ตอน83เซอร์ไพรส์ในวันเกิด

ตอนที่83 เซอร์ไพรส์ในวันเกิด

นัชชายกมุมปากขึ้น คำดีๆ และคำร้ายๆ คุณก็พูดไปหมด

เมื่อเขาบอกว่าไม่รับสายหรือ?

“ฉันไม่ได้ไม่รับสายของคุณนะ คุณเคยโทรมาหรือ?”

เตชิตกัดฟัน “โทรไปหลายรอบแล้วก็ไม่มีคนรับสาย

“.…..…….ยวก่อน ” นัชชาเปิดกระเป๋า หยิบมือถือออกมา จึง จะรู้ว่าไม่รู้ตอนไหนแบตของมือถือหมดไปแล้ว ไม่น่าเลยฉัน ไม่ได้รับสาย แบตหมด

เตชิตยิ้มเบาๆ ด้วยความหมายเยาะเย้ย ไม่แปลกใจ

นัชชารู้สึกอึดอัดเล็กน้อย ถามด้วยความระมัดระวัง “คุณทานข้าวหรือยังคะ

เตชิตเถียงเธอ “หาคนที่ยังมีชีวิตกระโดดอยู่ก็หาไม่เจอ

ผมจะมีอารมณ์กินข้าวหรือ

นัชชารู้สึกว่าตัวเองไม่มีเหตุผล ก็ไม่เถียงกลับ ยกมือขึ้นข้ามตัวของเตชิตไปทางห้องครัว “ฉันไปทำอาหารให้พอใจ หรือยังคะ

“เธอหิวไหม เดซิตถามเธอ

นัชชาสายหัว ไม่ค่อยหิว

แม้แต่ไม่ได้กินข้าวเย็น แต่ผ่านเรื่องไปหลายอย่าง เธอก็ ไม่อยากจะกินอะไรอีกแล้ว มันเหมือนกับหิวเกินไปแล้วจนไม่ อยากกินอะไรแล้ว

น้ำเสียงของเธอเพิ่งจบ นัชชารู้สึกว่าดินฟ้ามันโลกหมุน กันไป เธอเรียกร้องด้วยความประหลาดใจ เธอโดนคนอุ้มขึ้น “อ้ะ คุณจะทำอะไร”

“ถ้าเธอไม่หิวแล้วก็ เราไปทําเรื่องอย่างอื่นดีกว่า

นัชชาอยากร้องไห้โดยไม่มีน้ำตา บ่นด้วยความงอแง ฉัน เหนื่อยแล้ววันนี้

ผู้ชายขมวดคิ้ว เธอไม่ต้องทำอะไร อยู่นิ่งๆ ก็พอ

”

นัชชา หมด

หลังจากสองวันผ่านไป นัชชาไปเอาของขวัญที่จงไว้ที่ เคาน์เตอร์ของห้างสรรพสินค้า บรรจุของของขวัญมีสองอย่าง สีดำและสีแดง สีดำดูจะไฮเอนด์หน่อย และสีแดงดูจะรื่นเริงหน่อย ถ้าเป็นนิสัยของเตชิต เขาอาจเลือกสีดำ แต่ว่าวันนี้เป็น วันเกิด เธอเลยเลือกสีแดง ให้เขา

ตอนที่เวลากินเข้าเที่ยง เตชิตให้ตรัณพานิชชาขึ้นไป ออฟฟิต ช่วงว่างๆ ตอนที่กินข้าว เตชิตบ่งบอกถึงนัชชาหลาย รอบแล้ว แต่ว่าเธอแกล้งทำเป็นไม่เข้าใจ มองไป หน้าของ เขายิ่งมืดดำขึ้น ในที่สุด สีหน้าของเขาเย็นชาขึ้น

นัชชาอดไหวจะไม่หัวเราะ ตั้งแต่ออกจากห้องทำงาน เธอ

จึงหัวเราะอย่างเต็มใจ

ตรัณไม่เข้าใจว่าทำไมเธอต้องหัวเราะ มองเธออย่างงง “คุณนัชชามีเรื่องที่ดีใจหรือ

นัชชาเขย่ามือ “เปล่าค่ะ ตลกจังๆ

คุณเตชิตน่ารักจัง

ฮ่าๆ”

ตรักเหมือนโดน โดยฟ้าผ่าทันใดนั้น กลัวว่าเมื่อเขาได้ยินผิดแล้ว คุณนัชชาพูดอะไรนะ น่ารัก?

ยกมือไปจับหู

ใช้คำนี้มาบรรยายคุณเตชิต

ตอนที่สมองได้รับการสัญญาณแล้ว ตรัณรู้สึกขนหัวลุก ความรักมันทำให้คนหลงล้ม ทั้งๆ ที่คุณนัชชาก็ถูกชมว่าน่ารัก มันเห็นได้ยากจริงๆ

ตอนบ่ายนัชชาเสร็จงานแล้ว ไปขอลากับคุณนวียา แต่ก็ เพราะว่าท่าทีของเวทิดาก่อนหน้านี้ เธอรู้สึกกลัวไปหน่อย แต่ ว่าเธอไม่ได้คาดหวัง คุณนยาใจดีมาก คิดแล้วงานที่อยู่ในมือแล้วก็อนุมัติให้เธอกลับก่อน “งานก็ใกล้จะเสร็จแล้ว ถ้ามีเรื่อง ที่สำคัญกลับก่อนได้ ไม่เป็นไรค่ะ

นัชชาขอบใจมาก ขอบคุณมากคุณเรียา”

“ไปเถอะ”

ออกจากเดนัทลอว์เฟิร์มแล้ว นัชชาก็กลับบ้านไปตรง เธอ ซื้อลูกโป่งออนไลน์มาตั้งเยอะเมื่อวาน วันนี้ส่งมาถึงบริษัทพอดี เลย เธอเอากลับบ้านไปประดับบ้าน

ลูกโป่งร้อยกว่าลูก เธอปั๊มขึ้นจนแขนจะขาดจึงจะเสร็จ สี นํ้าเงินอ่อนๆ ปลายลูกโป่งมัดด้วยเส้นสีเงินเล็กๆ บินขึ้น ติดกันแน่นๆ ดูแล้วสวยมาก

เพดาน

ตอนที่บนถนนกลับบ้าน เธอจงเค้กก้อนเล็กเฉพาะสองคน เธอซื้อมาเป็นหกนิ้ว เด็กสีแดง แม้ว่าขนาดก้อนไม่ค่อยใหญ่ แต่สวยมาก

ดูแล้วยังมีเวลาเยอะอยู่ นัชชาเอาสเต็กเกล็ดหิมะ

ระดับ ++ออกจากตู้เย็นมาสองชิ้น ใช้หัวหอมและพริกไทยดำ หมักไว้ ผัดให้เรียบร้อยแล้ววางบนจานตามเวลา

เธอจุดเทียนแล้ววางไว้ตอนกลางโต๊ะ

เรียบร้อยแล้ว แต่รอพระเอกกลับมา

ทุกอย่างเตรียม

นัชชารู้สึกหัวใจตื่นเต้นมาก เธอไม่รู้ว่าเขาจะชอบไหม พวกนี้ที่เธอเตรียมไว้เพื่อเขา

หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นจากโต๊ะ ตั้งแต่เลิกงานจนถึงตอนนี้ เตชิตแค่โทรไปให้เธอสามครั้ง เธออดไว้ไม่รับสาย ตำแหน่ง เขาก็รู้ว่าเธออยู่ที่บ้าน

ក

เธอคิดตามแบบนี้ นัชชาไม่ตอบข้อความด้วย เธอคิด ว่าจะให้เซอร์ไพรสเขา นั่งรอที่ห้องนั่งเล่น

ตั้งแต่หกโมงเย็นรอถึงหนึ่งทุ่ม ตอนที่เข็มนาฬิกาถึงสอง ทุ่ม แล้วใกล้จะถึงสามทุ่ม เขาก็ยังไม่กลับบ้าน นัชชาอดไม่ ไหวแล้ว ถึงจะเป็นโอที ตอนนี้ก็ต้องกลับบ้านแล้วมั้ง หรือว่าวันนี้เขามีงานอื่น? ไม่น่าซวยขนาดนี้มั้ง?

เธอหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นแล้ววางลงอื่น คิดไปคิดมา แล้วสุดท้าย โทรออกให้เขา ทำให้เธอประหลาดใจมันก็คือ

ไม่มีคนรับสาย

นัชชารู้สึกท้อแท้มาก นอนลงไปโซฟา มองเพดานอึ้งๆบน

ว่า ดึกขนาดนี้ คนหายไปไหนวะ

ในขณะเดียวกัน รถวิ่งเข้าบ้านที่สวยงามแบบโบราณ ผู้ หญิงที่มีอายุสี่สืบกว่าปีวิ่งมาต้อนรับเขา “คุณเตชิตกลับมาแล้ว ท่านสองคนรอคุณมานานแล้ว รีบเข้าไปเถอะ

เตชิตไม่ได้พูดอะไรไปแล้วพยักหน้าเบาๆ

รีบเดินเข้า

ทั้งหมดเป็น

บ้าน

ด้านในบ้านประดับคู่กับด้านนอกบ้าน เฟอร์นิเจอร์ไม้มะฮอกกานี ชิ้นเดียวราคาก็หนึ่งแสนแล้วจิตรกรรมภูมิทัศน์ที่แขวนบนผนังมันเป็นศิลปินที่มีชื่อเสียงวาด มา ราคาแพงมาก

ได้ยินเสียง คนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้ในห้องนั่งเล่นหันหลัง กลับ ด้วยความดีใจ “แกกลับมาแล้วหรือ

ใบหน้าที่เยือกเย็นของเตชิต ยิ้มขึ้น “คุณยาย คุณตา

“เตชิต รีบมาให้ยายดูก่อน ผู้สูงอายุคนนี้เป็นคุณยาย ของเตชิต เธอดึงมือของเขา ดวงตาเต็มไปด้วยความดีใจ “แก กลับมาปีละครั้ง ยายกับตาคิดถึงหนูมาก ยายเห็นหนูผอมไป อีกแล้ว เวลาทํางานอย่าเหนื่อยเกินไป พักผ่อนหน่อย

เตชิตรีบตอบว่า”ทราบครับ ยาย

เตชิตยิ้มไป ไม่พูดอะไรต่อ

“กินข้าวกันเถอะ วันนี้เป็นวันเกิดของหนู อาหารตั้งแต่เช้ามา ไม่ได้สั่งให้พ่อครัวท่านะ

ตาของแกทํา

ทั้งสามคนเดินมาถึงห้องอาหาร พูดได้ว่าอาหารมันเป็น รสชาติเปรี้ยวไปหมด เปรี้ยวหวานซี่โครงหมู สับปะรดหวาน และหมูเปรี้ยว กุ้งในซอสมะเขือเทศเป็นต้น เตชิตจําได้ว่า ตอนที่เขาเด็กๆอยู่ก็ชอบกินอาหารรสชาติเปรี้ยวๆ แล้วตอนที่ เขาไปเรียนที่ต่างประเทศแล้วจึงจะเปลี่ยนกินอาหารรสชาติ ธรรมดา

เวลากินข้าว เตชิตเหมือนใจลอยไป เขานึกถึงผู้หญิงที่อยู่ ในบ้าน วันนี้เป็นวันเกิดของเขา เธอรู้ดีอยู่ แต่ว่าไม่ได้แสดงอะไร เลย ตอนนี้ก็ไม่รู้ว่าเธอกำลังทําอะไรอยู่

“เตชิตอ่ะ ตอนนี้แกอายุก็โตขึ้นแล้ว ต้องหาแฟนแล้วนะ ยายและตาก็หวังว่าแกมีครอบครัวของตัวเองเร็วๆ มีคนดูแล ด้วย จู่ๆผู้สูงอายุเอ่ยปากพูด และพูดด้วยความหวังดี “เราไม่ ต้องการเป็นผู้หญิงที่ดีเด่นมาก แค่ขอเป็นผู้หญิงที่สวยดีและมี มารยาทดีก็พอแล้ว ถ้าบ้านเธอยากจนก็ไม่เป็นไร ง่ายๆก็ดีแล้ว พวกเธอไปใช้ชีวิตเข้ากันก็พอแล้ว” แบบ

เตชิตอึ้งไปเล็กน้อย หลับตาเล็กน้อยมองข้าวเปล่าที่อยู่ใน ถ้วย “ครับ ผมจะหาเร็วๆนะครับ

“ยังมีอีกนะ แกกลับพร้อมแม่แกส ปกติแม่แกมาคน

เดียว แกก็มาด้วย ทั้งๆ ที่เป็นลูกแม่กัน แม่แกเลี้ยงแกจนโตก็ ไม่ใช่เรื่องที่ง่ายๆหรอก เราเป็นครอบครัวเดียวกัน อย่าห่างไป แล้ว… พูดถึงที่นี่ ผู้สูงอายุตาแดงขึ้น

ที่จริง หลายปีที่ผ่านมา แม่ของเตชิตหย่ากับพ่อเขาแล้ว แต่งงานกับคนอื่นแล้วมีลูกอีกคนหนึ่ง สร้างครอบครัวใหม่ แล้วจะเจอกันอีกต้องรู้สึกอึดอัดไป ตาสำหรับเตชิต เขาเหมือน เป็นคนนอก ไปเรียนที่ต่างประเทศสี่ปี กลับมาทำงานที่ประเทศ แต่เขาไม่เคยอยู่ที่บ้านนั้น ห่างกันมันเป็นเรื่องจำเป็น

แต่ว่ามันเป็นความหวังของผู้สูงอายุทั้งสอง เตชิตก็ไม่ได้ พูดอะไร เขารับปากด้วยความหวังของพวกเขา

กินข้าวเสร็จแล้วเตชิตรีบกลับไป ดูเวลาแล้วประมาณสอง ทุ่มกว่าๆ “แกทำไมรีบกลับจัง ที่บ้านนี้ก็ไม่มีใครรออยู่ ไม่งั้นคืนนี้พักที่บ้านดีกว่า”

เตชิตตอบตรงๆ โดยไม่คิดไม่แล้วครับคุณตา ผมต้อง กลับไปจัดการเรื่องงาน ผมจะมาเยี่ยมยายกับตาทีหลังนะคะ

บนถนนทางกลับ เตชิตได้รับสายที่จริยาโทรมา แค่บอก คำขออวยพรของวันเกิด ทุกๆปีก็เหมือนกัน ที่จริงเขาก็คงใน แล้วจนไม่มีความรู้สึกใด ทั้งๆที่ความผิดหวังก็ไม่มี

หลายปีที่ผ่านมา เขาไปเรียนหนังสือเอง จบเรียนเอง เปิด บริษัทเอง หาเงินเอง ไม่มีเงินใช้ที่บ้าน เขาก็ไม่เคยขอเลย

จริยาก็ดีต่อเขา อย่างน้อย ในใจของเธอรู้สึกแบบนี้ แต่ว่า ตั้งแต่มีลูกสาวเวธนมา มีครอบครัวใหม่ มีสามีใหม่ เอไม่มี เวลาสนใจเขามาก เขาก็เข้าใจ

รถยิ่งวิ่งไปยังไวโรจน์วิลล่า บนถนนยิ่งเงียบสงบ ปกติคน ร่ำรวยส่วนใหญ่ชอบซื้อบ้านที่เขตชานเมือง เพราะว่าอากาศดี ถนนใหญ่บนภูเขาวนไปวนมา ความมืดห่อรอบตัวรถ ทำให้ เกิดความเย็น

เตชิตเหยียบคันเร่งอย่างแรง รถวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว ความมืด ในกลางคืนถูกทิ้งไว้ด้านหลัง ราวกับว่าถ้าถูกแช่ ความเย็นนิดๆ คืนนี้อาจเป็นคนที่นอนไม่หลับอีก

รถจอดที่สวน ผู้ชาย เงยหน้ามองไปยังวิลล่าที่อยู่ด้าน หน้า ด้านในห้องไม่ได้เปิดไฟ สงสัยว่าเธออาจหลับไปแล้ว
ความผิดหวังภัย ในหัวใจยิ่งหนักขึ้น เตชิตเอาบุหรี่ออก แล้วจุด เขาสูบเร็วมาก ทั้งเร่งทั้งแรงทุกทีที่เขาสูบ กลิ่นบุหรี่ แสบๆเข้าสู่ปอดกระตุ้นเส้นประสาท ความสติกลับสมอง เขา จึงจะตั้งสติหน่อย ตัดบุหรี่แล้วเดินเข้าบ้าน

ด้านในห้อง ตรงที่ประตูไฟเหนี่ยวนำสว่างขึ้นตามความ เหนี่ยวน่า ยังไม่ทันจะถอดรองเท้า เขาประหลาดใจมากเวลา ได้เห็นสภาพที่ปรากฏในด้านหน้าของเขา

ลูกโป่งสีฟ้าอ่อนเต็มไปด้วยเพดานใดด้วยเส้นสีเงิน ทำให้บรรยากาศที่มีชีวิตชีวาขึ้น มองไปด้านใน มีสเต็กและ เค้กวันเกิดบนโต๊ะที่อยู่ไม่ไกล เทียนบนโต๊ะไม่รู้ว่าจุดขึ้นเมื่อ ไหร่ ตอนนี้มันเหลือครึ่งหนึ่งแล้ว

ทุกอย่างผสมกันอยู่ด้านหน้า ดวงตามืดดำของเขาสั่นขึ้น อย่างแรง ภัยในหัวใจขอบเขาเต้นอย่างแรง เสียงหัวใจเต้น คลุมไปเสียงอื่นหมด สายตามองไปรอบห้องนั่งเล่น เขาเร่งหา ผู้หญิงที่ทำสิ่งทั้งหมด

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ