ตอน298แม้ว่าแกตายไปเธอก็ไม่กลับมาหรอก

ตอนที่298แม้ว่าแกตายไปเธอก็ไม่กลับมาหรอก

ในอีกทางหนึ่งเมืองเจซึ่งเต็มไปด้วยแสงสีเสียงทุกคนอยู่ ในความมัวเมาและหลงใหลเหมือนเมื่อห้าปีก่อนชายผู้นั้นมี เปลือกนอกชนชั้นสูงแต่ภายใต้หน้ากากเขาซ่อนเร้นความหวา เหวไว้ไม่ให้ใครเห็นภายนอกของผู้หญิงเหล่านั้นถูกฉาบด้วย ความไร้เดียงสาแต่หัวใจของเธอเต็มไปด้วยความ ทะเยอทะยานความปรารถนาในเงินทองและความเห็นแก่ตัว

ในเวลาเที่ยงคืนถนนในเมืองไม่เงียบยังคงคึกครื้นหมือน ในตอนกลางวันทั้งเมืองเหมือนถูกปกคลุมด้วยเสื้อคลุมที่อบอุ่น

วันนี้สำหรับเตชิตเป็นวันที่พิเศษกว่าทุกวันวันเดียวกันเมื่อ ห้าปีก่อนรถที่คุมตัวนัชชาเกิดอุบัติเหตุทุกครั้ง ในช่วงเวลานี้เขา จะไม่สามารถควบคุมอารมณ์ได้เขาจะฉุนเฉียวและอารมณ์ร้าย เป็นพิเศษเขาไม่อยากทำอะไรทั้งสิ้นนอกจากอยากอยู่คนเดียว

เขาเมามากในคืนนี้รถขับมาถึงประตูวิลล่าแต่ถูกรถแลนด์ โรเวอร์สีดำสกัดไว้ข้างหน้า

รถเบรกกะทันหันจนเกือบชนกับรถคันนั้นปรัณรีบลงจาก รถเดินเข้ามาอย่างโมโหแล้วดึงประตูที่นั่งคนขับเขาได้กลิ่นปรี๊ดหัวกระชากคอเสื้อเตชิตออกมาจากนั่ง

ผงะครู่แทรกซึมด้วยแอลกอฮอล์เต็มไปด้วยความ

ทุกครั้งได้เมื่อปีที่แล้วดื่มเหล้าจนเลือดออกในกระเพาะเพิ่งจะหายดี ตอนมาเมาแบบยังอยากมีชีวิตอยู่ต่อไปอีก ไหม? ปรัณโมโหมากจริงๆเขาเมื่อถึงช่วงเวลานี้จะ เป็นแบบนี้ตลอดจึงมาห้ามก่อน

แต่คาดคิดว่าเขามายขนาดแล้วยังขับรถกลับไม่ว่าเขาอยากอยากชีวิตต่อ

เมื่อเผชิญกับความโมโหของชายหน้าสีหน้าของเตชิต เปลี่ยนไปเล็กน้อยเพียงแค่พูดซ้ำอีกครั้ง”หลบไปซะ

ปัง

กำปั้นความหวังและโทสะแหวกชกบนหน้า ของเตชิตอย่างจังปรัณไม่ได้เขาต่อยเตชิตครั้งสุดท้าย แต่ตอนนี้เขาไม่สามารถอดกลั้นได้แล้วๆ

เห็นเขาเศร้าหดเสียใจเหมือนอย่างล้วนประโยชน์ทั้งสิ้นอย่างอื่นเขาพอทนได้ แต่สิ่งเขาทดไม่คือเตชิตกำลังทำลายร่างกายของเขาเตชิต หมัดของปรัณเข้าไปที่แก้มซ้ายเขาชกอย่างแรงแต่เหมือนว่าเขาสะทกสะท้านอะไรเลยตอบโต้ไม่ห้าม ปราม โดนต่อยอยู่อย่างนั้น

ปรัณต่อยเขาสองครั้งไม่อยากลงมือกลากร่างของเขา กับรั้วไม้ข้างเตชิตแกสติสักสินัชชาตายไปแล้วแกทำยังไงเธอไม่วันฟื้นคืนชีพได้หรอกแกเข้าใจ ไหม? ”

เสียงคำรามเพราะความโกรธใจแตกสะลายหายใน

อากาศ

ในช่วงห้าที่ผ่านมานัชชาหายเธอแต่ผลตรวจสอบของตำรวจคือรถที่คุมตัวเธอน้ำมันรั่ว และระเบิดเกิดความเสียหายอย่างรุนแรงยับเหยินขนาดต้องพูดถึงมนุษย์ธรรมดาอาจเป็นไป ได้ถูกเผาชิ้นเวลาผ่านไปนานขนาดนี้แล้ว

เขาไม่สามารถควบคุมสติอารมณ์ของตัวเองได้นัชชา เปรียบเสมือนสวิตซ์ปิดเปิดชีวิตเขาเธอเปรียบเสมือนควบคุมทุกอย่างเกี่ยวเขา

ห้าผ่านไปแล้วมันพอได้แล้วทรมานเขานาน ขนาดไหน?

เมื่อได้ยินปรัณแบบนั้นร่างกายตอบสนองของเตซิตแววตาของเขาแดงซุ่มเอื้อมมือผลักปรับออก” เธอยัง ไม่ตาย!”

“ถ้าเธอยังไม่ตายทำไมไม่มีสิ่งใดที่แสดงว่าเธอยังมีชีวิต อยู่ถ้าเธอยังไม่ตายทำไมในช่วงห้าปีที่ผ่านมาไม่มีข่าวคร่าว อะไรเกี่ยวกับเธอเลยสักนิดถ้าเธอยังไม่ตายทำไมเธอไม่มาหา แกแกจะหลอกตัวเองไปถึงเมื่อไรถึงจะรู้สึกตัวสักที?”ปรัณ ตะโกนจนเส้นเลือดขึ้นหลังจากนัชชาเกิดอุบัติเหตุทุกคนใส่ใจ กับความรู้สึกของเขาไม่มีใครกล้าพูดเรื่องนี้อย่างชัดเจนแต่ ตอนนี้ไม่พูดไม่ได้ถ้าเขายังไม่สามารถออกมาจ มาจากจุดนั้นได้ เวลาผ่านไปนานมากแล้วไม่สามารถเยียวยาให้เขาลืมเธอได้ แต่กลับกลายเป็นแผลที่ฝังลึกไปในหัวใจของเขา

ลมหนาวในยามค่ำพัดมากระทบใจอันหว้าเหว่ของคน เศร้าโศกเยือกเย็นจนเข้าถึงกระดูก

ชายผู้นั้นผยุงตัวยืนพิงรั้วไม้แววตาของเขาหดหูเป็นสีเทา เหมือนจักรพรรดิที่พ่ายแพ้สูญเสียเมืองเหมือนนักโทษที่ถูก จองจำ “เธอแค่ผิดหวังในตัวฉันก็เลยไม่อยากกลับมาหาฉันเท่า นั่น”

เขาเต็มใจเชื่อว่านัชชาไม่รักเขาแล้วดีกว่าที่จะยอมรับ ความจริงที่ว่าเธอตายไปแล้ว

ปรัณพูดอะไรไม่ออกความเป็นห่วงของเขาไม่มีผลดีอะไร เลยความโกรธจางหายเหลือเพียงความสิ้นหวังและความ กดดันจนหายใจไม่ออก
เขาปล่อยมือจากเชายที่อยู่ตรงหน้าทิ้งตัวลงบนสนาม หญ้าเขาหายใจหอบจนหน้าอกกระเพื่อมเสื้อผ้าที่สะอาดของ เขาเปื้อนไปด้วยคราบสกปรกของดินคอของเขาถูกอากาศบา จนเจ็บ”ห้าปีแล้วเตชิตแกควรเรียนรู้การปล่อยวางได้แล้วนัชชา ตายไปเธอควรจะมีที่ที่เธอสามารถจะหลับใหลได้อย่างเป็นสุข เมื่อสัปดาห์ก่อนจินต์ให้หลินจินหาสุสานให้คุณพ่อคุณแม่ของ นัชชาก็ลองไปดูที่แล้วเพื่อนสนิทของเราก็ไปมาแล้วตอนที่เธอ ยังมีชีวิตอยู่เธอหวังว่าแกจะพาเธอกลับบ้านแต่ก็ไม่สมหวังตอน นี้หากแกคิดถึงเธอจริงๆก็ลองไปเยี่ยมเธอที่สุสาน

ร่างกายของเตชิตแข็งทื่อในปีที่ผ่านมาเมทนีและณัชชนม์ ไม่ยอมให้ทำป้ายหลุมศพของนัชชาเพราะยังไม่อยากเชื่อว่า ลูกสาวของพวกเขาได้จากไปแล้วแต่ตอนนี้พวกเขาเห็นด้วยที่ จะทำหลุมศพให้นัชชา

เหมือนฟางเส้นสุดท้ายขาดความเชื่อมั่นและความศรัทรา โดดปลิวไปกับสายลมเหลือแต่เพียงความเป็นจริงที่แห้งเหี่ยว มันช่างน่าตลกและไร้สาระสิ้นดี

ราวกับว่ามีคนกระซิบที่หูของเขาดูสิขนาดพ่อแม่ของนัชชา ยังยอมรับสภาพความเป็นจริงแล้วแล้วทำไมถึงต้องโกหกตัว เองต่อด้วย?

ปรัณทิ้งประโยคนี้ไว้ให้เตชิตแล้วก็จากไปเขารู้ว่าเตชิตฟัง เข้าหูแล้วแต่เขาจะคิดพิจารณาอย่างไรเขาไม่สามารถควบคุม ได้อยู่ที่ว่าเขาจะได้สติเมื่อไรเท่านั้น
เขานั่งอย่างสิ้นหวังอยู่บนพื้นหญ้าในที่ไกลออกไปมียาม รักษาความปลอดภัยเดินผ่านมาไฟฉายส่องไปทั่วร่างของเขา ตอนแรกยามคิดว่าเป็นพนักงานที่ขี้เกียจหาเวลางานจึงเดิน เข้ามาเมื่อเห็นว่าเป็นเตชิตจึงขอโทษแล้วทำความเคารพเดิน จากไป

ยามหันหลังมองกลับไปมาอยู่สองสามรอบด้วยความ งงงวยมองเห็นแผ่นหลังห่อๆนั้นและไหล่สั่นเทาขากางเกงชุด สูทเปรอะไปด้วยทรายลมหนาวตอนเที่ยงคืนพัดมาหว้าเหว่และ เศร้าสร้อย

ดึกปานนี้แล้วชายที่ฐานะไม่ธรรมดาคนนั้นทำอะไรอยู่คน เดียวบนพื้นหญ้า?

ยามส่ายหัวคงจะเป็นเพราะคนรวยก็มีปัญหาของคนรวย

ล่ะมั้ง

ไม่รู้ว่านั่งนานแค่ไหนนานจนมีแสงสีขาวกระจ่างบนฟาก ฟ้านานจนกลิ่นเหล้าที่ตัวเขาจางหายนึกถึงสุสานนึกถึงคำพูด ของปรัณหัวใจของเขาเหมือนมีก้อนหินหนักพันชั่งมาทับไว้

ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่สามารถปลุกคนที่แกล้งหลับให้ตื่นได้ ตอนนี้เขาเปรียบเหมือนคนที่แกล้งหลับไม่ว่าคนอื่นจะพูดอะไร คนที่พูดไม่ว่าจะเป็นคนแปลกหน้าหรือพ่อแม่ของเขาก็ไม่เชื่อ ว่านัชชาตายไปแล้วจริงๆ

เหมือนมีพลังอันลึกลับทำให้เขายังคงยืนหยัดในความคิด นั้นอยู่
เขาเอื้อมมือหยิบโทรศัพท์ส่วนตัวออกมาจากในกระเป๋า มองดูโทรศัพท์ในมือยังเหลือแบตเพียง5%เขาโทรหา เลขาฯ”จองตั๋วไปลอนดอนให้ฉันที่หนึ่ง

เพิ่งจะตีสี่ตีห้าเลขาฯยังรู้สึกงงๆรับโทรศัพท์”ท่านประธาน เตชิตช่วงนี้ท่านไม่มีกำหนดการไปลอนดอนนี่ครับ…

“เป็นกําหนดการส่วนตัว”เสียงแหบพร้าของเขาตัดบทแวว ตาลึกยากแท้หยั่งถึง”ฉันต้องการเที่ยวบินที่เร็วที่สุดฉันต้องการ ไปทันที”

ความคิดเขาล่องลอยเห็นฝูงชนมากมายในลอนดอนเสียง ระฆังของหอนาฬิกาบิ๊กเบนทะลุผ่านเมฆนกพิราบสีขาวบนฝั่ง แม่น้ำเทมส์

เขาต้องการปล่องวางตัวเองต้องการเวลาในการรักษา บาดแผลภายในใจถ้าเขาไม่สามารถสงบใจได้ก็เลือกที่จะอยู่ ในอ้อมกอดของฝูงชน

เขาคาดการณ์ไว้ทุกอย่างแต่เขาไม่คาดการณ์ว่าการเดิน ทางครั้งนี้จะเปลี่ยนวิถีชีวิตในอนาคตของเขา โดยสิ้นเชิง