ตอน336คุณช่วยฟังฉันครั้งหนึ่ง

ตอนที่336คุณช่วยฟังฉันครั้งหนึ่ง

“มีสิทำไมจะไม่มี”เขาตอบ “ตอนเช้าโทรหาทำไมเธอไม่รับ

สาย”

ตั้งแต่เช้าเรื่องแรกที่เขานึกขึ้นได้คือโทรหาเธออยากจะ ถามว่าเธอกับลูกมีแพลนทำอะไรกันโทรแล้วโทรอีกแต่เธอก็ไม่ รับพอครั้งสุดท้ายที่เขากำลังรอสายเธอก็กดตัดสายเขาทิ้ง

วันแรกที่กลับมาเธอก็เล่นหลบหายไปดีมากเลย

และแล้วเขาตั้งใจเริ่มประชุมก่อนครึ่งชั่วโมงเพื่อที่จะได้ เสร็จเช้าแล้วตามมาที่นี่

ไม่รับสายไม่ใช่หรอเขามาถึงที่เลยละกัน

“คุณสะกดรอยตามฉันหรอ”นัชชา โกรธขึ้นมาจริงๆ พอ คิดถึงภาพที่มีคนของเขาคอยตามเธอก็ขนลุก

เตชิตยิ้มแห้ง ดูการกระทำของเธอจะให้ฉันไม่สะกดรอย ตามได้ยังไง”

นัชชาหน้าเสียเธอไม่รับสายก็จริงวันแรกที่กลับมายุ่งมาก คืนนี้ต้องกลับบ้านไม่มีเวลามาสนใจเขาแต่เขากลับเล่นมาหา ถึงที่

เขาก็เป็นแบบนี้แหละไม่มีเหตุผลยังนิสัยแบบนี้เหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลยสักนิด

เวลาที่เหลือผู้ใหญ่สามคนกินข้าวกันไม่ค่อยดีมีแต่เด็ก น้อยที่ไม่รู้เรื่องกินอย่างเอร็ดอร่อยมีจินต์คอยคืบกับข้าวให้ เดี๋ยวก็มีเตชิตแยกก้างปลาออกให้เขาก้มกินอย่างสบายใจ

นัชชากินไปไม่กี่ว่าเธอก็กินไม่ลงนั่งหน้าบูดอยู่ข้างๆ

พอคิดตังค์ทั้งหมดเสียไปแค่หกร้อยกว่าบาทนัชชาอยู่ เมืองนอกชินกับการจ่ายเงินสดเธอกำลังจะก้มหยิบกระเป๋าตังค์ เตชิตก็ยื่นโทรศัพท์ออกไปแล้ว

‘ติ๊ดเงินถูกชำระเรียบร้อยแล้ว

“คุณไม่ต้อง……..

“ฉันเลี้ยงธีมนต์”เหมือนเขารู้ว่าเธอจะพูดอะไรเลยพูดดัก

ขึ้น

นัชชาพูดไม่ออกได้แต่กลืนคำลงคอเธอรู้แล้วอะไรที่บอก ให้กลับมาเคลียร์กันที่นี่หลังจากกลับประเทศเขาก็เปลี่ยนเป็น คนละคนทำทุกอย่างตามใจชอบไม่สนใจความรู้สึกของเธอ

“เดี๋ยวจะไปไหนต่อไม่สนใจว่าเธอกำลังไม่พอใจอยู่เขา บอกต่อ”ฉันไปส่ง

“ไม่ต้องจินต์เอารถมาด้วย

“จะไปรบกวนคนอื่นทำไมเขาขมวดคิ้วทำเหมือนเธอเป็น

เด็กไม่รู้เรื่องรู้สาอะไร
นัชชาไม่ได้อยากอยู่ตามลำพังกับเขาแต่เห็นจินต์อยู่ ระหว่างเขากับเธอคงจะอึดอัดน่าดูเธอเลยเอ่ยปากบอก “จินต์ แกกลับไปก่อนเดี๋ยวเย็นนี้ฉันจะกลับบ้านมีอะไรไว้โทรคุยกัน

“งั้นฉันกลับก่อนนะ

เตชิตพูดขึ้น”ขอบคุณที่คอยช่วย

หลายปีที่ผ่านมาจินต์ไม่เคยได้ยินคำนี้จากปากเตชิตแต่ วันนี้พอมาได้ยินเธอก็อดรู้สึกช็อกไม่ได้

ใช่ช็อกเธอไม่ชินที่เตชิตเป็นแบบนี้แปลกมากแปลกมาก

จินต์ออกจากร้านมาก่อนหน้าร้านเหลือเพียงพวกเขาสาม

จริงๆ

คน

ตอนแรกนัชชาอยากซื้ออะไรเกน้อยแต่พอนึกได้ว่าไม่มี อะไรต้องซื้อเธอจากมาห้าปีเวลานานขนาดนี้ตอนนี้บ้านมี สภาพเป็นยังไงเธอนึกภาพไม่ออก

เตชิตรู้สึกได้ว่าเธอเริ่มเศร้าโศกไม่อยากให้เธอเศร้า มากกว่านี้พูดขึ้นไปกันเถอะ”

พอถึงที่จอดรถนัชชาเดินตามหลังเขาและสิ่งที่เธอคิดไม่ ถึงคือเขากลับยังขับรถเบนท์ลี่ย์คันเดิมคันเมื่อห้าปีก่อน

เหมือนย้อนเวลาคิดถึงตอนที่ทั้งสองกำลังรักกันนัชชาสติ หลุดลอยรถคันนี้เป็นเหมือนส่วนหนึ่งของความทรงจำดีๆของ เธอและเขา
ยิ่งตอนที่พวกเขาเพิ่งรู้จักกันยังไม่ชัดเจนกันต่างคนต่าง เดาต่างคาดหวังทุกครั้งที่สัมผัสกันความรู้สึกพวกนั้นนัชชายัง จําได้ดี

ตั้งใจหรอ

เตชิตมองดูสีหน้าท่าทางของเธอใช่เขาตั้งใจขับรถคันนี้ มาตั้งใจอยากเห็นปฏิกิริยาของเธอในใจเขาอยากกลับไปรู้สึก เหมือนเดิมกลับไปเหมือนเมื่อห้าปีก่อน

นัชชาทําได้เพียงปิดกลั้นอารมณ์ความรู้สึกไว้เธอต้องมีสติ ต้องใจเย็นที่เธอกลับมาเพราะเรื่องลูกไม่ได้กลับมาเพื่อคืนดีกับ เขาเรื่องระหว่างพวกเขาสองคนไม่ว่าจะยังไงก็กลับไปเป็น เหมือนเดิมไม่ได้แล้ว

เตชิตก้มไปอุ้มเด็กขึ้นเอาเด็กใส่เข้าไปในรถอ้อมแขนแข็ง แรงทำให้เด็กรู้สึกปลอดภัย

นัชชานั่งอยู่ข้างคนขับเหมือนเดิมครั้งนี้เธอไม่ได้แข็งข้อ กับเขาเดินไปเปิดประตูเองเหมือนรู้ตัว

เขายกคิ้วแอบยิ้มในใจ

ฉลาดแล้วหนิ

ตลอดทาทั้งสองไม่พูดกันเลยมีแต่ธีมนต์ที่พูดตลอดทาง มองดูคนตามทางที่สีผมดำสีผิวคล้ายเขาเขาตื่นเต้นดีใจ แม่ ครับพวกเขาเหมือนกับผมเลย

นัชชาฝืนยิ้มตอนเธอไม่มีอารมณ์พอนึกถึงจะกลับบ้านเธอก็เริ่มรู้สึกตื่นเต้นหนักใจ

รถจอดอยู่กลางไฟแดงเขาเหล่ตามองเธอแล้วพูดขึ้น คิด

ไว้รึยังว่าจะพูดอะไรตอนกลับถึงบ้าน

นัชชาถูกคำพูดเขาขัดขืนความคิดในหัวของเธอก้มมอง มือที่อยู่บนตัก ยัง”

เดี๋ยวจะมีเกิดอะไรขึ้นเธอก็ไม่รู้เธอกลัวว่าณัชชนม์กับ เมทนี้จะไม่ยอมรับลูกของเธอ

“ไม่ต้องคิดมากพวกเขาสบายดีเพียงแต่คิดถึงเธอมาก เต ชิตพูดปลอบเธอด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

นัชชายิ้มแห้งฉันจากไปตั้งห้าปีฉันติดค้างพวกเขาอย่าง มากถ้าพวกเขาจะไม่ให้อภัยฉันก็เข้าใจ

เตชิตได้ยินแบบนี้ใจเขาก็รู้สึกเจ็บปวดเพราะจะว่าไป

ความผิดครั้งนี้ส่วนใหญ่เป็นความผิดของเขา

ธีมนต์ที่นั่งอยู่ข้างหลังไม่เข้าใจว่าพวกเขาพูดอะไรอยู่แต่ เพียงแค่มีความรู้สึกว่าเตชิตต้องมีความสัมพันธ์อะไรบางอย่าง กับเขาได้แต่นั่งจ้องท้ายทอยของเตชิตค้าง

หลังจากนั้นทั้งสองก็ไม่ได้พูดอะไรต่อใจทั้งสองอยู่ไม่สงบ

โดยเฉพาะนัชชา

ขับรถเข้าไปในหมู่บ้านแสนสุขหลังจากรถจอดสนิทผู้หญิง ที่นั่งอยู่ข้างๆยังไม่รู้ตัว

“คุณลุงครับเราถึงแล้วหรอครับ”เด็กน้อยถามขึ้นด้วยความตื่นเต้น

ได้ยินดังนั้นนัชชาเพิ่งรู้สึกตัวเธอปลดเข็มขัดออกยื่นมือไป จะเปิดประตูแล้วได้ยินเสียงเขาพูดขึ้น”ฉันรออยู่ข้างล่างมีอะไร เรียกฉันได้”

“ไม่ต้อง “นัชชาปฏิเสธออกไปพูดจบกลัวเขาจะโกรธเลย อธิบายต่อ ไม่มีอะไรหรอกแล้วอีกอย่างฉันเพิ่งกลับมาคุณอยู่ ด้วยจะดูไม่ดี”

“ฉันรออยู่ข้างล่าง

“เตชิต”เธอไม่ได้มองหน้าเขาเธอมองไปข้างหน้าอย่าง เหลืออด “คุณช่วยฟังฉันสักครั้งเถอะ