ตอน 300หรือเป็นเพราะคิดถึงเขาจนประสาทหลอน

ตอนที่300หรือเป็นเพราะคิดถึงเขาจนประสาทหลอน

เธอหันหลังให้ห้องน้ำผู้ชายฝ่ามือของเธอเหงื่อออกเต็มไป หมดนี้เป็นความน่ากลัวที่คุ้นเคย ใช่ไหม?

ตอนแรกคิดว่าลืมมันไปแล้วแต่ตอนนี้รู้แล้วว่าเพียงแค่ แวบตาเดียวก็นึกถึงได้ในรายละเอียดทั้งหมดแม้ว่าภาพแผ่น หลังนั้นคลุมเครือเพราะเวลาที่ล่วงเลยแต่ดูเหมือนว่าเขาคนนั้น เมื่อห้าปีก่อนไม่ได้ไปไหนเหมือนเขายืนอยู่ข้างหลังเธอตัดสิน ใจเดินมาไกลถึงขนาดนี้แต่เมื่อมองย้อนกลับมาทุกอย่างมันล้ม

เหลวหมด

นัชชาซ่อนอยู่หลังแผงประตูเธอได้ยินเสียงเปิดก๊อกน้ำ เสียงน้ำในอ่างล้างหน้าดังๆได้ยินเสียงดึงกระดาษเช็ดมือจาก นั้นเงาของใครคนนั้นก็เดินเข้ามาใกล้ประตูมากขึ้นทุกที

เธอเห็นรองเท้าหนังสีดำมองขึ้นมาผู้ชายคนนั้นมีผมสีดำ แบบตะวันออกดวงตาสีดำภายใต้แสงสลัวทำให้มองใบหน้า ได้ไม่ชัดเจนแต่นัชชาก็โล่งใจ

ไม่ใช่เขา

ในที่สุดความรู้สึกที่บีบหัวใจนั้นก็คลายลงนัชชาถอนหายใจเฮือกใหญ่เธอแทบหมดแรงกองลงไปกับพื้นคิดว่าเป็น เขาแต่โชคดีที่ไม่ใช่

เธอยกมือขึ้นลูบอกวินาทีต่อมาก็เริ่มเยาะเย้ยตัวเอง โลก กว้างใหญ่ขนาดนี้ระยะทางจากอังกฤษกับเมืองเจไกลกันข้าม มหาสมุทรนับหมื่นกิโลเขาจะปรากฏตัวที่นี่ได้อย่างไรแถมบาร์ เดียวกันห้องเดียวกันอีก

โอกาสนี้มันเกิดได้ยากเธอคิดจนเลยเถิดไป

นัชชาไม่สามารถบรรยายความรู้สึกในตอนนี้ได้คนที่น่า ยินดีไม่ใช่เขาแต่ความน่ายินดี สอดแทรกไปด้วยความเศร้า โลกที่ไม่ค่อยชัดเจน

เธออาจจะดื่มหนักไปถึงได้อารมณ์อ่อนไหวขนาดนี้ แน่นอนว่ามันจะต้องเป็นอย่างนั้น

โต๊ะกลมเล็กๆทางด้านทิศใต้ติดกับผนังของบาร์ชายคน นั้นนั่งลงยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มจนหมดไม่สนใจว่าเหล้าที่ดื่มจะ ทำร้ายกระเพาะอาหารขนาดไหน

เพราะเขาเองที่คิดถึงเธอจนประสาทหลอนเพราะเขาเองที่ ทำตัวตลกได้ขนาดนี้เขาถึงได้กลิ่นตัวของเธอในที่แห่งนี้

เตชิตสงสัยแกคงจะบ้าไปแล้วแกไม่เชื่อคงจะใกล้เป็นคน คลุ้มคลั่งในไม่ช้านี้แล้ว

ลูกคอของเขากลิ้งไปมาอารมณ์ของเขาไม่สามารถสงบลงได้ดูเหมือนว่าจะไม่สามารถฟังเพลงจิบเหล้าอย่างผ่อนคลายได้ อีกแล้วเขายกมือเรียกพนักงานเสิร์ฟที่อยู่ไม่ไกลเขาให้บัตร วีซ่าพนักงานรูดค่าอาหาร

“รบกวนเซ็นต์ซื่อตรงนี้ด้วยครับ”บาร์เทนเดอร์ไปยังที่ ต้องเซ็นชื่อ

เขาหยิบปากกาขึ้นมาเซ็นชื่อเตชิตอย่างรวดเร็ว

ชั่วพริบตาเดียวก็ถึงวันงานนัชชาพร้อมด้วยผู้ช่วยLileขับ รถมาถึงประตูทางเข้างานพวกเธอรออยู่บนรถพักหนึ่งเคนกับผู้ หญิงอีกคนเดินมาถึง

“นี่คืออดีตเพื่อนร่วมงานของผมชื่อว่าSuranส่วนนี่คือผู้ ช่วยของเธอLily เคนแนะนำให้ผู้หญิงที่มาด้วยกันกับเขารู้จัก กับพวกนัชชา

นัชชาจับมือกับเธออย่างสุภาพแล้วทั้งสี่คนก็เดินไปที่ ประตูทางเข้างานงานกาล่าดินเนอร์งานนี้ค่อนข้างชั้นสูงที่ประตู มีเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยตรวจสอบจดหมายเชิญผู้ร่วม งานที่ประตูทางเข้าด้านละหนึ่งคน

เคนและสหายหญิงของเขามีจดหมายเชิญคนละหนึ่งใบ ต้องใช้คารมคมคายและทักษะในการแสดงพวกเขาประสบ ความสำเร็จสามารถพาพวกนัชชาเข้างานได้อย่างราบรื่น สถานที่จัดงานใหญ่มากงานแบ่งเป็นจัดในร่มและกลางแจ้งการตกแต่งด้านนอกดูสวยงามหรูหราเน้นสีขาวสีเขียวและ สีทองเป็นหลัก

บริกรถือถาดมีทั้งแชมเปญและไวน์มีให้เลือกหลากหลาย

นัชชาหยิบแชมเปญขึ้นมาหนึ่งแก้วสายตาก็กวาดไปรอบๆ ด้านมองไปรอบหนึ่งรู้สึกว่าเสียดายที่ไม่เห็นผู้นำระดับสูงของ บริษัทนี้

“หลังจากเปิดงานพวกเขาก็คงทยอยเข้ามาใน งาน”Lilyปลอบใจเธอ

นัชชายิ้ม”ไม่ต้องเป็นห่วงเรามีเวลาทั้งคืนไม่ต้องรีบ

จะว่าไปแล้วก็ว่างๆเธอจึงเริ่มเข้าสังคมพบปะกับผู้คนใน งานพร้อมโฆษณาแนะนำบริษัททนายความของตนแนะนำไป รอบหนึ่งใช้เวลานานพอดูทีเดียว

ในงานมีชาวจีนอยู่ประมาณ 10%เธอสวมชุดเกาะอก สีชมพูอ่อนกระโปรงยาวหางปลาตรงอกประดับด้วยผ้าลูกไม้ จากหน้าอกถึงเอวปักด้วยคริสตัลสีชมพูเข้มตั้งแต่สะโพกถึงต้น ขารัดแน่นจากเข่าลงไปปล่อยชายหางปลาปักตกแต่งด้วยกลีบ ดอกไม้ดูเป็นแบบเรียบหรูและสีชุดไม่ฉูดฉาด

เป็นที่สะดุดตาของชาวต่างชาติหลายคนเธอได้เพียงยิ้ม อย่างสุภาพนัชชายืนเป็นเวลานานลอนดอนเดือนตุลาคม ใน ตอนยังคงมีอากาศหนาวเย็นเธอกำลังจะไปที่จัดงานด้านใน เพื่อหลบหนาวสักพัก
ด้านในและด้านนอกมีเพียงประตูกระจกกั้นอยู่เท่านั้นเธอ และLilyเพิ่งเดินมาถึงประตูประตูกระจกอัตโนมัติเพิ่งเปิดออก ทันใดนั้นมีกลุ่มชายในชุดสูทออกมาจากข้างในเธอได้ยินเสียง กระซิบคุยกันไปมาการปรากฏตัวของคนเหล่านี้ทำให้ บรรยากาศครึกครื้นขึ้นทันใด

นัชชามองดูชายผู้นั้นสูงประมาณเมตรแปดสิบรูปร่างค่อน ข้างท้วมสวมแว่นตาขอบสีดำหน้าตาพื้นๆไม่มีดั้งเป็นคนจีนเขา เป็นผู้อำนวยการฝ่ายประชาสัมพันธ์ของบริษัทปีเตอร์

เธอนึกถึงรายชื่อที่ได้ข้อมูลมาชายคนนี้ชื่อว่านนทิน

สายตาส่องประกายของเธอมองหาจังหวะเธอไม่ได้เข้าไป ทักเขาในทันทีแต่รอให้คนว่างจากเขาถึงเดินเข้าไปหา”สวัสดี คะคุณนนทินฉันได้ยินเกรียติศักดิ์คุณมานานแล้ว”

นนทินเห็นเธอแวบแรกตาก็ส่องประกายยิ้มพรางถามเธอ ว่า”สวัสดีครับคุณผู้หญิงคนสวย”

นัชชายิ้มเล็กน้อย ในใจก็คิดว่าอีกสักพักเขาอาจจะรู้สึกว่า เธอไม่สวยหรืออาจรู้สึกเกียจเธอขึ้นมาก็ได้

เธอหยิบนามบัตรออกมาแล้วส่งให้เขาในนั้นมีชื่อและ ตำแหน่งของเธอนั้นทินรับมาอย่างสุภาพ คิดไม่ถึงว่าคุณก็เป็น นักกฎหมาย”

นัชชาเผยมือออก ใช่แล้วค่ะพอดีว่าฉันมีคำถามอยากจะ สอบถามคุณนนทินสักหน่อยไม่ทราบว่าสะดวกหรือเปล่าคะเราไปคุยกันทางนั้นดีกว่า”

นนทินรู้สึกประหลาดใจนิดหน่อยถึงแม้ว่าหญิงที่อยู่ตรง หน้างามจนน่าพัฒนาความสัมพันธ์แต่…..เขามองไปรอบๆรู้สึก งงๆ ตรงนี้บรรยากาศก็ดีนะครับทำไมถึงพูดตรงนี้ไม่ได้?

นัชชาพยักหน้าพรางมองรอบด้านพร้อมเขาแล้วเธอก็พูด กลับว่า “ฉันไม่มีอะไรหรอกคะแค่กลัวว่าคุณนนทินจะไม่สะดวก

“ผมไม่สะดวก?”นนทินยิ่งรู้สึกงงมากกว่าเดิม ทำไมผมถึง จะไม่สะ……..

“คุณนนทินรู้จักคนที่ชื่อHumphryDavyหรือเปล่าคะ? นัชชาตัดบทนนทนอย่างทันควัน

รอยยิ้มบนใบหน้าของนนทินแข็งที่อDavyชื่อนี้สำหรับเขา แล้วไม่ใช่คนแปลกหน้าที่เป็นอุบัติเหตุเกี่ยวข้องกับการทำงาน ของพนักงานครั้งใหญ่และครั้งแรกของบริษัทปีเตอร์ที่กำลัง เผชิญอยู่ด้วยเหตุผลหลายๆด้านประจวบกับแรงกดดันของทาง ภายในจึงยังไม่สามารถจบเรื่องได้

ในเวลานี้เธอคนนี้พูดถึงเรื่องนี้ในโอกาสดังกล่าว

นนทินมองดูนัชชาอีกรอบแต่คราวนี้แววตาของเขาเปลี่ยน ไปจากครั้งแรกเขามองเธอเหมือนเจอกับศัตรู”คุณกำลังขู่ผม หรือ?”

“ไม่ค่ะ”นัชชาปฏิเสธอย่างทันควัน”ฉันกำลังปรึกษากับ

คุณอยู่”
น้ำเสียงของเธอจริงจังขึ้นมาแต่มันทำให้คนฟังรู้สึกสัน หลังวาบกว่าตอบตรงๆว่ากำลังเขาอยู่