ตอน379การดูแล

ตอนที่ 379การดูแล

นัชชานอนถึงตอนเย็นถึงจะตื่นมาน้ำเกลือนั้นเติมเสร็จ หมดแล้วตอนที่ลืมตายยังมึนๆอยู่เธอแค่หันหน้านิดนึงก็เห็น จินต์ที่นั่งอยู่ข้างๆ

“จินต์…..เสียงของเธอเบามากเบาจนแทบจะไม่ได้ยิน

จินต์เห็นมือของเธอขยับถึงจะรู้ว่าเธอนั้นฟื้นแล้ว “ตื่นแล้ว หรอเป็นไงบ้างมีที่ไหนที่รู้สึกไม่สบายไหม?” นัชชาคิดไปคิดมารู้สึกว่าไม่สบายทุกที่แต่เธอก็ทนได้

อยู่”ไม่เป็นไรฉันอยากดื่มน้ำ”

“น้ำเย็นแล้วแต่ชิดเพิ่งไปเอาเธอรอแป๊บนึงนะ”

เตชิต?

พอได้ยินชื่อนี้นัชชาก็ขมวดคิ้วแน่นยังไม่ทันพูดอะไรก็เห็น เขาเดินเข้ามาจากประตูที่มือมีขวดเก็บน้ำอุ่นสีชมพูอยู่ไม่ค่อย เหมาะกับเขาเลย

เห็นเธอตื่นแล้วผู้ชายอึ้งไปสักแป๊บแล้วรีบเดินไปที่ข้าง เตียงไปสบกับตาคู่นั้นที่น้ำตาคลอก้มตัวลงไปจูบที่ริม ฝีปาก “เธอทำให้ฉันตกใจหมดเลย”

จินต์จะเลี่ยนตายอยู่แล้วเธอรีบมองไปทางอื่นจะได้ไม่ต้องดูจูบของทั้งสอง

นัชชาหลบไม่ทันเพราะเธอก็เพิ่งตื่นยังเบลอๆอยู่”นายมา อยู่นี่ได้ไง?” “ตอนเช้าโทรหาเธอไม่มีคนรับสายพอถามจินต์ถึงจะรู้ว่า

เธออยู่ที่โรงพยาบาล”เขาเหมือนมีอะไรจะพูดมากมายในตา เขากำลังลังเลอยู่สุดท้ายแค่ถามไปว่าร่างกายไม่สบายเมื่อคืน ทําไมไม่บอก?”

นัชชาตาตกนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนก็ไม่อยากจะเผชิญ

หน้ากับเขา

จินต์เห็นเธอไม่อยากพูดกลัวว่าทั้งสองจะทะเลาะกันอีกแต่ สิ่งที่ไม่คาดคิดก็คือเตชิตไม่ได้ใจร้อนกลับพูดถึงเรื่องของเด็ก

“2วันก่อนฉันเรียกน้าในกลับมาแล้วตอนที่เด็กอยู่น้าจะได้ ดูด้วยน้าอายุเยอะแล้วมีประสบการณ์ด้านนี้ด้วยเธอไม่ต้องเป็น ห่วง”

พอได้ยินเขาพูดถึงเด็กสายตาของนัชชาก็มองไปที่ตาของ เขาไม่คิดว่าเขาจะเรียกน้าในกลับมาความเป็นห่วงในใจก็ลด ลงนิดนึงแค่รู้สึกผิดกับเด็กมากๆ ธีมนต์คิดถึงฉันไหม?”

“คิดถึงสิ”เขารีบตอบกลับโดยไม่ได้คิด “ถามถึงเธอตั้ง หลายครั้งแหนะ”

หลังนัชชาได้ยินในใจก็รู้สึกแปลกๆอีกครั้งดีใจที่เด็ก คิดถึงเธออีกทางหนึ่งก็รู้สึกว่าตัวเองไม่มีบ้านเป็นหลักเป็นแหล่งทําให้เมนต์ลำบากไปด้วย

เตชิตรู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่มือหนาไปจับที่หน้าของเธอ รับรู้ถึงความรู้สึกที่เธอซ่อนไว้ก็เลยรีบพูดว่า “ถ้าเธอหายดีแล้ว ร่างกายไม่มีปัญหาฉันจะพาเธอไปเจอลูก

นัชชาที่กำลังจะขัดขืนก็นิ่งไปเธอตกใจเกินไปคิดว่าตัวเอง ฟังผิด”นายพูดอะไรนะ?”

“อยากเจอลูกไม่ใช่หรือไง”

ใช่อยากเจอมากๆ แต่ทำไมอยู่ดีๆเขาก็เปลี่ยนใจ

นัชชาทำตาโตค้างไม่รู้จะต้องตอบยังไงเสียงของเธอสูง ขึ้นมาทันที “นายนายยอมหรอ?”

สายตาที่ไม่เชื่อถือของเธอทำให้เตชิตรู้สึกเจ็บชายเล็ก

น้อยก่อนหน้านี้เขาแสดงต่อต้านเยอะเกินไปถึงทำให้เธอไม่เชื่อ

ใจในตัวเขามั้ง

“เธอเป็นแม่ของเด็กอะไรคือยอมไม่ยอม

นัชชามองไปทางตาของเตชิตทั้งสองสบตากันเขาไม่กล้า เชื่อว่าค่านี้จะออกจากปากของเตชิตเริ่มตั้งแต่วันนั้นที่กลับมา

ในประเทศพวกเขาทะเลาะกันตลอดเพราะเรื่องเด็กเธอไม่เคย คิดว่าเขานั้นจะยอม

เตชิตหยิบแก้วน้ำมาแล้วเอาหลอดใส่เข้าไปจากนั้นยื่นไป ข้างปากเธอจิตใต้สำนึกของนัชชาอยากจะซ่อนเขาจึงรีบพูดไป ว่า “ดื่มน้ำน้อยจะทำให้ฉันโมโหนะ
คำพูดของเขาเหมือนกำลังขู่แต่น้ำเสียงไม่หนักเลยสักนิด ฟังแล้วไม่มีความรู้สึกว่าสั่งแต่เหมือนน้ำเสียงที่กำลังง้อเธออยู่ นัชชานึกถึงเรื่องของเด็กและไม่อยากจะทะเลาะกับเขาต่อ

เธอก็หิวก็เลยดื่มน้ำไปครึ่งแก้ว

จินต์ดูอยู่ข้างๆเธอรู้สึกดีใจจริงๆแบบนี้ก็ดีแล้วไงทั้ง2คน ถอยคนละก้าวพูดให้ชัดเจนยังไงก็เป็นคนที่รักกันมีอะไรก็คุย กันดีๆ

ลูกคือสะพานที่ทำให้ทั้งสองเชื่อมกัน

เตชิตเรียกหมอมาดูอาการอุณหภูมิในร่างกายของเธอ ตอนนี้มี38องศายังมีไข้อยู่นิดๆ หมอแนะนำให้อยู่ดูอาการใน โรงพยาบาลอีกวันนะคะกลัวว่าไข้จะขึ้นอีกเพราะก่อนหน้านี้ได้ ขึ้นสูงเกินไปพรุ่งนี้จะทำการตรวจร่างกายทั้งหมดอวัยวะ ภายในทั้งหมดปกติถึงจะกลับได้ค่ะ

เตชิตไม่มีปัญหาก็เลยเอาเอกสารไปทำการอยู่ต่อที่โรง พยาบาล

ผู้ชายเพิ่งเดินออกจากห้องจินต์ก็รีบเดินเข้าไปแล้วพูด เบาๆข้างหูเธอว่า “ครั้งนี้ที่เธอไม่สบายทำให้เตชิตเปลี่ยนไป เลยนะ”

ในใจของนัชชาก็รู้สึกประหลาดใจทำไมเขาเปลี่ยนไป เยอะขนาดนี้หรือเป็นเพราะเห็นเธอไม่สบายก็เลยเปลี่ยนใจ

ไม่แน่ใจ
“ใครจะรู้ว่าครั้งนี้จะดีกวันอาจจะดีแค่แป๊บเดียวแล้วกลับ ไปเป็นเหมือนเดิมก็ได้”

พอได้ยินแบบนี้จินต์ก็อึ้งไปเลย เธออย่ามองโลกในแง่ ร้ายได้ไหมถึงแม้เตชิตจะนิสัยไม่ค่อยดีแต่ก็ไม่ใช่คนที่ชอบกลับ ค่าคงไม่เป็นอย่างนั้นมั้ง

นัชชาถอนหายใจออกมา ขอให้เป็นอย่างนั้นเถอะ”

น้าที่อยู่เตียงข้างๆเห็นทั้งสองกำลังซุบซิบกันอยู่ก็เลยพูด แทรกมาว่า “สาวน้อยคนเมื่อกี้เป็นแฟนเธอหรอ?”

หน้าของนัชชาเริ่มแดงถ้าบอกว่าไม่ใช่พอนึกถึงการกระ ทำของเขาที่ทำกับเธอถ้าบอกไม่ใช่ก็ไม่ดี

เห็นเธอเป็นแบบนี้นะยิ่งเข้าใจผิดไปใหญ่คิดว่าเธอ

อาย”พวกเธอกำลังคบหากันหรอเด็กสมัยนี้มีน้อยที่จะดูแลและ

เป็นห่วงแบบนี้แค่ดูก็รู้แล้วว่าเป็นเด็กดี!”

เตชิตมาเฝ้าอยู่ข้างเตียงเธอตลอดภาพทุกอย่างอยู่ใน สายตาของเธอก็เลยอดจะพูดตอบไม่ได้ว่า เมื่อตอนที่เธอเป็น ไข้นอนอยู่แฟนเธอเป็นห่วงจนจะบ้าอยู่แล้วฉันเห็นตาของเขา แดงด้วยนะคงจะเป็นเพราะเป็นห่วงเธอแน่ๆเลย!”

นัชชารู้สึกบังเอิญก็เลยหันหน้ามองไปทางจินต์ในสายตา เต็มไปด้วยสงสัย

จินต์ปฏิเสธ “ฉันไม่รู้เมื่อฉันออกไปข้างนอก

“ผู้ชายแบบนี้เธอต้องรักษาไว้ดีๆนะเด็กคนนั้นหน้าตาก็ดีบุคลิกก็ดีตอนที่เธอนอนอยู่ก็เขาก็ไม่ได้อยู่เฉยๆดูแลเธอตลอด เขารักเธอมากๆเลยนะ!”

นัชชาไม่รู้จะตอบยังไงก็เลยยิ้มให้

แต่ในใจของเธอไม่ได้นิ่งเหมือนหน้าตาเธอเลย เธอคิดมาตลอดว่าเรื่องเมื่อคืนเขานั้นโทษเธอและไม่เคย

คิดในมุมมองของเธอเลยแต่พอตอนนี้ได้ยินคำพวกนี้ก็รู้สึกว่า ไม่ใช่แบบที่เธอคิด

ผู้ชายคนนี้ต้องควบคุมอารมณ์มากมายไว้ภายใต้หน้าที่ นิ่งแบบนี้ขนาดไหน?

หลังจากที่เตชิตทำทุกอย่างเสร็จก็ผ่านไปแล้ว40นาทีแล้ว โรงพยาบาลรัฐบาลมีคนเยอะเขาต่อแถวไป2แถวยาวถึงจะ เสร็จ

หลังจากที่กลับถึงห้องผู้ป่วยเขาก็รีบถามเธอว่า “หิวไหมจะ กินอะไรไหม?”

นัชชาไม่มีความอยากอาหารเลยไม่อยาก

“งั้นก็กินโจ๊กหน่อยไหม

เมื่อเธอพึ่งบอกไปไม่ใช่หรอว่าไม่อยากกินโจ๊กไม่ถือว่ากินหรอ?