ตอน94ร้องไห้อีกก็จูบอีก

ตอนที่ 94 ร้องไห้อีกก็จูบอีก

นัชชาได้กลิ่นที่คุ้นเคย กลิ่นฮอร์โมนเป็นกลิ่นต้นสนที่ เงียบสงบเฉพาะตัว ที่ทำให้สบายใจ แม้แต่ความหนาวเย็น ของร่างกายก็คลายลงไปบ้าง

นัชชาอยากจะผลักเขาออกไป บางทีก็อยากจะถามตรงๆ ไปเลยว่าทำไมเพิ่งมาตอนนี้ ทำไมไม่ยอมติดต่อเขา ทำไมหาย ไป แต่พอเจอกับผู้ชายคนนี้ คำพูดสักคำก็ไม่มีทีท่าจะออกมา เลย ได้แต่ร้องไห้อย่างบ้าระห่ำในอ้อมอกเขา

ขนาดความกดดันต่างๆ ที่อยู่ในใจเธอหลายวันที่ผ่านมา ในที่สุดก็หาทางออกจนเจอ มันรีบพรั่งพรูออกมาพร้อมกับ

น้ำตา

ที่หน้าอกเสื้อเชิ้ตของเตชิตใกล้จะเปียกไปหมด น้ำอุ่นๆ มไหลลง โดนผิวของเขา ซึมเข้าไปถึงใต้จิตใจเขา มันทำให้ ทุกอณูในหัวใจของเขาถูกเผาไหม้

นัชชาร้องแล้วร้องอยู่นานมาก นานจนดวงตารู้สึกเจ็บ

นิดๆอารมณ์ถึงได้สงบลงหน่อย มือทั้งสองข้างแตะที่หน้าอก ของเขาอย่างเบาๆ เงยหน้าขึ้นพร้อมกับมองใบหน้าที่คุ้นเคย “ทำไมคุณจึงรีบกลับมา?”
เตชิตไม่ได้เอ่ยปากพูดอะไร สายตาของเขามองไปที่ บรรยากาศรอบๆ หัวคิ้วขมวดหน่อยๆ พร้อมกับบีบแขนเล็กๆ ที่ เย็นเฉียบ และสรุปคำพูดสั้นๆ ออกมาได้ว่า “ขึ้นรถ แล้วค่อย คุยกัน

นัชชาลังเลใจ เขาพูดมาหนึ่งประโยคที่ไม่ได้อธิบายอะไร เลยก็แค่อยากให้เธอออกไป แต่ที่ นี่ก็ไม่เหมาะที่จะพูดจริงๆ

นัชชาถูกเขาพามาขึ้นรถ นั่งข้างๆคนขับ สายตาของเธอ มองด้านข้างของผู้ชายที่ดูน่าเกรงขามโดยไม่รู้ตัว เธอไม่ได้พูด อะไร แต่หัวใจที่มันกระโดดโลดเต้นก็ทำให้เธอทรมานจะแย่ อยู่แล้ว

มือทั้งสองข้างที่วางอยู่บนขาเริ่มกำแน่นขึ้นเรื่อยๆ สายตาของเธอก็ทอดยาวไปข้างหน้าโดยอัตโนมัติ ที่จริงแล้ว ไม่ได้มีสิ่งใดเข้าไปอยู่ในสายตาเธอเลย เธอกำลังรอการ อธิบายและคําถามจากเขา

เตชิตไม่ได้รับขับรถ เขาเอาบุหรี่หนึ่งซองออกมาจากแผง หน้าปัดรถยนต์ หยิบออกมาหนึ่งมวน ค่อยๆจุด แต่ทว่าขนาด สูบบุหรี่ยังมีเสน่ห์

เขารู้ว่ามันไม่ดีกับเธอเลยเปิดกระจกทั้งสองข้าง เพื่อไล่

ให้กลิ่นบุหรี่หายไป

หลังจากเงียบไปนาน เขายอมเอ่ยปากพูด เสียงนุ่มของ เขาก็ดังขึ้นมา “คาดเข็มขัดด้วย
นัชชาเลิกตาโต ใส่เขา โดยไม่มีการขยับตัวใดๆ

รู้สึกถึงสายตาที่แหลมคมของเขาที่มองมา มันทำให้รู้สึก กดดันจนทําให้เธอนั่งตัวแข็ง

บรรยากาศในรถรู้สึกตึงเครียดในทันที ความรู้สึกที่ตัว เองผิดเริ่มปะทุกลับมาคิดอีกครั้ง ลำคอเริ่มกลับมามีอาการ เปรี้ยวไปทั่ว เธอหลับตาลง มือขวาเริ่มขยับแล้วก็เปิดประตูรถ ด้านข้างออก

เขาที่มีกลิ่นหอมเฉพาะตัวที่หันข้างอยู่ รีบหันกลับมาหา เธอพร้อมทั้งทับลงมาพร้อมกับที่มือเธอกำลังถึงประตูรถพอดี หลังมือของเธออยู่ในอุ้งมือที่หยาบกระด้าง

นัชชานองพยายามจ้องหน้าเขา ความห่างของทั้งสองคน ใกล้นิดเดียว ลมหายใจก็หายใจรดกัน มองไปที่หน้าตาบน หน้าของเขา ริมฝีปากขยับเพื่อจะพูดอะไรบางอย่าง ทันใด นั้นมือใหญ่ของผู้ชายกำข้อมือแน่น มองมาที่เธอแล้วเปิดปาก จูบเธอ

สมองของนัชชาเริ่มหยุดการทำงาน ลำตัวหลบถอยหลัง ผู้ชายที่อยู่ข้างหน้าการเคลื่อนไหวยิ่งเร็วขึ้น มืออีกข้างก็โอบที่ รอบเอวของเธอ มีเพียงแค่เสื้อหนาวเท่านั้นที่กั้นระหว่างเธอกับ

เขา

ความรักมีปัญหา แต่ร่างกายกลับคุ้นเคยกับสัมผัสของ

เขา
เขาจูบได้ดูดดื่มและดุดัน เสียงลิ้นที่พ้นกันจนได้ยินเสียง ถึงในหู นัชชาอยากจะปฏิเสธ แต่มือทั้งสองข้างกลับไม่ฟัง แถมยังเอาไปวางที่หน้าแผงอกของเขาแล้วดึงเสื้อของเขาอีก ด้วย

โพรงจมูกก็เป็นกลิ่นของเขาทั้งหมด กลีบริมฝีปากร้อน ไหม้ร่างกายของเธอเริ่มสั่นๆเบา ร่างกายกับหัวใจที่หดหูมัน ทำให้เธอทรมานจนที่หางตาของเธอเริ่มมีน้ำตาซึม

มือของผู้ชายที่กำลังลูบเอวของเธอก็หยุดลงในไม่ช้า แล้ว ก็รีบปล่อยเธอ ในขณะที่ตัวเขาเองก็หายใจไม่ทัน พร้อมกับ หน้าผากก็โน้มลงมาที่เธอ “เจอผมแล้วอยากจะวิ่งหนีหรอ?”

ใจของนัชชาหนึ่งดวงกำลังอดทนความเศร้าใจพร้อมกับ มองสายตาเขาแล้วตอบกลับแบบแข็งๆไปว่า “เอาจริงๆ คุณ มาหาฉันทําไม?”

เธอไม่อยากกลับไปกับเขาทั้งที่ไม่ได้รู้เรื่องราวอะไรที่ ชัดเจนเลย หัวใจของคนเราถ้ามีเสี้ยนต่มันก็ยากที่เอาออกได้

เตชิตรู้ว่าเธอหมายถึงอะไร ตอนแรกคิดว่ากลับไปแล้ว ค่อยอธิบายให้เธอฟัง แต่ไม่คิดเลยว่าเธอจะดื้อขนาดนี้

ไม้แข็งไม่ได้ ก็ต้องทำให้ใจอ่อน

“ทำไมผมต้องมาคุณหรอ” น้ำเสียงของเขาถามกลับแบบ เสียงเข้ม เอาฝ่ามือขนาดใหญ่จับที่ใบหน้าของเธอ เพื่อให้เธอ ดูถึงความตั้งใจและความแน่วแน่ในครั้งนี้ เพราะว่าก่อนมานี้ข่าวคราวในประเทศ เพราะว่าลงเครื่องแล้วติดต่อเธอไม่ได้เลย เพราะว่าหลังจากกลับไปบ้าน ไม่เจอแม้กระทั่งเงาของคุณหลัง จากนั้นพบแต่สร้อยข้อเท้าที่เย็นเจี๊ยบ

นัชชาต้องใช้พลังเป็นอย่างมากในการบังคับริมฝีปากของ ตัวเองเพื่อไม่ให้เกิดเสียงแปลกๆออกมา ทันใดนั้นเอง ก็ถูก เขาเหนี่ยวเธอเข้าไปอยู่ในอ้อมอกแล้ว

อุ้งมือของเขารับน้ำหนักหัวของเธอที่อยู่ในตำแหน่งแผง หน้าอก เพราะว่าผมเป็นห่วงคุณ คิดถึงคุณ เพราะว่าผมอยาก กอดคุณเหมือนตอนนี้

นัชชาฟังเขาพูดแต่ละคำแต่ละประโยค ใจก็เต้นโครม ครามขึ้นมา ได้ยินแม้กระทั่งเสียงหัวใจของเขาที่มันเต้นๆ กันข้างๆหู

เขาทั้งเก่งและมีพลัง มักจะทำให้เธอตกใจทุกอย่าง “ทำไมคุณไม่รับโทรศัพท์ ทำไมหายตัวไป

เตชิตคิดถึงตอนที่เกิดเรื่องที่อเมริกา คิ้วขมวดขึ้น คิดแล้ว คิดอีกก็คิดว่าจะไม่บอกเรื่องจริงให้เธอรู้ “ประชุมลับสุดยอด ทุกคนไม่สามารถติดต่อโลกภายนอกได้ มันเกี่ยวกับความลับ บริษัท”

ที่แท้ก็เรื่องนี้เอง

ในใจมันมีอะไรที่มาอยู่ก็มลายหายไปแล้ว เธอไม่มี ความกล้าจริงๆ แรกๆก็สัญญาว่าจะไม่สนใจเขา เขาแค่พูดมาไม่กี่ประโยค เธอจะยอมใจอ่อนให้อภัยเขาแล้ว

ด้านความรัก เธออ่อนต่อโลกแบบนี้เสมอ แค่ฝ่ายตรง ข้ามให้คำตอบกับเธอนิดหนึ่ง เธอก็สามารถยกโลกของเธอทั้ง ไปให้เขาไปกอดไว้ได้

น้ำตาที่หางตาเริ่มรวมตัวกันไหลลงจากหน้ารูปไข่ ไหลลง ไปข้างกราม คอเสื้อ

เธอร้องไห้อย่างซาบซึ้ง และชัดเจนขนาดนั้น ทำให้ใจ ของเตชิตที่เห็นก็ใจสลาย ไม่เห็นก็ใจสลาย เขาใช้นิ้วโป้งปาด น้ำตาเธอ เขาพูดว่า “ถ้ารู้ว่า ในประเทศเกิดเรื่องขึ้น ผมก็ไม่ทิ้ง คุณไว้คนเดียวแน่ๆ เป็นผมเองที่ทำให้คุณต้องมารับทุกอย่าง คนเดียว”

นี่เขาขอโทษแล้วใช่ไหม

นัชชาร้องไห้จนตาแดง เสียงสั่นจนไม่สามารถพูดออกมา เป็นประโยคได้ พูดขาดตอนว่า * ต่อ ต่อจากนี้อย่าทำให้ อย่าทำให้ฉันหาคุณไม่เจออีกนะ ได้ไหมคะ

เธอกลัวจริงๆ กลัวว่านี่มันเป็นภาพลวงตา ในจินตนาการ ของเธอทั้งหมด กลัวว่ามันจะเหมือนกลับความรักคราวก่อนที่ ทุ่มเททุกอย่างสุดท้ายแล้วกลับมาอยู่ ณ ที่เดิม

เตชิตได้อธิบายให้เธอฟังจนหมด ผู้หญิงที่อยู่ในอ้อมอก กลับไม่ค่อยมีความสุข และร้องไห้หนักกว่าเดิมอีก เครียดเลย ฟังเสียงเธอแล้วเขาทั้งกระวนกระวายใจทั้งปวดใจ “ทำไมยังร้องไห้อยู่อีก

“ไม่ได้ร้อง นัชชาหลอกตัวเอง หน้าตัวเอง “มันไม่ฟัง มันไหลเอง

“ถ้าร้องออกมาอีกผมจะจูบคุณ

นัชชาหน้าแดงห้ามละสายตาที่จะไม่มองเขา สองมือเล็กๆ จับแก้มตัวเองกลัวว่าเดี๋ยวเขาจะจูบอีก ไม่ใช่ว่าไม่อยากใกล้ ชิดกับเขา แต่มันไม่เหมาะกลัวว่าสถานการณ์จะบานปลายกล่า ไปมากกว่านี้ ตอนนี้ยังอยู่ในรถนะ

ห่างกันไปหลายวัน มีความปรารถนาด้วยกันทั้งคู่ แค่มอง ตาก็สามารถจุดอารมณ์ให้ปะทุได้ตลอด

เดช รีบจุดบุหรี่อีกมวน รีบถามกลับว่า ทำไมถึงบอกว่า เกือบจะไม่ได้เจอผมแล้ว

นัชชาถึงกับตกใจในสิ่งที่เขาถาม พยายามคิดอยู่หลาย วินาทีจึงหาเสียงตัวเองเจอ และไม่คิดว่าเขาจะยังจำคำพูดที่พูด ในโทรศัพท์ได้อีก ในสมองของเธอคิดถึงหน้าของชนุดม เธอ พยายามหลบตาปิดบังความลนลานไม่มีนะ ฉันก็แค่ตั้งใจพูด อะไรให้หนักๆเข้าไว้ แค่อยากให้คุณเสียใจบ้าง…

เหตุผลนี้ใช่ว่าเชื่อถือไม่ได้

เตชิตไม่ได้ถามต่อเพราะเขาไม่สามารถคิดได้ถึงเรื่อง

ประหลาดที่เพิ่งเกิดขึ้น

เขาบิดกุญแจที่คอนโซล แล้วหันไปบอกนัชชา “ไปนั่งเบาะหลัง

เขาไม่รอนัชชาปฏิเสธ เขาลงจากรถ นอกรีบเข้ามานั่งแทนที่คนขับ คนขับรถที่อยู่ข้าง

นัชชาหันกลับไปมองเบาะหลังที่กว้างขวาง เธอหน้าแดง แปร๊ด เธอรู้ความหมายของเขาได้แต่กัดปากแล้วเขาไปนั่ง

เบาะหลัง