ตอน118ต่อให้พลิกสุดขอบล่าฟ้าเขียว ก็ต้องหาเธอให้เจอ

ตอนที่ 118 ต่อให้พลิกสุดขอบล่าฟ้าเขียวก็ต้องหาเธอให้เจอ

สายตาอันแหลมคมของเขาเบิกโตกว่าเดิมอยู่พักหนึ่ง ดู แล้วช่างสง่าเสียจริง

เมื่อสักครู่ท่านประธานนิพิท โทรศัพท์เข้ามาบอกว่าวันนี้

คุณนัชชาไม่ได้มาทำงาน โทรศัพท์ก็ติดต่อไม่ได้…ตรัณที่ยังพูด รายงานไม่จบก็ถูกเตชิตดึงโทรศัพท์ออกไปจากมือแล้ว เขาที่ทั้งรับโทรศัพท์ ทั้งเดินตรงเข้าไปยังห้องทำงาน

“เกิดเรื่องอะไรขึ้น?

“น่าจะเป็นผมถามคุณมากกว่านะ วันนี้นัชชาไม่มาทำงาน ตอนแรกนึกว่ามาทำงานสาย ถึงเวลานี้ไม่มาถือว่าผิดปกติแล้ว ปกติเธอไม่ใช่คนแบบนี้นะ คุณลองโทรไปถามหน่อยสิ” ธนัท นึกว่าเขาสองคนทะเลาะกัน งอนกันไปงอนกันมาไม่ได้คิดว่าจะ มีปัญหาหนักขนาดนี้

ในหัวสมองของเตชิตนึกขึ้นมาได้ เมื่อเช้าตอนเขาโทร หานัชชาก็โทรไม่ติด

“รู้แล้ว” เขาพูดเสียงตะคอกแล้วก็รีบวางโทรศัพท์ทันที
เตชิตรี เปิดระบบระบุตำแหน่งของตัวเองทันที เพื่อให้ ทราบถึงตำแหน่งที่อยู่ของโทรศัพท์ของนัชชา ซึ่งมันระบุว่าเธอ อยู่ที่ไวโรจน์วิลล่า

หลังจากที่อยู่ของนัชชาแล้วสีหน้าเขาก็เปลี่ยนไปแย่กว่า เดิม ถ้าเธออยู่บ้านไม่มีทางไม่รับโทรศัพท์แน่นอน สิ่งที่อาจจะ เป็นไปได้คือ เธอไม่ได้เอาโทรศัพท์ออกไปด้วย

พวกเขาไม่ได้ทะเลาะกัน ก็ไม่ได้มีเรื่องอะไรที่ไม่มีความ สุข อยู่ดีๆทำไม หายตัวไปเฉยๆนะ?”

หรือว่าเขาไม่อยู่บ้านสองสามมานี้เกิดเรื่องอะไรขึ้น?

ในสมองกำลังเกิดความสงสัย การคาดเดาทุกสิ่งทุก อย่างเท่าที่จะคิดได้ เตชิตรู้สึกเหมือนการลิ้มรสของอาการหมด แรงเป็นครั้งแรก

หลังจากการประชุมและมอบหมายงานเสร็จสิ้นแล้วเขารีบ จองตั๋วเครื่องบินเที่ยวบินที่เร็วที่สุดกลับเมืองทันที

หลังจากลงเครื่องเขารับรู้ถึงสภาพอากาศที่หนาวเย็น

เมือง หนาวกว่า เมืองเจ็ดถึงแปดองศา เตชิตรับใส่เสื้อ โค้ทและออกช่องทางเดินVIP และขึ้นรถออกไป

ตรันเห็นผู้ชายที่ทำงานหนักติดกันสองถึงสามวันไม่ได้ หยุดพักเลย อดไม่ได้ที่จะเอ่ยขึ้นว่า “ท่านประธานครับ พัก สายตาบนรถสักพักนะครับ

ตัวตนเองเป็นคนที่ตำแหน่งไม่ได้ใหญ่โตอะไรมากนักตัวเขาเองได้ยินตร พูดขึ้นก็แทบไม่ได้คิดที่จะพักเลยสักนิด

รถเริ่มสตาร์ท แสงสลัวจากหลังคารถนั้นได้ส่องลงมา พอดีกับใบหน้าของเขา บนใบหน้าที่หล่อเหลาของเขากลับ ทำให้คนเกิดความเหงาเมื่อเห็นมัน

บรรยากาศ งอึดอัดเข้าไปอีก นัชชากับเตชิตก็ไม่ได้มี ปัญหาอะไรกัน ตรัณรู้เรื่องทุกอย่างเป็นอย่างดี แต่ตอนนี้เธอ หายไป แม้แต่ตัวเขาเองยังเหงื่อตกเลย “ท่านประธานครับ ให้ เพื่อนท่านที่เป็นเจ้าหน้าที่ตำรวจที่สถานีตำรวจช่วยหาคุณนัช ชาไหมครับ

เขาถอนหายใจพลางกระพริบตาอย่างเหนื่อยล้า “ยังไม่ ต้อง กลับบ้านก่อน

นิ้วชี้อันเรียวยาวที่วางอยู่ด้านหลังบนพนักเก้าอี้ขยับเบาๆ

เขาหวังว่ากลับบ้านไปจะเจอใบหน้าที่เขาคิดถึงตลอดทั้งวัน

รถยนต์ขับออกจากสนามบินถึงไวโรจน์วิลล่า ใช้เวลาเดิน ทางเกือบถึงหนึ่งชั่วโมง รถยนต์ขับเข้าบ้านยังไม่ทันที่คนขับจะ ลงจากรถ เขาก็รีบเดินออกจากรถไปโดยไม่รอคนขับรถเปิดให้ ด้วยซ้ำ

เดช รีบเร่งเดินเข้าวิลล่า ตรัณและคนขับรถไม่ได้เดินตาม ไปอย่างรู้งาน ห้านาทีผ่านไปเขาเดินออกมาสีหน้าเคร่งเครียด ตรัณยิ่งหนักใจหนักกว่าเดิมรู้เลยว่าคุณนัชชาไม่ได้อยู่บ้าน

ครับเงยหน้ามองสายตาที่เย็นเฉียบของเขา แต่เขากลับ ยิ้ม ยิ้มที่ทําให้คนหวาดกลัว “นัขขาไม่อยู่

คำแค่ไม่กี่คำแต่มันเหมือนกับว่าเขาใช้พลังงานของตัว เขาทั้งหมดที่มีอยู่พูดมันออกมา

เขาไม่ใช่คนอ่อนแออะไร แต่เรื่องของนัชชาทำให้เขา

ควบคุมตัวเองไม่ได้

ตรัณรู้สึกไม่สบายใจและก็เป็นห่วง เขาพลางหยิบ โทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อหาเพื่อนช่วยตามหาคุณนัชชา ยังไม่ได้กด โทรออกเลยเขากลับได้ยินเสียง “ปัง” ดังใกล้ตัวเขา

เตชิตทุบฝ่ามือลงบนรถ แค่ได้ยินเสียงยังรับรู้ได้ถึงความ เจ็บปวด ตรั รีบเข้าไปประคองมือของเตชิต “ท่านประธาน

เตชิตหายใจแรง ใจเต้นไม่หยุด เขาเห็นสีท้องฟ้าคล้ายจะ ดำมืดลงเรื่อยๆ ในใจคิดร้อยแปดวิธีแต่ที่ชัดเจนที่สุดคือต้อง หานัชชาให้เจอ โดยเร็ว

“รีบให้คุณนรชัยหาตัวนัชชาโดยเร็ว

“ครับ”

ตลอดการเดินทาง คนขับขับรถโดยไม่มีการหยุดพัก จนถึงสถานีตำรวจของเมือง J คุณพรชัยผู้กำกับการสถานี ตำรวจเมือง J เป็นคนออกมาต้อนรับด้วยตนเอง เขาหยิบ ข้อมูลบัตรประจำตัวประชาชนของเธอที่เพิ่งได้มาอย่างสุดๆร้อมๆ ให้กับคุณนรชัย

ช่วงบ่ายของวันนี้ มีชื่อจริงของเธอระบุการจองตั๋วเที่ยว บินที่เดินทางไปมายังเมือง

เตชิตมองนาฬิกาข้อมือ คำนวนเวลาสักพัก คิดว่าตอนนี้น เธอน่าจะมาถึงแล้ว

“ข้อมูลที่พักล่ะ”

“ไม่สามารถตรวจสอบการเข้าพักโรงแรมได้ อาจจะเป็น เพราะคุณนัชชาพักอยู่กับคนอื่น หรือว่าใช้ชื่อปลอมในการจอง ห้องพัก

หลังจากรู้เรื่องราว เขาเริ่มมีอาการปวดหัวอีกครั้ง ถึง แม้ว่าเขาจะรู้จักวิธีการต่างๆ ในการหาคน แต่ที่สำคัญที่สุดคือ ต้องมีชื่อลงบันทึกการจองไว้ถึงจะหาคนได้เจอ ไม่งั้นก็เหมือน กำลังงมเข็มในมหาสมุทรในเมือง H

เตชิตหายใจติดขัดอาการเหมือนจะทนไม่ไหวแล้ว เขาจุด บุหรี่ที่อยู่ริมฝีปาก ใบหน้าของเขาแสดงถึงความหวาดกลัว ซึ่ง มันน่ากลัวขนาดที่คุณนรชัยที่นั่งอยู่ข้างๆไม่กล้าจะเอ่ยปากขึ้น มาสักคํา

นัชชาหายตัวไปโดยไม่มีสาเหตุ เพราะเหตุนี้เองเขาถึงได้ หวาดกลัวจนร่างกายไร้ซึ่งเรี่ยวแรง เขาเองก็ไม่รู้ว่าจะไปหาเธอ ได้ที่ไหน

ภายในห้องทํางานของตำรวจไม่มีตำรวจสักนายที่จะกล้าเปล่งเสียงพูดออกมา ไม่กล้าทำให้อาการโกรธอยากฆ่าคน

ของเขารุนแรงไปมากกว่าเดิม

“ท่านประธานเตชิตครับ เอาแบบนี้ดีไหม ท่านกลับไปรอ

ที่บ้านก่อน พวกผมจะดำเนินการตรวจสอบให้ หากมีข้อมูล ใดๆ พวกผมจะรีบแจ้งท่านทันที ให้พวกผมรีบออกไปทำงานยัง ดีซะกว่าที่พวกผมอยู่ที่นี่ก็ไม่มีประโยชน์อะไร” คุณพรชัย ยิ้ม และพูดถึงข้อเท็จจริง ที่ไม่สามารถทนกับบรรยากาศอันน่า อึดอัดแบบนี้ในห้องทํางานได้

เตชิตเคาะบุหรี่ครึ่งมวนลงในที่เขี่ยบุหรี่เสียงดัง “ฟุบๆ อย่างเบาๆ ทุกคนมองสิ่งที่เขาทำมันทำให้เกิดความรู้สึกผ่อน คลายลงบ้าง

เขายืนขึ้นนิ่งสงบอย่างสง่างาม แล้วหันหลังเดินออกไป จากห้องทํางานเลย

ตรัณกำชับคุณนรชัยผู้กำกับการสถานีตำรวจ รบกวน ท่านผู้กำกับด้วยนะครับ หากมีข่าวคราวอะไรรบกวนแจ้งพวก เราด้วยครับ”

“ไม่เป็นไรครับ ยินดีครับ

หลังจากออกจากสถานีตำรวจ เตชิตก็ขับรถกลับไวโรจน์ วิลล่าทันที หากตัววิลลาหลังใหญ่นี้ไม่ได้เปิดไฟ มองไกลๆจาก ภายนอกแล้วช่างกลมกลืนกับความมืดในช่วงกลางคืนแยกไม่ ออกเลยทีเดียว
เขาเปิดประตูเดินออกไปจากตัวรถไม่กี่ก้าวก็ถึงตัวประตู บ้านแล้ว นิ้วกดเปิดประตูบ้าน ทว่ามีแต่ความมืดมิดที่มา ต้อนรับเขาแทน

ขาจากเขาไปเร็วมาก เร็วจนเขายังไม่ทันได้เตรียมตัว อะไร ขนาดแม้จะเดินเข้าบ้านมันยังทำให้รู้สึกลำบากใจได้ ขนาดนี้

เขาใช้เวลาอยู่นานในการทำใจ ในที่สุดเขาก็เดินเข้าไป ปิดประตูบ้านแล้วเปิดไฟ ห้องรับแขกสว่างจ้าไปทั่ว แต่กลับ เหมือนขาดความอบอุ่นของใครสักคน

เขาเม้มริมฝีปาก เดินก้มหน้าแล้วเปลี่ยนรองเท้าขึ้นห้อง นอนชั้นสองทันที

เสื้อผ้าก็หายไปหลายชุด กระเป๋าก็ไม่ได้อยู่ที่นี่ เอกสาร สำคัญพร้อมทั้งกระเป๋าเดินทางเธอก็เอาไปด้วย เธอต้องคิด วางแผนไว้ล่วงหน้าที่จะย้ายออกจากที่นี่แน่ๆ

เมื่อเขาเดินเข้าห้องน้ำ ผ้าเช็ดตัวสีชมพูของหล่อยยัง แขวนไว้ที่ตะขอแขวนผ้า เขาเดินเข้าไปใกล้ผ้าเช็ดตัวยังได้ กลิ่นตัวที่ยังหอมสะอาดของเธออยู่เลย

เตชิตยังคงคิดถึงกลิ่นของเธอ อารมณ์ที่ถูกเก็บกดไว้ใน ร่างกายอยู่และกลิ่นที่คุ้นเคยพาเขาคิดถึงเธอ ดวงตาโตอัน ดุร้ายของเขากลับมีตาแดงกล่ำที่ซ่อนความเหนื่อยล้าอย่างเห็น ได้ชัดเจน เขาดึงผ้าเช็ดตัวนั้นออกมาไว้ในมืออย่างแรง ทำ เหมือนกับว่าเขาดึงเธอที่หายไปกลับมาหาเขา
ตั้งแต่ตอนไหนกันนะที่อยากจะทิ้งเขาไป

หลังจากจดทะเบียนหย่าเสร็จ เธอได้ในสิ่งที่ต้องการแล้ว ก็ทิ้งเขาไปโดยไม่สนใจใยดีเขาอะไรอย่างนั้นหรอ?

เตชิตยิ้มเยาะเบาๆ ความอบอุ่นในสายตาเขาเริ่มลดลง มันเต็มไปด้วยความเยือกเย็นสะทกสะท้านจนน่าตกตะลึง นิ้วที่ เย็นเฉียบบีบจนมีเสียง “กรอบ กรอบดังออกมา เขามองกระ จกมองเหมือนว่าเขาจะได้เห็นใบหน้าที่คุ้นเคยใบหน้านั้นทะลุ ออกมา

เขามั่นใจและก็ยังยืดหยัดที่จะเชื่อในสิ่งเหล่านั้นอยู่ เขา คิดว่าจะไม่เสียอะไรที่มันใกล้จะกลายเป็นความจริงไป อารมณ์ ความรู้สึกทุกอย่างในตอนนี้ หมดแรง วิตกกังวล กลัว ซึ่งมัน เป็นครั้งแรกที่เขาเหมือนจะจมน้ำตายในอารมณ์อันเลวร้าย แบบนี้