ตอน705ท่านชนัยโกรธมาก

ตอนที่ 705 ท่านชมัยโกรธมาก

อีกด้านหนึ่ง ชนัยยกข้อมือขึ้นมาดูนาฬิกาข้อมือ ผ่านมา แล้วสิบสองนาทีตั้งแต่คราณีออกไปจนถึงตอนนี้ ห้องน้ำอยู่สุด ขอบทางเดือน ชั้นนี้เป็นห้อง VIP ทั้งหมด แทบจะไม่มีคน เธอ ไปนานขนาดนี้ยังไม่กลับมาอีก

เมาจนแย่หรือว่ากลับไปแล้ว

ชนัยรู้สึกใจลอย ตั้งแต่คราณีออกไป ผู้หญิงข้างกาย พยายามเต็มที่มาก เขานิ่งจนไม่ได้มองเท่าไหร่ ไม่สนใจหรอก ตอนไม่เห็นเธอก็ไม่ได้รู้สึกอะไร เห็นอยู่กับ

คนอื่นก็ยิ่งไม่รู้สึกอะไร

มากกว่านั้นดื่มไปเกือบเจ็ดแปดส่วนจนเริ่มเมาแล้ว ตัว เขาเองสร้างแล้ว มองใบหน้าที่บิดเบี้ยวไปด้วยฤทธิ์ แอลกอฮอล์ เขายิ่งหงุดหงิด

“เอ๋? กนต์รพีมันไปไหนแล้วเนี่ย?” ไม่รู้ว่าใครจู่ๆก็ถามขึ้น ไม่มีใครตอบ แต่ประโยคนี้กลับเข้าหูชนัย

ทันใดนั้นก็เหมือนกับมีอะไรเด้งขึ้นมาในใจ เปลือก อารมณ์ของเขาก็แตกกระจาย สร่างเมาขึ้นมาไม่น้อย ดราณีไปเข้าห้องน้ำ กนต์รพีเดินตามหลังไป จากนั้นเขาก็สนใจแต่คราณี แต่ลืมไปเลยว่าคนที่หายไปพร้อมกันยังมีผู้ชาย อีกคนหนึ่ง…….

ชนัยโตมากับในร้านเหล้าหลายรูปแบบ สถานการณ์แบบ

นี้เขาแค่เขาคิดนิดเดียวก็รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ด้วยอารมณ์เมื่อ ครูทำให้คิดไม่ถึง เขาลุกขึ้นจากโซฟาทันที ออกจากห้องไปโดยไม่พูดพร่ำ

ทำเพลง ทำให้คนในห้องมองกันอย่างตกใจ

เสียงดนตรีหยุดลง หนึ่งในนั้นถามอย่างไม่เข้าใจ “ท่าน ชนัยเป็นอะไร?”

นอกประตู ขนัยคว้าตัวผู้จัดการที่คุมอยู่หน้าประตู แล้ว ถามด้วยสีหน้าอึมครึมทันที “ดราณีล่ะ?”

“เมื่อกี้ดราณีไปเข้าห้องน้ำครับ ยังไม่กลับมาเลย……

ไม่รอให้เขาพูดจบ ชนัยก้าวเท้ายาวๆไปยังห้องน้ำ ขาเขา ยาวอยู่แล้ว กางเกงสูทกับเรียวขายาว ยิ่งเข้าใกล้ห้องน้ำ เรื่อยๆ ในใจก็ยิ่งรู้สึกไม่ค่อยดี

ตอนที่เขาถึงหน้าประตู หลังจากเห็นป้ายหน้าห้องน้ำหญิง แปะ กำลังปรับปรุง เขาก็รู้สึกไม่ดี

เดินเข้าไปอย่างไม่ลังเล ได้ยินเสียงดิ้นอย่างอ่อนกำลัง ก็ เจอห้องนั้นอย่างแม่นยำ เขาไม่ได้เคาะประตู ไม่ได้ทักทาย แต่

ถีบประตูเข้าไปทันที

เสียงดัง ปัง ประตูบางกระแทกเข้าที่หลังผู้ชายเนื่องจากเขาถีบไปอย่างแรง เจ็บจนเนตรพร้องออกมาอย่างเจ็บปวด

“โอ๊ยไอเหี้! ใครมันกล้า…….

เสียงสบถที่หยาบคายหยุดลงหลังเห็นใบหน้าของชนัย

กนต์รพี่กะพริบตา แล้วนิ่งอยู่กับที่ “ท่าน ท่านชมัย?” สายตาชนัยมองข้ามเขาไปที่ร่างอ่อนปวกเปียกที่ถูกมัดไว้ อยู่ที่มุมห้อง

เห็นว่าเสื้อผ้าเกือบถูกดึงขาดออกหมด เศษผ้าที่เกาะบน ร่างกายอย่างไม่เป็นระเบียบ บังอะไรไม่ได้เลย เสื้อชั้นในถูก โยนทิ้งไว้ที่มุม ทรงผมยุ่งเหยิง ใบหน้าเต็มไปด้วยคราบน้ำตา มุมปากมีรอยเลือดสีแดง

ชนัยรู้สึกปรี้ดแตกทันที เขาเข้าไปตรงๆ เดิมทีที่แคบพอ เขาข้าไปก็ยิ่งแออัดกว่าเดิม

เขาย่อตัวลง มองผู้หญิงในระดับเดียวกัน มองร่างกายเธอ

ที่ไม่หยุดสั่น แล้วใส่เสื้อคลุมตัวนอกให้เธอ

เมื่อปลายนิ้วสัมผัสโดนเธอ ดราก็สั่นอย่างรุนแรง

เหมือนกับว่าความหวาดกลัวเมื่อครู่ยังไม่ได้ลดลง

“ไม่ต้องกลัว” ชนัยเอ่ยอย่างยากลำบาก เห็นรอยรักบนลำ คอของเธอ และความบวมเล็กน้อยบนใบหน้า หัวใจเหมือนก ขาด “บาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่า?”

ดราณียังคงตกอยู่ในฝันร้าย เข็มขัดของคนตรได้ถูกแก้ ออกแล้ว ถ้าไม่ใช่เขาที่จู่โจมเข้ามา ตัวเองคงจะ……..
“ดราณี?” ปรัณเห็นท่าทางเธอสับสน ก็สงสารสุดขีด ความโกรธไม่มีเหลือแล้ว แค่เกลียดตัวเองที่ไม่มาให้เร็วกว่านี้ หน่อย

“ไม่มีค่ะ ฉันกัดมือเขา” เสียงเธอแผ่วเบามาก ไม่กล้าเงย หน้ามองกันรพีที่ยืนอยู่ด้านนอก

พอมองใบหน้านั้น ท้องไส้เธอก็บิดอย่างรู้สึกแย่

“เด็กดี รออยู่ตรงนี้แป๊ปนะ เดี๋ยวฉันพาเธอออกไป โอเค

ไหม?”

ดราณีพยักหน้า กระชับเสื้อคลุมตัวนอกแน่น แล้วหลับตา น้ำตาสองข้างทางไหลลงมา ไม่ถึงสิบนาที ดวงตาก็บวมจนไม่ เป็นรูปร่าง

ชนัยลุกขึ้นปิดประตูห้องอย่างแน่น กนต์รพี่เห็นท่าทางเขา ที่ปลอบโยนดราณี ก็กลัวจนแทบตาย

ทั้งๆที่ตอนอยู่ในห้องเมื่อครูท่าทางของชนัยดูเกลียดเธอ มาก ทำไมตอนนี้……..

อย่างเห็นได้ชัด ชนัยไม่ได้ให้โอกาสเขาได้เข้าใจอะไร เขาเดินเข้าไปเรื่อยๆ ค่อยๆดึงปลายเสื้อขึ้นมาถึงต้นแขน “แก สัมผัสเธอหรอ?”

“ปะ เปล่า! ท่าน ท่านชมัย ผมไม่รู้ว่าเธอเป็นผู้หญิงของ คุณ ถ้ารู้ ให้ตายผมก็ไม่กล้า………!

ไม่รอให้เขาพูดจบ ชนัยก็ถีบเข้าที่ท้องของเขาอย่างแรงครั้งหนึ่งเขาเคยฝึก และเป็นคนที่เป็นแชมป์ในการแข่งขัน ให้ กับผู้ชายที่ไม่มีกำลังวันๆเอาแต่มาเที่ยว กำลังเหลือเฟือ

กนต์รถูกเขาเตะอยู่กับที่ น่าจะเป็นบริเวณตับอ่อน เจ็บ จนเหมือนตับจะแหกออกมา

“ท่านชนัย ผมไม่ได้ทำอะไรจริงๆ……

“ไม่ได้ทำอะไรเธอจะร้องไห้หรอ?” ชนัยแค่นยิ้ม พอนึกถึง ร่างกายที่หดตัวและท่าทางที่สั่นเทิ้ม ก็อยากจะยิงได้ขยะไร้ค่า ทิ้งซะ “ไม่ได้โมโหแบบนี้มาหลายปีแล้วล่ะ

เขาถอนหายใจออกมา ทำให้คนตรเย็นวาบในใจ เขามี ลางสังหรณ์ว่าคืนนี้เขาจะไม่ได้ออกไปจากห้องน้ำ

เขาไม่ได้คิดจริงๆว่าชนัยจะสนใจดราณีขนาดนี้ ทำให้เขา ออกแรงเองได้ ไม่ได้เป็นแฟนธรรมดาแน่นอน หรือว่า………. คิดมาถึงความเป็นไปได้นี้ กนต์รพีก็หน้าซีด และรีบร้องขอ ความเมตตา

“ท่านชมัย ให้อภัยผมเถอะครับ ผมผิดไปแล้ว ผมจะ

คุกเข่าขอโทษเธอ…….

“แกหนวกหูเกินไปแล้ว” พูดจบ ชนัยก็กระทืบเข้าที่ปาก

เขาทันที

ทันใดนั้น เสียงทุกอย่างก็เงียบลง รองเท้าหนังที่ต่ำลงมา กนตร นึกว่าไม่ใช่ปากของตัวเองด้วยซ้ำ

แต่ชนัยก็ยังไม่พอ ออกแรงกระแทกอีก เขาถึงขั้นรู้สึกว่าปลายรองเท้ากระแทกโดนฟัน

เลือดสดไหลออกมาจากมุมปาก ไม่รู้ว่าเป็นเพราะนอนอยู่ บนพื้นหรือเปล่า กนต์รพี่รู้สึกว่าชนัยที่ยืนอยู่นั้นช่างตัวใหญ่ และน่ากลัวเป็นพิเศษ

ชนัยโน้มตัวลงไปดึงคอเสื้อเขาขึ้นมา ทำให้ปลายเท้าเขา ลอยอยู่บนพื้นโดยที่ไม่ได้ออกแรงอะไรมากมาย

เขายังอยากจะพูดอะไร แต่น่าเสียดายที่ได้รับการโจมตี รุนแรงเมื่อครู่ ทำให้ความสามารถในการพูดนั้นไม่ชัดเจน วินาทีต่อมา กำปั้นหนักๆของเขาก็ต่อยเข้าไปอย่างแรง

‘ผัวะ’

ข้อต่อนิ้วต่อยเข้าที่ตั้งของเขาเหมือนกับเหล็ก เจ็บจน บรรยายสิ่งที่เกิดขึ้นในตอนนี้ได้ มีช่วงหนึ่งกนต์รพี่คิดว่าตัวเอง

อาจจะตาย

และชนัยทำเหมือนเขาเป็นกระสอบทรายโดยสิ้นเชิง ต่อย จนถึงเนื้อ ด้วยแรงที่แท้จริงทุกครั้งที่ต่อยมา