ตอน378ความรู้สึกผิดที่มาช้า

ตอนที่378ความรู้สึกผิดที่มาช้า

ในตอนที่เตชิตมาถึงนั้นนัชชาเพิ่งเติมน้ำเกลือไป1ขวด นางพยาบาลกำลังเปลี่ยนขวดใหม่ให้เธอ

คนที่นอนอยู่บนเตียงยังไม่ตื่นมีแต่จินต์ที่นั่งรออยู่ข้างๆ ห้องฉุกเฉินมีผู้ป่วยเยอะมากถึงแม้เป็นตอนเช้าก็ไม่มีที่ว่าง

สายตาของผู้ชายมองไปยังใบหน้าของผู้หญิงที่เท้าของ เขาเหมือนมีน้ำหนักเป็นต้นอยากจะเดินไปดูเธอใกล้ๆแต่ก็ก้าว ขาไม่ออก

“พยาบาลคะเธอจะฟื้นเมื่อไหร่คะ?”จินต์เป็นห่วงเธอมาก

ผ่านไปสักแป๊บก็จะถามซ้ำๆ

“หลังไข้ลดมั้งคะตอนนี้ได้ยังไม่ลดอีกอย่างไข้ขึ้นสูง ถึง42องศาตื่นขึ้นมาก็จะเบลอๆนอนอยู่ก็ดีแล้วค่ะ”

“ค่ะขอบคุณค่ะ”ตอนที่จินต์ขอบคุณหมอหางตาของเธอก็ เห็นผู้ชายที่ยืนอยู่ด้านหลัง

เขา โดดเด่นเกินไปอยากจะมองข้ามก็ทำไม่ได้

จินต์อึ้งไปสักแป๊บเห็นเขายังใส่เสื้อขาวอยู่ก็รู้ว่าเพิ่งออก จากบ้านแม้กระทั่งรองเท้าก็ยังไม่ทันเปลี่ยนตอนนี้ยังใส่ รองเท้าแตะอยู่
เป็นห่วงแล้วจะมีประโยชน์อะไรถ้าเขาเป็นคนทำให้นัชชา เข้าโรงพยาบาลจริงๆเธอไม่มีทางปล่อยเขาไว้แน่!

พอคิดได้แบบนี้เธอก็เดินไปตรงหน้าผู้ชายเธอถามเขา ด้วยน้ำเสียงที่สงสัย เมื่อคืนนายอยู่กับนัชชาหรอ?”

ผู้ชายกลืนน้ำลายแล้วตอบด้วยเสียงทุ้มๆว่า”อืม” “งั้นนายรู้ไหมว่าเธอนั้นโดนวางยา

“ไม่รู้”

พอได้ยินคำตอบของเขาความโมโหในใจของเธอถึงจะ น้อยลงถ้าเขารู้ก็คงเป็นคนโหดร้ายที่สุด

“เมื่อคืนมันเกิดอะไรขึ้นเธอโดนวางยานายก็ไม่รู้หรอ?”

เตชิตย้อนคิดถึงเรื่องราวเมื่อคืนเมื่อวานหลังจากที่ออก จากห้องเห็นภาพนั้นเขาโมโหจริงๆไม่ทันคิดหน้าคิดหลังแค่คิด ไปคร่าวๆ หลังจากที่ลากเธอออกจากร้านเธอยังไม่ได้พูดอะไร ไม่ได้แก้ตัวแค่บอกกับเขาว่าจะเจอลูกเขายิ่งโกรธไปใหญ่ก็เลย ไม่ได้คิดอะไร

เขาไม่อาจปฏิเสธได้ว่ามีวินาทีหนึ่งที่เขาไม่อยากจะสนใจ เธออีกอยากจะทิ้งเธอไว้ที่เดิมแต่สุดท้ายก็ทำไม่ได้จึงสั่งให้คน ของชนัยส่งเธอกลับไปอย่างปลอดภัย

แค่เธอไม่รักเขาโดนคนอื่นรังแกก็ไม่บอกเขาไม่ขอให้เขา ช่วยในใจของเขารู้สึกไม่สบายใจ

แต่ไม่คิดว่าจะมองข้ามสุขภาพของเธอเพราะคิดดีๆอาการของเธอเมื่อคืนก็ไม่ปกติไม่ใช่เพียงแค่ตกใจและยังมีปฏิกิริยา ของร่างกายด้วย

เตชิตไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงต่อตอนนั้นที่เธอทรมานขนาด นี้แล้วแต่ก็ยังอดทนต่อหน้าเขานี่เธอไม่ไว้ใจในตัวเขามาก ขนาดไหนเนี่ย?

แต่จะโมโหมากขนาดไหนแล้วจะเป็นอะไรไปพอเห็นเธอ หน้าซีดแล้วนอนอยู่บนเตียงความโมโหของเขาก็หายไปหมด

จินต์ดูใบหน้าเขาที่อยู่เงียบๆแต่พอนึกถึงสถานการณ์ใน ตอนเช้าก็ยังกลัวอยู่ เมื่อคืนตอนที่นัชชาเพิ่งเข้าบ้านก็สลบไป แล้วและไม่นานก็ฟื้นเธอไม่มาไปโรงพยาบาลฉันก็เลยอยู่เป็น เพื่อนในห้องวันที่2ตื่นมาก็มีไข้ขึ้นสูงถึง42องศาคงจะไม่สบาย ตั้งแต่อยู่ข้างนอกแล้วตัวเธอเล็กขนาดนี้จะทนไหวได้ไง”

เตชิตได้ยินก็รู้สึกเจ็บปวดใจ

ถ้าเมื่อวานเขาสังเกตเห็นหน่อยคงจะไม่หนักขนาดนี้ 42องศาเธอจะทรมานขนาดไหนเนี่ย

จินต์เห็นหน้าตาของเขาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิดคำพูดที่ จะด่าก็ไม่ได้พูดออกมาเธอเห็นผู้ชายยืนแข็งทื่อก็เลยหาข้ออ้าง ไปเอาน้ำให้เขาอยู่กับเธอ

เสียงพูดคุยข้างๆหายไปหมดในตาของเขามีแต่ผู้หญิง ที่นอนอยู่บนเตียงเขาให้กำลังใจตัวเองตั้งนานถึงจะยอมเดิน ไปข้างๆ
สิ่งอำนวยความสะดวกของโรงพยาบาลรัฐบาลนั้นไม่ สามารถเทียบได้กับการสั่งซื้อเองอีกอย่างนี้คือห้องฉุกเฉินมีแค่ เก้าอี้หนึ่งตัวผู้ชายเดินเข้าไปนั่งตรงนั้นดูแล้วรู้สึกไม่เข้ากันเลย

เตชิตมองไปทางขนตาของเธอที่กำลังสั่นอยู่และปากของ เธอที่แห้งจนแตกรู้เลยว่าตอนที่เธอนั้นหลับอยู่ก็ไม่ได้หลับ สบายหรอก

ทรรศินมีชื่อเสียงทางที่ไม่ดีอยู่แล้วถึงแม้นัชชาจะอยากจะ เจอเขาเร็วๆก็ควรเป็นห่วงตัวเองบ้างถ้าไม่อย่างนั้นเขาจะมี โอกาสวางยาเธอได้อย่างไร?

ตอนนี้เขาเข้าใจทุกอย่างแล้วแต่ตอนนั้นเขาไม่สนอะไรทั้ง

นั้นเลย

ผู้ชายยกมือขึ้นฝ่ามือไปแตะที่หน้าผากของเธอไข้ยังสูง เหมือนเดิมร้อนจนเขายังยกมือขึ้นเลยมองไปทางน้ำเกลือที่ กำลังเข้าสู่ร่างกายเธอเขาก็รู้สึกเจ็บปวดเหมือนโดนเข็มทิ่มที่ หัวใจ

“ยัยซื้อเอ๊ย”ถ้อยคำที่ออกจากปากของเขาเสียงของเขา เบามากเขาไม่ได้อยากจะด่าเธอจริงๆแค่อยากจะรักเธอมากๆ ทรมานแบบนี้ทำไมไม่บอกฉัน

นัชชากำลังนอนอยู่ให้คำตอบกับเขาไม่ได้หรอก

แต่คำนี้เขาเองก็ต้องถามตัวเองหรือเปล่า? ทําไมเขาทรมานแบบนั้นแล้วยังจะทนไว้แถมยังทำหน้าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นต่อหน้าเขา

ถ้าเขาทําทุกอย่างได้ดีเธอจะพูดไหมนะ

เธอที่กำลังอดทนอยู่ก็รู้สึกน่าสงสารเหมือนกัน

เขาเอาเด็กมาอยู่ใกล้กับตัวเองพยายามหาเวลาว่างอยู่ กับเด็กทุกวันดูแลอย่างดีและให้กินของอร่อยๆ แต่เธอไม่รู้อะไร เลยคงจะเป็นห่วงมากคิดว่าเขานั้นจะไม่รับผิดชอบต่อชีวิตของ เด็ก

เขาตั้งใจหาผู้หญิงอื่นมันทำให้เธอโมโหมีแค่ครั้งนั้นครั้ง เดียวที่ผู้หญิงคนนั้นเข้าใกล้เขาตั้งแต่ต้นจนจบเขามีเธอแค่คน เดียวในสายตาของนัชชาเขาเองคงจะเป็นผู้ชายที่เลวแน่ๆเลย

วินาทีนี้เตชิตเข้าใจแล้วว่าทำไมนัชชาถึงอยากจะไปจาก เมืองนี้สักทีไปจากข้างๆเขาเพราะเธอนั้นไม่มีความรู้สึกที่ ปลอดภัยเพราะทุกอย่างนั้นมันไม่แน่นอน

ไม่รู้ว่าอะไรจะได้หรือไม่ได้หลังจากที่เธอถูกทำร้ายเธอก็ เลือกที่จะไม่เอาแล้ว

ถึงแม้ในใจจะเจ็บปวดและเสียใจเธอก็จะไม่ยอมทำให้ตัว เองเข้าไปอยู่ในสถานการณ์แบบนั้นอีกแล้ว

เส้นทางแห่งความรักเธอเดินมาคนเดียวอย่างยากลำบาก กี่ครั้งแล้วที่มีเลือดไหลออกจากหัวถึงแม้ตอนนี้เธอจะยอมถอย และไม่กล้าเผชิญหน้าเขาก็โทษเธอไม่ได้

แต่เธอที่มีแผลทั้งตัวและใจก็กล้าที่จะกลับมากับเขาในแผ่นดินนี้อีกครั้ง

เขาไม่เข้าใจมาโดยตลอดแต่วินาทีนี้เหมือนเขาจะเข้าใจ และรับรู้ทุกอย่างแล้ว อยู่ต่างถิ่นที่ไม่มีที่พึ่งพาถึงแม้รู้ว่าจะลำบากเธอก็ยอมตั้ง

ท้อง10เดือนเพื่อคลอดลูกให้เขา 3-4 ปีที่ผ่านมาเธอไม่เคย

เสียใจและไม่เคยโกรธแค้นไม่อย่างนั้นคงไม่สั่งสอนธีมนต์

อย่างดีหรอก เธอนั้นทำทุกอย่างด้วยตัวเองตั้งแต่ต้นจนจบอย่างไม่เคย ลดละเธอแค่เริ่มกลัวเท่านั้นเอง

นึกถึงเรื่องราวพวกนั้นตาของเตชิตก็เริ่มแดงดวงตาของ เขานั้นเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดเขามันชั่วจริงๆบีบบังคับคนที่ ไม่รู้เรื่องอย่างเธอจนหมดหนทางและยังจะโทษเธอว่าทำไมไม่ หาวิธีต่อ

“ขอโทษ”เสียงของผู้ชายแหบเหลือเกิน”ฉันไม่ดีเองที่ไม่ ได้ดูแลเธอดีๆ”

เตชิตจับมือของเธออีกข้างที่ไม่ได้ฉีดเข็มมาจูบเบาๆ หาย ไวๆนะครั้งนี้จะยอมเธอทุกอย่างเลย”