ตอน 129เขาตามหาคุณมาตลอด

ตอนที่ 129เขาตามหาคุณมาตลอด

ฝ่ายชายเสียงแหบเขาหักโหมร่างกายติดกันหลายวัน ประกอบกับอารมณ์ขึ้นลงแปรปรวนตลอดเวลาทำให้เขาดูไม่มี แรงแต่เขากลับฝันเพื่อคนรักของเขาเพื่ออธิบายให้เธอได้ เข้าใจ

มีเพียงตัวเขาเองเท่านั้นที่รู้ตอนที่ได้ฟังจินต์เผยความจริง ออกมาแบบไม่ทันตั้งตัวเขาเสียใจมากนึกถึงสิ่งที่เขาทำไป ทั้งหมดเมื่อครู่เขาแทบจะไม่มีแรงไปสู่หน้าเธออีกแล้ว

ขนตาของนัชชากระพริบขึ้นลงสะอึกสะอื้นฟังจนใจเขา แทบแตกสลายเป็นเสี่ยงๆ

“คืนวันนั้นฉันอยู่ในงานเลี้ยงจริงหลังจากวางสาย โทรศัพท์และกลับห้องทุกอย่างก็สิ้นสุดแต่ผมก็คิดไม่ถึงเลยว่า ปณิตาจะวางแผนบงการเรื่องทั้งหมดถึงตอนนี้ผมคิดว่าเธอน่า จะวางยาผมจากนั้นก็ฉวยโอกาสรับโทรศัพท์ของคุณและส่ง ภาพถ่ายให้คุณ เสียงเขาฟังดูจริงจังและตั้งใจเสียงพูดอันอ่อน หวานดังขึ้นมา แต่ผมยืนยันได้นะว่าระหว่างผมกับเธอไม่มี อะไรเกิดขึ้นจริงๆผมกำลังให้ตรัณไปตรวจสอบคลิปวงจรปิดที่ โรงแรมและคุณก็สามารถถามปณิตาต่อหน้าได้เช่นกัน
นัชชาถอนหายใจออก ในที่สุดก็ปริปากพูดออกมา ฉันไม่ อยากถาม

เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้วเธอไม่รู้ว่าอะไรคือถูกคือผิดเธอเก ลียดปณิตาและตำหนิเตชิตที่ไม่ไว้ใจเธอแต่เมื่อกลับมาคิดดูอีก ครั้งตัวเธอเองเชื่อเขาหมดใจเลยงั้นหรือ?

ในใจลึกๆของเธอยังคงเชื่อว่าเขาไม่มีทางนอกใจไปคบชู้ แต่เมื่อได้รับรูปภาพนั้นเธอกลับควบคุมความคิดฟุ้งซ่านของ ตัวเองไม่ได้ตั้งหน้าตั้งตารอฟังคำอธิบายจากเขาแต่ก็ไม่แน่ใจ ว่าเขาสํานึกหรือไม่

เมื่อได้ยินบทสรุปแบบนี้แล้วก็ไม่รู้ว่าจะร้องไห้หรือหัวเราะ ดีจะเสียใจหรือดีใจดี

เหมือนจะอ่านใจของเธอได้รอยขมวดคิ้วของเตชิตชนจน เห็นได้ชัด ถ้าผมรู้ว่าเรื่องเป็นแบบนี้ผมต้องอธิบายให้คุณฟัง แน่นอน”

นัชชายกมือขึ้นมาปาดน้ำตาทั่วใบหน้าพร้อมเสียงร้องไห้ ฟูมฟายสะอึกสะอื้น ฉันไม่รู้อะไรทั้งนั้นเห็นพวกเธออยู่ด้วยกัน ทำให้ฉันแทบเป็นบ้าฉันกลัวว่าเรื่องที่เคยเกิดขึ้นในอดีตจะ กลับมาซ้ำรอยต่อหน้าฉันอีกครั้งฉันไม่ดีเองสำหรับฉันแล้วคุณ สำคัญกว่าดวิษมากสิ่งที่ปณิตาทำไปทั้งหมดคือฝันร้ายของฉัน ฉันกลัวจริงๆ….

ดังนั้นเธอจึงเลือกที่จะหนีและหายออกไปเลือกที่จะไม่ เผชิญหน้ากับสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมด
แต่หลังจากที่ออกมาจากเมือง เธอกลับพบว่าเธอเองลืม ไม่ได้จริงๆเมื่อปิดตาก็นึกถึงเขาและเมื่อเปิดตาก็ยังคงเห็นเขา เห็นวิวสวยๆก็จะนึกถึงเขาเมื่อเจออันตรายคนที่แวบขึ้นมาใน สมองเป็นคนแรกก็คือเขาเช่นกัน

ผู้ชายคนนี้แทรกซึมเข้าไปในอยู่ชีวิตเธอโดยไม่ทันตั้งตัว กลายเป็นส่วนหนึ่งที่ขาดไม่ได้ในชีวิต

“ฉันรู้ฉันเข้าใจทั้งหมด เตชิตฟังเธอพูดด้วยเสียงที่สั่น คลอพลางพูดขึ้นมาด้วยความรู้สึกราวกับมีมีดปักลงกลาง อก ขอโทษผมไม่ดีเองผมผิดไปแล้ว

ชายผู้หยิ่งยโสขอโทษเธอไม่หยุดเพื่อที่จะได้เข้าใกล้เธอ ยอมคุกเข่าลงตรงหน้าที่รักไม่ร้องแล้วนะคนดี”

น้ำตาของเธอเปรียบเหมือนอาวุธทำลายล้างทำให้เขาไม่

อาจจะละเลยได้ความหยิ่งผยองของเขาหมดลงทันที

เตชิต ทนไม่ไหวกางแขนออก โอบไหล่เธอดึงเข้ามา

สวมกอดไว้ในอ้อมอกคางอยู่บนหน้าผากของเธอใจของเขา ยังดุดันและเต้นแรงมากแต่ท่าที่เขากลับดูอ่อนโยนระมัดระวัง กลัวว่าจะทําให้เธอกลัวขึ้นมา

นัชชายังไม่อยากสนใจเขาเธอยังไม่ลืมการกระทำอันโหด ร้ายเมื่อครู่ยื่นมือออกมาผลักอกเขาออกผลักอยู่หลายครั้งแต่ก็ ไม่สำเร็จเธอใช้แรงเพิ่มขึ้นใช้แรงทั้งหมดที่มีผลักไปอีกครั้งใน ที่สุดเขาก็ล้มลงไปกองบนพื้น
มองดูผู้ชายที่นอนขดอยู่บนพื้นนัชชาดกใจกลัวอยู่นาน กว่าจะดึงสติกลับมาอีกครั้งขนตาเธอยังมีคราบน้ำตาอยู่แต่จะ ร้องไห้กลับร้องไม่ออก

“เด…เตชิต? ลองเรียกเขาดูแต่เขากลับไม่มีปฏิกิริยาตอบ สนองอะไรเลย

นัชชาตกใจขวัญเสียมือเธอจับหน้าเขาไว้นั่งคุกเข่าลง ข้างๆเธอเอื้อมมือวางลงบนหน้าผากของฝ่ายชายร้อน จนเธอ หวาดกลัว เตชิตคุณเป็นอะไรตื่น อย่าทำให้ฉันกลัว!

จากนั้นไม่ว่าเธอจะเรียกยังไงเขาก็ไม่ลืมตาขึ้นอีกเลย

นัชชาเพิ่งสังเกตเห็นว่าไม่ใช่แค่สีหน้าเขาที่ดูไม่ดีเอาซะ เลยแต่ขอบตาเขาก็ยังมีรอยด่ากว้างเช่นกันแก้มแดงเป็น เลือดฝาดเมื่อครู่ตอนคุยกับเธอเสียงของเขาก็แบบผิดปกติ

หรือว่าเขาไม่สบาย?

นัชชาหยิบมือถือที่เตชิตพกตลอดเวลาออกมาเปิดหน้าจอ ขึ้นมาแต่กลับล็อครหัสเธอลองใส่รหัสอยู่หลายครั้งแต่ก็ไม่ สําเร็จสุดท้ายเธอคิดถึงรหัสที่รู้สึกว่าตัวเองเพ้อฝันที่สุดเธอกด ใส่ตัวเลขที่เป็นวันเกิดของตัวเอง

“แกร๊ก”

หน้าจอถูกปลดล็อคแล้วเธอนิ่งไปครู่หนึ่งน้ำตาของเธอ ไหลรินลงมาอีกครั้ง ฮือๆๆๆบ้าที่สุด….

นัชชาร้องไห้พลางหาเบอร์ของตรต่อสายติดแล้วเพียงไม่กี่วินาทีก็มีคนรับสาย ท่านเตชิตครับ

“เลขา รับเองนะฉันกับเตชิตอยู่บนดาดฟ้าของ โรงแรมเขาไข้ขึ้นสูงตอนนี้สลบไปแล้วนายรีบส่งคนขึ้นมาด่วน เลยนะ…

หลังจากนั้น30นาทีเตชิตถูกส่งไปที่โรงพยาบาลที่ใกล้

ที่สุด

ฉีดยาลดไข้ทำการตรวจทั้งหมดอย่างละเอียดนอกจากจะ มีไข้ขึ้นสูงถึง 40องศาแล้วยังมีโรคปอดอักเสบเฉียบพลันตาม มาอีกด้วย

ปอดอักเสบ

เมื่อได้ทราบผลตรวจนัชชารู้สึกไม่สบายใจ เขาจะไม่เป็น อะไรมากใช่ไหมคะคุณหมอ

“ไม่เป็นไรครับแค่สูบบุรี่ให้น้อยลงงดอาหารบางอย่าง ฉีดยาไม่กี่วันก็หายแล้วครับ

สีหน้านัชชาดีขึ้นพยักหน้าหงิกๆ ขอบคุณค่ะ

“ยินดีครับ”

หลังจากตรันเดินออกไปส่งหมอเขาก็กลับมาที่ห้องผู้ป่วย อีกครั้งมองดูสีหน้าอันซีดเซียวของผู้ชายที่นอนหลับอยู่บนเตียง เขาไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่หันไปพูดคุยกับนัชชาที่อยู่ข้างๆ “คุณนัชชาพอจะมีเวลาไหมครับผมมีบางอย่างอยากคุย กับคุณตามลำพัง

นัชชางงเล็กน้อยพยักหน้าตาและเดินออกจากห้องไป

ที่ทางเดินหนีไฟของโรงพยาบาลตรัมองดูผู้หญิงที่ยืน หันข้างอยู่รูปร่างเล็กท่าทางอ่อนช้อยสัมผัสได้ถึงความนุ่มนวล และอ่อนโยนแต่เมื่อได้ยินคำบอกเล่าจากปากของท่านเตชิต เบากลับรู้สึกได้ว่าเธอเป็นผู้หญิงที่แข็งแกร่งมาก

“เลขาตรัณมีอะไรก็พูดมาตรงๆได้เลยนะไม่ต้องคิดมาก นัชชารู้ดีว่าความสัมพันธ์ระหว่างเตชิตกับเขาไม่ว่าจะเป็นเรื่อง งานจนถึงเรื่องส่วนตัวมันมากกว่าความสัมพันธ์ระหว่างเพื่อน ร่วมงานแล้ว

ตรัณยิ้ม อันที่จริงก็ไม่มีอะไรมากมายครับผมแค่อยากจะ เล่าให้คุณนัชชาฟังว่าสองสามวันมานี้คุณเตชิตเจออะไรมา บ้าง

นัชชามองไปที่เขาไม่พูดอะไรฟังเขาพูดต่ออย่างเงียบๆ

“วันแรกที่คุณนัชชาหายไปท่านเตชิตเริ่มออกตามหาคุณ เมื่อพบว่าคุณอยู่ที่เมืองเขาวานให้คนรู้จักในเมือง ช่วยตาม หากลางวันจัดการงานที่บริษัทบุหรี่แทบจะไม่ห่างมือเขาเลยเขา ดูซึมเศร้าและมีอีกครั้งที่ผมนำอาหารไปส่งที่ออฟฟิศคุณเตชิต ในนั้นมีเมนูโปรดของคุณนัชชาคุณเตชิตมองดูอยู่นานมาก ตะเกียบไม่กระดิกเลยสักนิด ตรัณพูดถึงตอนนี้หยุดไปครู่หนึ่ง ราวกับเพิ่งนึกเหตุการณ์ในวันนั้นขึ้นมาได้อีกรีบพูดต่อหลังจากนั้นสองวัน ในที่สุดก็หาที่อยู่ของคุณในเมืองจนเจอยกเลิก การประชุมไปนับไม่ถ้วนคุณเตชิตจึงรีบตามมาหาคุณแต่กลับ มารู้ว่าคุณเปลี่ยนโรงแรมพวกเรา โน้มน้าวให้เขาพักผ่อนก่อน ค่อยมาที่นี่แต่ยังไงเขาก็ไม่ยอมรีบเร่งมาหาคุณอาการปอด อักเสบของเขาคงเกิดจากการพักผ่อนไม่เพียงพอเหนื่อย หักโหมและสูบบุหรี่มากเกินไป

นัชชาฟังแล้วตาของเธอเริ่มแดงขึ้นมายกมือขึ้นมาป้อง ปากไว้กลัวน้ำตาจะไหลออกมาอีก

“คุณนัชชาครับผมในฐานะลูกน้องอาจจะดูไม่เหมาะสมที่ จะพูดเรื่องแบบนี้ล่วงเกินเรื่องส่วนตัวของเจ้านายแต่ผมอยาก ให้คุณเข้าใจถึงความรู้สึกของคุณเตชิตที่มีให้คุณจริงๆครับ ตรักเดินถอยหลังไปหนึ่งก้าว ถ้าผมพูดอะไรมากเกินไปหวังว่า คุณจะไม่ถือสานะครับ

“ไม่กี่วันที่ผ่านมานี้เขาตามหาฉันมาตลอดนั้นหรือ? นัชชา ถามอย่างเด็ดเดี่ยว

ตรัพยักหน้าลงอย่างไม่ลังเลน้ำเสียงหนักแน่น ใช่ครับ ท่านเตชิตไม่หยุดพักเลยสักนิดครับ