ตอน389การวางแผนที่เซอร์ไพรส์

ตอนที่389การวางแผนที่เซอร์ไพรส์

ใจของนัชชาอยู่นิ่งไม่ได้สักทีน้ารินออกไปจากห้องเมื่อ

ไหร่ก็ไม่รู้คงกำลังดูแลเด็กอยู่เตชิตไม่ได้พูดอะไรอยู่นิ่งๆและ กอดเธอไว้แบบนี้

อารมณ์ของเขาก็ไม่ได้นิ่งเหมือนที่เห็นเขารอคอยอ้อม กอดนี้มานาน5ปี5ปีไม่ใช่พูดง่ายๆอย่างนั้นไม่ใช่แค่กะพริบตา ก็ผ่านไปนี่คือเวลาที่เขาอดทนและใช้ชีวิตอย่างทรมานถึงจะได้ มา

“ไม่ต้องร้องแล้วลูกยังอยู่ด้านนอกอยู่ถ้าเห็นเธอเป็นแบบ นี้คงจะมาเคลียร์กับฉันอีกเสียงของผู้ชายอ่อนโยนและละมุน ผสมกับการง้ออยู่

นัชชาปล่อยมือที่กอดเขาอยู่และถอยออกห่างจากอ้อม กอดของผู้ชายเมื่อกี้ร้องไห้อย่างหนักตอนนี้ต้องเผชิญกับการ ทำตัวไม่ถูกอีกครั้งแต่เธอก็ยังแกล้งทำหน้าปกติได้อยู่นิด นึง”อืม”

เธอเช็ดน้ำตาแล้วไปกะพริบตาหน้าพัดลมแน่ใจว่าตาและ จมูกไม่ได้แดงขนาดนั้นก็เดินออกจากห้องนอน

เป็นอย่างที่เตชิตพูดเธอเพิ่งเดินไปถึงปากประตูชั้นก็ได้ ยินเสียงของเด็กที่ตะโกนเรียก “แม่พวกเราจะไปอยู่ไหมแล้วแม่ไปทำอะไรมาเนี่ย?”

นัชชาเดินเข้าไปลูบหัวของเขาย่อตัวลงเล็กน้อยผ่านไปซัก แป๊บถึงจะพูดต่อว่าพรุ่งนี้อยากไปปีนเขากับคุณลุงไหมครับ?”

ธีมนต์ทำตาโต อยากครับแต่พวกเราจะกลับบ้าน

แล้ว

นัชชามองไปทางหน้าตาของเด็กที่ลังเลและเสียใจ ถ้าลูก อยากไปก็นอนต่อที่นี่อีกคนหนึ่งก็ได้ครับ”

“ดีเลย!” เด็กน้อยได้ยินก็ตบมือตั้งแต่วินาทีต่อไปก็ลังเล ขึ้นมาอีก ถ้าแม่ไม่อยู่ที่นี่ผมก็ไม่อยู่แล้วครับผมอยากอยู่กับ แม่”

เธอเพิ่งนึกคำถามที่ตัวเองถามในห้องอาหารเมื่อได้รับ ชาก็เลยอดที่จะเอ็นดูเด็กไม่ได้ แม่ก็จะอยู่ด้วยแม่จะอยู่เป็น เพื่อนของลูกครับ”

“จริงจริงหรอครับ?” เด็กน้อยทำตาโตค้างรอคำตอบจาก

นัชชาพยักหน้า “จริงครับแม่จะเกี่ยวก้อยสัญญากับลูกนะ”

“เย้!”ธีมนต์ดีใจจนวิ่งวนในห้องโถงไปจูงที่มือของน้าใน แล้ววิ่งต่อแล้วพูดอย่างมีมารยาทว่า “ยายรินครับแม่ผมบอกว่า วันนี้ให้ผมนอนที่นี่อีกหนึ่งคืนครับผมจะได้กินอาหารที่ยายทำ อีกแล้วครับ”

เพราะน้านได้ยินแบบนี้ในใจก็ดีใจมากเมื่อก่อนจะขึ้นไปชั้นบนนัชชาตัดสินใจเด็ดขาดว่าจะไปตอนนี้ลงมาแล้ว เปลี่ยนความคิดต้องเป็นเพราะคุณชายพูดอะไรแน่ๆ และเธอก็ ฟังเข้าหูด้วย

คนแก่ยิ้มทันที “ดีแล้วดีแล้วยายจะทำอาหารให้เต็มโต๊ะ เลยแล้วทำปีกไก่ที่หลานชอบกินด้วย!

นัชชามองไปทางธีมนต์ที่มีความสุขความกดดันในใจก็ หายไปวิ่งช้าหน่อยลูกเดี๋ยวยายในล้มนะ”

เธอมองดูทั้งสองไปเล่นชิงช้าแล้วสายตาเธอมองไปทาง ชั้น2เธอลงมาได้สักพักหนึ่งแล้วไม่รู้ว่าเขากำลังทำอะไรอยู่ชั้น บนไม่ลงมาสักที

กำลังแอบร้องไห้อยู่หรอ?

เพิ่งมีความคิดนี้ในสมองของนัชชาเธอก็ลบความคิดนี้ทิ้ง ทันทีเมื่อเธอร้องไห้หนักขนาดนี้เขายังไม่ร้องเลยตอนนี้คง ไม่มีเหตุผลที่จะร้องต่อ

ช่างเถอะนานขนาดนี้แล้วเธอเองยังไม่เคยรู้จักผู้ชายคนนี้ ดีๆเลยเรื่องพวกนี้มาทรมานสมองตัวเองชัดๆ

ชั้น2เตชิตไม่ได้ร้องไห้จริงเดินไปทางระหว่างห้องนอนกับ ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าถึงจะโทรไปหาตรัณ

ไม่นานก็มีคนรับสายเสียงของตรัณดังขึ้นมาครับคุณเตชิต?”
น้ำเสียงของเขารู้สึกประหลาดใจไม่คิดว่าเตชิตจะโทรหา เขาในเวลานี้

“ตรัณ”เขาเพิ่งพูดค่าแรกก็ทำให้ตรัณตกใจ

ต้องรู้ไว้ว่าเป็นเพื่อนกันมาหลายปีทุกครั้งที่เขาเรียกแบบนี้

มีเรื่องเกิดขึ้นทุกครั้ง

เขามีความรู้สึกที่ไม่ดีว่า “มีอะไรเหรอครับคุณเตชิต?”

“ฉันมีเรื่องหนึ่งที่ต้องการให้นายไปจัดการให้ฉัน” น้ำเสียง ของเขาเย็นชามาก

น้ำเสียงแบบนี้ตรัณคิดว่าเป็นเรื่องงานก็เลยไม่ได้คิดอะไร มาก”คุณว่ามาเลยครับผมจะทำตามที่คุณสั่ง

คำที่เตชิตต้องการก็คือคำนี้ของเขา “พรุ่งนี้ฉันจะขอคืนดี กับนัชชานายช่วยหาสถานที่สวยๆและโรแมนติกแล้วจองไว้ให้ ฉันหน่อยตกแต่งสถานที่ให้สวยงามนัชชาชอบดอกไม้ฉันจะหา คนไปตกแต่งสถานที่เองเดี๋ยวส่งให้นายนายไปจัดการให้ฉัน หน่อย”

เรื่องนี้เขาคิดวางแผนในใจตั้งนานแล้วแต่นัชชาไม่มีการ ตอบสนองอะไรก็เลยไม่มีโอกาสทำตอนนี้เป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุด เขาต้องคว้าโอกาสไว้ให้ดี

ก็เหมือนกับที่ตรัณเคยพูดไว้ผู้หญิงต้องง้อไว้ก่อนถึงจะทำ เรื่องได้สะดวกถ้าอยากก็ง้อเยอะๆไม่มีคนที่ง้อไม่ได้

นี่เป็นครั้งแรกที่ตรัณได้ยินเตชิตพูดยาวขนาดนี้และเขายังมึนงงอยู่”What?”

สายตาของเตชิตเย็นลงไปทีแรกก็ไม่กล้าพูดอยู่แล้วเพราะ เขาถามอีกทีก็เริ่มรู้สึกว่าจะโมโหไม่เข้าใจที่พูดหรือต้องให้ฉัน พูดอีกครั้งหรือไง?”

“ไม่ๆๆไม่ต้องครับ”ตรัณจะกล้าได้ยังไงอีกอย่างเขาเองก็ ฟังชัดทุกคำแต่แค่รู้สึกประหลาดใจเฉยๆ “คุณเตชิตคุณกำลัง จะให้ผมไปเตรียมสถานที่เพื่อที่จะขอคืนดีกับคุณนัชชาใช่ไหม ครับ?”

เตชิตพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยดี มีปัญหาหรือไง?

“ไม่มีครับ” ตรัณเข้าใจอาการเขินของเจ้านายจึงไม่ถือสา หรือคิดมากกับคำพูดของเตชิต “คุณส่งรูปสถานที่มาเถอะครับ ถึงเวลาผมไปจัดการแต่เวลาเร่งไปหน่อยอาจจะ………..

“ไม่มีอาจจะ”เตชิตพูดแทรกแล้วพูดคำพูดที่จะทำให้เขา เขินอายออกมา “ฉันรอนัชชามา5ปีขั้นสุดท้ายนี้ก็ต้องพึ่งนาย แล้ว”

ตรัณรู้สึกกดดันมากจนโทรศัพท์จะตกลงไปอยู่แล้ว คุณเต

ชิตคุณอย่าพูด…….

“ฉันเชื่อใจนาย”

“แต่นี่”

“นายทำได้หน่ะ”

“แต่ว่า………..
“โบนัสท้ายปีฉันจะไปบอกกับธนัทว่า ให้นายเท่า ให้

นาย

ตรัณหยุดพูดทันทีนึกถึงโบนัสที่ตัวเองจะได้ก็รีบพยักหน้า เร็วๆ “ที่จริงเวลาก็ทันอยู่ครับก็แค่ทำในยามดึกไม่มีอะไรมาก หรอก”

เพื่อเจ้านายของเขาทุกอย่างต้องเป็นไปได้

เตชิตยิ้มที่มุมปาก วางสายแล้วนะ”

หลังจากที่คุยจบเตชิตเงยหน้ามองไปทางตัวเองที่สะท้อน จากกระจก

หน้าผากของเขาเต็มไปด้วยเหงื่อ

หน้าแดงนิดนึง

โชคดีที่พูดผ่านโทรศัพท์ถ้าพูดต่อหน้าเขาคงจะพูดไม่ออก สำหรับเขาแล้วเรื่องแบบนี้เหมือนจะฆ่าเขาให้ตายทั้งเป็น

ไม่มีประสบการณ์และอายมากโดยเฉพาะพูดกับคนนอก เหมือนเป็นการทรมานเขาเลย

แต่ยังดีที่มีตรัณอยู่ทุกอย่างคงจะราบรื่นไปได้ดี

วันนี้หลังจากที่ขึ้นไปชั้นบนเธอร้องไห้หนักขนาดนั้นมอง ไปทางหน้าของเธอที่มีน้ำตาอาบแก้มเขาเองก็เอ็นดูมากแต่ก็ ปฏิเสธไม่ได้ว่าในใจก็แอบดีใจอย่างน้อยเธอก็สนใจแล้ว สุดท้ายก็ยังเลือกที่จะมากอดเขาด้วย
พอนึกถึงตรงนี้ผู้ชายก็ยิ้มที่มุมปากทำให้เขามีความมั่นใจ

เพิ่มขึ้นเยอะเลย

ครั้งนี้ต้องง้อสองแม่ลูกนี้กลับมาให้ได้