ตอน134จะไม่ทิ้งให้คุณอยู่คนเดียวอีก

ตอนที่ 134 จะไม่ทิ้งให้คุณอยู่คนเดียวอีก

เตชิตถึงห้องทำงานกดเบอร์โทรกลับไปที่สายเมื่อครู่ไม่ นานสายก็ถูกกดรับ เตฉันรบกวนเวลาทำงานของคุณรึเปล่า

เตชิตดึงไทออกเล็กน้อยนั่งอยู่บนโซฟาท่าทางค่อนข้างจะ ขี้เกียจ เมื่อประชุมอยู่มีอะไรรึเปล่า

ปลายสายจินต์ได้ยินเสียงของเขาเธอกโทรศัพท์แน่น ไม่ ได้มีอะไรก็แค่วันนี้ฉันได้ยินหมอจอร์จบอกว่าอาการของฉัน ขึ้นมากแล้วเขาบอกว่าเขาคุยเรื่องที่จะให้ฉันกลับประเทศกับ คุณฉันอยากรู้เลยโทรหาคุณ

จินต์เป็นผู้หญิงที่ฉลาดเธอรู้จักเตชิตเธอรู้จุดอ่อนของ ผู้ชายคนนี้เพราะงั้นเธอเลยรู้ดีว่าเวลาหรืสถานการณ์ไหนควร ใช้น้ำเสียงแบบไหนคุยกับเขา

เหมือนตอนนี้เธอพูดด้วยน้ำเสียงอ้อนวอนเธอรู้ว่าเติชิตจะ ยอมใจอ่อนเพราะพ่อแม่ของเธอ

“จอร์จบอกว่าร่างกายเธอฟื้นตัวได้ดีถ้าไม่มีอะไรมากวัน มะรืนนี้หลังจากที่ตรวจทั้งร่างกายแล้วผลก็คงจะออกมาเลย เขาหยุดชงักไปเล็กน้อยแล้วพูดต่อ ถ้าผลตรวจออกมปกติฉัน จะจัดการเอกสารของเธอเอง
ก่อนที่จะโทรมาจินต์รู้ดีแก่ใจตอนแรกเธอเหมือนยืนอยู่ ปลายแหวแต่พอได้ยินเสียงของเตชิตก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึก เหมือนหมดแรงตกลงไป

เธอก้มมองดูข่าวเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมาในมือในรูปเป็นภาพ ของเตชิตกับนัชชาผู้หญิง ในรูปถูกผลักล้มลงที่พื้นและข้างๆ มี เขายืนปกป้องหัวข้อข่าวคือเขายอมรับความสัมพันธ์ระหว่าง เธอกับเขา

จินต์มองดูก็เริ่มห้ามอารมณ์โกรธไว้ไม่อยู่เธอละสายตา ออกก่อนที่เธอจะห้ามตัวเองแล้วอาละวาด ดีเลยฉันจะทำตามที่ หมอบอกทุกอย่างจะได้กลับเร็วๆกลับมาอยู่ข้างๆ

เตชิตได้แค่ฟังไม่ได้ตอบอะไรเขาเปลี่ยนเรื่องคุย เรื่อง ที่พักฉันกำลังจัดการให้อยู่เรื่องอื่นเธอไม่ต้องเป็นห่วงพักรักษา ตัวดีๆ

เขาพูดเพราะกลัวไม่อยากให้เธอรู้เรื่องของนัชชาเขาเลย อยากให้เธอฟังและทำตามแผนที่เขาวางไว้ไม่ให้ยุ่งวุ่นวาย เรื่องอื่น

แต่เมื่อถึงหูของจินต์ก็เปลี่ยนไปอีกทางหนึ่งเธอนึกเขาเป็น ห่วงเธอเธอพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนนุ่ม เตขอบคุณมากถ้าเกิดพ่อ แม่ฉันยังอยู่ก็คงจะมีความสุขที่เห็นมันเป็นแบบนี้

พอพูดถึงพวกท่านสองคนเตชิตรู้สึกหนักถึงตอบไป สั้นๆ”อืม”
เขาเงยหน้ามองนาฬิกายกมือบีบขมับหาเหตุผลในการ เลี่ยงคุย “ฉันมีประชุมต่อไว้ค่อยคุยกัน

จินต์หลับตาผิดหวังอย่างมากรู้สึกเหมือนว่าเตชิตตอนนี้ เปลี่ยนไปมากเวลาคุยกับเธอคุยได้แปปๆก็จะรีบวางสาย เหมือนการโทรคุยกับเธอเป็นเรื่องน่าเบื่อ

ถึง ในใจจะรู้สึกโกรธแค่ไหนแต่เธอก็ต้องทำและพูด เหมือนเข้าใจ ไม่เป็นไรคุณไปทำงานต่อเถอะฉันไม่เป็นอะไร อย่าลืมดูแลตัวเองด้วย

“เธอก็ด้วยวางละ

เตชิตวางสายเขาโยนโทรศัพท์ลงบนโต๊ะ

เขาเอียงไปฟังที่โซฟาพักผ่อน แต่ก็ต้องโทรหาลูก น้อง พรุ่งนี้หาคนไปทำความสะอาดบ้านที่อยู่เขตเหนือหน่อย

“ครับคุณเตชิต เสียงผู้ชายแหบๆตอบกลับมา ต้องการ ตกแต่งอะไรเพิ่มมั้ยครับ

“ไม่ต้องที่เหลือเดี๋ยวฉันจัดการเอง

“ครับ”

เมื่อจัดการทุกอย่างเสร็จแล้วเตชิตนั่งอยู่บนโซฟารู้สึก หนักเหมือนมีอะไรบางอย่างกดทับอยู่เรื่องที่จินต์กลับมามัน ไม่ใช่เรื่องเล็กเล่นๆเป็นเรื่องใหญ่ที่คอยกดทับเขาทำให้หายใจ

ไม่สะดวก
เรื่องที่เขากลัวจะเกิดขึ้นกลัวว่านัชชาจะรู้เรื่องมันค่อยๆ บ คลานเข้ามาใกล้เขาเรื่อยๆ ไม่ใช่เรื่องที่เลวร้ายที่สุดที่แย่กว่า นั้นคือเขาทำได้แค่ยืนมองเฉยๆไม่สามารถห้ามหรือแก้อะไรได้ เลย

ถ้าเป็นคนอื่นเขาไม่ลังเลเลยแต่มันกลับเป็นลูกสาวของผู้มี พระคุณของเขาเธอคือจินต์

เขามีเหตุผลเป็นหมื่น ในการปฏิเสธแต่พูดออกมาไม่ได้

นี่เป็นสิ่งที่เขาเป็นหนี้พวกเขาติดค้างจินต์เป็นเรื่องที่เขา ต้องคอยรับผิดชอบตลอดไป

พอคิดถึงตรงนี้เขาก็รู้สึกปวดหัวข้างหนึ่งก็กำลังชดใช้ พระคุณส่วนอีกข้างก็ต้องคอยปกปิดไม่ให้นัชชารู้เป็นอะไรที่ ทรมานมากแต่หวังหวังว่าเขาจะทำได้ดีทั้งสองอย่าง

กลับจากบริษัทพอถึงบ้านก็หกโมงเย็นแล้วแค่เปิดประตู เข้าไปก็ได้กลิ่นหอมของอาหารแล้ว

เตชิตเปลี่ยนรองเท้าเดินเข้าไปให้องครัวเห็นเธอใส่ผ้ากัน เปื้อนกำลังวุ่นวายกับการทำอาหารเห็นเขากลับมาเธอหะนก ลับมายิ้มหวานให้เขา คุณกลับมาพอดีเลยได้เวลากินข้าวแล้ว

ไฟอ่อนที่กระทบลงมาทำให้เขารู้สึกดีเตชิตเดินเข้าไปกอด เธอจากด้านหลังวางคางไว้บนไหลของเธอแล้วยื่นหน้าไปหอม แก้มเธอ
เขาลมหายใจรดต้นคอของเธอนัชชาจักจี้เอียงหัวหนี คุณ

อย่าเล่น

“คิดถึงฉันมั้ย”

ในมือของนัชชายังจับตะหลิวอยู่พอโดนเขาถามเธอหน้า แดงตอบด้วยน้ำเสียงบางเบา……….ดถึง

ได้ยินคำตอบที่ต้องการแล้วเขายกยิ้มออกแรงยึดเอวเธอ ไว้ยื่นหน้าเข้าไปจูบเธอ

นัชชาไม่มีสมาธิดีที่ต้มน้ำแกงเสร็จตั้งแต่แรกแล้วเอื้อมมือ ไปปิดเตากันมาจ้องเขากินข้าวกัน

เตชิตก้มมองหน้าเล็กแดงๆของเธอในใจรู้สึกอบอุ่นยกมือ ปัดผมที่ปิดหน้าของเธอออก กลับบ้านแล้วเห็นเธอรู้สึกดีจัง

นัชชาฟังแล้วรู้สึกเจ็บปวดพอนึกถึงช่วงนี้ที่เขาใช้ชีวิตอยู่ บ้านที่เงียบเหงาคนเดียว ขอโทษจะไม่ปล่อยให้คุณอยู่เดียวอีก แล้ว”

เตชิตจับหน้าเธอใช้นิ้วกลางเธอไปมาตอบด้วยสายตา เสียงอ่อนโยน ดีมาก

นัชชาลงมือทำกับข้าวสามอย่างกับแกงหนึ่งอย่างเป็น กับข้าวที่อ่อนๆ เพราะตอนนี้เขายังไม่หายดีเตชิตรู้สึกถึงความ ตั้งใจของเธอได้

หลังจากกินข้าวเสร็จเตชิตรับสายจากใครบางคนหลังจาก วางสายเขานัชชาชนไปในห้องหนังสือ
นัชชาไม่เข้าใจ มีอะไรหรอ

“มีอะไรบางอย่างอยากให้เธอดู เขาพูดด้วยน้ำเสียง ลึกลับปิดประตูแล้วดึงเก้าอี้ออกมาให้เธอนั่งเปิดคอมออก เหมือนมีสายโอนเข้ามา

นัชชามองดูเขากครับตามปกติแต่สายตาก็สะดุดเข้ากับ

ภาพตรงหน้าเธอนั่งอึ้ง

ในภาพมีผู้ชายร่างใหญ่สี่คนกำลังล้อมผู้หญิงผมยาวคน หนึ่งไว้เพราะเธอหันหลังให้กล้องเลยเห็นไม่ชัดว่าเธอคือใคร แต่ถึงจะเห็นไม่ชัดแต่ดูจากทรงและฟังจากเสียงพูดเธอก็ สามารถมองก็รู้ว่าผู้หญิงคนนั้นคือใคร

เป็นคนที่เธอไม่มีวันลืมปณิตา