ตอน331ผมจะได้เจอพ่อมั้ยครับ

ตอนที่331 ผมจะได้เจอพ่อมั้ยครับ

คุณตาคุณยายหรือ

ธีมนต์ยังไม่คุ้นเคยกับคำเรียกนี้ เป็นคุณพ่อคุณแม่ของ คุณแม่หรอครับ”

“ใช่ค่ะ นัชชาดึงเด็กน้อยเข้ามาในอ้อมกอด ลูกอยาก กลับไปเจอพวกท่านมั้ย

“อยากครับ ธีมน์ตอบอย่างไม่ลังเล มีเพื่อนหลายคนมี

คุณปู่คุณยายมรับแต่ผมไม่เคยเห็นหน้าพวกท่านเลยผมอยากรู

ว่าพวกท่านจะมีหน้าตายังไง…..และแม่ครับ

เด็กน้อยเงยหน้ามองเธอเขาขมวดคิ้วถามเธอด้วยความ ระมัดระวัง ครั้งนี้ผมจะได้เจอพ่อมั้ยครับ

คำพวกนี้ธีมนต์ไม่เคยเอ่ยปากถามนัชชามาก่อนแต่พอได้ ยินเขาถามเธอก็แทบจะร้องไห้ออกมา

“ลูกอยากเจอพ่อหรอ

“เปล่าครับ เขาตอบเสียงเบาพยายามจะปกปิดความผิด หวัง ผมแค่อยากจะ………..

นัชชาจะฟังไม่ออกได้ยังไงถ้าเกิดเขาไม่อยากเจอเขาก็คงไม่ถามเธอรู้จักนิสัยลูกคนที่มีนิสัยเหมือนเตชิตมากความอดทน สูงมีอะไรก็เก็บไว้ในใจที่ถามออกมาคงเพราะอยากเจอมาก

ความจริงเด็กรู้และเข้าใจทุกอย่างเพียงแค่ไม่รู้ะเอ่ยปาก

ถามเธอยังไงแต่พอตอนนี้มีโอกาสสิ่งที่เก็บไว้ในใจมา นานเขาเลยถามมันออกมา

เป็นเพราะแม่อย่างเธอทำผิดตั้งแต่เด็กจนโต ในโลกของ เขามีเพียงชนุดมกับเธอแค่สองคนถึงเธอจะคอยให้ทุกอย่างที่ เธอสามารถให้เขาได้มันมากกว่าแม่ธรรมดาคนหนึ่งสามารถ ให้ได้แต่ถึงยังไงมันก็ยังไม่เพียงพอ

นัชชาตัดสินใจไม่ว่ายังไงรอบนี้เธอคงจะต้องกลับไป

พอเธอตัดสินใจแล้วเธอเลยบอกให้ชนุดมได้รับรู้เขาไม่ได้ พูดอะไรเพียงแค่ให้เธอดูแลตัวเองและธีมนต์ดีๆ

นัชชาไปลาที่โรงเรียนให้ลูกพอทุกอย่างเตรียมพร้อมเธอ ส่งข้อความให้เตชิตไม่นานคนดูแลในบริษัทบิตโอเอมโทรมาบ อกว่าสามารถทําตามคำขอของเธอหวังว่าจะตกลงกันได้ เป็นการส่วนตัว

ทนายในสำนักงานติดต่อDavyเพื่อเป็นการตกลงเย็นวัน นั้นบริษัทบิตเอมโอประกาสสัมภาษณ์ขอโทษออกสื่อและลง หนังสือพิมพ์Davyได้ตามที่ต้องการแล้วทุกอย่างก็จบลงด้วยดี

นัชชาได้คำชมมากมายจากเพื่อนที่ทำงานสายเดียวกันและได้รับค่าตอบแทนมากมายแต่ในใจเธอไม่ได้รู้สึกดีใจ ส่วนใหญ่ที่เรื่องจบลงด้วยดีได้ไม่ใช่เป็นเพราะเธอแต่เป็น เพราะเตชิต

เธอนึกถึงตอนที่เธอเพิ่งเข้ามาทำงานนี้แรกๆพวกผู้หญิงที่ ยอมเพื่อให้ได้โอกาสในการได้คดีมาไม่แปลกที่ทุกคนทุ่มเทที่ แท้มันเป็นความรู้สึกแบบนี้เอง

เรื่องที่หนักจนทำให้คนล้มลงได้สำหรับคนใหญ่โตอย่าง เตชิตเป็นเรื่องที่ง่ายดายเหมือนคำพูด

แต่เธอก็แอบคาดไม่ถึงที่ผู้ชายคนนี้จะตัดสินใจทั้งๆที่เธอ ยังไม่ได้รับปากว่าจะกลับไปเขาไม่กลัวว่าเธอจะโกหกเขาหรอ

คิดในทางกลับกันเขาก็คงจะรู้จักเธอดีขอแค่พูดออกมา

แล้วก็จะต้องทำให้ได้

นัชชา ใช้เวลาทั้งวัน ในการจัดกระเป๋าทำความสะอาดบ้าน ความจริงตอนกลางคืนเธอจะกินข้าวกับชนุดมเขาโทรมาบอก ว่าจะไม่กลับมาแล้ว

นัชชารู้ว่าเขาคงไม่อยากเห็นการจากลาเธอเลยไม่ได้พูด อะไรมากเพียงแค่ส่งข้อความเสียงทิ้งท้ายไว้

“คุณแม่ครับจะได้กับบ้านไม่ดีใจหรอครับ ตอนกินข้าว

ธีมนต์มองดูท่าทางเหม่อลอยของแม่เขาไม่ค่อยเข้าใจ กำลังจะได้เจอตายายทำไมแม่ถึงทำหน้เคร่งเครียดละ
นัชชาเอ็นดูสายตาของธีมนต์เขายังเป็นแค่เด็กห้าหกขวบ แต่เขากลับโตเกินวัย” แม่ได้เป็นอะไรครับลูกอย่าคิดมากกิน ข้าวกันลูก”

“พรุ่งนี้ผมก็จะได้นั่งเครื่องบินแล้วครับโอ้เข้ พอนึกถึงเขา ก็อดที่จะตื่นเต้นไม่ได้

เขาโตขนาดนี้นอกจากอังกฤษก็ไม่เคยได้ไปไหนเธอไม่มี เวลาพาเขาไปเที่ยวคนใกล้ตัวชนุดมค่อนข้างลึกลับซับซ้อนเขา กลัวจึงไม่ค่อยวางใจ

แต่พอเห็นเขาดีใจขนาดนี้เธอก็เริ่มสบายใจ

การเดินทางครั้งนี้มีลูกเป็นเพื่อนมันก็คงจะไม่เป็นเวลาที่ ยากลำบากสักเท่าไหร่

นัชชาซื้อตั๋วเครื่องบินวันจันทร์เป็นชั้นประหยัดพวกเขาเอา ของมาไม่เยอะเอามาเพียงกระเป๋าใบใหญ่ใบเดียวพอถึงหน้า เกทพนักงานบอกว่าตัวของพวกเขาถูกอัพเกรดเป็นตัวชั้นธุรกิจ

นัชชาขมวดคิ้วนึกว่าพนักงานดูตัวผิด ขอโทษนะคะพวก เราซื้อตั๋วชั้นประหยัดรบกวนคุณช่วยเช็คใหม่หน่อยได้มั้ยคะ

“คุณนัชคะตัวคุณถูกอัพเกรดแล้วจริงๆค่ะ

“แต่พวกเราไม่ได้จ่ายตังค์นะคะ

“เอาแบบนี้นะคะฉันจะคืนตั๋วให้คุณก่อนแล้วคุณค่อยไปตรวจสอบดูที่เคาน์เตอร์เพราะถ้าคุณอยู่ที่นี่ผู้โดยสารคนอื่นๆก็ จะต้องรอ พนักงานเตือนอย่างมีมารยาทข้างหลังเริ่มมีเสียงบ่น ไม่พอใจ

เลือกไม่ได้นัชชาจึงต้องรับตั๋วคืนมาพาลูกเดินไปหยิบ กระเป๋าเพราะถ้าเป็นชั้นธุรกิจเธอสามารถเดินเข้าทางวีไอพีไป พักผ่อนอยู่ในห้องพักนชาเพิ่งเข้าใจว่าใครเป็นคนอัพเกรดให้ เธอ

ห้องวีไอพีที่เงียบสนิทโซฟาที่เรียงกันสะอาดตาไม่ไกลมี ผู้ชายใส่เสื้อดำนั่งอยู่เขากำลังดื่มกาแฟอยู่

เขานั่งนิ่งอยู่ตรงนั้นทั้งที่ไม่ได้ทำอะไรแต่ทำให้คนอดไม่ ได้ที่จะมองไปทางเขา

นัชชาออกแรงบีบมือลูกแรงขึ้นจะว่าแปลกใจก็ไม่แปลก ใจแต่จะว่าไม่แปลกใจก็แอบแปลกใจเพราะนึกไม่ถึงแต่พอนึก ดีๆถ้าไม่ใช่เขาแล้วจะเป็นใครล่ะ

“แม่ครับเป็นคุณลุงใช่มั้ยครับ และธีมนต์ก็สังเกตเห็นเขา

ใช่ทำไมจะไม่ใช่แอบเช็คเที่ยวบินของพวกเขาแล้วแอบ ซื้อตั๋วเที่ยวเดียวกันอัพเกรดตัวให้ทั้งๆที่ไม่ถามความเห็นเธอ ก่อนถ้าไม่ใช่ผู้ชายคนนี้จะเป็นใครล่ะ

แต่ต่อหน้าลูกนัชชาพูดอะไรไม่ได้ได้แต่กัดฟัน” ใช่ครับ บังเอิญจังเลย”

บังเอิญบ้าบออะไร
เตชิตสังเกตเห็นพวกเธอเขาหันหน้ามามองแล้วฉีกยิ้มให้ เด็ก เจอกันอีกแล้วนะครับ มนต์

นัชชาสูดหายใจเข้ากลั้นไว้ต้องกลั้นให้ได้อยู่ต่อ หน้าลูกพูดหยาบไม่ได้ใช้กำลังก็ไม่ได้

“สวัสดีครับคุณลุงดีใจที่ได้พบกันอีกนะครับ”ธีมนต์โต

ในแถบยุโรปเขาเลยชินกับวัฒนธรรมตรงนั้นมากกว่า

นัชชาเลยเลี่ยงไม่ได้พาลูกเดินเข้าไปนั่งอยู่ข้างเขาธีมนต์ นั่งขั้นอยู่ตรงกลางพวกเขาสองคน

“ลุงก็ดีใจเหมือนกัน เตชิตเวลาอยู่กับเด็กเป็นคนละคน กับคนเก่าที่ตึงเครียดหน้านิ่งเขาพยามเข้าหาเด็กและทำให้เด็ก ไม่กลัวเขา

นัชชากัดฟันพูด เหอะๆบังเอิญจริงๆเลยที่ได้มาเจอกันที่