ตอน605ช่วยแก้แค้นให้เธอ

ตอนที่ 605 ช่วยแก้แค้นให้เธอ

เมื่อเตชิตเข้ามาในหอพักคนไข้ นัชชาสลบอยู่ยังไม่ฟื้นขึ้น มา แต่ดูออกว่าเธอรู้สึกไม่ค่อยสบายสักเท่าไร แม้ว่าสลบอยู่ เธอก็ยังคงขมวดคิ้ว

คอของเธอใส่เฝือกอยู่ เพราะกลัวว่าเวลาที่เธอเคลื่อนไหว จะส่งผลกระทบต่อศีรษะ แผลบนหน้าผากของเธอได้รับการ รักษาอย่างเรียบร้อย พันผ้าพันแผลสีขาวไว้ ทำให้ใบหน้าเล็ก ๆ ของเธอดูอิดโรยมากขึ้นกว่าเดิม

หลังมือขวามีเข็มให้น้ำเกลือปักคาอยู่ จะได้สะดวกในการ ให้น้ำเกลือ ยึดด้วยแถบกาวสีขาว ยาแก้อักเสบสีเหลืองอ่อน ค่อยๆถูกฉีดเข้าไปในร่างกายของเธอ ภาพที่เห็นทำให้เตชิต รู้สึกปวดใจ

เขาอยู่ในห้องเฝ้าไข้ไม่นาน หันไปถามพยาบาลที่อยู่ข้างๆ “เธอจะฟื้นขึ้นมาเมื่อไร?

พยาบาลรีบตอบอย่างรวดเร็ว “ยังบอกไม่ได้คะ แต่ถ้าดู จากอาการตอนนี้ ผู้ป่วยร่างกายค่อนข้างอ่อนแอ น่าจะใช้เวลา ประมาณสามสี่ชั่วโมงถึงจะฟื้น คนไข้พักผ่อนยิ่งนานก็ยิ่งดี จะ ไฟื้นฟูร่างกายได้ดียิ่งขึ้น

เตชิตมองดูรูปร่างเล็ก ๆ ของหญิงสาว มองอยู่นานถึงขยับสายตาไปทางอื่น พูดเสียงเบาๆ “คุณช่วยเฝ้าไข้ให้เธอ ด้วย ถ้ามีปัญหาอะไรให้ตามปรัณ แล้วติดต่อผมด้วย

“ได้คะ คุณเตชิต”

พูดจบ เตชิตหันหลังออกจากห้องเฝ้าไข้ เขาก้าวเท้ายาว เดินเข้าไปในลิฟต์ลงไปที่ชั้นจอดรถใต้ดินอย่างอาฆาต เปิด ประตูรถเข้าไปนั่งที่นั่งคนขับ สตาร์ทรถอย่างไม่ลังเล เบนท์สีดำ พุ่งทะยานออกไปเหมือนกับลูกศรที่ถูกยิงออกไปจากสายธนู อย่างรวดเร็ว

เวลาสองทุ่ม เตชิตขับรถมาถึงประตูทางเข้ามคลับเฮาส์

ไม่เจอท่านผู้มาเยือนเป็นเวลานาน ผู้จัดการฝ่ายรักษา ความปลอดภัยที่ประตูยืนอึ้งอยู่พักหนึ่ง ถึงได้สติ รีบเดินไปเปิด ประตูรถให้ “คุณเตชิต เชิญครับ”

เตชิตไม่พูดอะไรมาก ทิ้งกุญแจรถไว้ให้ฝ่ายตรงข้าม เดิน เข้าไปในคลับอย่างเยือกเย็น พนักงานเดิมตามเขาอยู่ข้างๆ อีก นิดเดียวก็จะถูกความเยือกเย็นของเขาแช่แข็ง

น่ากลัวมาก

แม้ว่าก่อนหน้านี้เคยเจอเตชิตอยู่กี่ครั้ง แม้ว่าคนคนนี้ไม่ ค่อยชอบพูดแถมยังทำหน้าเย็นชาตลอดเวลา แต่ไม่เคยเห็น เขาโมโหขนาดนี้ แม้ว่าเขาไม่พูดอะไรก็ทำให้คนที่อยู่ใกล้กลัว จนขาแข็งเดินไม่เป็นท่า

เขาขึ้นลิฟต์ไปที่ชั้นสำนักงานของชนัย พนักงานหยุดอยู่กับที่อย่างรู้งาน รีบกดปิดลิฟต์ทันที เหลือเพียงเตชิตอยู่ลำพัง ในชั้นนั้น

ในเวลานั้นชนัยกำลังนั่งสูบบุหรี่ซิการ์อยู่บนเก้าอี้หมุนใน ห้องทำงานของเขา สวมชุดสูทสีแดงเข้มลายหมากรุก เหยียด ขาวางไว้บนโต๊ะทำงาน ท่าทางของเขาหยิ่งทะนงมองไปที่พื้น พ่นควันจากปากออกมา ทันใดนั้นได้ยินเสียงดังออกมาจาก ปากประตู เขารีบเอาขาลงจากโต๊ะจัดระเบียบเสื้อผ้า มือที่จับ ซิการ์โบกมือไปมาให้บอดี้การ์ดประจำตัว “รีบไปเปิดประตู เร็วๆเข้า!

อารมณ์โมโหของเตชิตตอนนี้ ถ้าชักช้าสงสัยว่าประตูที่ให้ ช่างไม้ฝีมือจากฝรั่งเศสออกแบบให้จะถูกเขาทำลายยับเหยิน

บอดี้การ์ดรีบหันหลังไปเปิดประตูทันที ประตูถูกแรง มหาศาลผลักอย่างแรง ดีที่บอดี้การ์ดถูกฝึกฝนมาเป็นอย่างดี กระโดดหลบพ้นอย่างทันควัน ไม่เช่นนั้นคงโดนประตูกระแทก

หน้าอย่างจัง

ชนัยลุกยืนขึ้นตั้งรับ มองร่างที่ปรากฏขึ้นที่ประตูพร้อมกับ แรงอาฆาต เขาวางซิการ์จากปากไว้ไว้ที่ที่เขี่ยบุหรี่คริสตัลด้าน ข้าง “พี่เตชิต มาแล้วหรอครับ … ”

ยังพูดไม่ทันจบประโยค ก็มองเห็นชายหนุ่มกำลังก้มลง ฟาดชายอีกคนลงกับพื้น แรงฟาดหนักหน่วงจนทำให้ชายที่สูง ประมาณร้อยเจ็บสิบคนนั้นโอดครวญ

สายตาที่โหดเหี้ยมมองไปที่ใบหน้าเรียบๆไม่พิเศษอะไรแถมยังดูหยาบกระด้างซะด้วยซ้ำ เมื่อเขานึกถึงว่าเพราะคนๆนี้ ที่ทำให้นัชชาต้องตกอยู่ในสภาพแบบนั้น ได้รับบาดเจ็บขนาด นั้นแบบนั้น ไฟโกรธที่สุมอกอยู่ก็ยิ่งโหมหนักขึ้นเรื่อย ๆ

เขายิ้มมุมปาก ถามคำถามที่ตนเองก็ไม่ค่อยแน่ใจในคำ ตอบสักเท่าไร “แกใช่ไหมที่ขับรถชนคน?”

ชายที่ถูกกระชากขึ้นมารู้สึกว่าชายตรงหน้าตนหน้าคุ้นๆ หลังจากคิดไปครู่หนึ่งก็นึกขึ้นได้ “คุณ คุณคุณคือทนายความ เต เตชิต? !”

ชนัยเลิกคิ้วขึ้น กำลังจะถามว่าต้องเอาผ้ามาผูกตาไว้ไหม กลับได้ยินชายคนนั้นพูดต่อว่า “ช่วยช่วยผมด้วยคุณทนายเต ชิต คนพวกนี้ลักพาตัวผมกับภรรยามา แล้วยังพวกผมไว้ที่นี่ คุณช่วยผม เร็วๆเข้า … ”

ชนัยมองไปที่เจ้าของสียงที่พูดขอร้องวิงวอน สงสัยคนๆนี้ คงตกใจจนเสียสติไปแล้ว? จะขอความช่วยเหลือจากเตชิต สงสัยคงกลัวว่าจะตายช้าไปกระมัง?!

เห็นได้ชัดว่าชายคนนี้ไม่รู้ความสัมพันธ์ระหว่างเตชิ ตกับนัชชา แค่เขารู้สึกว่าในฐานะนักกฎหมายเตชิตต้อง สามารถช่วยเหลือตัวเองได้

แต่กลับคิดไม่ถึงว่า เมื่อเตซิตได้ยินกลับยิ้มอย่างเย็นชา ถามกลับอย่างเหยียดๆ “ช่วยเหรอ?”

ชายคนนั้นพยักหน้าอย่างเอาเป็นเอาตาย สีหน้าบิดเบี้ยว ไปจากเดิมเพราะความกลัว “ช่วย ช่วยผมหน่อย…คนพวกนี้ผมว่าผมจะไม่มีวันออกไปจากที่นี่….”

ชนัยกระซิบกระซาบกับตัวเอง รู้สึกเห็นใจชายคนนี้นิด หน่อย สงสัยจะกลัวจนสมองฝ่อไปแล้วถึงพูดออกมาแบบนี้ได้ คิดถึงภาพที่จะได้เห็นถัดไป…คงทนมองต่อไปไม่ไหว

เตชิต ใช้แรงข้อมือกระชากชายที่น่าสงสารคนนั้นติดกับ กำแพง เขาใช้มือเพียงข้างเดียวก็ทำให้ฝ่ายตรงข้ามรู้สึกถึง แรงกดดันมหาศาล “เขาไม่ได้บอกแกหรอว่า คนที่แกขับรถชน เป็นภรรยาของฉัน”

คำพูดประโยคนี้สำหรับชายคนนั้นเหมือนกับได้ยินเสียง ปีศาจที่ดังมาจากนรก

เห็นแต่ชายคนนั้นตาโตจนแทบถลนออกมานอกเบ้าตา เมื่อครู่ตัวสั่นแค่นิดหน่อย แต่ตอนนี้ตัวสั่นจนเหมือนคนใกล้ ช็อก พูดตะกุกตะกักเหมือนคนพูดติดอ่างมาสองคำ “ภรร ภรรยา?”

เวลานี้เตชิตไม่ได้ให้โอกาสชายคนนั้นตอบสนองใดๆ ก็ กระชากคอเสื้อเขาเหวี่ยงไปที่พื้น คนๆนั้นเหมือนขยะที่ถูกโยน ทิ้ง เอาหน้าลงไปที่พื้นอย่างจัง ‘ตุบ แผ่หลาอยู่ที่พื้น

มองดูเตชิตที่อยู่ตรงหน้ากำลังถอดเสื้อนอกออก จากนั้น เขาก็พับแขนเสื้อขึ้น บริหารนิ้วมือข้อต่อมือส่งเสียง แก๊กๆๆๆ ทำให้คนที่ได้ยินขนหัวลุก

นิ้วทั้งห้ากำหมัดแน่น เส้นเลือดขึ้นตามผิวหนัง ความ แข็งแกร่งนั้นไม่เหมือนกล้ามเนื้อของคนปกติธรรมดาทั่วไปพลังทําลายล้างเหมือนกับค้อนปอนด์ กำลังตรงมาที่หัวของเขา อย่างเต็มแรง

“อ๊า!” เสียงกรีดร้องดังขึ้นมาจากห้องนั้น คนที่อยู่ในที่นั้น นอกจากผู้หญิงที่ถูกเอาผ้าอุดปากไว้ คนอื่นรีบเบือนหน้าหนี ไม่ อยากเห็นภาพที่สยอง

แม้แต่บอดี้การ์ดที่เคยมีประสบการณ์เคยผ่านฉากแบบนี้

มาก่อน … ยังรู้สึกขนลุกซู่

ชนัยค่อยๆขยับตัวหันไปด้านข้างอย่างเงียบ ๆ หยิบซิการ์ ของตัวเองขึ้นมา สูบครั้งหนึ่ง

อ่า ค่อยรู้สึกดีขึ้นหน่อย เวลาแบบนี้ต้องพึ่งพารสชาติของ เงินเพื่อปลอบประโลมหัวใจดวงน้อยๆของตนที่กำลังหวาดผวา

เตชิตซัดหมัดอย่างไร้ความปราณี แต่ละหมัดทำให้รู้สึก เหมือนทะลุผิวหนังไปยันกระดูก ส่วนชายที่ร้องครวญครางคน เมื่อกี้ในตอนแรก พอตอนหลังๆไม่ส่งเสียงร้องสักแอะ ได้แต่ มองหมดแล้วหมดเล่าชกมาที่ตนจนหน้าเขียวช้ำบวมบูด เจ็บ ปวดจนร้องไม่ออก

จากจุดเริ่มต้นที่ความกลัว จนสุดท้ายขอเพียงมีชีวิตรอด

“ผมผิดเอง ต่อไปผมไม่กล้าอีกแล้ว ปล่อยผมไปเถอะ…”

“ปล่อยแกไป?” เหมือนเตชิตได้ยินเรื่องตลก ไฟโกรธใน ดวงตาของเขาพอจะทำให้ทุกอย่างในห้องนี้ไหม้กลายเป็นจุล “ตอนที่แกขับรถลากเธอไป แกเคยคิดจะปล่อยเธอไปไหม?”