ตอน735พวกเรามาเยี่ยมพี่สะใภ้ครับ

ตอนที่735พวกเรามาเยี่ยมพี่สะใภ้ครับ

ดราณีรู้สึกช่วยไม่ได้และรู้สึกตลกๆ เมื่อก่อนไม่รู้สึกว่าเขา จะเป็นคนขี้อ้อนแฟนแบบนี้ตอนนี้เหมือนกับเปลี่ยนไปเป็น คนละคนเลยเธอเหมือนชายที่อยู่ในความรักซะมากกว่าส่วน เขาเหมือนผู้หญิง

ช่วยไม่ได้แฟนอ้อนก็ต้องตามใจหน่อยช่วงนี้ยั่วเขาให้ โกรธอยู่บ่อยๆ บางครั้งก็ต้องยอมอ่อนลงบ้าง

พอคิดเสร็จดราณียื่นป๊อปคอร์น ในมือให้ในความมืดหัว ของเขาก็ก้มลงบป๊อปคอร์น ในมือเธอตั้งใจดูดปลายนิ้วของ เธอเข้าไปด้วยหน่อยหนึ่ง

สัมผัสที่อบอุ่นและชื้นแฉะของริมฝีปากของเขาทำให้ ดราณีรีบเอามือหลบพลางกระซิบถาม คุณทำอะไรหน่ะ!”

“ทำอะไรล่ะ?”ชนัยทำหน้าไร้เดียงสาแววตาระยิบระยับคู่ นั้นสะท้อนกับแสงไฟบนฉากภาพยนตร์ทำให้ส่องประกายน่า หลงใหล”ฉันทำอะไรผิดเหรอคะ?”

สายตาคู่นั้นฟ้องว่าดราณีช่างไม่รู้ใจเขาเลยทำให้เธอ กลายเป็นแฟนที่ไม่เหมือนแฟนเอาซะเลย

ดราณีได้แต่ค่อยๆดึงมือกลับมาทำเหมือนไม่มีอะไรเกิด
ในไม่ช้าก็เริ่มฉายภาพยนตร์เป็นเรื่องที่เธอรอมาเป็นเวลา นานมากไฟในห้องดับลงดราณีก็สนใจแต่ภาพบนฉากฉายหนัง ทันที

ตลอดที่กำลังดูหนังเธอไม่ค่อยพูดคุยกับชนัยเลย

อย่างที่ทุกคนรู้เธอกำลังดูภาพยนตร์แต่สายตาของชนัย กลับหยุดอยู่ที่ร่างของเธอตั้งแต่ต้นจนจบไม่ได้เป็นสายตาออก เลยสักนิด

มีหลายครั้งที่ชนัยจ้องไปจ้องมาจนอดใจไม่ไหวอยากไป จูบเธอแต่เห็นเธอตั้งใจดูขนาดนั้นก็ไม่อยากไปขัดจังหวะได้แต่ อดทนเอาไว้ก่อน

ทำไมเขาถึงชอบดรามากขนาดนี้?

นี่เป็นเรื่องที่ไม่มีทางเข้าใจได้จริงๆ

ตอนที่เจอเธอครั้งแรกเขามีแค่ความคิดเดียวคือจะต้องสั่ง สอนให้รู้เสียบ้างว่าอะไรเป็นอะไรที่เธอกล้ามาลองดีกับเขา

แต่ในใจลึกๆแล้วเธอที่อยู่ตรงหน้าคงจะมีอะไรบ้างอย่างที่ ดึงดูดเขาให้อยากเข้าไปใกล้เธอ

คงต้องมีอะไรบ้างอย่างแน่ๆ

ชนัยรู้จักตัวเองดีถ้าตอนแรกไม่มีอะไรมาดลใจตอนหลัง เขาจะไม่ชอบใครสุ่มสี่สุ่มห้าแน่ๆ
เขาอายุปูนนี้แล้วเดินผ่านถนนไม่รู้กี่สายต่อสายคนที่เคย พบเจอก็มากหน้าหลายตามีโอกาสต่อไหมชอบไม่ชอบยังไง มองแปบเดียวเขาก็รู้ได้ทันที

แต่เขากลับละเลยจุดเล็กๆ ที่ดึงดูดเขาให้อยากเข้าใกล้ เธอแต่ยังโชคดีที่เขาค้นพบตอนที่ยังไม่สายเกินไปเขายังมี โอกาสผูกมัดเธอเข้ามาไว้ข้างกายเขา

เมื่อฉากที่น่าตื้นตันใจของภาพยนตร์ปรากฏขึ้นดราก็จะ ยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาด้านข้างมีผ้าเช็ดหน้าสีขาวยื่นมาให้

เธอชะงักไปชั่วครู่ไม่ได้รีบหยิบผ้าเช็ดหน้านั้นมาทันทีชนัย เห็นว่าเธอไม่เข้าใจก็เลยเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาบนหน้าของเธอ ให้อย่างอ่อนโยนกลัวว่าเธอจะรู้สึกเจ็บ

“ร้องไห้ทำไมมันก็เป็นแค่การแสดงละคร

ประโยคนี้ทำให้หนังเสียบรรยากาศหมดเลยแต่ดราฟัง แล้วรู้สึกตื้นตันใจเธอถามพลางกระซิกๆ คุณไม่รู้สึกว่ามันซึ้ง เลยเหรอ?”

“ซึ้งสิ”ชนัยแสร้งตอบเธอแต่ในใจไม่ได้คิดอย่างที่พูดสัก นิดเพราะการดำเนินเรื่องของหนังเขาได้ดูอยู่ไม่กี่ฉากมัวแต่ มองเธอตลอดเวลา

“แล้วทำไมคุณไม่ร้องไห้ล่ะ?”

“มือของชนัยชะงักไปพักหนึ่งหัวเราะขึ้นมาเบาๆ “เธอเห็นฉันเป็นผู้หญิงเหรอ?”
มันก็จริง

เกิดเป็นชายห้ามเสียน้ำตาอย่างง่ายๆ

ดราณีสูตๆจมูกหยิบผ้าเช็ดหน้าจากมือเขาแล้วหันหน้า กลับไปดูหนังต่อ

เมื่อหนังฉายจบเปิดไฟตาของเธอก็ร้องไห้จนแดงชนัย เห็นแล้วก็ปวดใจ”เห็นเธอร้องไห้ฉันรู้สึกไม่สบายใจเลย”

“ฉันไม่ได้ร้องไห้เพราะเรื่องอื่นสักหน่อยหนังเรื่องนี้ดีมาก จริงๆนี่นา”

ทั้งสองพูดพลางเดินออกจากที่นั้นเดินไปที่ลานจอดรถ

ชนัยจูงมือเล็กๆเธออย่างเป็นธรรมชาติรู้สึกเหมือนมี สายลมแผ่วพัดผ่านตัวเขาความรู้สึกที่สบายคลายกังวลใจเป็น ความรู้สึกที่เมื่อก่อนเวลาคบกับใครเขาไม่เคยสัมผัสมาก่อน

“อีกสักพักเธออยากกินอะไร?”

ดราณีคิดอยู่ครู่หนึ่งไม่รู้ว่าจะกินอะไรดี” อะไรก็ได้ค่ะฉันไม่ เลือกกินอยู่แล้ว”

“บอกว่าอยากกินอาหารประมาณไหนก็ได้”

“งั้นก็…อาหารจีน?”

ชนัยรู้สึกผิดคาดนิดหนึ่ง ตอนอยู่โรงพยาบาลยังไม่เบื่อ อีกเหรอ?”
“อาหารของโรงพยาบาลไม่อร่อยนี่นาฉันอยากกินปลา

เก๋า”

“ได้สิ”ชนัยเปิดประตูรถ ให้เธอเอามือป้องหัวเล็กๆของเธอ ตอนขึ้นรถเห็นเธอขึ้นไปนั่งเรียบร้อยถึงเดินไปนั่งที่ที่นั่งคน ขับเธออยากกินฉันจะพาไป

พอดีว่าเขารู้จักร้านอาหารจีนที่รสชาติไม่เลวอยู่ร้านหนึ่ง ปกติเขาไม่ค่อยเลือกที่จะกินอาหารจีนสักเท่าไรเพราะว่าฝีมือ ของพ่อครัวของมูตี้คลับเฮาส์สุดยอดอยู่แล้วดังนั้นถ้าเขาออก ไปทานข้าวข้างนอกก็จะเลือกอาหารฝรั่งเศสหรืออาหารตะวัน ตกเสียมากกว่า

สภาพแวดล้อมดีแล้วก็บรรยากาศดีด้วย

ใครจะรู้ว่าเธออยากกินอาหารจีนช่างเลี้ยงง่ายจริงๆ

ชนัยขับรถมาถึงร้านอาหารร้านอาหารร้านนี้เป็นระบบที่ ต้องจองล่วงหน้าจึงไม่มีใครต้องรอคิวพอเข้าไปข้างในร้านก็ เต็มหมดทุกโต๊ะ

ชนัยรู้จักกับเจ้าของร้านเจ้าของร้านมีห้องอาหารส่วนตัว อยู่ห้องหนึ่งพอเห็นเขามาก็รีบบอกให้พนักงานไปเตรียมห้อง ให้ทันที

“ทำตามมาตรฐานก่อนหน้านี้เลยเพิ่มรายการปลาเก๋ามา ตัวหนึ่ง”

พนักงานจดข้อความอย่างขะมักเขม้นถามเขาอย่างมีมารยาท ท่านประทานชมัยปลาเก่าให้ทำเป็นแบบไหนครับ? ชนัยส่งสายตาให้ตราณีตราณีรีบตอบท่าแบบเปรี้ยว หวานค่ะ”

“ได้ครับกรุณารอสักครู่

หลังจากที่พนักงานเดินออกไปตราณีมองไปรอบๆตัว พิจารณาโครงสร้างของห้องอาหาร ห้องใหญ่ขนาดนี้มีเพียง พวกเขาสองคนดูเหมือนจะว่างเปล่าจังเลย

เธอค่อยๆย้ายตำแหน่งเก้าอี้ของเธอมานั่งอยู่ข้างๆ ชนัย ฉันนั่งข้างๆคุณดีกว่าไม่งั้นรู้สึกว่าอยู่ไกลกันจัง

แน่นอนว่าชนัยยินดีอย่างยิ่งเพิ่งจะเตรียมโอบเธอเข้ามาก อดจูบลูบคลำก็มีเสียงเคาะประตูจากด้านนอก

เขาหยุดชะงักรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย มีอะไร?”

“ท่านประธานชมัยมีเพื่อนของคุณมาขอพบครับ” เพื่อน?

เขาเลิกคิ้ว”เชิญเขาเข้ามาได้

ประตูถูกเปิดออกมีผู้ชายรูปร่างสูงโปร่งใส่เสื้อผ้าสบายๆ เดินเข้ามาด้านหลังของเขามีชายที่สูงน้อยกว่าเขาเล็กน้อยตาม มาด้วยอีกสองคน

สามคนนี้เป็นเพื่อนของชนัยทั้งหมดความสัมพันธ์อาจไม่ดี เท่าเตชิตแต่ก็นับว่าไม่เลว
“เอ้าพวกแกก็อยู่ที่นี่เหรอ”เขาพูดทักขึ้นมาประโยคหนึ่ง แต่ไม่ได้ลุกขึ้นจากเก้าอี้

ดราณีรู้สึกว่าแบบนี้เสียมารยาทเธอกำลังจะลุกขึ้นแต่ก็ถูก

มือของเขาที่วางพาดไว้ที่ปากคลง ไม่ต้องลุกหรอกคนกันเอง” ชายทั้งสามมองดูเธอเป็นตาเดียว” ใช่ๆพี่สะใภ้พวกเราคน

กันเองไม่ต้องเกรงใจหรอก”

หัวของดราณีเหมือนถูกระเบิดอะอะอะไรนะ!

พี่สะใภ้!?

ในชีวิตเพิ่งจะถูกเรียกแบบนี้เป็นครั้งแรกดราณีเขิลจนตัว ร้อนเธอไม่รู้จะตอบพวกเขายังไงทันใดนั้นศีรษะของเธอก็ถูกมือ ชนัยเอนเขามาบอกเขา

ตามด้วยเสียงแหบๆของเขาดังมาจากบนหัว”ไม่เห็นว่าฉัน กำลังยุ่งอยู่หรือไงสายตาพวกแกสามคนนี้ไม่ได้เรื่องเลยนะ”

“เราไม่ได้มาหาพี่สักหน่อยพวกเรามาดูพี่สะใภ้โดยเฉพาะ เลยนะ”

“ตอนนี้ก็เห็นแล้วไปได้หรือยัง?”ชนัยพูดไล่แขกที่มาเยือน แบบไม่ไว้หน้าแขกสักนิด

อีกฝ่ายไม่ได้สนใจอะไรรู้สึกว่าความสัมพันธ์ระหว่างพวก เขาค่อนข้างใกล้ชิดสนิทสนมกันดี

“ไม่เจอกันแค่ไม่กี่วันทำเป็นซึ่งกไปได้มาดูหน่อยก็ไม่ได้?”