ตอน507ทรมานอย่างโรคจิต

ตอนที่ 507 ทรมานอย่างโรคจิต

เสียงสั่นๆที่คมชัดเของเธอทำให้ชายที่อยู่บนร่างของเธอ ชะงักไปชั่วครู่hawkเงยหน้าขึ้นริมฝีปากที่แดงอยู่แล้วของเขา แดงขึ้นอีกเพราะเลือดของเธอ

“loser?คุณคิดว่าฉันจะสนใจเหรอเล่นพังของเล่นที่เขา ชอบมากที่สุดทำร้ายจิตใจทนายความจองหองคนนั้นแบบนี้ ต่างหากที่ผมต้องการส่วนเรื่องอื่นwhocare?!”

hawkเหมือนคนติดยาเสพติดเขาจะคลุ้มคลั่งเมื่อไรไม่มี ใครรู้นัชชารู้ตัวดีว่าตอนนี้ห้ามยั่วอารมณ์ของเขาเด็ดขาดแต่ อย่างไรเธอก็ไม่อยากนั่งรอความตายเธอกลอกตาพักหนึ่ง แม้ว่าเสียงไม่ดังแต่กลับชัดเจน”ถ้าคุณต้องการ ก็ได้เข้ามาเลย แต่ฉันจะไม่ร่วมมือกับคุณเหมือนกับเตชิตหรอกนะเพราะการ ที่คุณสัมผัสร่างกายของฉันไม่ได้ทำให้ฉันเกิดอารมณ์อะไรกับ คุณคุณสู้เขาไม่ได้เพราะฉะนั้นคุณจะได้รับการปฏิบัติน้อยกว่า เขาวันนี้หากคุณต้องการคุณสามารถขืนใจฉันแต่คุณจะกลาย เป็นผู้แพ้เตชิตตลอดกาล!”

สิ่งที่hawkรังเกียจที่สุดในชีวิตคือการเปรียบเทียบและ ความล้มเหลวเขามีวัยเด็กที่เลวร้ายอย่างมากเขาไม่มีอาหาร ตกถึงท้องต้องหิวโหยทั้งชีวิตของเขาต้องตกอยู่ในกำมือของผู้อื่นครึ่งหนึ่งทั้งหมดนี้เป็นเพราะเขาไม่ดีเท่าคนอื่นการแพ้มันไม่ เพียงแต่หมายถึงความล้มเหลวแต่มันเป็นเหมือนความมืดที่บีบ เขาจนแทบหายใจไม่ออก

ดังนั้น ในเวลาที่ผ่านมาถึงแม้เขาจะเดิมพันด้วยชีวิตก็ตาม เขาไม่เคยแพ้เลยสักครั้งถ้าหากเขาแพ้ก็เหมือนเขากลับไปยัง ความทรงจําในวัยเด็กเหมือนกับว่าตัวเองไม่ได้เติบโตขึ้นเลย ราวกับว่าเขาใช้ชีวิตอยู่ในเงามืดนั้นตลอดมา

อันที่จริงเขาก็มีชีวิตอยู่ในเงามืดนั้นตลอดมาเพียงแต่เขา ไม่กล้าที่จะยอมรับเท่านั้นหลอกตัวเองมาเป็นเวลานานจน หลอกตัวเองสําเร็จ

นัชชาได้แต่มองดูhawkเข้ามาทับร่างของเธออีกครั้ง ความเจ็บปวดทางร่างกายนั้นไม่เป็นไรแต่ถ้าคืนนี้เธอถูกชาย คนอื่นแล้วหากวันหนึ่งเธอหนีรอดกลับไปเธอก็ไม่มีหน้า กลับไปเผชิญหน้ากับเตชิตอีก

Hawkคุณจะต้องเสียใจในภายหลังคุณจะต้องเสียใจกับ การตัดสินใจของคุณในวันนี้

“ก็แบบนี้ทำสิ่งที่คุณต้องการแล้วยอมรับว่าคุณเป็นผู้แพ้ มันไม่ใช่เรื่องยากอะไรเลย…”

“เพียงแค่คุณลงมือมันก็จะกลายเป็นความจริงคุณจะถูก ตอกตราผู้แพ้ตลอดกาล…”

ทุกครั้งที่นัชชาพูดหนึ่งค่าความเจ็บปวดก็ถูกประทับที่ ร่างกายเธอเป็นสองเท่าแต่ความเจ็บปวดด้านร่างกายไม่เป็นไรถ้าท่าใหhawkหยุดการกระทำของเขาเธอสามารถทนได้

แต่น่าเสียดายที่hawk ไม่ได้มีท่าทีว่าจะหยุดมือเขาถอด เข็มขัดกางเกงของนัชชากระชากทีเดียวขาเรียวงามชาวผ่อง ของนัชชาก็ปรากฏแก่สายตาร่างของเธอเหลือเพียงชุดชั้นในที่ ไม่สามารถปกปิดอะไรได้เลยนัชชารู้สึกว่าปลายนิ้วที่หยาบ กร้านของเขาค่อยๆลูบคลำที่ตรงนั้น…

ในขณะที่นัชชาคิดว่าคืนนี้เธอไม่สามารถรอดพ้นเงื้อมมือ ของเขานั้นเองhawkกลับหยุดมือเขาลุกขึ้นทันใดดวงตาของ เขาเป็นสีแดงราวกับถูกย้อมไปด้วยเลือดสีหน้าของเขาดุดันจน น่ากลัวโทสะในตัวเขากำลังจะปะทุออกมามันน่ากลัวกว่าครั้งที่ ผ่านมาที่เธอเคยเห็น

นัชชาจ้องตาโตไปที่เขาแม้แต่หายใจยังต้องระแวดระวัง อะดรีนาลินพุ่งสูงหัวใจเต้นเร็วขึ้นเขาหยุดกระกระทำก็แสดงว่า คำพูดของเธอไม่เสียเปล่า

การแก้ไขสถานการณ์แบบนี้ทำให้นัชชามองเห็นความ หวังขึ้นมา ในขณะที่เธอกำลังจะพูดเพื่อยั่วอารมณ์hawkต่อ ทันใดนั้นชายหนุ่มก็กระแทกกำปั้นเข้าที่ไหล่ซ้ายของเธออย่าง เต็มแรง

คนที่ถูกโทสะครอบงำไม่มีสติจะควบคุมกำลังได้อย่างไร เขาใช้แรงแปดในสิบส่วนต่อยเข้าไปที่ร่างของเธอกำปั้น ราวกับหินแข็งโจมตีเธอด้วยแรงของความโกรธหมัดของเขา กระทบกับหัวไหล่ของเธอมีเสียงกระดูกแตกกรอบอย่างชัดเจน
“อ๊ะ! “นัชชาเจ็บจนน้ำตาไหลมันไม่เหมือนกำปั้นแต่เหมือน ค้อนเหล็กทุบซะมากกว่า

ความเจ็บปวดที่กระดูกหักพิ่มเข้าไปในเนื้อเธอต้องอดทน กับความเจ็บปวดอย่างสาหัสทั้งๆที่มีสติดีอยู่ทำให้เธอเหงื่อ แตกพลั่กๆทั่วร่าง

“ผู้แพ้?”hawkถลึงตาจนแทบถลนแม้แต่ผมบนหัวของเขา ก็ตั้งเพราะความโกรธ”คุณกล้าพูดว่าผมเป็นผู้แพ้อย่างนั้น หรือ?”

เขาไม่อนุญาตให้ใครว่าเขาแบบนี้เขามีอิทธิพลมีลูกน้อง มากมายคนไม่น้อยล้อมหน้าล้อมหลังทำงานด้วยชีวิตให้เขา และชีวิตของคนเหล่านั้นจะอยู่หรือตายอยู่ในเงื้อมมือของเขา

เขาไม่ใช่เด็กอ่อนแอที่ชื่อhawkมานานแล้วเขาไม่ใช่ผู้แพ้ เขาเป็นผู้ปกครอง!

ความโรคจิตของเขาถูกสะท้อนออกมาในกิริยาท่าทางที่ โหดร้ายของเขา ใบหน้าที่หล่อเหลากลายเป็นน่าสะพรึงกลัวเขา ยังไม่หยุดทำร้ายร่างกายนัชชาเขาระบายความโกรธลงบนร่าง ที่บอบบางของเธอ

หมดแล้วหมัดเหล่าชกไปที่หลังเอวท้องของเธอความเจ็บ ปวดที่แสนสาหัสนั้นชีวิตของนัชชาไม่เคยสัมผัสมาก่อน

Hawkไม่ข่มขืนเธอแต่เธออาจจะโดนซ้อมจนตายคามือ ความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นไม่ใช่แค่เพียงผิวหนังแต่มันเหมือนเจ็บ ทะลุผิวหนังลึกไปถึงตับไตไส้พุง
ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่นัชชาไม่ได้ยินคำพูดด้วย ความโกรธของhawkภาพที่อยู่ด้านหน้าของเธอเริ่มพร่ามัว ความเจ็บปวดถึงขั้นขีดสุดจนเกินขีดจำกัดทำให้ร่างกายของ เธอเริ่มชาในที่สุดhawkลงหมัดสุดท้ายเสร็จเธอก็สลบไป

hawk โดนเธอยั่วโมโหหลายปีที่ผ่านมาเขาไม่เคยฟังใคร พูดแบบนี้กับเขาแต่กลับถูกผู้หญิงต่อหน้าคนนี้พูดเข้าให้เธอ ทำให้เขาโกรธดังนั้นเธอจึงต้องได้รับโทษอย่างสาสม

รอจนhawkดึงสติกลับมาระบายอารมณ์พอประมาณแล้ว ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าไม่มีความเคลื่อนไหวใดๆเธอแน่นิ่งได้สัก พักแล้ว

ผ้าปูที่นอนขาวสะอาดถูกย้อมด้วยเลือดเป็นวงกว้าง ร่างกายที่ขาวสะอาดของเธอมีแผลเป็นๆ เต็มไปหมดรอยที่ โดยตบหน้าทำให้แก้มซ้ายบวมช้ำจนขึ้นเป็นสีเขียว

ตายแล้วเหรอ?

Hawkเอื้อมมือไปจรดที่จมูกของเธอเพื่อสำรวจลมหายใจ ลมหายใจช่างแผ่วเบาหากไม่สังเกตแทบจะสัมผัสไม่ได้เลย

ชายหนุ่มมองลงผมด้านหน้าที่ยุ่งเหยิงบังนัยน์ตาสีน้ำตาล เข้มของเขาไว้ร่างกายที่หายใจเร็วค่อยๆสงบลงสิ่งที่เข้ามา ทดแทนคือความหดหู่และหว้าเหว่ที่ไม่สามารถบรรยายได้ด้วย คำพูด

เขาอยู่คนเดียวมาโดยตลอดมีเพียงทุ่งดอกป๊อปปี้นอก หน้าต่างเท่านั้นที่อยู่เป็นเพื่อนเขาห้องนี้เป็นบ้านของเขาแต่ตอนนี้กลับถูกย้อมด้วยเลือดสีแดงของผู้หญิงอีกคน Hawkมองไปที่มือเปื้อนเลือดของเขาเขาขมวดคิ้วในเวลา

นี้ที่ไม่มีใครทุกอย่างเงียบสงบในที่สุดเขาก็แสดงอารมณ์ความ รู้สึกที่แท้จริงของเขาเองออกมา น่ารังเกียจเสียนี่กระไรแม้แต่เลือดของผู้หญิงคนนี้ก็น่า

รังเกียจเช่นกัน

แต่ทำไมในใจของเขาถึงเกิดความสับสนขึ้นมาเล็กน้อย

บางทีอาจเป็นเพราะแผลใจที่ไม่เคยมีใครสะกิดแต่วันนี้ กลับโดนผู้หญิงคนนี้สะกิดขึ้นมาล่ะมั้งหรืออาจเป็นเพราะ เหตุผลอื่นhawkไม่ได้คิดลึกอะไรอีกเขาเพียงแต่ลุกขึ้นจาก เตียงด้วยความเย็นชาและแน่วแน่หลังจากเขาเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ นัชชาเสร็จก็หันหลังเดินออกไปจากห้องนอน

ลูกน้องที่เฝ้าอยู่หน้าประตูด้านนอกเห็นเขาเดินออกมา ชายทั้งสองก้มคำนับอย่างเกรงกลัว

เสียงกรีดร้องที่ลอดออกมาจากในห้องพวกเขาได้ยิน ทั้งหมดไม่ต้องเห็นแบบจะๆเพียงแต่ได้ยินเสียงก็ทำให้พวกเขา ขาอ่อนหมดแรง

Hawkเดินไปข้างหน้าไม่หันกลับมามองสักนิดเหลือเพียง คำพูดเบาๆให้หมอมาดูอาการเหลือลมหายใจไว้อย่าปล่อย ให้ตาย”