ตอน327ความอ่อนโยนที่ไม่เคยมีมาก่อน

ตอนที่ 327 ความอ่อนโยนที่ไม่เคยมีมาก่อน

ขับรถไปถึงถนนใหญ่ผู้ชายถามมาว่า ห้างสรรพสินค้าอยู่ ไหนเธอ ทางมา

นัชชาไม่อยากจะพูดคุยกับเขามากนักนายก็ดูแผนที่

“เธอแน่ใจว่าจะพูดแบบนี้?”เสียงของเขาเริ่มมีความไม่ พอใจจนอยู่แล้ว

สายตามองไปทางกระจกที่ส่องไปทางธีมนต์ที่อยู่ด้านหลัง แต่ดีที่เด็กไม่มีปฏิกิริยาอะไรเธอกัดฟันแน่นๆรู้ว่าเขาตั้งใจ ทำให้ตัวเองลำบากใจความดื้อด้านในตัวก็พุ่งพล่านออกมา หมด ขับไปต่อแล้วเลี้ยวซ้าย

11

“ต่อไปก็เลี้ยวขวาไปทางถนนเส้นซ้าย

11

“ไปตรงๆแล้วเลี้ยวทางโค้งด้านหน้า

นัชชามีหน้าที่ชี้ทางให้เธอเตชิตก็ไม่ได้พูดกับเธอต่ออย่างเดียวที่ถามก็คือเมนต์หนาวไหมจะให้ปิดหน้าต่างไหมส่วนเด็ก ของแม่นี่ไม่คิดที่จะสนใจ

นัชชาคิดว่าตัวเองต้องบ้าไปแล้วแน่ๆเลยก็เลยรู้สึกไม่

พอใจ

เธอไม่พอใจอะไร?

เธอไม่เคยหวังให้เตชิตจะดีกับตัวเองตอนเจอกันครั้งแรก

เขายังให้เธอไปไกลๆเลย ตอนที่กำลังคิดอยู่รถก็ขับไปจอดจากนั้นเตชิตลงจากรถ

คนแรกอ้อมไปเปิดประตูหลังยื่นมือไปทางเด็ก

ธีมนต์แกะเข็มขัดมองไปทางแขนที่แข็งแรงของผู้ชายลังเล สักแป๊บแล้วไปจับ

นัชชาพึ่งลงจากรถก็เห็นเตชิตอุ้มเด็กวางบนพื้นลมพัดให้ ผมของผู้ชายปลิวขึ้นมาเล็กน้อยพร้อมกับเสียงของเด็กที่พูดขึ้น มา

“ลุงครับจะไปพร้อมกับพวกผมไหมครับ?”

เตชิตเจ้าอุบายจะตายคนที่เย็นชามากๆกลับมาสร้าง ภาพ“ลุงยินดีครับแต่ไม่รู้ว่าแม่จะอนุญาตไหม

ทีนี้นัชชาเป็นคนที่ตัดสินใจแล้ว

เธอกำลังคิดหนักอยู่ว่าจะใช้เหตุผลกับธีมนต์ยังไงยัง ไม่ทันพูดก็ได้ยินเสียงเด็กดังขึ้นมา แม่ครับลุงมาส่งพวกเราตั้งไกล ไปด้วยกันเลยนะครับ อีกอย่างลุงก็เป็นเพื่อนของแม่ ไม่ใช่เหรอครับ?”

ตัวน้อยสมองใหญ่ก็เป็นแบบเมนต์แหละ

นัยต์ตาของเตชิตมีรอยยิ้มแฝงอยู่แต่ก็กำมือแล้วไอข้างๆ ปากกลั้นเสียงหัวเราะที่จะดังออกมา

เมื่อกี้นัชชายอมรับว่าเตชิตเป็นเพื่อนตัวเองตอนนี้เหมือน เป็ดที่โดนย่างอยู่บนถ่านไปจะปฏิเสธไม่ได้เลย

พวกเธอต้องไปเดินด้วยกันจริงๆเหรอ?

เธอไม่เคยคิดสภาพแบบนั้นมาก่อนเลย

ในตอนที่เธอลังเลเตชิตมองไปทางท้องฟ้าที่มืดมน ไป ด้วยกันไหมเดี๋ยวกลับไปก็คงดึกฉันส่งพวกเธอกลับไป ธีมนต์ได้ยินก็ตบมือทันทีครับลุง

ในใจของนัชชาพูดไม่ออกว่ารู้สึกยังไงเห็นเธอไม่มี ตัวตนใช่ไหม?

วินาทีต่อไปเตชิตทำให้รู้ว่าเธอคิดถูกแล้วเห็นแต่ผู้ชาย เดินไปข้างประตูแล้วเข็นรถสีน้ำเงินมาไปกันเถอะ”

สามคนก็เลยเดินเข้าไปด้านในพร้อมกัน

นัชชาไปโซนผลไม้ก่อนเลือกบลูเบอรี่ส้มและอะโวคาโด้เตชิตเดินตามหลังช้าตอนที่เห็นหยิบเข้ามาใส่ในรถ เข็นแต่พอใส่เข้าไป

ผู้ชายขมวดนัชชาไม่เงยแล้วพูดแค่ธรรมดาทำให้ผู้ชายเงียบไป

บนไม่เสียงอะไรดังขึ้นนัชแล้วสบกับตาดำเธอไปเลยจากได้ยินเสียงของ ผู้ชายต่ำๆขึ้นข้างหูขอโทษต่อฉันคอย

ทันทีสายตาก็มองไปเธอรู้ว่าเขาควร

ความห่วงใหญ่เตลิตกับเด็กเป็นสิ่งเธอรู้อยู่แล้วจะ เขาอยากเป็นพ่อนัชชาคิดถึง

เธอรับรู้ถึงความสุขของเตชิตได้สมองสติไม่งงหมด

นัชชาอยากเผชิญกับอารมณ์พวกนั้นเลยเดินไปจูงมือ เด็กไม่มองไปรู้สึกไม่มือโรแมนติกและสภาพในตอนก็โรแมน ติกมากพอแล้ว

เดินไปถึงชั้นเก็บของเล่นสายของธีมนต์ซ้ำแล้วดวงที่ เต็มด้วยความแม่ครับสวย
นัชชาเข้าใจความหมายของเขาแต่ก็ส่ายหัวกลับไม่ได้ แล้วครับลูกมีหลายวันแล้ว

ถึงแม้ตอนนี้เงินที่เธอหาได้ไม่น้อยแต่เธอก็ไม่อยากให้เด็ก ใช้จ่ายฟุ่มเฟือยอีกอย่างเขาก็มีเยอะจริงๆ ทั้งหมดนั้นชนุดมเป็น คนซื้อให้เขา

สําหรับการสั่งสอนของชัยยาแล้วถ้ามีคนดีด้วยก็ต้องมีอีก คนไม่ค่อยดีจะทำให้เด็กมีความรู้สึกที่คิดอะไรก็ได้อย่างงั้นไม่

ได้

“ชอบมากเลยเหรอ?” เตชิตยื่นมือเอากล่องลงมาในใจเริ่ม ดีใจรู้สึกว่าตัวเองมีประโชยน์แล้ว ลุงให้เป็นของขวัญ

ธีมนต์ดีใจจนลูกกะตาจะหลุดออกมาอยู่แล้ว จริงเหรอ ครับ!”

“จริงครับ เตชิตมองไปทางตาของเขาที่เต็มไปด้วยความ ดีใจความรู้สึกที่เป็นพ่อเต็มเปี่ยมอยู่ในใจ ชอบก็ซื้อ

นัชชาอยากจะห้ามไว้แต่ทันซะที่ไหน?

หน้าของเธอทิ้งไปเลยอารมณ์ที่เริ่มดีก็แย่ลงจนกระทั่ง กลับถึงบ้านสีหน้าของเธอก็ไม่ได้ดีขึ้น

ถนนขับไปถึงใต้คอนโดนัชชาจูงมือเด็กน้อยมองไปทาง ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้า ฉันส่งธีมนต์กลับบ้านนายรอฉันแป๊บ

เตชิตรู้สึกประหลาดใจมากที่เธอจะให้ตัวเองรอก็เลยตอบ ตกลงไปได้”
นัชชาจูงมือธีมนต์แล้วเดินไปทางบันไดก่อนจะถึงประตูมี ระยะทางไม่น้อยมองไปทางเงาของแม่ลูกที่กำลังถูกแสงจันทร์ ส่องสว่างเวลาที่ทั้งสองอยู่ด้วยกันก็ดูอบอุ่นตลอดเหมือนแสง พระอาทิตย์

“ธมนต์….นัชชาพูดอย่างลังเลอือๆอาๆถึงจะพูดต่อ ลูก ชอบลุงคนเมื่อกี้ไหม?”

“ชอบครับ! เด็กไม่ต้องคิดก็ตอบทันทีทำให้นัชชารู้สึก ประหลาดใจมาก

“เพราะอะไรครับ?”

ธีมนต์เอียงหัวคิดหน้ายิ้มบาน เพราะลุงดีกับผมเขาส่ง พวกเรากลับบ้านและซื้อของเล่นให้ผมและยังถามว่าผมชอบ กินอะไรไม่ชอบกินอะไรตอนที่ลงจากรถก็อุ้มผม……

นัชชาฟังเขาพูดทีละข้อๆก็อดคิดถึงคำว่าเชื้อสายทำให้ เราใกล้ชิดกันไม่ได้หรือจะเป็นแบบนั้นจริงๆ?ถึงแม้ห้าปีที่ผ่าน มาไม่เคยเจอหน้ากันแต่เพราะเชื้อสายก็เลยสนิทกัน

นัชชาอยากหัวเราะแต่หัวเราะไม่ออกก็เลยพูดมาว่า ชอบ

ก็ดีแล้ว”

หลังจากที่ส่งเด็กขึ้นไปนัชชาไม่ได้เข้าไปดูเด็กปิดประตู เสร็จแล้วลงไปชั้นล่าง

ข้างถนนคอนโดมีรถคันที่โดดเด่นมากเธอยืนมองนิ่งๆปล่อยให้ลมพัดผมสะบัดให้หน้าตัวเองทำให้เธอรู้สึกว่านี่ไม่ใช่ ความจริงพวกเขากลับมาพัวพันธ์อีกครั้งเป็นความบังเอิญหรือ ฟ้าลิขิต?

“ติ๊ดๆๆ

เสียงแตรดังขึ้นคนที่อยู่ในรถคงจะไม่อยากจะรอต่อแล้ว

นัชชาก้มหน้าลงแล้วเอาผมไปไว้หลังหูอดยิ้มไม่ได้นิสัยที่ ใจร้อนของเขาก็ยังไม่เปลี่ยนไปตามกาลเวลา เธอหายใจเข้าลึกๆแล้วยกเท้าเดินไป