ตอน138พาแฟนไปกินข้าว

ตอนที่ 138พาแฟนไปกินข้าว

วันรุ่งขึ้นนัชชากับเตชิตมาทำงานพร้อมกันเรื่องเล็กน้อย เมื่อคืนไม่ได้ทำให้ทั้งสองรู้สึกอะไรเธอได้กลับไปทำงานแล้ว รู้สึกเกรงๆหลังจากขาดงานไปหลายวัน

เธอนั่งเงียบผิดปกติมาตลอดทางเขาดูออกว่าเธอกังวล เรื่องอะไร ไม่ต้องเป็นห่วงนภันต์ลากับหัวหน้าเธอให้แล้วช่วงที่ เธอไม่อยู่

นัชชารู้ว่าเขาต้องจัดการเรื่องนี้ ให้เธอแต่เธอก็ยังไม่ สบายใจอยู่ดีเพราะคนทั้งบริษัทรู้ความสัมพันธ์ระหว่างเตชิต กับเธอไม่มีใครกล้าว่าหรือหาเรื่องอะไรเธอเป็นเพราะแบบนี้ เธอถึงควรทําตัวดีๆ

เธอขาดงานไปหลายวัน โดยที่ไม่แจ้งอะไรเลยนวียาจะมอง ว่าเธอเป็นคนยังไงล่ะทีนี้

นัชชาตื่นเต้นมาตลอดทางจนกระทั่งเดินลงจากรถเธอไม่ ได้หันไปพูดอะไรต่อกับเตชิตตรงไปห้องทำงานของเธอ

เธอเดินเข้าไปถึงห้องทำงานสายตามากมายมองมาทาง เธอนัชชายิ้มและกล่าวทักทาง “สวัสดีตอนเช้าทุกคน

แก่กระพริบตา กว่าตัวเองตาฝาดโบกมือทักทายและช่วยไม่ให้เธอยื่นซื้ออยู่ที่เดิม ในที่สุดแกก็มาช่วงนี้งานยุ่งมากมา

นัชชาเดินไปหย่อนกันนั่งลงที่โต๊ะทำงานเธอรู้สึกลงใจ แก่นหนาเข้ามากว่าแกจะมาโทรไม่ติดตัวก็หาไม่เจอฉัน ก็นึกว่าเกลาออกไปแล้ว

“เปล่า นัชชาพยายามทำตัวไม่ให้มีพิรุธ ไม่ค่อยสบาย เลยขอลาหยุดไป

“แก่บอก” โกหกคนอื่นหรือฉันก็ช่างแกไม่ใช่คนที่จะ อ่อนแอไม่สบายจนทิ้งงานหายไปหลายวันเกี่ยวข้องกับคุณเต ใช่มั้ย”

นัชชาเถียงไม่ออก

แก่ก็ได้เซ้าซี้ต่อยื่นเอกสารให้เธอ สรุปการประชุมที่ผ่าน

“ขอบใจนะแก่ นัชชาซาบซึ้งใจที่มีเพื่อนร่วมงานที่มีขนาด

แก่สะบัดมือ เกรงใจฉันทำไม

ไม่ได้มาทำงานหลายวันมีงานมากมายที่ต้องทำเธอใช้ เวลาทั้งเช้าในการทำงานพอเงยมองดูนาฬิกาก็หมดเวลาพัก เที่ยงไปแล้วเธอเข้าใจแล้วว่าทำไมเตซิตถึงชอบเลิกงานดึก

เธอเป็นแค่พนักงานธรรมดาเจ้าของบริษัทก็คงจะมีงานที่เยอะกว่า

นายกมือบีบท้ายทอยตัวเองเธอก้มนานรู้สึกเมื่อย

โทรศัพท์ทางอยู่บนโต๊ะสั้นเธอยกขึ้นมาดูเป็นข้อความ

จากเต ตะกินอะไรยัง นัชชายกยิ้มเธอพิมพ์ตอบเขาอย่างรวดเร็วยังเลยมัวแต่

เคลียงาน

หลังตอบกลับข้อความยังไม่ขึ้นว่าอ่านนวียาที่กลับจากพัก เที่ยงมาเรียกเธอเข้าพบ นัชชามาหาฉันหน่อย

เธอวางโทรศัพท์ลงลุกขึ้นเดินเข้าไปหาเขา

ปิดประตูลงนวียาเดินเข้าไปนั่งบนโซฟาชี้ไปที่นั่งที่อยู่ตรง ข้าม“นั่งซิ

“ไม่เป็นไรค่ะฉันยืนดีกว่า นัชชาตอบกลับอย่างรวดเร็ว นวียายิ้ม”ไม่เป็นไรนั่งเถอะฉันแค่อยากคุยกับเธอเฉยๆไม่ ต้องรู้สึกเกรง

นัชชายอมนั่งลงแต่โดยดี

“ได้ข่าวว่าเธอไม่ค่อยสบายตอนนี้ไม่เป็นไรแล้วใช่มั้ยน ยานน้ำชา ให้เธอ

นัชชาเกรงเธอไม่รู้จะตอบยังไงค่ะ…

เธอโกหกไม่เก่งเห็นการกระทำของเธอนยาก็รับรู้ได้แต่ก็ไม่ได้จับผิดหรือพูดต่อว่าเธออะไร ถ้าไม่ค่อยสบายช่วงนี้ฉันก็ จะไม่ให้งานหนักกับเธอเธอก็เคลียงานที่ค้างไปก่อนเธอ โอเค

นัชชาก้มหน้ามอดูแก้วชา ในมือเธอไม่ตอบกลับ

นโยาเรียกเธอ นัชชา

“หัวหน้าคะ นัชชาเงยหน้าขึ้นเธอถอนหายใจ ต้อง ขอโทษด้วยนะคะที่หายไปหลายวันไม่ใช่แค่เรื่องสุขภาพอย่าง เดียวแต่มันยังมีปัญหาส่วนตัวเพราะเชื่อส่วนตัวทำให้ส่งผลกระ ทบกับเรื่องงานขอโทษจริงๆนะคะ

เธอพูดคำว่าขอโทษสองครั้งติดรู้สึกผิดมาก

เธอไม่ได้เป็นแบบนี้ครั้งแรกเหมือนเธอดูถูกไม่ให้เกียติ งานที่ทำอยู่

นวียาอึ้งนึกว่าเธอจะยอมพูดความจริงออกมาความไม่ พอใจที่มีค่อยๆหายไปเพราะมันเป็นเรื่องดีที่เธอยอมรับ

“มนเมื่อเธอยอมรับผิดฉันไม่อยากให้เรื่องแบบนี้มันเกิด ขึ้นอีกถึงเธอจะตัวคนเดียวแต่ถ้าทำงานเราต้องทำกันเป็นทีม ถ้าเธอไม่อยู่งาน ในส่วนของเธอต้องให้คนอื่นทำแทน ในเมื่อให้ คนต้องทำแทนเธอก็น่าจะบอกกล่าวไม่ใช่หายไปเฉยๆ ทุกคน ควรได้รับการเคารพ ถึงเธอจะรู้ว่านัชชาเป็นอะไรกับเตชิตแต่ เธอก็ไม่ปล่อยเรื่องนี้ไปง่ายๆต่อว่าตามสมควร

นัชชายอมรับผิด ขอโทษค่ะวันหลังจะไม่ให้เกิดเรื่องแบบ
นวยามองดูหน้าที่รู้สึกผิดของเธอ” โอเคฉันเชื่อเธอ

พูดเสร็จบรรยากาศในห้องก็เริ่มผ่อนคลายสิ่งที่ควรที่เธอ ก็ติไปแล้วนวียาพูดขึ้นอย่างยิ้มๆ แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้รับ สายธนัทโดยตรงเป็นเพราะเธอเลยนะ”

นัชชาส่ายหน้าอย่างเร็วคุณอย่าพูดแบบนั้นฉันรู้สึก……..

ทั้งสองกำลังคุยกันก็ได้ยินเสียงเคาะประตูแต่เห็นไม่ชัดว่า คือใครนวียาจัดท่าแล้วตอบกลับ เชิญค่ะ

ประตูถูกดันเปิดทั้งสองคนอง โดยเฉพาะนัชชาเธอตกใจที่ เห็นเตชิตเขาก้าวขาเดินเข้ามาหยุดอยู่ข้างๆเธอ

เขาใส่เสื้อสีฟ้าอ่อนตัดกับสูทสีขาวเทาผูกไทที่เธอเป็นคน

ให้หล่อเหลา

นัชชากระพริบตาถี่ๆเธอยังคงอึ้งอยู่ คุณมาที่นี่ได้ไง

เขายกคิ้วยื่นมือไปถึงเธอหันไปพูดกับนวียา ตอนนี้เที่ยง สิบเหลืออีกห้าสิบนาทีในหารพักฉันขอพาแฟนไปกินข้าวเดี่ยว ค่อยกลับมาคุยต่อ โอเคนะครับ