ตอน412มาให้ฉันดูหน่อยสิหน้าแดงหรือเปล่า

ตอนที่412มาให้ฉันดูหน่อยสิหน้าแดงหรือเปล่า

เตชิตอุ้มธีมนต์ขึ้นรถคาดเข็มขัดนิรภัยให้ไม่เห็นเด็กน้อย พูดอะไรเลยพูดกับเด็กน้อยอย่างอดทนว่า “ควรพูดว่ายังไง?”

สีหน้าของธีมนต์รู้สึกอึดอัดนิดหน่อย ขอบคุณครับคุณ

ชายหนุ่มเลิกคิ้ว”เรียกฉันว่าลุงหรอ?”

ผู้ชายสองคนผู้ใหญ่หนึ่งเด็กหนึ่งอากาศที่วนเวียนระหว่าง พวกเขาซับซ้อนแต่ใบหน้าที่ดื้อรั้นของทั้งสองนั้นคล้ายกันมาก

ดวงตาทั้งสี่จ้องกันอยู่พักหนึ่งธีมนต์แพ้ราบคาบดูเหมือน ไม่ค่อยเต็มใจแท้จริงแล้วเขาอายพลางพูดว่า”ขอบคุณครับ พ่อ”

เตชิตถึงจะรู้สึกพอใจยิ้มพลางลูบหัวเด็กน้อย”เด็กดี”

ในที่สุดก็เรียกพ่อห้ามเปลี่ยนกลับเชียวไม่อย่างนั้นไม่รู้ว่า จะได้ยินอีกเมื่อไร

เตชิตปิดประตูรถเห็นนัชชาถือกล่องอาหารอยู่ในมือเลย รับจากมือของเธอข้างในนี้เป็นอะไรหรอ?”
“เกี๊ยว”

“แม่ให้ฉันมา”

“ท่านบอกว่าเอามาให้คุณลองทานดู

ทันทีที่พูดจบเท้าของเขาที่กำลังจะก้าวไปข้างหน้าก็หยุด ชะงัก “อะไรนะ?”

“แม่บอกว่าให้คุณลองชิมดู “นัชชาพูดออกมาเสียงเบาๆ นึกถึงการกระทำของณัชชนม์อย่าพูดแต่เตชิตเลยแม้แต่เธอก็ รู้สึกอบอุ่นใจมาก”คุณทานอะไรมาหรือยัง?”

ที่จริงก่อนที่จะมารับเธอกับลูกเตชิตและธนัททานที่ร้าน อาหารชั้นล่างของบริษัทแล้วตอนนี้ไม่รู้สึกหิวแต่เมื่อเขาได้ยิน ดังนั้นหิวไม่หิวก็ไม่สำคัญอะไรแล้ว

เขามองกล่องอาหารในมือแม่ว่าตอนนี้จะดึกมากแล้วแต่ ความรู้สึกของเตชิตเหมือนอยู่ท่ามกลางท้องฟ้าที่สดใสในฤดู ใบไม้ผลิตลอดห้าปีที่ผ่านมาความสัมพันธ์ระหว่างเขากับณัช ชนม์และเมทนีไม่ดีมาโดยตลอดทั้งสองมองเขาเหมือนเป็นศัตรู ไม่ว่าเขาจะส่งอะไรมาให้ทำดีเพื่อแก้ไขเท่าไรพวกเขาก็ไม่รับ ทั้งสิ้น

แต่ตอนนี้กลับ…

เขาบีบกล่องอาหารแน่นพูดด้วยเสียงแหบ”ขึ้นรถก่อนเถอะ”

นัชชาพยักหน้าและขึ้นไปนั่งในรถ
เตชิตเดินอ้อมไปตรงที่นั่งคนขับเปิดประตูแล้วขึ้นรถตาม ไปติดๆกล่องอาหารวางอยู่ที่คอนโซลกลางระหว่างคนสองคน ระหว่างทางกลับธีมนต์ทนง่วงไม่ไหวนอนหลับไปแล้วกลัวจะ เสียงดังรบกวนลูกทั้งสองจึงไม่ค่อยพูดอะไรกัน

รถหยุดที่ประตูของไวโรจน์วิลล่าน้าในเตรียมรับตั้งแต่ ตอนเย็นแล้วเมื่อเห็นพวกเขากลับมาก็รีบวิ่งไปต้อนรับเตชิตอุ้ม ลูกส่งให้น้าในส่วนเขาก็หิ้วกล่องอาหารมือหนึ่งอีกมือหนึ่ง งมือนัชชาเดินตามหลัง

หลังจากเข้าไปในบ้านเขายังไม่เปลี่ยนเสื้อผ้าเดินตรงไป ห้องอาหารนั่งที่โต๊ะกินข้าวเปิดกล่องอาหารออก

เกี๊ยวไม่ได้แยกกันตัวๆแล้วเวลายิ่งนานก็ยิ่งทำให้ผิว เหนียวติดกันณัชชนม์ใส่มาให้เยอะแยะมีหลายชิ้นที่ติดกันมีอีก สองสามวันที่ได้เกี่ยวทะลักออกมาข้างนอกไส้แครอทกับเนื้อ แพะไหลออกมาดูแล้วก็ตลกดี

นัชชาเหลือบมองเขาพลางพูดว่า “เดี๋ยวฉันเอาไปอุ่น ให้ ก่อน”

เธอเอื้อมมือจะไปหยิบกล่องเกี้ยวแต่เขากั้นไว้”ไม่ต้อง

วินาทีต่อมาเขาหยิบตะเกียบขึ้นแล้วคีบเกี่ยวใส่เข้าไปใน ปากไม่ว่ามันจะร้อนหรือเย็นเขากินอย่างเอร็ดอร่อย”แม่ของ เธอฝีมือดีจัง”

ส่วนใหญ่เขาทานอาหารหรูในภัตตาคารน้อยมากที่จะ ชมเชย ใครตอนที่นัชชาถือกล่องเกี้ยวกลับมาก็ไม่ได้คิดอะไรตอนถึงรู้กล่องเดี๋ยวนี้ทำให้ชายอยู่ตรงหน้าตื้นตัน ใจได้ขนาด

เตชิต…เธอเรียกเขาเสียงเบาเห็นเขาอะไรอย่าง เอร็ดอร่อยเป็นครั้งแรก

“บ้านของฉันชอบเกี๊ยวเทศกาลเป็นความเคยชิน ของคนรุ่นแต่มีครั้งไหนฉันรู้สึกอร่อยเขาขึ้นมา เบาๆนึกถึงเกี้ยวถูกทำในช่วงเทศกาลของใช่รสชาติไม่อร่อยและไม่แต่เป็นน้ำใจ

เพียงไม่คนที่อยากทำอาหารให้ทานบางทีมันเป็นเพียงสัญลักษณ์หลายปีผ่านเขาเพิ่ง รู้สึกอบอุ่นสายสัมพันธ์ทางสายเลือดได้ตอนนี่เอง

ที่จริงโทษอื่นไม่เพราะเขาเลือกจะแปลกแยก ออกมาจากคนอื่นแต่ความสัมพันธ์ไว้เหมือนเขาไม่อยากให้ใครต้องลำบากใจเขาจึง เลือก

แต่ในเขาทำไมเขาไม่ต้องการสิ่งเหล่านี้

เตชิตเร็วมากไม่สิบเกี่ยวหมดไปกว่าครึ่งกล่อง ยังเหลืออีกไม่กี่ชิ้นนัชชาไม่เขาต่อเถอะตอนเย็นกิน มากเกินไปกระเพาะทานต่อ

เขาถึงเลิกกินเดินไปห้องครัวล้างมือ
ในเวลานั้นเองโทรศัพท์ของเตชิตดังขึ้นตอนนี้เวลาสาม ทุ่มเกือบสี่ทุ่มแล้วเวลานี้ใครโทรมาก็ไม่มีมารยาท เขาขมวดคิ้วพอมองดูหน้าจอโทรศัพท์ที่แท้ก็เป็นสายจา

กรปภ.ของหมู่บ้านเขาขมวดคิ้วพลางรับสายครับ?”

“คุณเตชิตครับที่ประตูวิลล่ามีผู้หญิงคนหนึ่งมาพบคุณ ครับขับรถขวางอยู่ที่หน้าประตูวิลล่าถ้าคุณไม่รู้จักผมจะได้ให้ รถลากมาลากไป”เสียงของผู้จัดการทรัพย์สินพูดเสียงค่อยรู้สึก ขอโทษที่โทรมารบกวนดังออกมาจากโทรศัพท์

นัชชาอยู่ใกล้ๆได้ยินอย่างแว่วๆเมื่อก่อนเธอรู้พิษสงของ ประทินมาก่อนดังนั้นความคิดแวบแรกก็คือเธอ

กลางคืนดึกดื่นขนาดนี้รถคันนั้นขวางประตูไว้ มันไม่เหมือนสิ่งที่ผู้หญิงคนอื่นจะสามารถทำได้ “มีอะไรก็ต้องแจ้งให้ฉันรู้ก่อนเห็นฉันเป็น…

คำพูดปฏิเสธยังไม่ทันหลุดจากปากของเตชิตก็ถูกนัชชา ปิดปากไว้”ไปเจอเถอะคะถ้ายิ่งหลีกเลี่ยงก็เหมือนเล่นกับเธอ พูดให้มันชัดเจนไปเลยดีกว่า”

เตชิตมองแววตาของเธอแม้ว่าไม่ค่อยเข้าใจสักเท่าไรแต่ก็ เปลี่ยนคำพูดประโยคถัดไป”รอสักครู่ฉันกำลังจะไป

ผู้จัดการทรัพย์สินรีบให้ความสะดวกทันที”ได้ครับคุณเตชิตไม่ต้องรีบ”

หลังจากวางสายเตชิตมองเธออย่างไม่เข้าใจนัชชาไม่หลบตาจ้องตากับเขาตรงๆ พูดหยอกเขาแบบประชดๆ คราวนี้ ผู้หญิงคนนั้นมาหาคุณเองดีล่ะตอนนี้หล่อนมาจริงๆคุณว่านี่ ไม่ใช่ว่าอ่อยหล่อนหรอกหรอ?”

ชายหนุ่มขมวดคิ้ว”เธอพูดมั่วอะไร”

“ฉันไม่ได้พูดมั่วนิก็คุณเองที่จับมือหล่อนแล้วปฏิเสธฉัน” “ตอนนั้นฉันก็แค่โกรธที่เห็นเธอกับชนุดม”ถ้าธอไม่เริ่ มก่อนเขาจะใช้ประทินเป็นไม้กันหมาได้อย่างไร?

นัชชาเบ้ปาก “ชนุดมเขาไม่ใช้วิธีขวางประตูตอนดึกดื่น ขนาดนี้หรอก”

“เขาอาจจะคิดอยู่แต่ส่วนใหญ่ถูกใช้ในความพยายามที่ จะจัดการกับฉันก็เลยไม่มีเวลาจะทำแบบนี้”เตชิตพูดอย่างไม่ เกรงใจถ้าเป็นคู่แข่งเรื่องความรักเขาไม่เคยเกรงใจใคร

“คุณ!”

“เอาล่ะผมออกไปดูเสียหน่อย”เตชิตมองไปที่เธอที่โมโห จนผมจะระเบิดยกมือขึ้นลูบหัวเธอถึงแม้จะการกระทำเดียวกัน แต่ลูบหัวเธอไม่เหมือนกับตอนลูบหัวธีมนต์เวลาที่เขาลูบหัวรัช ชาเขาจะใช้แรงเยอะเสมอ

นัชชามองดูเขาหันหลังเดินออกไปข้างนอกไม่รู้ยังไงหัว ร้อนเลยเดินตามไปด้วย” ใครบอกว่าให้คุณไปคนเดียวฉันก็จะ ไปด้วย”

เขากำลังเปลี่ยนรองเท้าแล้วก็หยุดชะงักไปพักหนึ่ง “เธอจะไปด้วย?”

“ใช่ไงฉันไปด้วยคุณก็ไม่ต้องอธิบายให้เมื่อยทุกอย่างก็

ชัดเจน” แสงจากเพดานส่องมาที่ใบหน้าของเธอแววตาของเธอ เปล่งประกายมีแสงระยิบระยับอยู่ในนั้น””เตชิตหัวเราะออก

มาเบาๆมือเท้าสะเอวพูดถามเธอแบบหยอกๆ ‘หึงหรอ?”

นัชชากะพริบตาแล้วก็กระพริบตาจากนั้นก็ค่อยๆก้าวออก ห่างเขานิดหนึ่ง” ใครหึงกันล่ะ”

“มาให้ฉันดูหน่อยสิหน้าแดงหรือเปล่า”เขาพูดพลางเขยิบ เข้าไปช้อนคางของเธอ

นัชชารีบหลบพูดเสียงสูงออกมาอย่างอายๆ”จะไปไม่ไป

เตชิตส่ายหัวทั้งไม่มีทางเลือกทั้งหลงรักเธอ” แค่นี้เองหรอ