ตอน512ฝันร้ายสีแดงสด

ตอนที่512ฝันร้ายสีแดงสด

หลังจากการหายตัวไปของนัชชาความคืบหน้าของคดี ล่าช้าออกไปแม้ว่าจะมีหลักฐานเพียงพอที่จะพิสูจน์ได้ว่ายังมี ปัญหาในการลงหลักปักฐานแต่มันยังไม่ถึงเวลาพิจารณากันใน ศาล

ถึงแม้ว่าเตชิตจะยังไม่ได้ป่าวประกาศเรื่องนี้ออกไปแต่ ธนัทก็สัมผัสได้ถึงบรรยากาศที่ผิดปกติจะต้องมีเรื่องบางอย่าง เกิดขึ้นถึงทำให้เขาไม่สามารถดูแลจัดการงานที่สำคัญเช่นนี้ได้

แต่ไม่ว่าเขาจะถามซ้ำแล้วอีกกี่รอบเตชิตก็ไม่ยอมเปิด

ปาก

ช่วงนี้ธีมนต์อาศัยอยู่กับณัชชนม์และเมทนีตลอดเมื่อเห็น ว่าอายุเริ่มโตขึ้นแล้วคนขับรถที่บ้านก็จะมาคอยรับส่งทุกวัน

ในช่วงสัปดาห์ที่ผ่านมาไม่มีข่าวคราวของทั้งสองคนม นต์เริ่มที่จะถามณัชชม์และเมทนี ตาครับยายครับแม่ของผมจะ กลับมาเมื่อไหร่ครับ”

เมื่อต้องเผชิญหน้ากับคำถามของตุ๊กตาน้อยผู้เฒ่าทั้งสอง ท่านก็ไม่รู้จะตอบว่าอย่างไรรู้แค่เพียงว่าพวกเขาเดินทางไป ดำเนินธุรกิจคนไม่ได้ติดต่อมาก็เริ่มร้อนใจจินต์แวะมาเพื่อที่จะ เอาใจเธอบอกว่าเตชิตติดคดีอยู่คดีหนึ่งเลยไม่สะดวกที่จะติดต่อกับโลกภายนอก

แม้ว่าผู้เฒ่าทั้งสองจะรู้สึกว่าสิ่งนี้ไม่ค่อยสมเหตุสมผลแต่ พวกท่านก็เห็นว่าไม่มีทางอื่นก็ได้แต่ปลอบใจเด็กน้อย พ่อกับ แม่อยู่ที่ต่างประเทศรอพวกท่านเสร็จธุระในไม่กี่วันก็จะรีบกลับ มาหาเธอนะตอนนั้นพวกเขาต้องเอาของขวัญมาให้เธอเยอะ แยะแน่นอน”

ในสองสามวันแรกเมื่อธีมนต์ได้ยินว่าของขวัญก็มีความ สุขดีแต่เมื่อเวลาผ่านไปก็เริ่มที่จะงอแง ผมไม่เอาของขวัญแล้ว ผมอยากให้พ่อกับแม่มาอยู่ด้วย

“ธีธีคนดีมีคุณตาคุณยายอยู่เล่นเป็นเพื่อนที่แล้วไงครับ

ธีมนต์ยิ้มเจื่อนๆกลัวว่าถ้าพูดอย่างอื่นแล้วจะทำให้ช ชนม์เสียใจจึงแอบเข้าไปนั่งซึมอยู่ในห้องคนเดียว

เมทนีถอนหายใจ สองคนนั้นทำงานบ้าบออะไรทิ้งลูกไว้ที่

นี่แบบนี้มันใช้ได้ที่ไหน!

“พวกเขาสองคนทำงานยุ่งเตชิตเพิ่งจะกลับไปที่สำนักงา นกฎหมายก็ย่อมไม่สามารถปลีกตัวได้ ถึงแม้ณัชชนม์จะไม่เห็น ด้วยกับวิธีการเช่นนี้ เมื่อพวกเขากลับมาคุณก็ค่อยๆลองพูดกัน

ธีมนต์เข้าไปในห้องเขามองดูของเล่นและรูปภาพที่วางอยู่ บนโต๊ะใจของเขาหดหูเด็กที่รักความสะอาดเป็นชีวิตจิตใจไม่ แม้แต่จะถอดเสื้อคลุมออกขณะนั่งลงบนเตียงก่อนหน้านี้ถึง แม้ว่าพ่อและแม่จะไม่ว่างบางครั้งไม่สามารถอยู่เป็นเพื่อนเขาได้แต่ว่าอาหารเช้าอาหารเย็นและตอนเข้านอนทุกวันก็จะเห็น หน้าพวกท่านอยู่เสมอตอนนี้ไม่ได้เห็นหน้าพวกท่านเป็นเวลา นานกว่าหนึ่งสัปดาห์พวกท่านลืมเขาแล้วรึเปล่า

ระหว่างวันมนต์ไม่กล้าแสดงอาการเสียใจมากนักเขา กลัวว่าจะทำให้ตายายเป็นห่วงตอนนี้อยู่คนเดียวก็อดไม่ได้ที่จะ น้อยใจขึ้นมาดวงตาขนาดใหญ่ก้มลงและน้ำตาไหลนองเป็น สองสาย

อารมณ์ของเด็กนั้นช่างไวและเปราะบางถูกความคิดถึง ทำให้แตกสลายเขากลิ้งตัวไปมาบนหมอนและร้องไห้อยู่เงียบๆ

ครั้งนี้Hawkเลือกพานัชชาย้ายมาซ่อนตัวในที่ตั้งที่มิดชิด

ทำเลของที่พักนั้นค่อนข้างห่างไกลทางทิศตะวันออกไปนั้นเต็ม

ไปด้วยพื้นที่ป่าซึ่งไม่มีมนุษย์คนใดต้นไม้สูงใหญ่เหล่านี้ได้

สร้างสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ตามธรรมชาติเอาไว้ให้สถานที่เช่นนี้ยัง

เป็นที่โปรดปรานของอาชญากรทุกประเภทเมื่ออยู่ในพื้นที่เช่น

นี้เป็นการยากที่ใครจะหาพบ

ถึงแม้ว่าในประเทศได้มีการออกคำสั่งลงมาหวังว่าจะหา ตัวประกันให้พบในระยะเวลาสั้นที่สุดและช่วยชีวิตคนไว้ให้ได้ อย่างปลอดภัย

สุดท้ายแล้วตำรวจของรัฐก็ต้องทำการตรวจสอบด้วย เทคโนโลยีชั้นสูงแม้กระทั่งส่งโดรนทหารไปช่วยเหลือเพื่อ สำรวจสถานการณ์ในป่าลึก
ไม่มีข่าวคราวใดๆอยู่สองวันเตชิตแทบจะไม่ได้หลับไม่ได้ นอนเมื่อปิดตาลงก็เห็นแต่ภาพนัชชาถูกทารุณกรรมเขาได้แต่ เอาคลิปวีดีโอขึ้นมาดูอีกรอบยิ่งดูก็เหมือนยิ่งเป็นการทรมาน ตนเอง

ใครจะสามารถทนดูผู้หญิงที่ตัวเองรักถูกทรมานได้ยิ่งไม่ ต้องพูดถึงผู้ชายที่เต็มไปด้วยความเย่อหยิ่ง

เขาบังคับใจตัวเองให้สงบลงเปลี่ยนความเกลียด ชังHawk ให้เป็นความมุ่งมั่นที่จะช่วยเหลือนัชชาไม่มีเวลาที่จะ มาท้อใจเขาต้องลุกขึ้นยืนให้ได้

แพทย์ประจำทีมติดตามดูว่าร่างกายเขาผ่ายผอมลงพวก เขาอดไม่ได้ที่จะเป็นกังวลมื้อค่ำเขาทานอาหารเพียงไม่กี่คำ แพทย์แนะนำว่า “คุณเตชิตผมจะให้สารอาหารทางสายน้ำเกลือ แก่คุณถ้าไม่อย่างนั้นร่างกายอาจทนไม่ไหวอีกต่อไป

เขาเห็นมันครั้งสุดท้ายมือที่ใช้ทุบกำแพงในตอนนั้นยัง เจ็บไม่หายบาดแผลหนึ่งหรือสองที่ไม่สามารถรักษาได้

หลายวันมานี้เขาอาบน้ำเย็นเพื่อสงบสติอารมณ์และความ เหนื่อยล้า ในร่างกาย

เตชิตมองไปที่ภาพถ่ายทางดาวเทียมที่ถูกยิงกลับมาไม่ แม้แต่จะเงยหน้าและปฏิเสธอย่างเยือกเย็น ไม่ต้อง

“คุณให้ซะหน่อยเถอะหากเป็นเช่นนี้ต่อไปอีกสักสองวัน คุณจะป่วยเอาถ้าเป็นเช่นนั้นคุณจะมีส่วนร่วมในคดีนี้ได้ อย่างไร! “หมอประจำทีมเกลี้ยกล่อมถ้าไม่ใช่ทางเลือกสุดท้ายเขาก็ไม่ได้อยากจะบีบบังคับคน

เมื่อเตชิตฟังประโยคนี้แล้วเขาก็ไม่กล้าเถียงทีมแพทย์รีบ เข้าไปข้างหน้าเพื่อที่จะเจาะเข็มน้ำเกลือให้แก่เขาหลังจาก แขวนชุดน้ำเกลือแล้วก็พ่นลมออกด้วยความโล่งอก “คุณพัก ผ่อนสักหน่อยเถอะถ้ามีอะไรก็เรียกผม

ทีมแพทย์ออกจากห้องไปเหลือเตชิตเพียงคนเดียวในห้อง เขามองดูเข็มที่อยู่บนมืออดไม่ได้ที่จะคิดถึงนัชชาไม่รู้ว่าอาการ บาดเจ็บของเธอจะสาหัสแค่ไหนถ้าหากไม่มีใครช่วยรักษา อาการเธอล่ะ

ชายคนนั้นหลับตาลงยกมือขึ้นวางที่หน้าอกซ้ายสิ่งต่างๆ ในตอนนี้ถึงแม้ว่าแค่คิดถึงเธอใจเขาก็เจ็บปวดขึ้นมาทันที เหมือนกับโดนไฟเผาเจ็บปวดเหลือเกิน

“นัชนัชคุณชอบดอกไม้ช่อนี้ไหม

ในฝัน ใบหน้าอันหล่อเหลาที่คุ้นเคยปรากฏอยู่ตรงหน้า ชายคนนั้นสวมสูทและถือพวงกุหลาบสีเหลืองในมือของเขา ดอกไม้นั้นสดมากแม้กระทั่งกลีบดอกไม้ยังมีน้ำค้างปกคลุม

เธอเอื้อมมือออกไปหยิบมันบุคคลนี้พูดขึ้น นี่คือช่อ ดอกไม้ในงานแต่งงานของเรามันสวยมั้ย”

เตชิตคว้ามือของเธอมากุมไว้จูงเธอเข้าไปในโบสถ์ด้าน ในมีแขกวีไอพีอยู่เต็มไปหมดเธอเห็นณัชชนม์เมทนีนอกจากนี้ยังมีผู้อาวุโสอีกสองท่านจินต์และเพื่อนพี่น้องของเตชิต

พวกเขายิ้มแย้มแจ่มใสปากเอ่ยแต่คำแสดงความยินดี “พวกเรา…อยู่ที่ไหนกัน ทุกสิ่งทุกอย่างเบื้องหน้าทำให้ เธอได้สติกลับคืนมา

มือใหญ่ของชายคนนั้นลูบไปบนศีรษะของเธออย่างอ่อน โยน”คนโง่วันนี้เป็นวันแต่งงานของเรานะ!”

แต่งงานรี

เธอก้มหัวลงและพบว่าบนร่างของเธอสวมใส่ชุดเจ้าสาวสี ขาวสุดหรูมันเป็นสิ่งที่เตชิตปรับแต่งให้เป็นพิเศษ

“ไปสิผมจะพาคุณไปพบใครบางคน

เธอเดินตามเตชิตไปยังประตูห้องที่แยกส่วนออกมาเตชิต ให้เธอเดินไปข้างหน้าเขายึดแขนออกไปด้านหน้าเพื่อเปิด ประตูให้เธอมนต์ยืนอยู่กลางห้องสวมชุดทักซิโด้สีดำช่างเป็น สุภาพบุรุษที่น่ารัก

“ธีธีรึ”หัวใจของเธอช่างมีความสุขเธอพุ่งตัวไปอย่าง รวดเร็วและโอบลูกน้อยไว้ในอ้อมแขนแต่เมื่อปลายนิ้วของเธอ แตะไปที่ต้นแขนของเขาแขนนั้นก็ระเบิดออกกลายเป็นสีแดง

สด

“อ๊ะ”นัชชาตะโกนร้องและต้องการที่จะปิดส่วนที่เลือดออก นั้นเอาไว้แต่เมื่อเธอยิ่งพยายามปิดแผลก็ยิ่งเปิดใหญ่ขึ้นกว่า เดิมทุกสิ่งที่เธอสัมผัสล้วนกลายเป็นเลือด
จนในที่สุดธีมนต์ก็ร้องและเรียกแม่ของเขาเสียงเหมือน มีดกรีดลงที่หัวใจของนัชชาไม่ถึงห้านาทีเด็กทั้งคนก็กลายเป็น สีแดงสด

ทุกสิ่งที่อยู่ตรงหน้าดูเหมือนจะกลายเป็นสีแดงเธอมอง กลับไปที่ชายที่อยู่ด้านหลังซึ่งไม่พูดจาอะไรใบหน้านั้นกลับ กลายเป็นHawk

เขายิ้มและเดินเข้าไปหาเธอเป็นความผิดของคุณทั้งหมด เป็นความผิดของคุณ!