ตอน511การทําลายก็เป็นความรักชนิดหนึ่ง

ตอนที่511การทำลายก็เป็นความรักชนิดหนึ่ง

นัชชาไม่รู้ว่าตัวเองงัวเงียตื่นขึ้นมาแล้วกี่ครั้งทั้งตัวถูก เชือกมัดแน่นร่างของเธอถูกยึดไว้กับเบาะหลังของรถปากถูก ปิดด้วยเทปกาวสีดำโดนกระแทกไปตลอดทางเมื่อเธอรู้สึกว่า ตัวเองกำลังจะหยุดหายใจในที่สุดรถก็หยุดนิ่ง

ประตูรถถูกเปิดออกมีอากาศบริสุทธิ์ไหลเข้ามาเธอมี ความต้องการหายใจอย่างไม่คิดชีวิตแต่เหลือแค่เพียงทางจมูก เท่านั้นจึงทำได้อย่างจำกัดมาก

ไม่มีเวลาเงยหน้ามองออกไปข้างนอกทันใดนั้นก็มีหมวก ขนาดใหญ่มาคลุมอยู่บนศีรษะทุกอย่างเบื้องหน้ามืดมิดแม้แต่ แสงก็ไม่สามารถส่องเข้ามาได้

“เฮ้เฮ้!”

โดยไม่สนใจเสียงของเธอชายทั้งสองคนพาเธอออกไป นอกรถมือไขว้ข้างใต้แขนของเธอยกเธอขึ้นด้วยความพยายาม เล็กน้อย

บางครั้งเธอก็รู้สึกถึงก้อนหินที่ใต้ฝ่าเท้านัชชามองไม่เห็น ทางเท้าเกือบจะเปลือยเปล่าทุกครั้งที่สะดุดเธอก็จะอุทานขึ้นมา
ไม่รู้ว่าเดินไปนานแค่ไหนแล้วเธอได้ยินเสียงเปิดประตูที่ ด้านหน้าจากนั้นเธอก็ถูกผลักออกไปขาของเธออ่อนลงและ ได้ยินเสียงดังตุ๊บกระดูกสะบ้าหัวเข่าถูกกระแทก

สายตามองไม่เห็นแต่ความรู้สึกกลับว่องไวเธอรู้สึกว่ามี คนกำลังเดินมาหาตัวเองแม้ว่าเสียงฝีเท้าจะเบามาก

นัชชากลั้นหายใจวินาทีถัดไปหมวกที่ครอบบนหัวก็ถูก ถอดออกไฟสว่างวาบสองมาที่ใบหน้าเธออดทนและไม่เต็มใจ ที่จะลืมตาชายคนนั้นปรากฏตรงหน้าเธอและมองเธอด้วยรอย ยิ้ม

“กลัวหรอ”

ไม่มีความกังวลใจใดๆ ในคำพูดนี้ราวกับว่าเป็นการ

กระตุ้น

คิ้วที่ละเอียดอ่อนของนัชชาถูกบิดจนโค้งงอเธอมองไป รอบๆอยู่ครู่หนึ่งเปรียบกับวิลล่าเมื่อสักครู่นี้อากาศที่นี่ค่อนข้าง ชื้นคาดว่าน่าจะอยู่ใกล้กับทะเลหรือไม่ก็น่าจะอยู่ในป่าลึก

ทั้งบ้านนั้นทำจากไม้แม้แต่โต๊ะเก้าอี้ก็ทำด้วยไม้หลังคา เป็นมุมแหลมรูปสามเหลี่ยม โคมไฟก็ติดอยู่ที่ผนังไม้ให้ความ รู้สึกของความเป็นท้องถิ่น

สภาพแวดล้อมที่นี่แปลกประหลาดทำให้นัชชารู้สึกไม่ สบายใจขึ้นมา “คุณพาฉันมาที่นี่ทำไม

Hawkเลิกคิ้วขึ้นเห็นเธอหลบอยู่ที่มุมเขายื่นมือออกไปคว้าเอวของหญิงสาวเอาไว้สายตาไปสะดุดที่เชือกสีแดงที่ข้อ มือเขาดึงมีดคมเล็กๆที่เหน็บอยู่ที่ด้านหลังเอวของเขาออกมา

นัชชาตกใจกลัว”คุณคุณ…”

Hawk ใบหน้าไม่เปลี่ยนสีและเลื่อนใบมีดไปยังข้อมือของ เธอมีดเย็นๆสัมผัสไปที่ผิวหนังความหวาดกลัวปรากฏอยู่ในทั้ง สองตาความเจ็บปวดในจินตนาการก็หลั่งไหลเข้ามาแทนที่จะ เป็นความรู้สึกอิสระของข้อมือ

เธอมองดูชายคนนั้นหยิบเชือกออกจากตัวเธอเธออย่างไม่ กล้าขยับเขยื้อน

“คุณคิดว่าผมจะฆ่าคุณรี”Hawkบิดปลายมีดเมื่อลุกขึ้น เขาก็ลากเธอขึ้นมากด้วย“ถ้าผมต้องการฆ่าคุณไม่ต้องรอให้ถึง ตอนนี้หรอก”

อาการบาดเจ็บของนัชชาจากการทำร้ายของเขาเมื่อครั้ง ที่แล้วยังไม่หายดีนักยังมีไข้อยู่เมื่อถูกเขาดึงให้ลุกขึ้นอย่างฉัน พลันก็มีอาการเวียนหัวขึ้นมา

เธอสั่นหัวพยายามที่จะเอาชนะความรู้สึกไม่สบายแต่เธอ ก็ไม่สามารถฝืนร่างกายให้แข็งแกร่งขึ้นมาได้ยิ่งทำให้รู้สึก อึดอัดมากขึ้นเรื่อยๆ

ในหัวสมองเหมือนมีสายของเครื่องดีดขมับของเธอกำลัง เจ็บปวดนอกจากความเจ็บปวดของร่างกายแล้วก็ยังรู้สึกคัน เหงื่อออกเลยทําให้เสื้อผ้าติดกับผิวหนังเพราะความชื้นแผลที่ คอทำให้แน่นถึงหน้าอก
Hawkไม่ได้สังเกตเห็นความผิดปกติเมื่อปล่อยมือออก จากเธอไม่กี่วินาทีผู้หญิงที่อยู่ด้านหน้าก็ร่วงลงกับพื้นอีกครั้ง

เมื่อเห็นร่างกายที่บอบบางร่วงหล่นลงชายคนนั้นก็ยื่นมือ ออกจับอย่างรวดเร็วคน ในอ้อมแขนของเขาไม่มีปฏิกิริยาตอบ สนองใดๆ

สิบนาทีต่อมาหมอถือกล่องยาเข้าไปในห้องที่เชื่อมต่อกับ ห้องนี้ยังคงเป็นเตียงที่กว้างขวางนัชชาหน้าซีดขาวปรากฏ เหงื่อเย็นบนหน้าผาก

Hawkกำลังนั่งอยู่ที่เก้าอี้ข้างเตียงสายตาคมชัดทั้งคู่ต้อง มองในขณะที่เขากำลังเดินเข้ามาหม่อมองไปที่หัวใจที่น่าขนลุก ของเขา

หมอไม่กล้าที่จะประมาทเขายื่นตัวไปด้านหน้าและตรวจ สอบดูเขาใช้เครื่องมือตรวจสอบจากนั้นก็วัดอุณหภูมิ ไข้สูง สามสิบเก้าองศาน่าจะมีการอักเสบจากบาดแผลจําเป็นต้องดู การฟื้นตัวของอาการภายนอก

Hawkพยักหน้าแต่แล้วเขาก็ขมวดคิ้วเมื่อเห็นว่าหมอ พยายามที่จะแก้เสื้อผ้าของเธอออกเขาลุกขึ้นและเดินไปที่เตียง ในสองก้าวจับมือของมนุษย์คนนั้นเอาไว้ จะทำอะไร

แม้ว่าหมอจะเป็นคนของตัวเองแต่ว่าไม่ได้อยู่ในแถวหน้า ความแข็งแกร่งของเขาเช่นนี้เหมือนการโดนตะปบทำให้เขา กลัวและเกิดอาการสั่นไหว ผมผมต้องการเห็นแผลของผู้ป่วย ครับ”
Hawkมองไปที่นัชชาที่ยังคงหลับอยู่เขาเดินไปข้าง เตียง ผมเอง”

ไม่ใช่เขาไม่เคยมีผู้หญิงมาก่อนส่วนมากจะเป็นความ สัมพันธ์ระยะสั้นๆ ในสายตาของเขาไม่เคยมีความรู้สึกพิเศษ ใดๆกับใครไม่ต้องพูดถึงความเอาอกเอาใจหรือความอ่อน โยนเมื่อมาถึงจุดนี้ที่เขาต้องแก้ผ้าผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่งมือ เริ่มจะไปไม่เป็น

ไม่ง่ายเลยเสื้อผ้าถูกแง้มออกมาแล้วเปิดคอเสื้อเธอออก ไปด้านข้างรอยสีน้ำเงินปรากฏสู่สายตาแพทย์

“ความจริงแล้วมันไม่ค่อยดีนักตอนนี้อากาศค่อนข้างร้อน ถ้าเป็นเช่นนี้จะไม่ค่อยเอื้อต่อการฟื้นฟูร่างกายไม่ควรให้ร้อน เกินไปต้องระวังให้แผลได้รับอากาศที่ถ่ายเท หมอหยิบขวดยา ออกมาและตระเตรียมยาให้ตอนนี้ยังไม่ร้ายแรงได้รับยาลด ไข้และยาแก้อักเสบคืนนี้ก็น่าจะค่อยๆดีขึ้น

เข็มที่เย็นก็เจาะไปที่หลอดเลือดดำด้านหลังมือของเธอ เมื่อเห็นเลือดที่ไหลย้อนออกมาเขาก็ค่อยๆผ่อนแรงลงHawk ดึง ผ้าห่มที่ด้านข้างปกคลุมร่างกายส่วนบนของเธอหลังจากที่หมอ ออกไปเขาก็เปิดผ้าห่มขึ้นอีกครั้งเพื่อดูที่บาดแผล

ทันใดนั้นเขาก็ตะโกนเรียกทรรศน”มีพัดลมมั้ย

สถานที่นี้อยู่ลึกเข้าไปในป่าถัดไปเป็นแม่น้ำที่คดเคี้ยวใน ท้องถิ่นบ้านไม้ถูกสร้างขึ้นที่ปลายสายของแม่น้ำนี้ด้วยเสา หลายต้นไม่มีสายไฟฟ้าใช้แบตเตอรี่เพื่อปั่นไฟไม่ต้องพูดถึงเครื่องปรับอากาศ

ทรรศนตกใจเล็กน้อยและนึกขึ้นได้ว่ามีพัดลมที่ใช้ แบตเตอรี่อยู่ “มี”

“เอามาตรงนี้เครื่องหนึ่ง

ในเวลานี้ทรรศนยิ่งไม่เข้าใจHawkอาศัยอยู่ในสภาพ แวดล้อมเช่นนี้มาตั้งแต่เด็กคุ้นเคยกับอากาศเช่นนี้โดย ธรรมชาติถึงแม้จะเป็นฤดูร้อนก็แค่ถอดเสื้อผ้าแล้วไปแช่ใน แม่น้ำทำไมอยู่ดีๆอยากได้พัดลมไฟฟ้า

ทรรศนมองไปที่นัชชาที่นอนอยู่บนเตียงทันใดนั้นเขาก็ เข้าใจเขาเม้มริมฝีปากแน่น “Hawkคุณเป็นยังไงบ้าง

“ไม่เป็นยังไง”

“คุณไม่จําเป็นต้องไปดูแลหล่อนเธอเป็นเพียงแค่ตัว ประกันของเราเท่านั้น” ทรรศนจำได้ว่าเมื่อพูดถึงนัชชาเมื่อไม่ านี้เขายังไม่ได้เป็นเช่นนี้เลย “คุณ นาน มา เป็นStockholmsyndrome (อาการทางจิตที่เกิดขึ้นระหว่าง ผู้ร้ายกับตัวประกันรึเปล่า”

“ทรรศน!”Hawkลดเสียงลงต่ำและกดหน้ามองเขาถึง แม้ว่าเขาจะยิ้มแต่มันก็ดูผิดปกติ ผมต้องการให้คุณมาอบรม สั่งสอนตั้งแต่เมื่อไหร่”

ทรรศนสูดหายใจเข้าออกแก้มตึงกัดฟันแน่นเขานิ่งเงียบ ไปสองสามวินาทีและก้มศีรษะลง “ขอโทษผมไม่ได้ตั้งใจจะหมายความว่าอะไรแค่เป็นห่วงคุณ

“เป็นห่วงอะไรกัน”Hawkเดินไปที่ข้างหน้าเขาห่วงว่าผม จะตกหลุมรักหล่อนรี”

“ไม่ใช่!”ทรรศนปฏิเสธถึงแม้ว่าเมื่อสักครู่จะมีความคิดนั้น แว๊บเข้ามาจริงๆ แต่Hawkก็คือHawkชายคนนี้โหดร้ายป่า เถื่อนเพียงใดเขารู้ดีกว่าคนอื่นเป็นไหนๆอยู่ในความรักกับผู้ หญิงคนนี้มันจะเป็นไปได้อย่างไร

เป็นไปไม่ได้แน่ๆ ดังนั้นทรรศนจึงปฏิเสธไปโดยไม่รู้ตัว

ด้วยคำพูดของเขา ใบหน้าของHawk อบอุ่นขึ้นมาฝ่ามือ ใหญ่ตบไปที่ไหล่ของเขาปลอบประโลมไปสองครั้งนัยน์ตาสี น้ำตาลราวกับมีพายุ “คนอย่างพวกเราไม่สามารถมีความรักได้ ผมแค่ไม่อยากเห็นหล่อนตายเร็วเกินไป

ทรรศนก้มลงเก้าสิบองศา”ผมขอโทษผมจะรีบให้คนเอา

มาให้

เมื่อHawkเห็นเงาหลังของทรรศนหายลับไปเขาก็หันหลัง กลับมามองหญิงสาวที่นอนอยู่บนเตียง

รักอย่างนั้นหรอ

เขายิ้มอย่างเยือกเย็นถ้าหากว่าการทำร้ายเป็นความรัก ชนิดหนึ่งก็อาจจะเป็นไปได้นะ