ตอน546ผู้หญิงลึกลับที่อยู่ในบ้าน

ตอนที่546ผู้หญิงลึกลับที่อยู่ในบ้าน

เพราะธีมนต์ครั้งนี้ที่ชนุดมกลับมาเมืองปอยากจะอยู่เป็น ระยะยาวชีวภาคิดว่าเขาจะอยู่ที่โรงแรมนี้ต่อแต่ไม่คิดว่าวัน ที่เขาก็ให้คนไปซื้อคอนโดใจกลางเมืองแล้ว

การตกแต่งที่หรูหราแค่เอากระเป๋าเข้าไปก็อยู่ได้แล้ว

ชีวภารู้สึกทึ่งในความรวยของเขาอีกครั้งจะซื้อที่ที่ดีใน กลางเมืองแบบนี้เหมือนซื้อผักกาดที่ข้างตลาดคนธรรมดาต่อสู้ ทั้งชีวิตก็ไม่อาจจะซื้อบ้านแบบนี้ได้

แต่พอชนุดมย้ายเข้าคอนโดชีวภาก็เสนอกลับไปอยู่ที่บ้าน ต่อเพราะตอนนี้อยู่ในประเทศแผลของเธอก็หายดีหมดแล้วไม่มี สาเหตุหรือเหตุผลที่จะอยู่กับเขาต่อ

ชนุดมไม่มีความเห็นใดๆกับข้อเสนอของเธอนอกจาก สีหน้าไม่ค่อยดีก็ไม่มีการปฏิเสธใดๆ

ก่อนจะไปเธอเก็บกระเป๋าเดินทางให้เรียบร้อยเรื่องทุก อย่างมีต้นก็ต้องมีจบถึงจะเป็นแบบนี้ชีวภาไปเคาะประตูห้อง ของเขาอยากจะกินข้าวกับเขาเป็นครั้งสุดท้าย

นั่งอยู่ในร้านอาหารของโรงแรมเธอเอาเมนูไปให้ผู้ชายที่ อยู่ตรงหน้า “นายสั่งเถอะครั้งนี้ฉันเลี้ยงนายเอง
ชนุดมยักคิ้วจากนั้นก็ไม่ได้พูดอะไรแล้วสั่งอาหารมาจาก นั้นก็เอาเมนูให้กับพนักงาน

พอคนออกจากห้องเขาถึงจะพูดมาว่า “ทำไมเชิญฉันกิน ข้าวมื้อจากลาหรอ?”

ชีวภายิ้มออกมาอย่างเกรงใจ ไม่ใช่ก่อนหน้านี้นายช่วย ฉันตลอดฉันยังไม่เคยเลี้ยงข้าวนายเลย

ชนุดมมีเงินแต่เขามีเท่าไรชีวภาไม่รู้รู้แค่ว่ามีเยอะมากๆ เครื่องบินส่วนตัวเรือส่วนตัวและProjectต่างๆ ที่ได้ยินจากปาก เขาก็เป็นหลักพันล้านแล้ว

เธอรู้ว่าเขานั้นไม่ได้อยากกินข้าวขนาดนั้นแต่ไม่ว่ายังไงก็ เป็นความในใจของเธอถึงแม้เขาจะเย็นชากับตัวเองตลอดแต่ก็ ไม่เคยทําร้ายตัวเองอย่างจริงจังถึงแม้ตอนแรกแรกเธอจะกลัว ผู้ชายคนนี้มากแต่พออยู่ไปนานๆก็จะสังเกตว่าเขาก็จะไม่ทำ อะไรเธอ

“ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างที่นายช่วยฉัน” ในห้องที่ สว่างมีเสียงของผู้หญิงดังขึ้น ทั้งค่ารักษาของแม่ฉันและเรื่อง แผลของฉันขอบคุณนายนะ”

“ไม่จําเป็น”ชนุดมพูดสั้นๆ เหมือนเดิมเหมือนความสนใจ ของเขาอยู่ที่การกินข้าวไม่ได้คิดเรื่องอื่นเลย

ชีวภาขมวดคิ้วอารมณ์ของเธอนั้นไม่ค่อยดีเท่าไรยังไงก็ เป็นคนที่ออกสังคมบ่อยข้างๆมีคนเดินไปเดินมาเขาคงจะชิน แล้วตั้งแต่เธอน่ะสิเริ่มรู้สึกเศร้าขึ้นมา
ครั้งนี้ที่จากกันไม่รู้ว่าจะได้เจอกันอีกเมื่อไหร่เธอกับชนุดม ก็ไม่ใช่คนโลกเดียวกันอยู่แล้วถ้าไม่ใช่เป็นเพราะวาสนาทั้ง ชีวิตทั้งสองคงไม่มีวันมีเรื่องที่เกี่ยวข้องกัน

ข้าวมื้อนี้เธอกินไม่อร่อยเลยถึงแม้ชนุดมจะสั่งอาหารต่างๆ ของในร้านแค่อย่างเดียวก็หลัก4แล้วแต่เธอก็ไม่ได้รู้สึก เสียดายเลยเพราะนี่คือมื้อสุดท้ายแพงก็แพงไปเถอะ

ตาของชนุดมมองไปทางคนที่อยู่ตรงหน้าหน้าที่เศร้าโศก ของเธอชัดเกินไปทั้งๆที่เธอนั้นเป็นคนเสนอว่าจะไปแต่ทำไม ตอนนี้เป็นสภาพนี้

ไม่ว่าจะเป็นยังไงพอเห็นเธอเป็นแบบนี้อารมณ์ที่ไม่ค่อยดี ของเขาในใจก็หายไปความอยากอาหารของเขาก็ไม่มากอยู่ แล้วอีกอย่างที่เธอเลือกนั้นคืออาหารจีนเธอกินนิดเดียวก็อิ่ม แล้ว ไม่ว่ายังไงเธอก็เคยช่วยชีวิตฉันต่อไปถ้าต้องการความ ช่วยเหลืออะไรก็บอกได้

ชีวภาที่กำลังกินปลาที่อยู่ในจานพอได้ยินคำนี้มือของเธอ ก็หยุดแล้วเงยหน้าขึ้น “ฉันรบกวนนายมากเกินไปแล้วถ้าติดหนี้ บุญคุณอีกเกรงว่าจะคืนไม่หมด

ค่าผ่าตัดก็ยังไม่ได้คืนเขาเลยแล้วจะไปเอาของเขาอีกได้

ไง

ไม่คิดว่าชนุดมจะตอบว่า “ไม่ว่ายังไงตัวเองก็ติดเยอะแล้ว ติดเพิ่มอีกก็คงไม่เป็นอะไรหรอก
ดีเลยแทงใจดี

ชีวภากระแอมเบาๆ “อืม……….ขอบคุณ

ชนุดมมองไปทางขนตาของผู้หญิงแล้วมีเงาตกที่หน้าของ เธอทำให้เธอดูอ่อนแอมากอยู่รอบข้างฉันไม่ปลอดภัยสำหรับ เธอถ้าไปจากฉันจะเป็นเรื่องดีสำหรับเธอ”

ยังไงก็เป็นคนที่เคยโดนยิงคำว่าไม่ปลอดภัยในปากเขา ชีวภาก็เข้าใจว่าแปลว่าอะไรเขานั้นไม่ใช่คนธรรมดาถ้าไม่ใช่ เป็นเพราะธีมนต์เป็นลูกของคนนั้นเขาคงไม่เลือกที่จะกลับมา หรอก

เพราะในเมือง เป็นเมืองที่มีการปกครองหลายระบบคง ไม่สบายเหมือนที่อยู่อังกฤษ

ชีวภาไม่รู้จะพูดยังไงจึงเงียบไปแล้วพยักหน้า

ข้าวมื้อนี้กินไป ชั่วโมงเต็มๆ ก่อนหน้านี้ชีวภารู้สึกว่ากิน ข้าวกับเขาเป็นเรื่องที่ทรมานหน้านิ่งตลอดไม่พูดสักคำทั้งตัวก็ เหมือนห้ามคนอื่นเข้าใกล้ทุกครั้งเธอก็ต้องกินเหมือนอาหาร ย่อยไม่ดีแต่ครั้งนี้เธอกลับรู้สึกว่าเวลาผ่านไปเร็วมาก

อาจจะเป็นเพราะจะจากกันแล้วจริงๆความรู้สึกแบบนั้น คงจะทำให้มองผ่านไปได้..………..

กินข้าวเสร็จตอนเย็นชนุดมก็ยังมีเรื่องที่ต้องจัดการและผู้ ช่วยก็รออยู่ที่ประตูแล้วชีวภากลัวจะถ่วงเวลาเขาก็เลยไม่ได้พูด อะไรมาก
แค่เงยหน้าขึ้นไปสู้กับตาคู่นั้นแล้วพูดอย่างจริงจังว่า “ลา

มองดูหลังของผู้ชายที่หายไปจนกระทั่งไม่อยู่ในสายตา

ก่อน”

เธออีกเธอถึงจะหันหลังแล้วเดินไปที่หน้าเคาน์เตอร์เช็คบิลค่ะ” “ขอโทษนะคะคุณผู้หญิงคุณผู้ชายคนเมื่อสักครู่จ่ายเงิน เรียบร้อยแล้วค่ะ”

“จ่ายแล้ว?”ชีวภารู้สึกประหลาดใจมากเพราะเธอไม่เห็น เขาเดินออกจากประตูหรือว่าจะเป็นผู้ช่วย

บอกว่าจะเลี้ยงข้าวแต่กลับโดนเขาจ่ายไปก่อนเธอรีบหัน หลังกลับไปแต่ข้างหลังไม่มีเงาของเขาอีกแล้วเธอถอน หายใจเป็นแบบนี้ไปได้…………..

อารมณ์ของเธอยิ่งแย่ไปกว่าเดิมกลับถึงห้องแล้วเก็บ กระเป๋าเดินทางเรียบร้อยมองไปทางกระเป๋าที่อยู่มุมห้องจาก นั้นไปเอาสมุดที่อยู่บนโต๊ะแล้วฉีกออกมาใช้ปากกาไปเขียนบน กระดาษและเป็นตัวหนังสือที่สวยงาม

พอทำทั้งหมดนี้เสร็จเธอจับกระเป๋าแล้วออกจากห้องไปจน กระทั่งออกจากประตูโรงแรมแสงสว่างส่องมาที่ตัวเธอถึงจะรับ รู้ถึงความรู้สึกที่มีอยู่ในตอนนี้

ทุกอย่างที่เกิดขึ้นบนตัวเธอเหมือนเป็นฝันไปเลยถ้าไม่ใช่ เพราะเกิดขึ้นที่ตัวเธอจริงๆชาตินี้เธอคงจะไม่มีเรื่องพวกนี้

และตอนนี้ก็จะจากกันแล้วจริงๆ
เธอยื่นมือแล้วเลือกแท็กซี่จากนั้นบอกที่อยู่บ้านตัวเองมอง ไปทางภาพที่ผ่านไปในสายตาเธอในตาของเธอมีความรุนแรง ที่เกิดขึ้นในตาเธอรีบมองไปทางอื่นควบคุมไม่ให้น้ำตาไหล สุดท้ายก็ไม่ได้ไล่ออกมา

หลังจากนั้น40นาทีรถไปจอดอยู่ที่หมู่บ้านเก่าๆอาจจะเป็น เพราะระหว่างตึกทางแคบเกินไปคนขับรถขับไปด้วยบ่นไป ด้วย “ถนนหมู่บ้านพวกเธอขับเข้ายากจริงๆถ้าไม่ใช่เพราะฝีมือ ดีคงไม่มีใครกล้ามาส่ง

เธอยิ้มอ่อนๆแล้วยื่นเงินให้เขา คุณจอดที่นี่เลยค่ะเดี๋ยว ฉันเดินเข้าไปเอง”

“ดีเลย!”คนขับรถไม่คิดว่าเธอจะพูดง่ายๆแบบนี้รีบหาเงิน ทอนให้เธอ ขอบคุณนะน้อง!!

“ไม่เป็นไรค่ะ”

ลงจากรถชีวภาลากกระเป๋าเดินไปทางประตูเธอพักอยู่ ชั้น3ไม่ได้สูงมากแต่ระหว่างทางเธอก็หยุดพักไปหลายครั้ง สุดท้ายก็ถึงจนได้

เธอค้นหากุญแจจากกระเป๋าแล้วเปิดประตูเข้าไปห้อง นอน 1ห้องโถงบ้านเล็กมากกำแพงสีขาวก็เริ่มเปลี่ยนเป็นสี เหลืองยังมีฝุ่นมากมายเกาะตัวอยู่ตามมุมต่างๆ อุปกรณ์ในบ้าน ก็ใช้ไปแล้วอย่างน้อย 1 ปีขึ้นไปแค่ดูก็รู้สึกเก่าแล้ว

ทีแรกชีวภาคิดว่าในบ้านไม่มีคนอยู่แต่ไม่คิดว่าไวทย์จะ อยู่บ้านเขาเดินออกมาจากห้องนอนตัวเองตอนที่ออกมาเห็นเธอก็กลับรีบร้อนมาก กลับมาได้ไง………….

คำนี้ทำให้ชีวภาพงงไปหมดตั้งแต่เด็กเธอกับน้องก็สนิท กันเธอกลับมาเขาไม่ดีใจหรอ

แต่วินาทีต่อไปเธอก็เห็นผู้หญิงตัวเล็กๆ ใส่ชุดนอนออกมา จากห้องก็รู้แล้วว่าทำไมเขาถึงเป็นแบบนี้