ยั่วรักทนายคนโหด

ตอน197ไม่ว่านานเท่าไหร่ฉันก็รอเธอ



ตอน197ไม่ว่านานเท่าไหร่ฉันก็รอเธอ

ตอนที่ 197 ไม่ว่านานเท่าไหร่ฉันก็รอเธอ

มือที่นัชชายื่นออกไปแข็งทื่อเลยจากนั้นก็รีบกลับมาวาง อยู่บนตัก “เมื่อกล้างมือเอาออกมาแล้วลืมใส่ ฉัน ฉันจะใส่ ตอนนี้..…

เธอรีบเอาแหวนออกจากกระเป๋าแล้วรีบสวมเข้าไปในมือ แถมยังยื่นมือไปให้เขาดู “สวมแล้วๆ

แต่เตชิตไม่มีการตอบกลับเลย หน้าด้านข้างก็เย็นจนน่า กลัว

สภาพอากาศในรถเริ่มมีการเปลี่ยนแปลง นัชชาแอบกลืน น้ำลายเบาๆ เธอรู้ว่าเธอไปเหยียบโดนจุดระเบิดของเตชิตแล้ว รอบข้างเต็มไปด้วยแรงกดดัน เธอไม่กล้าพูดอะไรกลัวว่าพูดไม่ ถูกใจแล้วจะเป็นไฟที่เผาน้ำมัน

ถึงแม้เขาไม่ได้พูดอะไร แต่ความเร็วของรถเร่งขึ้นกว่าเดิม

หลายเท่า

ช่วงกลางคืนเวลานาฬิกานิดๆ ถึงแม้จะผ่านเวลาที่เลิก งานไปบนถนนก็ยังมีรถอยู่ดี รถขับแทรกเข้าไปในรถเรื่อยๆ นัชชาทนไม่ไหวก็เลยบอกกับเขาเบาๆ “นายขับช้าลงกว่านี้ หน่อย……
เตชิตเหมือนไม่ได้ยินยังคงขับรถเหมือนเดิม ระยะ ทาง 1 ชั่วโมงถูกลดเหลือเพียง 40นาที รถจอดอยู่ตรงประตู วิลล่า นัชชาเมารถจนหน้าซีดขาวไปหมด

แกะเข็มขัดนิรภัยแล้วลงจากกรถถึงจะรู้สึกโล่งอก

ผ่านไปสักแป๊บเธอหันหน้ามองไปทางผู้ชายที่อยู่ในรถ ไม่มีท่าทีจะขยับเลย ในใจของเธอแอบรู้สึกหงุดหงิดนิดๆ เปิด ประตูแล้วมองไปทางเขา “ไม่ลงจากรถเหรอ?”

เขาถึงจะยอมมองมาทางเธอ นัยน์ตาเหมือนน้ำแข็งมา เคลือบไว้ทำให้มองตาเขาไม่ชัด

เขาไม่ได้พูดอะไรรออยู่นิ่งๆแต่รอไปตั้งนานผู้หญิงตรง หน้าก็ยังเงียบเหมือนเดิม ความอดทนหมดไปเขาเปิดกล่องลับ แล้วเอาบุหรี่ออกมาแล้วพูดไปว่า “ไม่มีอะไร เธอเข้าไปก่อน เลย”

นัชชาถึงจะรู้สาเหตุของเรื่อง กัดฟันแล้วเดินเข้าไปในรถ “ฉันไม่ได้ตั้งใจจะเอาออกมา นายอย่าโกรธฉันเลย…..

“ไม่ได้ตั้งใจ? ถึงแม้คำพูดของเขาเหมือนถามแต่ก็มี ความเชื่อใจเหลืออยู่ไม่น้อย

นัชชาไม่รู้จะตอบเขายังไง เพราะเธอ….. อ….ตั้งใจทำแบบนั้น

จริงๆ

เธอกลัวว่าณัชชานม์เห็นแหวนแล้วจะถามเยอะก็เลยถอด ออกอัตโนมัติแล้วไว้ในกระเป๋า ส่วนเหตุผลที่ทำแบบนี้นัชชาเองก็ไม่รู้อาจจะเป็นเพราะตื่นเต้นเกินไป

เตชิตลดกระจกรถลงให้ควันบุหรี่ออกไปจากหน้าต่าง ถึง แม้อารมณ์จะแย่มากๆแต่ก็จะแคร์ความรู้สึกของเธอ

การที่แคร์ความรู้สึกของเธอนั้นกลายเป็นนิสัยที่ถูกฝังลึก

ไปแล้ว

ทั้งสองนั่งในรถไม่ได้พูดอะไร คำที่จะอธิบายมีอยู่เต็มอก แต่ไม่รู้จะพูดกับเขายังไง

เงียบไปสักแป๊บ บุหรี่จะเผาหมดแล้ว เขายื่นมือเอากล่อง ขยะออกมาแล้วบีบหัวบุหรี่ทิ้ง

นัชชาเห็นเขายื่นมือจะไปเอาอีกแท่ง ก็ขมวดคิ้วแน่นๆ ยกมือไปจับที่แขนของเขา “อย่าดูดแล้วเดี๋ยวไอ

มือที่อยู่บนฝ่ามือมีแรงเพียงน้อยนิดถ้าเตชิตอยากจะ สะบัดออกก็แค่ใช้แรงนิดเดียวแต่มือของเขาเหมือนถูกอะไรดึง ไว้ไม่ได้ขยับต่อ

ข้างกูคือเสียงของผู้หญิง “ถ้านายไม่โอเคต่อไปฉันจะไม่ ถอดออกอีกได้ไหม?”

“ที่ฉันไม่โอเคไม่ใช่เรื่องนี้ เขายอมอ้าปากพูดออกมาสักที สายตาที่มองไปทางเธอมีแค่การซักถามที่ไม่เคยมีมาก่อน เธอ กลัวพ่อแม่เธอรู้ความสัมพันธ์ของเรา

เขาไม่ได้ถามแต่เป็นคำพูดที่มั่นใจ
เริ่มตั้งแต่ที่เธอเร่งให้เขาขับรถถึงเอาแหวนเก็บไว้ใน กระเป๋า ความหมายมันชัดเจนแล้ว

“ฉันไม่ได้กลัว นัชชา กล่องข้าวในมือแน่นๆ “ฉันแค่ ระมัดระวัง”

การแต่งงานครั้งที่แล้วดูเหมือนไม่มีการกระทบใดๆ แต่ การกระทำบางอย่างของเธอจะมีการเปลี่ยนแปลง เธอไม่ เหมือนเดิมที่อยากให้เขาเจอพ่อตัวเองเร็วๆแต่กลับระมัดระวัง แต่ระมัดระวังนี้ไม่ได้ขัดแย้งกับรักของเราสองคน

“เธอกำลังกลัวอะไร? ที่ไหนของฉันทำให้เธอรู้สึกไม่ สบายใจหรือเธอคิดที่จะไปจากฉัน?” เตชิตพูดแล้วหัวเราะเอง “หรือเธอคิดว่าพ่อแม่เธอจะไม่พอใจในตัวฉัน?”

คำพูดของเขาทำให้เธอแทบจะหายใจไม่ออก ก้มหัวลง

“ไม่ใช่ ฉันแค่ยังทำใจไม่ได้ เป็นปัญหาของฉันไม่ใช่นาย

“นัชชา เขาไม่เคยเรียกเธออย่างเป็นจริงจังแบบนี้ นอกจากมีเรื่องสำคัญถึงจะเรียก

เธอตกตะลึงแล้วไปสบกับตาของเขา

คอหอยของผู้ชายขยับขึ้นลงระหว่างคิดก็ดูเครียดๆ ตกลงเธอกำลังลังเลอะไร?”

“ฉันไม่ได้ลังเล นัชชาพยายามอธิบาย ไม่อยากจะให้เขา

เข้าใจผิด “ฉันแค่ต้องการเวลาปรับตัวของตัวเอง เตชิต ฉัน เคยมีการ แต่งงานที่ผิดหวังมาแล้วหนึ่งครั้ง ถึงแม้จะเป็นเพียงคำพูดแต่ก็ทำให้ฉันกลัว ฉันรู้ว่าการทำแบบนี้ลำเอียงกับนาย แต่ฉันควบคุมอาการทางลบของฉันไม่ได้

เธอก็อยากจะแนะนำเขาให้กับพ่อแม่ แต่พอจะพูดก็พูดไม่ ออก

ความกลัวแบบนั้นไม่ได้มาอย่างกะทันหันและไม่ใช่เพราะ คนบางคน แต่ความกลัวแบบนี้จะอยู่ข้างหูของเธอบังคับไม่ให้ เธอทําแบบนี้

เธอพูดถึงจุดๆนี้แล้วก็เป็นการเปิดแผลของตัวเองให้เขาดู ความลำบากใจแบบนี้ทำให้เธอไม่มั่นใจ

“ฉันไม่รู้จะแก้ความคิดตัวเองยังไง ฉันไม่ได้กลัว ฉันแค่ ต้องการเวลาให้เวลาเธอมาดูแลความรักของตัวเอง

เธอรักเตชิตรักยิ่งกว่าดวิษ ยิ่งรักก็ยิ่งไม่กล้าก้าวออกไป

กล่องอาหารในมือยังร้อนอยู่นัชชาพยายามจับแน่นๆ เหมือนทำแบบนั้นแล้วจะได้ความอบอุ่นและปลอบใจตัวเอง เบาๆ

ผู้ชายเม้มปาก มองไปทางหน้าด้านข้างของเธอ มือของ เธอยังจับกล่องที่ห่ออาหารมาให้ตัวเอง และกระดาษมงคลที่ อยู่ในถุงที่ จริงแล้วเธอก็กำลังพยายามอยู่

สิ่งที่กำลังปกปิดแค่แผลเก่าๆของเธอที่ยากจะลืมก็เท่านั้น

ต้องเดินมาถึงจุดๆนี้ถึงจะดูออกว่าเธอเองก็โดดเดี่ยว เหมือนกัน
ในใจเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดทุกอย่างมาเหมือนสึนามิ ทั้งๆที่เมื่อกี้ยังเงียบๆอยู่แต่ตอนนี้เขารู้สึกหายใจยากลำบาก มาก

“ขอโทษ ช่วงนี้เขาขอโทษมากเกินไปแล้ว ทำให้เธอเสีย ใจบ่อยๆจนยากที่จะบอกความในใจ “วันนี้ยุ่งเกินไปทั้งวัน อยากจะเจอเธอ แต่พอเจอแล้วเธอก็เร่งฉันเร็วๆและถอดแหวน ออก ในเวลานั้นก็เลยควบคุมอารมณ์ไม่ได้

“ฉันรู้ นัชชาไม่ได้โทษเขา เรื่องนี้เปลี่ยนเป็นคนอื่นก็คง

โกรธฉันแน่นอน เธอแค่รู้สึกว่าเป็นปัญหาของตัวเอง

“ฉัน ใจร้อนเกินไปแล้ว เตชิตไปจับมือของเธอที่วางบนตัก สายตาของเขาที่มองมาเหมือนมีแสงจันทร์ส่องมาพร้อมกับ แสงกระพริบของดาว ไม่ว่าจะนานเท่าไหร่ฉันก็จะรอเธอ


เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ
THB

เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ