ตอน141แผนของทีนาร์

ตอนที่ 141แผนของทีนาร์

“กลับเข้าไปในบ้านก่อน เตชิดได้สติกลับก็รีบไล่ใบหน้า เล็กๆที่มาโผล่ในสมองออกไปอยากจะทำให้ตัวเองเหมือนปกติ ทั่วไป

คนเดินหน้าอีกคนเดินหลังเข้าไปในวิลลา พวกนิพัทก็รอ อยู่นอกบ้าน ในบ้านเงียบจนได้ยินแต่เสียงที่เข็มนาฬิกาเดิน

เตชิตเงียบไปสักแป๊บแล้วอ้าปากพูด “เธอลองดูว่ามีอะไร ที่เธออยากจะทำไหม ฉันจะสั่งให้คนไปทำแค่ร่างกายไม่มี ปัญหา เธอไม่

อยากไปก็ไม่ต้องไป

เขาไม่ได้รับปากอะไรและหลีกเลี่ยงคำถามของเธอไป อย่างไร้ร่องลอย ทีนาร์ฟังออกแล้วแต่ก็ไม่กล้าให้ความรู้สึกใน ใจปรากฏ บนใบหน้า ก่อนหน้านี้ที่อยู่อเมริกาเธอเคยให้เขารู้ ความคิดของตัวเองแล้วแต่เขาก็ยังไม่ได้ให้คำตอบอย่างแน่ชัด แถมเป็นไปแบบเฉยเมย ตอนนี้เธอก็เลยไม่กล้าที่จะพูดอะไรต่อ

เตชิตเห็นแก่หน้าพ่อแม่เป็นเรื่องจริงแต่ถ้าเขาใจร้ายที่จะ ตัดขาดกันงั้นก็แปลว่าไม่มีทางกลับมาเป็นเหมือนเดิมอีกแล้ว

ดีแล้วที่ตอนนี้เริ่มแทรกซึมเข้าไปในชีวิตของเขา ส่วนนักชานั้น สายตาของทีนาร์เย็นลงมาทันทีไม่ใครรับได้หรอกที่ ข้างๆผู้ชายตัวเองมีผู้หญิงแบบนี้อยู่

คิดไปคิดมาเธอกลืนค่าพูดที่อยากจะพูดทั้งหมด ดวงตา หมุนไปหมุนมา ทำให้ขาเดินผิดที่แล้วตัวก็ล้มลงไปทางด้าน หน้า

เตชิตรีบยื่นมือไปพยุงที่นาร์ เขาขมวดคิ้วแน่นกลัวว่า ร่างกายของทนา จะเป็นอะไรไป “เป็นอะไรไหม?”

ทีนาร์พิงอยู่ที่ตัวเขาพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนเพลีย ไม่ เป็นไร………..จะเป็นเพราะนั่งเครื่องนานเกินไปก็เลยทำให้ มึนหัว

“มึนหัว? เตชิต ใช้มืออีกข้างพยุงตัวทีนาร์อีกข้างไปล้วง โทรศัพท์ในกระเป๋า “ฉันโทรหาจอร์จดู

“ไม่ต้อง!”ทนาร์ไปจับที่มือของเตชิตแต่ก็ไม่ได้ออกแรง มากนักแค่ไปวางบนมือของเขาเบาๆ “ฉันพึ่งกลับมาก็เลยยังไม่ ค่อยชินกับสภาพอากาศ

พูดถึงนี่ทีนาร์เงยหน้ามองไปทางเตชิต ตาดำๆทั้งสองข้าง ของที่นาร์ดูน่าสงสารมาก “เตชิต วันนี้นายอยู่เป็นเพื่อนฉัน ไหม?”

เตชิตมองไปทางนาฬิกา เข็มนาฬิกาจะชี้ไปทางบ่ายสอง โมงแล้ว เวลานี้เด็กผู้หญิงที่อยู่ในบ้านคงจะหลับไปแล้ว เมื่อ เธอโทรมาถามอย่างมึนๆงงว่าเขาจะกลับไปเมื่อไหร่ เขาตอบจะใกล้ละ แต่ตอนนี้

เตชิตมองไปทางทนาที่อยู่ในอ้อมกอดตัวเองมือเริ่ม ปล่อยตัวเธอไปอย่างไม่รู้ตัว “ฉันเรียกปรับมากลางคืนจะได้ ดูแลกัน

“ไม่ต้องที่นาร์ปฏิเสธไป บนใบหน้ามีความยากลำบากที่ จะพูด “เตชิต วันนี้เป็นวันแรกที่ฉันกลับมา ฉันแค่อยากจะให้ นายอยู่กับฉันถึงแม้จะไม่ทำอะไรก็ตาม ฉันแค่อยากให้รอบ ข้างฉันมีคนอยู่ด้วยแต่ไม่ใช่ฉันอยู่คนเดียว

มือของผู้ชายเริ่มกำแน่นในใจของเขาลังเลมาก เขารู้ว่า

ตัวเองถึงเวลาที่ควรจะกลับไปแล้ว แต่ทีนาร์เป็นแบบนี้แถม

ร่างกายยังไม่ได้ฟื้นคืนเขาไม่มีทางทิ้งเธอไว้ที่นี่คนเดียว ทีนาร์ไปจับที่ชายเสื้อของผู้ชายเริ่มขอร้องเขา “ฉันรู้ว่า

นายงานยุ่ง แค่วันเดียวได้ไหม?

สุดท้ายเตชิตก็ใจอ่อนจนได้พยักหน้าตอบตกลง

พอได้คําตอบที่ต้องการบนใบหน้าของทีนาร์เต็มไปด้วย ความสุข หน้าที่ชุดขาวมาตั้งนานเริ่มมีสีสัน เตชิตมองไปทาง สีหน้าของทีนาร์ก็รู้สึกไม่สบายใจอยู่

“ฉันจะอยู่เป็นเพื่อน วันนี้เธอก็เหนื่อยมากพอแล้วอาบน้ำ อาบผ้านอนได้แล้ว

ทนาร์พยักหน้าก้มหัวเปลี่ยนรองเท้า ในตู้รองเท้ามี รองเท้าแตะที่เป็นเบอร์รองเท้าของตัวเองแล้ว ทำให้ในใจของเธอซึ่งมาก “เตชิตขอบคุณมากๆนะที่นายทำพวกนี้เพื่อฉัน

เตชิตพยายามยิ้มบาน “พูดอะไรเนี่ย นี่คือสิ่งที่ฉันควรทำ ขึ้นไปชั้นบนไปล้างหน้าแปรงฟันก่อนไป

“โอเค รอฉันนะ ทีนาร์หันหลังเดินขึ้นบันได ถึงแม้จะเป็น ไม่เร็วแต่ทุกก้าวที่เดินก็นิ่งพอ

มองไปทางหลังของผู้หญิงที่เริ่มหายไปในสายตาของตัว เอง เตชิตหันหลังเดินไปทางหน้าต่างไปล้วง โทรศัพท์ออกมา นิ้วมือพิมพ์ไม่หยุดแค่คำสั้นๆคำเดียวๆพิมพ์ไปมาตั้งหลายครั้ง ถึงจะส่งออกไป

หลังจากที่ส่งไปเขาเอาโทรศัพท์วางข้างหน้าต่างเหมือนที่ เขาจับไว้นั้นคือไฟถ่านก้อนร้อนๆ

โทรศัพท์เงียบไปหลายนาที ไม่มีสายเข้า เส้นประสาท

ของเตชิตที่ตึงๆก็หย่อนลง โชคดีที่เธอนอนหลับไปแล้วถ้าโทร มาตอนนี้เขาคิดไม่ออกเลยว่าจะพูดยังไง

เขาไม่เคยไปคุยงานกลางคืนแล้วไม่กลับบ้าน นี่คือครั้ง แรกและที่ยิ่งกว่านั้นคือเขาปกปิดความจริง

มองไปทางท้องฟ้าที่มืดมน ทั้งๆที่ตัวอยู่ในที่ๆอบอุ่นแต่ เหมือนลมที่พัดอยู่ด้านนอกมาพัดใส่ที่ตัวของตัวเอง ผู้ชาย หลับตาลงช้าๆไม่กล้าที่จะคิดต่อ

ตอนเช้าตรู่ไม่รู้ว่าเป็นเพราะว่ามีเรื่องกังวลหรืออะไรทำให้นัชชาพื้นเข้ามาก เธอตื่นมาแล้วยึดตัวยาวๆมือไปจับที่ข้างๆ

ทีแรกอยากจะไปกอดเขาและแกล้งงอแงหน่อยแต่ไม่คิด ว่าจะจะจับโดนคือผ้าปูที่นอน

นัชชาอึ้งไปสักแป๊บแล้วจับไปทางซ้ายขวาก็ว่างเปล่า เหมือนเดิม

หน้าที่อยู่ใต้ผ้าห่มเริ่มขมวดคิ้ว เธอตั้งตัวตรงถึงจะรู้ว่า หมอนกับผ้าห่มที่อยู่ข้างๆเรียบเหมือนเดิม นี่เขาไม่ได้กลับมา ทั้งคืนเหรอ

นัชชาไปเอาโทรศัพท์ที่อยู่บนหัวเตียงบนหน้าจอแสดงมา ว่ามีข้อความเข้าหนึ่งข้อความ

กดเข้าไปก็มีแค่ตัวหนังสือไม่กี่ตัว “ดื่มเยอะไปหน่อย ไม่

ต้องรอนะ”

พอเห็นคำพวกนี้นัชชาก็กัดที่ริมฝีปาก ดื่มเยอะไป? เขาสูงานขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ถึงขั้นต้องไปดื่มเอง

เซนส์ของตัวเองบอกเธอว่า เรื่องมันไม่ได้ง่ายแบบนี้นัชชา ไม่ลังเลรีบโทรไปหาเตชิตเลย ดีที่ไม่นานอีกทางก็รับสายทันที เสียงที่ทุ่มๆของผู้ชายส่งเข้ามาในหู “ตื่นแล้วเหรอ?”

แค่ไม่กี่ว่านัชชาก็ไม่อยากที่จะโมโหแล้ว ความโกรธเมื่อ ก็กลายเป็นงอแง “เมื่อคืนไม่กลับมาหรอ

ผู้ชายเงียบไปประมาณสอง แล้วตอบว่า “อิ่ม ดื่มไวน์ผสมกันก็เลยเมาหนักไปหน่อยกลัวว่าถ้ากลับไปจะไปรบกวนเธอก็ เลยนอนที่โรงแรม

เสียงของเขาฟังแล้วไม่มีอะไรที่ผิดปกติ นัชชาพยายาม

บอกตัวเองว่าอย่าคิดมากอย่าเป็นผู้หญิงที่ใจแคบ แต่สุดท้าย นัชชาก็อดที่จะถามไม่ได้ เมื่อคืนนายไปดื่มกับใคร?

“หัวหน้าผู้แทนทางการเมือง เตชิตที่กำลังขับรถอยู่ เหยียบเบรกซ้ำแล้วซ้ำเล่า พูดคำที่เตรียมมาตั้งนานพูดออกมา

นัชชารู้ว่าหัวหน้าผู้แทนทางการเมืองเมืองออกมาดื่มแล้ว จะยุ่งยาก เธอรู้ว่างานของเขานั้นเลือกไม่ได้แต่นัชชาก็รู้สึก น้อยใจอยู่ดีเพราะถ้าเขาอยากจะกลับมาคงไม่มีใครจะห้ามเขา ไว้

ในเวลาเดียวกันไม่มีใครพูดเงียบไปทั้งคู่ในโทรศัพท์ ได้ยินแต่เสียงหายใจซึ่งกันและกัน

นัชชาได้ยินเสียงแปลกจากโทรศัพท์ดังเข้าหูก็เลยไม่กล้า พูดอะไรต่อ “นายขับรถก่อนเลย

เตชิตรู้ว่านัชชาจะวางสายก็เลยเรียกเธอเบาๆ “นัชชา

มือของนัชชาชะงัก “มีอะไรหรอ?”

“อย่าดื้อนะอย่าคิดเยอะ เดี๋ยวฉันให้คนขับรถไปรับเธอ ถึงที่บริษัทแล้วค่อยว่ากันปากของผู้ชายที่ปิดไว้ก็เปิดปากพูด คำพูดที่ดูขำๆ แต่ก็ไม่รู้สึกหิวเลย “ถึงเวลาจะให้คุกเข่าบน เปลือกทุเรียน หรือก้อนหินก็ได้นะ จะฟังเธอหมดเลย