นเรื่องธรรมดา คงทนไม่ได้กับชีวิตที่ฆ่าฟันกันแบบนี้หรอกการตายสำหรับเขา แล้วเป็นแค่เรื่องเล็กน้อยไม่มีคำว่าทรมานหรือไม่ทรมาน สำหรับพวกเขาทั้งหมดนั้นดูเพียงว่าเขาอยากหรือไม่อยาก

หลังจากที่หัวหน้าได้ฟังเขาพูดจบก็คงขมวดคิ้วแน่นเขาก็ ไม่กลัวตายแต่สงสารพวกคนที่เสียชีวิตไปเขาที่เป็นตำรวจ เกลียดนักโทษที่ไม่เห็นความตายเป็นเรื่องสำคัญที่สุด

แต่เขายังไงก็คิดไม่ออกว่าทำไมHawkถึงเปลี่ยนความคิด กะทันหัน ในระหว่างที่จับกุมตัวเขาได้2สัปดาห์เขาหาทุกวิถีทาง ก็ไม่ได้อะไรจากปากของเขาแต่ตอนนี้กลับบอกทุกอย่างออก มาจุดพลิกมันเยอะเกินไปแล้วตอนนี้สิ่งที่ทำให้เขาตกใจมาก ที่สุดก็คือการตายของนัชชา

หัวหน้าเริ่มรู้แล้วแต่ก็ถามเขาอย่างไม่แน่ใจ เพราะการตายของนัชชาหรอถึงทำให้นายคิดแบบนี้”

Hawkเหมือนได้ยินเรื่องตลก ไม่มีใครสามารถเปลี่ยนใจ

ฉันได้”

พูดจบเขาก็พูดซ้ำอีกครั้งจากนั้นก็หลับตาไม่พูดต่อหัวหน้า มองไปทางคนที่อยู่ในความมืดเขาเหมือนไม่รู้จะพูดอะไรอีก ไม่มีใครรู้ว่าผู้ชายคนนี้กำลังคิดอะไรอยู่และไม่มีทางที่จะมีคนรู้

หลังจากที่หัวหน้าออกจากห้องเล็กๆนั้นเดินออกจากโรง พักอากาศด้านนอกทำให้เขาหายใจสบาย ในมือมีเสียงบันทึก แล้ววีดีโอเขาก็รู้สึกอารมณ์ดีขึ้นมาทันที

และในตอนที่เขากำลังเตรียมตัวจะขุดข่าวคราวมากกว่านี้ เช้าวันต่อมาเวลาประมาณ6โมงก็ได้รับข่าวด่วนจากเจ้าหน้าที่ว่า

Hawkฆ่าตัวตาย

เขารีบไปที่สถานีตำรวจห่างกันแค่ไม่กี่ชั่วโมง ในตอนที่ เขาเห็นผู้ชายคนนั้นอีกครั้งก็อยู่ในห้องดับจิตแล้ว

“เขาตายไปแล้ว”หมอเอาผ้าสีขาวที่คุมอยู่บนหัวเขา

ออก”กินยาฆ่าตัวตายเป็นยาชนิดผงสีขาวมันเป็นยาที่รุนแรง มากพวกเราเจอที่หูของเขานิดนึงยานี้ใช้แค่นิดเดียวก็สามารถ ทำให้คนเสียชีวิตได้

หัวหน้ามองไปทางหน้าใบนั้นที่ไม่มีลมหายใจแล้วหันหน้า ไปถามเจ้าหน้าที่อยู่ข้างๆ ในที่เกิดเหตุไม่มีของอะไรเลยเหรอ?”

“ไม่มีแล้วครับ เจ้าหน้าที่คิดไปคิดมาแล้วพูดต่อว่า “เขา เอากระดาษแผ่นหนึ่งพับแล้วเก็บไว้ที่โต๊ะนอกจากนั้นก็ไม่มี อะไรแล้วครับ”

“กระดาษล่ะ?”

เจ้าหน้าที่รีบเอาถุงยื่นมาให้หัวหน้าสวมถุงมือสีขาวและ เอามันออกมาดูมันเป็นกระดาษA5ธรรมดานอกจากความยับ ของกระดาษก็ไม่มีอะไรอีกแล้ว

สุดท้ายเขาก็หนีการลงโทษของกฎหมายแล้วเลือกวิธี แบบนี้ด้วยการจบชีวิตของตัวเอง

ถ้าไม่ใช่เพราะเมื่อคืนเขาสารภาพทุกอย่างการตายแบบนี้

ของเขาจะไม่มีใครรับได้แน่นอน

แต่เขานั้นพูดแล้ว

เป็นเหตุบังเอิญหรอ?

ไม่สำหรับผู้ชายคนนี้แล้วไม่มีคำว่าบังเอิญทั้งหมดนั้นเป็น สิ่งที่เขาคิดคำนวณเสร็จแล้วทั้งนั้น

เจ้าหน้าที่เห็นเขาขมวดคิ้วแน่นก็เลยถามอย่างสงสัย ว่า “หัวหน้าครับhawkทำแบบนี้หมายความว่าอย่างไรครับ?”

หัวหน้าเอากระดาษพับเหมือนเดิมแล้วใส่เข้าไปใน ถุง หมายความว่าอย่างไร?ก็มีแต่เขาคนเดียวที่รู้
เรื่องที่เขาฆ่าตัวตายถูกปิดไว้ความหมายของเบื้องบน หมายความว่า ให้ทำตามกระบวนการของศาลทุกอย่างเหมือน เดิมแต่แค่ไม่ทำให้เป็นเรื่องใหญ่

นอกจากคนที่เกี่ยวข้องหัวหน้ายังบอกกับเตชิตหลังจากที่ เตชิตได้ยินก็ไม่มีอารมณ์อะไรมากมายแค่ตอบกลับไปอ่างนิ่งๆ

ว่ารู้แล้ว

คดีจบลงแล้วเขาก็ออกจากเรื่องนี้ได้แล้วไม่อยากที่จะคิด ว่าวันที่ควรตัดสินออกมาจะมีคนมาประจวบมากมายขนาดไหน เขาทำคดีสำเร็จอีกแล้วแต่ระหว่างนั้นเกิดอะไรขึ้นและเป็น อย่างไรบ้างไม่มีใครเห็น

แผ่นหลังของนัชชาที่ถูกเผาก็ดีขึ้นเรื่อยๆปรัณเป็นคนที่ ช่วยเยอะที่สุดแผลหายดีแล้วก็จริงแต่เนื้อที่หายไปนั้นไม่ได้ กลับมาเป็นเหมือนเดิม

ถึงแม้ปรัณจะระมัดระวังมากแต่เป็นเพราะแผลกว้างใหญ่ เกินไปไม่มีทางที่จะหายหมดเหมือนแต่ก่อน

หนึ่งเดือนผ่านไปมีวันหนึ่งเตชิตพานิชชาออกไปกินข้าว ข้างนอกนัชชาทนไม่ไหวจึงเดินลงจากเตียงแล้วไปที่ห้องน้ำ จากนั้นแกะกระดุมเสื้อออกช้าๆหันหลังไปทางกระจกมองแผ่น หลังของตัวเองก็พบกับรอยแผลที่น่ากลัว

“อ้า!”เธอกลั้นไม่ไหวจนร้องออกมาเสียงดังสิ่งที่มองเห็น คือสีแดงเข้มและสีแดงอ่อนสลับกันอยู่ที่หลังของเธอจากเดิมเป็นหลังที่ขาวเนียนกลับกลายเป็นเนื้อที่งอกใหม่หลังถูกเผา

ตั้งแต่คอจนถึงกระดูกสันหลังและแผ่นหลังทั้งหมดไม่มีจุด ไหนเป็นจุดที่ดีเลย

นัชชาไม่กล้าเชื่อว่านี่คือร่างกายของเธอ

เตชิตเพิ่งเดินถึงประตูก็ได้ยินเสียงร้องของเธอคิดว่าเกิด อะไรขึ้นไม่ทันคิดอะไรก็เปิดประตูเข้ามาก็เห็นผู้หญิงที่ยืนนิ่งๆ อยู่ตรงห้องน้ำเขารีบเอาของในมือวางลงแล้วเดินเข้าไป

เธอยังไม่ได้ใส่เสื้อให้เรียบร้อยทั้งแผ่นหลังยังสะท้อนอยู่ที่ กระจกเขายื่นมือออกไปเพื่อที่จะช่วยเธอใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อย

“อย่าแตะต้องฉัน!”นัชชาร้องออกมาเสียงดังวินาทีต่อไปก็ กอดตัวเองแน่นๆแล้วถอยหลัง ก้าวในตาเต็มไปด้วยความ กลัวและถอยหลัง “อย่ามองมาทางฉันขอร้องอย่ามองฉัน………..

หลังจากที่เธอฟื้นเตชิตก็ไม่ให้เธอส่องกระจกที่ขาเธอก็มี บางส่วนที่ถูกเผาแต่ไม่สะดวกลงจากเตียงก็เลยไม่เห็นอยู่ดีๆ วันนี้คิดได้แต่ไม่คิดว่าจะเจอภาพที่กระทบกระเทือนขนาดนี้

เธอไม่ได้ทำใจไว้เลยแม้แต่น้อยและก็ยังรับสภาพของตัว เองในตอนนี้ไม่ได้ด้วย

เตชิตหายใจเข้าลึกๆควบคุมอารมณ์ตัวเองไว้จากนั้นก็ยื่น มือไปทางเธอนัชชามานี่”