ตอน14สามีเก่าที่ไร้ยางอาย

ตอนที่14 สามีเก่าที่ไร้ยางอาย กลิ่นคาวเลือดที่ไหลออกจากปาก ความเจ็บทําให้นัชชาอ้าปากอย่างลืมตั ว ระหว่างที่ดวิษกำลังคิดที่จะจู่โจมเธอ ทันใดนั้นประตูก็ถูกเปิดออก

“ดวิษ

ฉันเอาซุป…หางวัวที่คุณชอบมาให้ คุณ…. ว้าย” ปณิตาเห็นภาพที่เกิดขึ้นก็อดร้องตกใจ ไม่ได้

ข้าวของกระจัดกระจาย

ผู้หญิงที่มีผู้ชายคร่อมอยู่บนตัว

มือหนึ่งจับคอเสื้อ นส่วนอีกมือก็จับเอ วไว้เพื่อไม่ให้เธอขยับหนีได้ ตัวของทั้งสองก็แนบชิดกันมากแล้วปา กก็ประกบจูบกัน

ปณิตาอึ้งกับเห็นการณ์ที่เกิดขึ้นทำให้เ ธอสติแตกทำอะไรไม่ถูก

เธอเดินเอากระติกไปวางไว้บนโต๊ะ แล้วตะโกน “นัชชา ทำบ้าอะไรของเธอ”

ตอนแรกที่เห็นเธอตกใจแล้วแอบรู้สึกผิ ดที่เห็นปณิตาแต่พอหลังจากที่เธอเห็น จรรยาเดินตามมาข้างหลังทำให้เธอก็เ ปลี่ยนใจ

เธอหนีออกจากบ้านไปไม่นาน แต่จรรยากลับพาปณิตาเข้าบ้าน

นัชชาจัดการชุดให้เข้าที่เล็กน้อยแล้วย กแขนโอบคอดวิษ แล้วพูดว่า

“จะให้ทำอะไรละ ก็ทำเรื่องปกติที่ชอบทำกันนะสิ “หน้าด้าน” ปณิตาตะโกนด่า

นัชชาเงยหน้ามองดวิษแต่นึกไม่ออกว่า

ควรพูดหรือทำอะไรต่อ อยู่ๆก็รู้สึกรังเกียจเขาขึ้นมาเธอจึงลุกขึ้

นแล้วเดินไปทางปณิตา

“ฉันเคยบอกแล้ว

เธอจะไม่ใช่คนสุดท้ายของเขาระวังตัว

ไว้ให้ดี

จะไปไหนก็ไปก่อนที่ฉันจะโกรธ แล้วอยากแก้แค้นขึ้นมา”

ตอนแรกปณิตาอยากจะตอบโต้แต่ก็ไม่

รู้จะโต้ตอบยังไง

เธอหันหน้าไปทางจรรยา

ทำหน้าใสซื่อน่าสงสาร “คุณป้า หนูแค่เป็นห่วงที่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น หนูกลัวจะไม่มีคนคอยดูแล เลยมาหาเขาแต่เท่าที่สังเกตเห็นหนูน่า จะคิดผิด งั้นขอตัวกลับก่อนนะคะ”

ดวิษไม่ได้แสดงออกอะไร แต่ต่างกับจรรยาที่ทำเหมือนไม่เห็นนัช ชาอยู่ในสายตาหันไปกุมมือแล้วพูดว่า “ณิตา อย่าเพิ่งรีบ

กลับอยู่ดูแลดวิษก่อนจะได้ไม่เสียเวลาเ ปล่า ”

“นั่นนะสิไหนๆก็มาแล้วจะรีบกลับทำไม

เตรียมทุกอย่างมาขนาดนั้นไม่เสียดาย แย่หรอ”

คำพูดของนัชชาทำให้เธอหน้าชาเหมือ นโดนตบ “เดี๋ยวฉันไปเอง”

ทั้งสามคนยืนมองแผ่นหลังของเธอที่เ ดินจากไป แล้วหันมาถามปณิตาที่ตอนนี้ยืนอยู่ข้าง ๆเขา “ใครใช้ให้เธอมา”

ถ้าไม่ใช่เป็นเพราะเธอตอนนี้เขาคงได้เ ห็นหน้านัชชาตอนที่ขอร้องอ้อนวอนเข าอยู่ใต้ร่าง

ปณิตาเห็นสีหน้าไม่พอใจของเขา เธอจึงยิ้มเปลี่ยนเรื่อง

“แม่บอกว่าคุณยังไม่ได้ทานข้าวกลางวั น ฉันเลยทำซุปมาให้

รีบกินตอนมันยังร้อนๆอยู่

ดวิษดันเอามือดันเธอออก “ฉันไม่กิน”

ดวิษหันหลังเดินขึ้นชั้นสองโดยไม่เปิดโ อกาสให้เธอได้พูดอะไรต่อ หลังจากนั้นก็ได้ยินเสียงปิดประตูห้องน อนดังมาจากชั้นบน

จรรยายื่นมือไปขวางเธอ “เป็นเพราะดวิษเขาอารมณ์ไม่ดีอยู่ หนูช่วยเข้าใจเขาหน่อย” เธอพยักหัวท่าหน้าเข้าใจ แต่กลับกำมือไว้แน่น

นัชชา นัชชา

ฉันไม่มีทางยอมให้เธอได้สิ่งที่ต้องการ แน่

หลังจากที่นั่งรถออกมาได้สักพัก เธอก็กันดูใบหย่าในมือ

ในตาก็รู้สึกร้อนเธอจึงหันหน้าออกไปท างหน้าต่างแล้วลดกระจกลงเพื่อให้ลม พัดเข้ามาโดนหน้าเธอ

ความหน้าด้านของคนในครอบครัวดวิษ

เธอไม่จําเป็นต้องคอยตามเพราะหลังจ ากนี้พวกเขาคงแสดงทุกอย่างออกมาเ อง

ดวิษ………

นัชชาหลับตาลงนึกถึงการกระทําเมื่อค

ก่อนหน้านั้นเธอหลงใหลในตัวเขามาก

อ้อมกอดและเพียงจูบเดียวของเขาก็สา มารถทําให้เธออารมณ์ดีไปหลายวันแต่ ตอนนี้แค่เขาสัมผัสโดนตัวเธอก็ทําให้เ ธอขนลุกรัสกขยะแขยง

เธอเป็นโรคผิดปกติทางอารมณ์

โรคที่ไม่สามารถควบคุมอารมณ์ความรู้ สึกได้

เธอไม่สนใจอดีตของเขาแต่เธอรับไม่ไ ด้ถ้าจะต้องใช้ผู้ชายคนเดียวกันร่วมกับ คนอื่น เธอหยิบใบหย่าใส่เข้าไปในกระเป๋า ก้มมองนาฬิกาบ่ายสาม เตชิตให้เธอกลับบ้านก่อน2ทุ่ม เห็นว่ายังเหลือเวลาอีกเยอะเลยกดโทร หาเพื่อนสนิทจินต์

จินต์ก็อยากเจอเธออยู่พอดี เลยนัดเจอกันที่ร้านกาแฟ พอเจอกันจินต์ก็ถามทั้งที่ยังไม่ทันได้นั่ ง “ปากเธอไปโดนอะไรมา”

นัชชาตกใจ

หยิบกระจกออกจากกระเป๋าขึ้นมาส่อง ถึงเห็นว่ามีคาบเลือดติดอยู่ที่ปาก เธอแตะมันเบาๆแต่ยังรู้สึกเจ็บอยู่ “โดนหมากัด”

“หมา” จินต์เหมือนจะรู้จักเข้าใจเธอดี

“ดวิษหรอ” อืม”

“เธอสองคนนัดเจอกันแล้วหรอ” จินต์รู้หลังจากที่จับดวิษกับปณิตาได้ที่ บ้านเธอก็ไม่เคยกลับไปเหยียบที่นั่นอีก เลย

“เขาหาฉันไม่เจอก็เลยโทรไปหาแม่ กลัวว่ามันจะเป็นเรื่องใหญ่ฉันเลยไปเตื อนมัน” ไม่นึกว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น

“โห ไม่นึกว่าเขาจะหน้าด้านได้ขนาดนี้

ทำเรื่องเลวๆไว้ยังกล้าโทรไปฟ้องแม่”

จินต์ยกกาแฟขึ้นดื่มเพื่อกลั้นอารมณ์ไม่ ให้โมโหไปมากกว่านี้

“ไม่นึกว่าเขาจะเป็นคนเลวมากขนาดนี้” “มันไม่ได้ทำอะไรมากกว่านี้ใช่มั้ย” นัชชาส่ายหน้า

“มันไม่มีโอกาสได้ทำเพราะปณิตากับจ

รรยาเข้ามาพอดี

แต่ก็นับว่าเป็นความโชคดีในความโชคร้ ายที่ฉันรอดมาได้”

“ไม่รู้สึกแปลกใจเลยสักนิดเพราะแต่ละ เรื่องที่คนบ้านนั้นทำ

ไหนๆเธอก็ตัดสินใจที่จะหย่าแล้ว คนอย่างไอ้ดวิษมันไม่สมควรได้ใช้ชีวิต ร่วมกับใคร

เธอเพิ่งจะอายุ24มีผู้ชายอีเพียบที่รอเธ

ออยู่”

จินต์ไม่รู้ควรพูดปลอบเธอยังไงก็เลยเลื อกปลอบด้วยวิธีที่ติดตลก

นัชชายิ้มเล็กน้อย มือกุมแก้วกาแฟ “จินต์ ฉันมีเรื่องจะบอก”

จินต์พยักหน้า “ว่ามาสิ” ฉัน…. คบกับเดบิตแล้ว”

…..…….. จินต้มองไปรอบๆ แล้วหันมาถามด้วยน้ำเสียงทุ้ม เ “เธอโดนดวิษหลอกจนบ้าไปแล้วหรอ

ไม่อย่างนั้นคงไม่พูดอะไรบ้าๆแบบนี้ออ กมา

นัชชาจึงยิ้มออกมาแห้งๆแบบฝืนยิ้ม “จริงๆ เขาบอกว่าถ้าฉันยอมคบกับเขา เขาจะสู้คดีในสารให้

พวกเธอเผลอสบตากัน จินต์กับนัชชารู้จักเป็นเพื่อนกันมานาน แค่มองตาเธอก็รู้แล้วว่านัชชาต้องการอ ะไร

เพราะแบบนี้เธอเลยดูออกว่านัชชาไม่ไ ดัก๋าลังโกหก

“เธอ….” จินตตกใจไม่รู้จะพูดยังไง อีกอย่างเป็นเพราะว่าเธอกําลังอยู่ร่วมกั บผู้ชายคนอื่นแต่ที่สําคัญคือผู้ชายคนนั้ นคือเตชิต

คิดไปคิดมา

จินต่ลังเลไม่แน่ใจว่าควรถามรึเปล่าแต่เ ธอก็เลือกที่จะถามออกไป

“นั่นหมายความว่าเขาไม่ได้ขอเธอคบแ บบจริงจัง เธอรู้ใช่มั้ย

“รู้”

เธอหน้าแดงตอบด้วยความเขินอาย

“ฉันรู้”

เธอรู้ดีว่าความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเ ตชิต พวกเธอคบกันในฐานะอะไร

จินตหายใจเข้าลึกๆ แล้วถาต่อ

“แล้วพวกเธอเคยมีอะไรกันรึยัง

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ