ตอน750ตั้งใจหลบเธอ

ตอนที่750ตั้งใจหลบเธอ

คืนนั้นเขาตั้งใจรอจนหลังเที่ยงคืนถึงได้กลับเข้าห้องนอน แม้ว่าจะอาบน้ำเย็นเสร็จแล้วแต่การเผชิญหน้ากับเธอเขาไม่ สามารถควบคุมมันได้กลัวว่าจะหุนหันพลันแล่นไปอีกครั้งเลย กันไว้ดีกว่าแก้

ประตูห้องนอนเปิดออกในห้องนอนมีเพียง โคมไฟติดผนัง ห้องที่มีแสงสีเหลืองอ่อนส่องสว่างตรงกลางเตียงขนาดคิงไซต์ หญิงสาวกำลังนอนตะแคงซุกตัวอยู่จงใจที่จะเงียบปกติและ นอนกลับสนิทไปแล้ว

ชายหนุ่มถอนหายใจเขาใช้มือปิดประตูเบาและเดินอย่าง เงียบอย่างระมัดระวังมาที่ด้านข้างเตียงสายตาจับจ้องอยู่ที่ ใบหน้าแน่นิ่งหน้าอกกระเพื่อม

ถึงแม้ว่าอะไรก็ทำไม่ได้ถึงแม้ว่าดูอย่างเงียบๆแบบนี้ได้ สําหรับเขามันพอแล้ว

ตั้งแต่ไหนแต่ไรมาชนุดมไม่เคยเชื่อเรื่องคนที่มีความรัก ตอนที่จะเจอกับนัชชาเขาแทบไม่คิดที่จะหยุดไว้ที่เธอเขาก็แค่ อยากดีกับแม่ลูกเท่านั้น

ถึงตอนที่ชีวภาโผล่เข้ามาในชีวิตเขาไม่รู้ว่าตอนไหนที่เริ่มรู้สึกดีกับเธอนานวันเข้าจนถึงทุกวันนี้จนถึงเดินมาถึงขั้นนี้แล้ว

ไม่อยากปล่อยมือเธอไปหากต้องใช้ความรวยอู้ฟูที่เขามี ไปแลกเขาก็จะไม่ปฏิเสธ

ตอนที่ผ่านเรื่องการลักพาตัวในครั้งนั้นนิสัยเธอก็เริ่ม เปลี่ยนไปเล็กน้อยเขาเคยถามจิตแพทย์ระดับโลกเขาบอกว่านี่ เป็นผลกระทบทางด้านความเครียดทางอารมณ์ชนิดหนึ่ง

หมายความว่านิสัยที่อยู่ในใจนั้นยังคงไม่เปลี่ยนแปลงไป แต่การแสดงออกที่เห็นนี้เธอทำเพื่อปฏิเสธการยอมรับในการ เผชิญหน้ากับความจําตรงนั้น

ชนุดมไม่สนใจว่าเธอจะอยู่ในสภาวะรีบหรือเปลี่ยนไป แล้วจริงๆขอแค่เธอยอมรับในตัวเขาไม่ว่าจะนานสักเพียงใดจะ เปลี่ยนไปในลักษณะไหนเขาก็จะรอเธอเสมอ

ชีวิตคนเรามันแสนยาวนักหากตัดสินใจที่จะเดินไปกับใคร สักคนแล้วเวลาก็ไม่ใช่สิ่งสำคัญอีกต่อไป

เขารอได้

สายตาเขามองอย่างอ่อนโยนแต่ว่าคนที่นอนหลับสนิทอยู่ บนเตียงกลับไม่รู้เรื่องรู้ราวเขานั่งลงข้างตัวหญิงสาวพลางจูบ หน้าผากอย่างแผ่วเบา

“ฝันดี”
ตั้งแต่ผู้สูงอายุมาหาที่บ้านดราณีเกิดอาการปฏิบัติตัวที่ผิด

ปกติ

ก่อนหน้านั้นชอบเกาะแกะงอแงกับตัวเขาเองระยะหลังนี้ แทบไม่เจอหน้าเจอตาดราณีหากไม่ใช่การทำธุรกิจหรือว่ามี ประชุมเจ็ดวันถึงได้เจอแค่สองวันการเจอกันในแต่ละครั้งนับวัน เป็นการทําสถิติใหม่เลยทีเดียว

ตอนแรกดราณีรู้สึกไม่เป็นสุขและข้องใจอารมณ์แบบนี้ นานวันเข้าก็กลายเป็นไฟแห่งความโกรธ

สุดสัปดาห์ใกล้เข้ามาดราณีเห็นเขาไม่แสดงออกอะไรเลย จนเธอทนไม่ไหวหยิบโทรศัพท์โทรหาเขาเองเลย

“ฉันเลิกเรียนแล้ววันนี้วันศุกร์พรุ่งนี้วันหยุดไม่ต้องพักที่ มหาวิทยาลัยก็ได้”

ปกติชนัยได้ยินเรื่องแบบนี้จะต้องตื่นเต้นผู้ชายไงยังไงก็ หวังที่จะอยากอยู่กับแฟนทั้งคืน

แต่วันนี้เขากลับแสดงอาการที่แตกต่างไปจากเดิมเขา หยุดไปพักหนึ่งแล้วค่อยปฏิเสธเธอ คืนนี้ฉันมีประชุมเธอรออยู่ ที่มหาวิทยาลัยนั่นแหละ

ดราณีรับรู้ถึงความหมายของคำตอบเธอรีบตอบกลับ ทันที คืนนี้คุณต้องทำงานที่บริษัทต่อหรอ?”

ผู้ชายตอบด้วยเสียงปกติอื้อ

ทำงานล่วงเวลาทำงานล่วงเวลาอีกแล้วเขายุ่งขนาดนี้ยังขนาดที่ไม่มีเวลามาเจอเธอ? หากไม่เกิดเรื่องที่คุณนั่นเธอคง ให้อภัยเขาได้แต่หล่อนเข้าใจชัดเจนว่าทุกอย่างมันเปลี่ยนไป หลังจากเกิดเรื่องนั้นในการยุ่งของเขาน่าจะยุ่งแบบไม่ปกติ

เขากำลังหลบหน้าเธออยู่ใช่ไหม?

คิดได้แบบนี้กองไฟที่สุมค่อยๆปะทุอยู่ในใจของเรานั้น กำลังถูกผลักดันออกมาแต่เธอก็ไม่ได้แสดงท่าทีอะไรอะมาได้ แต่ตอบแบบกล้ำกลืนฝืนทนได้ค่ะฉันจะรอ

ดูเหมือนว่าหล่อนจะเชื่อฟังเป็นพิเศษชนัยถึงกับต้อง แล้วอีกอย่าไปวุ่นวายที่ไหนเสร็จงานเดี่ยวผมไปรับ

“ฉันรู้แล้ว”

หลังจากวางสายตราณีไม่ได้ทำตามที่พูดไว้ก่อนที่บอกว่า จะรออยู่ที่มหาวิทยาลัยแต่หล่อนเดินออกไปด้านนอก มหาวิทยาลัยและขึ้นรถประจำทางและรถนั่นมันแล่นไปยัง ละแวกมูตี้คลับเฮาส์แล้ว

ช่วงเวลาเลิกเรียนเป็นช่วงเวลาที่รถติดมากนั่งอยู่ประมาณ

ชั่วโมงถึงจะถึงที่หมาย

ก่อนหน้าเธอเคยทำงานที่นี่มาก่อนเพราะงั้นเรื่องพวกนี้

เธอคุ้นชินหมดแล้วไม่มีปัญหาหรืออุปสรรคใดๆไม่นานนักก็มา ถึงหน้าประตูร้านมู คลับเฮาส์

เวลาหกโมงครึ่งหน้าประตูมูตี้คลับเฮาส์มีแต่รถพนักงานที่ จอดอยู่ดราณีมองอย่างละเอียดถี่ถ้วนแล้วไม่มีรถยี่ห้อไมคคันพื้นที่ชนัยชอบใช้จอดอยู่

สัมผัสหกของสาวน้อยกระตุกจนเธอขมวดหัวเมื่อ เดินไปประตูจัดการถึงกับประหลาดใจที่เห็นเธอ คุณมาอย่างไรครับ?

หลังจากเธอคบหากับชนัยพนักงานในร้านมคลับเฮาส์ พบเธอจะกิริยาเหมือนหนูเจอกับแมวอย่างไรอย่างนั้น

หวาดกลัวเป็นพิเศษ

ดราณีได้บอกตรงแต่อ้อมไป ฉันนัดกับชนัย

กัน”

ท่านประธาน

พฤติกรรมของจัดการดูแปลกประหลาดเหมือนกำลังคิด อะไรอยู่ดราณีเวลาเขาตอบสนองช้าและไม่สนใจเขาขวางอยู่หล่อนเข้าประตูเดินเข้าไป

“คุณดราณีคุณดราณีประธานชมัยก่อนนะครับ

ดราณีไม่สนใจห้องงานของชนัยเมื่อถึงประตูเอื้อมมือไปกลูกบิด และบิดไปมา

‘ก๊อกแกร๊ก

เสียงดังชัดเจนสะท้อนมาตามสายลมแต่ประตูนั่นกลับล็อกไว้อย่างแน่นหนา
ล็อกประตูหรอ?

คนไม่อยู่หรอ?

เธอยิ้มหวานและหันหลังกลับไปหาผู้จัดการที่อยู่ด้าน หลัง เขาไม่ได้อยู่ที่บริษัท

ผู้จัดการดูออกเลยว่ากำลังโดนสอบถามจากหล่อนเลย ไม่รู้ว่าตอนนี้จะพูดว่ายังไงดีได้แต่พูดไปตามน้ำ ช่วงนี้ท่าน ประธานยุ่งมากเวลาที่จะอยู่ที่บริษัทก็ไม่แน่นอน

ดราก็ไม่อยากทำให้คนไม่เกี่ยวข้องลำบากใจไปด้วยที่ หล่อนมาที่นี่ไม่ได้มาขอคำอธิบายแค่อยากจะมาดูให้เห็นกับตา ว่าอยู่หรือไม่อยู่เท่านั้นเอง

ยิ่งเห็นที่หน้าประตูไม่มีรถจอดอยู่หล่อนก็รู้แล้วว่าคนไม่อยู่ ที่และเขาก็ไม่ได้ทำงานล่วงเวลาอีกทั้งยังโกหกเธออีก

ดราณีอยากจะโทรกลับไปหาเขาเค้นหาคำตอบจากปาก เขาว่าตอนนี้อยู่ที่ไหนทำไมต้องมาหลอกลวงกันด้วย

แต่ว่าเธอไม่ได้ทำตามนั้น

บางทีการพูดอะไรออกไปแล้วมันไม่มีเรียกกลับคืนมาได้ ถึงรู้ว่าตัวเองถูกหลอกแต่หล่อนอยากจะให้โอกาสเขาอีกสัก

ครั้ง หรือว่าอาจมีเรื่องอะไรที่ทำให้เข้าใจผิดหรือว่ามีเรื่องที่ยากจะพูดออกมาได้
ไม่ว่าอย่างไรก็ตามเธอไม่อยากจะพูดกับเขาด้วยอารมณ์ นําพาความรู้สึกมากกว่าสมอง

“เรื่องที่ฉันมาที่นี่ไม่ต้องไปรายงานให้ชนัยนะ หล่อนหัน หลังกลับมากําชับผู้จัดการ

อีกคนได้แต่ฝืนยิ้มกลับมา คุณดราณีครับผมก็เป็น พนักงานของร้านมคลับเฮาส์ตามกฎแล้วไม่ว่าใครมาพวกเรา ต้องรายงานให้ท่านประธานชมัยทราบครับ

ดราณีเตรียมจะอ้าปากอยากจะพูดว่าจะทำอะไรก็ทำใช้ เขาเป็นแค่พนักงานหล่อนมาที่นี่แล้วยังมาวุ่นวายขนาดนี้เขา ต้องรายงานให้ชนัยทราบอยู่แล้ว

หล่อนก็ไม่ได้พูดอะไรอีกหันตัวกลับออกไปจากคลับ เฮาส์

ตอนที่หล่อนกำลังจะออกไปผู้จัดการก็ได้โทรศัพท์ไปหาผู้ ช่วยของชนัย “คุณชายชนัยล่ะ? คุณรีบแจ้งหน่อยว่าเมื่อคุณ ดราณีมาที่นี่แล้วอยู่ดีๆก็พรวดพราดเข้ามาทางห้องทำงานดู แล้วอารมณ์ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ยังบอกอีกว่าไม่ต้องมารายงาน ให้ท่านทราบ