ตอน337เด็กคนนี้เรียกฉันว่าอะไรนะ

ตอนที่ 337เด็กคนนี้เรียกฉันว่าอะไรนะ

สุดท้ายเตชิตก็จากไปเธอท่าทางจริงจังขนาดนี้เขาจะไม่

ฟังก็ไม่ได้ในใจเขารู้สึกไม่ดีเพราะความเป็นห่วงของเขาตอนนี้ กลายเป็นภาระสําหรับเธอ

มือทั้งสองข้างจับอยู่ที่พวงมาลัยมองดูทางข้างหน้าเขา เพิ่งคิดได้อยากจะรั้งเธอไว้มันไม่ใช่เรื่องง่ายเขารู้ว่านัชชายังมี ความรู้สึกต่อเขาและเขาก็ยังไม่ลืมนัชชาเขาคิดว่าแค่ทุกอย่าง กลับมาที่เดิมทุกอย่างจะกลับไปเป็นเหมือนเดิมเขาคิดง่ายเกิน ไปนอกจากความรู้สึกคนและปัญหาที่ขึ้นอยู่ระหว่างกลางของ พวกเขามันเยอะมากจริงๆ ทั้งหมดนี้ต้องใช้เวลาปรับต้องปรับ จากข้างในใจ

เตชิตกำลังคิดเรื่องนี้อยู่โทรศัพท์ก็ดังขึ้นเขาโอนสายเป็น แบบบลูทูตเป็นสายเรียกเข้าจากแม่

“เตได้ยินว่าลูกกลับมาแล้วครั้งนี้ลูกไปก็ค่อนข้างนานแล้ว ตากับยายคิดถึงลูกมากวันนี้ลูกกลับมากินข้าวที่บ้านมั้ยเวธนีก็ อยู่บ้านพอดีหอเกี่ยวกินกัน

เทียบกับน้ำเสียงดีใจของจริยาเสียงเตชิตค่อนข้างเย็น ซา”กินกันเลยผมมีเรื่องต้องจัดการอีก

“ลูกมีเรื่องอะไรอีก”จริยารู้ว่าเขางานยุ่งแต่ได้ยินเสียงแบบนี้เธอกอด โกรธไม่ได้แต่ก็ทำได้แค่ทนไว้ แม่รู้ว่าลูกงานยุ่ง แต่ตายายเอ่ยปากขอมาลูกช่วยวางมือจากงานก่อนได้มั้ยลูก รู้ว่าช่วงสองปีนี้พวกเขาร่างกายไม่ค่อยแข็งแรงไม่มีเวลามาก ขนาดที่จะได้อยู่ด้วยกันพวกเขา………

เตชิตไม่อยากได้ยินเรื่องพวกนี้เขาพูดขัดขึ้น ผมรู้แล้ว

“แล้ว………ลูกจะกลับมามั้ย

“อืม”

จริยาถอนหายใจ”งั้นเดี๋ยวแม่ห่อเกี๊ยวรอลูกกลับมานะ

หลังจากวางสายเตชิตอารมณ์ไม่ดีจอดเทียบรถไปไว้ที่ ข้างทางเขาเอาบุหรี่ขึ้นมาจุดแล้วสูบ

ไม่ใช่ไอยากกลับไปแต่เป็นเพราะว่าคนในครอบครัวไม่มี ใครเข้าใจเขารู้เพียงแค่ว่าเขายุ่งแต่ไม่รู้ว่ากำลังยุ่งกับเรื่อง อะไรอยู่และที่จริยากลับมาเธอก็ต้องพาสามีใหม่กลับมาด้วย ไม่ใช่ว่าเขาไม่ชอบแต่เขาไม่รู้จะเข้าหายังไง

อย่างอื่นไม่ว่าทุกครั้งที่ผู้ชายคนนั้นมองเขามันทำให้เขา อึดอัดไม่ใช่สายตาที่ผู้ใหญ่มองลูกแต่เป็นสายตาของคนที่มอง เจ้านายที่สูงส่ง

เขาเลยหลีกเลี่ยงสถานการณ์แบบนี้แต่เพราะยังไงเขาก็ เป็นลูกชายของเธอเธอพูดมาถึงขนาดนี้เขาก็ปฏิเสธไม่ได้

หลายปีมานี้เขาชินกับการใช้ชีวิตไปไหนมาไหนคนเดียว ตั้งแต่จบม.ปลายเขาก็ไม่เคยขอเงินที่บ้านเขาดูแลตัวเองมาโดยตลอดถ้าจะรู้สึกไม่สนิทมันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกแต่อะไรที่ต้อง เผชิญสักวันก็ต้องเผชิญ

งั้นก็ไปเถอะ

นัชชาถือของและจูงเด็กเดินขึ้นบันไดตั้งแต่เด็กจนโตม นต์ยังไม่เคยเดินบันไดเก่าๆแบบนี้กว่าพวกเธอจะเดินมาถึงชั้น สนัชชายืนอยู่หน้าประตูไม่กล้าเคาะ

“แม่ครับเราไม่เข้าไปกันหรอครับ” เขารู้สึกว่าช่วงนี้แม่ แปลกๆสติชอบไม่อยู่กับเนื้อกับตัวความรู้สึกจะค่อนข้างช้าไม่ เหมือนตอนเธออยู่อังกฤษ

นัชชาก้มหน้าเตือนเขา “เดี๋ยวถ้าเจออย่าลืมเรียกตากับ ยายนะครับไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นลูกต้องจำไว้ว่าตากับยายเป็น คนที่รักแม่และรักลูกมมากที่สุด”

ธีมนต์ไม่เข้าใจว่าทำไมแม่ต้องพูดแบบนี้แต่ก็พยายาม ทำความเข้าใจพยักหน้า “ผมรู้แล้วครับ

นัชชากัดฟันยกมือกดกริ่ง

เสียงกริ่งดังสองรอบเธอได้ยินเสียงคนเดินมาทางประตู เธอใจเต้นเร็วจนกระทั่งประตูเปิดออก

ณัชชนม์เหมือนกำลังทำความสะอาดบ้านอยู่เธอใส่ผ้ากัน เปื้อนสวมถุงมือยางในปากพูดว่า “มาแล้วๆ เธอยืนอึ้งกับภาพ ตรงหน้า
เมื่อห้าปีก่อนเธอยังผมดกดำอยู่เลยแต่ตอนนี้ผมกลับขาว แล้วถึงแม้ทางบ้านจะไม่รวยล้นฟ้าแต่ก็ไม่เคยได้อดแต่ตอนนี้ ณัชชนม์หน้าตาไม่สดใสไม่มีชีวิตชีวาเธอดูเหมือนแก่ลงเกือบ สิบปี

นัชชาน้ำตาร่วงเรียกเธอด้วยน้ำเสียงสั่นๆ แม่

ณัชชนม์ไม่ได้ตื่นเต้นอย่างที่คิดเธอเพียงแต่หลับตาลง แล้วส่ายหน้ายื่นมือมาทางนัชชาจับหน้าเธอช้าๆ

เธอจับโดนมันไม่ใช่ภาพลวงตา

ณัชชนม์เหมือนเพิ่งรู้ว่าเธอกลับมาแล้วเธอตาโตหัวใจเต้น เร็วหายใจไม่ทันนะ…………….

ขาเธออ่อนแรงนัซซารีบขึ้นไปจับเธอไว้ แม่

ใจเธอแตกสลายเห็นณัชชนม์จับเธอเบาๆนี่เป็นภาพที่เธอ ใฝ่ฝันมาโดยตลอดแต่พอมาวันนี้มันกลายเป็นจริงเธอไม่อยาก จะเชื่อว่ามันเป็นความจริง

ข้างหลังเมทนีที่ได้ยินนึกว่าเธอโรคกำเริ่มเขาหยิบแก้วชา เดินเข้ามาหาแต่กลับเห็นเงาของคนสองคน….………………..

ณัชชนม์เอียงตัวหลบให้เขาได้เห็นคนที่ยืนอยู่หลังเธอ

เพลง เสียงแก้วตกแตก

เมทนียืนค้างอยู่กับที่เขายืนมองหน้าเธอ ใบหน้าที่เขาไม่ สามารถมันได้ใบหน้าที่คุ้นเคยถ้าไม่ใช่ลูกสาวของเขาแล้วจะ เป็นใครล่ะ
“พ่อ…. “นัชชาพูดไม่ออกทุกค่าเป็นเหมือนมีดกรีดเข้า มาที่ลําคอของเธอ หนูเองหนูกลับมาแล้ว”

เธอยืนมองเมทนีจากสายตาดีใจสักพักก็กลายเป็นสายตา ที่เศร้าโศกเขาเดินเข้ามาพูดด้วยน้ำเสียงหมดหวังอย่างเจ็บ ปวด”ไม่เธอไม่ลูกสาวของพวกฉันลูกสาวฉันตายไปแล้วตาย ตั้งแต่เมื่อห้าปีก่อนแล้ว…………..

นัชชาเหมือนโดนมีดแทงไม่มีอะไรที่จะเจ็บปวดเท่าได้ยิน คำพูดที่หมดหวังจากปากของคนที่เธอรัก

“พ่อแม่หนูยังไม่ตายหนูคือนัชชาหนูกลับมาแล้ว… นัชชาพูดขึ้นหลังจากที่ได้ยินเสียงหมดหวังจากพวกเขาเธอรู้ว่า หลายปีที่ผ่านมาเธอทำผิดต่อพวกเขาทำให้พวกเขาเสียใจ

แต่เธอกลับจากไปอย่างเห็นแก่ตัวรู้เพียงแค่ว่าได้มีชีวิต

อยู่แค่นั้นก็พอแต่กลับไม่รู้ว่าคนที่รอจะรู้สึกทรมานแค่ไหน

เธอรู้ว่าพวกเขาจะต้องกินอะไรไม่ลงเพราะไม่รู้ว่าเธอยังมี ชีวิตอยู่รู้เพียงแค่ว่าลูกสาวสุดที่รักตายจากโลกไปแล้วพวกเขา อยู่ต่อไปก็ไม่มีประโยชน์อะไร

นัชชาเหมือนถูกบีบหัวใจ ซึ่งเสียงเขาชนกับพื้นเธอ คุกเข่าอยู่ตรงหน้าของณัชชนม์และเมทนี พ่อแม่หนูขอโทษ

ความทุกข์ทุกอย่างมันก็ไม่พอที่จะมาอธิบายการจากไป เมื่อห้าปีก่อนของเธอพ่อกับแม่เป็นคนที่โดนทำร้ายมากที่สุด

ณัชชนม์ดึงให้เธอลุกขึ้นนับลุกขึ้นเธอคือนชลูกสาวฉันจริง…

“ลุกขึ้นมาก่อน เมทนีสติยังไม่กลับมาเขามองไปที่เด็กที่ ยืนอยู่ข้างๆเธออธิบายมาว่าเด็กนี้คือใคร

ในที่สุดก็มีคนพูดถึงเขาธิมนต์ไม่ได้ลืมเรื่องที่นัชชาบอก เขาไว้แต่ยังไม่มีโอกาสได้เรียกตอนนี้เขากลับพูดด้วยถ้อยคำ เสียงดังฟังชัด คุณตาคุณยายสวัสดีครับ

ไม่เรียกไม่ว่าพอเรียกขึ้นมาเมทนีกับณัชชนม์ตกใจ