ตอน272จําคุกตลอดชีวิต

ตอนที่272จําคุกตลอดชีวิต

ผู้ชายก้าวฝีเท้าออกไปไม่แม้แต่จะหันกลับมามอง ทำไม ฉันถึงไม่สามารถทำแบบนั้นกับคุณนั่นคือผลลัพธ์ที่ดีที่สุด

“คุณทำแบบนี้คุณจะรู้สึกยังไงกับพ่อแม่ของฉันคุณจะรู้สึก ยังไงที่พวกท่าเคยเสียสละชีวิตเพื่อคุณฉันยอมรับว่าเธอไม่ชอบ ฉันแต่ฉันไม่สามรยอมรับการตัดสินใจของคุณที่จะส่งฉันไป โดยที่ไม่ถามฉันสักคำฉันไม่อยากกลับไปฉันมีข้อเสนอให้เธอ เลือก”

ทีนาร์สามารถอดทนกับอะไรหลายๆอย่างทนไม่ได้ที่เตชิต จะออกไปจากชีวิตเธอถ้าผู้ชายคนนี้ไม่อยู่ข้างเธอเธอจะรู้สึกแย่

มาก

เตชิตได้ยินเรื่องทั้งหมดนี้มันช่างน่าตลกสิ้นดีรับไม่ได้ที่จะ จากไปมันเป็นแค่คำพูดที่เห็นแก่ตัวของเธอ

“ก่อนหน้านี้คุณมีสิทธิ์ที่จะเลือกไม่ใช่ว่าฉันไม่เคยให้ โอกาสคุณแต่ตอนนี้ฉันผิดไปแล้วฉันไม่ควรให้โอกาสแบบนี้ กับคุณสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้คุณและฉันจะไม่มีหน้าที่มันเป็น เพราะการพิจารณาของพ่อแม่คุณฉันเลยไม่กดให้คุณจนมุม ถ้ามันเป็นเรื่องยากจริงๆเขาตัดการรักษาของเธอก่อนที่คดีจะจบ

เขาจะทดแทนบุญของพ่อแม่เธอแต่ไม่รวมเธอ

ทีนาร์ยกมือขึ้นแล้วจับที่หัวใจตัวเองน้ำตาเริ่มไหล ถ้าทุก อย่างเป็นแบบนี้แล้วทำไมคุณถึงยังให้เวลาฉันหนึ่งเดือนคุณ ชอบมากใช่ไหมเวลาฉันดิ้นรนคุณชอบที่จะเห็นฉันเป็นทุกข์คุณ ชิตฉันรักเธอฉันชอบเธอมันผิดมากเหรอ”

เธอรู้สึกโกรธแล้วถามว่าเหมือนโลกทั้งใบกำลังทําร้าย เธอและลืมว่าใครเป็นฆาตกรตัวจริง

แต่เตชิตก็ให้คำตอบที่โหดร้ายกับเธอ หลังจากหนึ่งเดือน นัชชาจะสิ้นสุดของการทดลอง

“นัชชานัชชา ทีนาร์ร้องไห้หัวเราะและไม่หยุดที่จะพูดสอง

ค่านี้ ทำทุกอย่างเพื่อนัชชา

เตชิตไม่แม้แต่จะหันไปมอง ถ้าคุณต้องการที่จะออกไป ก่อนฉันจะไม่ขัดขวาง

เสียงของผู้ชายความสงบและความเฉยชาที่ไม่เคยมีมา ก่อนเหมือนกำลังคุยกับคนแปลกหน้า

ทีนาร์ไม่ได้ยินแม้แต่ความเป็นห่วงแม้แต่ความรู้ที่ไม่มีเธอ มาถึงจุดที่ไม่มีความรู้สึกอะไรแล้ว

“ยังมีอีกสุดท้าย เขาหยุดเสียงของเธอเสียงไม่ดังแต่มี แรงเขาหันหลังให้เธอเอียงหัวเล็กน้อยทำให้เธอเห็นมุมปาก ของผู้ชาย ฉันไม่รักเธอตั้งแต่ต้นจนจบ
เตชิตยังคงเดินจากไป

ประตูห้องถูกปิด

ทิ้งให้ดีนาร์นั่งอยู่ข้างเตียงอย่างเงียบๆ ทั้งห้องเหมือนไม่ เคยมีใครผ่านมามันดูเงียบมากลอยอยู่บนอากาศการชนกัน แออัดดูเหมือนทุกอย่างจะหัวเราะเยาะเธอ

ดูสิแม้ว่าไม่มีนัชชาคุณก็ไม่ใช่อะไรทั้งนั้น

“อ้า!! “เสียงกรีดร้องของทีนาร์เธอกระโดดไปบนโต๊ะ คุณไม่ได้ดูอะไรเลยเธอถือทุกอย่างแล้วโยนทิ้งอย่างบ้าคลั่ง

เสียงแตกเปรี้ยะดังออกไปข้างนอกพยาบาลรีบเข้ามาดู กลัวว่าจะเกิดอันตรายขึ้นกับเธอแต่เธอก็ไม่สนใจอะไรทำลาย ทุกอย่างที่สามารถจับต้องได้

ทั้งห้องเต็มไปด้วยความวุ่นวายหนึ่งในพยาบาลที่ยืนอยู่ ใกล้ๆถูกทุบที่แขน โดยกล่องทางการแพทย์รอยปรากฏขึ้น ทันที

แต่มันไม่นานขนาดนี้ไม่นานก็มีคนเข้ามาควบคุมตัวของ

เธอ

ทีนาร์ถูกมัดติดกับเตียงนอนมองไปทางหน้าต่างยานอน หลับถูกฉีดเข้าไปที่แขนของเธอมีใครบางคนวางยาเธอ

ผ่านไปครึ่งนาทีเรี่ยวแรงค่อยๆๆ หมดไปผมของเธอ ยุ่งเหยิงเหมือนกับตุ๊กตาที่โดนทำร้ายนอนอยู่บนเตียงอย่างไร ชีวิตชีวามองไปที่เพดานสีขาวก็เหมือนกับชีวิตของเธอที่เศร้าโศกเสียใจ

สติค่อยๆจางหายไปวินาทีก่อนที่จะหมดสติในหัวสมอง ของเขาคิดแค่เรื่องเดียวคือการตัดสินใจของผู้ชายคนนั้นไม่ทัน กลับมามองเขาพูดว่า

เขาไม่รักตั้งแต่ต้นจนจบก็ไม่รัก

รอเวลาที่จะจบคดีมันแสนจะยาวนานเหลือเกินนัชชาอยู่ ในคุกต้องตื่นเช้าทุกวันตามกฎฝึกฝนการศึกษานอกหลักสูตร ไม่มีอะไรมากที่จะต้องทำอีก

หัวใจของเธอชัดเจนที่สุดทำไมถึงได้ว่างเปล่าขนาดนี้ต้อง เป็นเพราะการดูแลของเตชิตแน่ๆไม่งั้นเขาคงจะมาเร็วกว่านี้

ถ้ามันเป็นแบบนี้ต้องเผชิญกับห้องที่ว่างเปล่าและชื้นแฉะ ทุกวัน ในใจนัชชายังรู้สึกถึงความทรมานสิ่งแวดล้อมสำหรับคน เราแล้วมันโคตรสำคัญเลยนอกจากการทรมานทางจิตวิทยา และการทำให้ร่างกายเจ็บปวดเธอพบว่าความไวต่อการแพ้ ท้องของเธอชัดเจนมากขึ้น

ข้าวในคุกไม่ใช่ว่าจะถูกปากแต่กับข้าวสำหรับเขามันดี ที่สุดแล้ว ามันที่ลอยอยู่บนนั้นยังมีน้ำมันหมูมันทำให้เธอ คลื่นไส้

ทุกครั้งที่กินข้าวฉันกลัวเจ้าหน้าที่เรือนจำจับได้ได้แต่ อดทนไม่ให้ตัวเองอ้วกออกมา

เตชิตไม่เคยมาที่นี่เลยสำหรับคำสารภาพของเธอในศาลมันเรื่องเธอต้องท่าผู้ชายคนได้หาเธอรอบ

นัชชาถามเขาสามารถประกันไหม

คนในสายเงียบ

พอได้ยินคำนี้เขามีกำลังใจขึ้น

ระยะเวลาหนึ่งเดือนจะว่านานไม่จะว่าเดียวไม่ใช่ท้ายที่สุดเขาก็มา

0485ออกมา เจ้าหน้าที่เรือนจำตะโกน ออกมาจากทางประตู

เดินผ่านประตูห้องหัวใจของหนึ่ง

ก้าวสองก้าวสามก้าวค่อยๆเดินผ่านทางเจ้าหน้าที่เรือนจำ จนกว่าจะข้างหน้าคุ้มกันอยู่ข้างหน้าของเธอ

นัชชายืนหน้าประตูยอมขยับเงยหน้ามองบนท้องฟ้า วันอากาศจังฟ้าสดใสเสียดายความรู้สึกของเขาในตอนมันแทบจะกลับ

ไปเร็วหน่อยเดียวจะไม่ทันเวลาละ คนเรียกอยู่ข้าง

หลัง

นัชชาค่อยๆๆถอนสายตาหน้าไปรถในระยะไม่ ไกลและจากไปด้วยความกลัวว่ามืออยู่ข้างกายที่กำลังสั่น
เมื่อขึ้นรถแล้วนัชชามองไปที่คนขับรถยนต์เป็นผู้ชายที่อา ยุราวๆ40ปีสวมใส่ชุดสีน้ำเงินผมสั้นเรียบร้อย

สายตาที่จ้องมองเขาเพียงไม่ถึงสามวินาทีลบร่องรอย อย่างรวดเร็วนัชชานั่งสบถบนรถ

รถวิ่งอย่าราบรื่นตลอดทางจนถึงหน้าประตูศาล

หลังจากลงรถเธอถูกพาไปที่ห้องแห่งหนึ่งเตชิตไปรอเธอ ตั้งแต่เช้าแล้วการกระทำของเธอมันสาหัสอย่างเห็นได้ชัดว่าผล ของการพิจารณาคดีจบลงด้วยดี

“คุณรู้ผลของมันอยู่แล้ว เธอถามได้นิ่งมาก

“อือ”เตชิตตอบรับแบบเงียบๆแต่อาการสาหัสมาก

“คุณพูดไม่ว่าผลจะเป็นยังไงฉันก็พร้อมจะยอมรับ

สายตาที่ดูนิ่งของเขาทำให้เธอหัวใจสั่นในห้องเงียบมาก เงียบจนได้ยินเสียงนาฬิกาสามรถได้ยินเสียงของคนที่เดินไป เดินมา

คาตาคาตา

“25ปี