ตอน626ตื่นเต้นจนสั่น

ตอนที่ 626 ตื่นเต้นจนสั่น

พูดถึงตรงนี้สุวีรานึกถึงปรับขึ้นมาอย่างอดไม่ได้ อายุ ผู้ชายคนนั้นก็ไม่ใช่น้อยๆแล้ว ยังไม่คิดจะแต่งงานตั้งตัว ทุ่มเท กับงานแพทย์ โดยไม่เปลี่ยนทิศทาง

วันที่เธอจะสวมชุดแต่งงานยังคงเร็วเกินไปล่ะมั้ง เธอไม่ อยากจะจินตนาการความงดงามแบบนี้กับตัวเองก่อน

เวลาค่อยๆผ่านไป เห็นว่าใกล้จะขึ้นเวทีแล้ว นัชชาเดินไป ที่เวทีข้างห้องเล็กๆ โดยมีผู้ช่วย ภายนอกห้องมีบันไดที่ไม่ได้สูง มากเป็นพิเศษ มันสร้างเพื่อให้เกิดบรรยากาศตอนเจ้าสาวเดิน เข้าไปอย่างช้าๆ

นัชชายกชุดกระโปรงเดินเข้าไปอย่างระมัดระวัง ภายใน ห้อง คนที่รออยู่อย่างกังวลเหมือนกับเธอก็คือเมทนีที่สวมเสื้อ เชิ้ตสีขาวและชุดสูทสีดำ

ทั้งสองมองหน้ากัน ช่วงแรกสุดไม่มีใครพูดอะไร ความ อบอุ่นและความประทับใจเบาๆแผ่ซ่านเข้ามาทั้งร่างกาย จน กระทั่งเมทนียื่นมือไปหาเธอ ดึงมือเธอมาจับไว้แน่น สุดท้ายนัช ชาก็อดไม่ได้ที่จะเรียกออกไปด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ “พ่อคะ..………..

เมทนีตื้นตันใจ แต่ก็ยิ้มแล้วพูดกับเธอ “เจ้าสาวห้ามร้องไห้”
นัชชาสูดน้ำมูก “อืม ร้องแล้วเดี๋ยวไม่สวย

“ใครบอก ลูกสาวพ่อสวยที่สุด” เขาพูดไปก็ยกมือจัดผ้า คลุมศีรษะให้เธอ นัยน์ตาเต็มไปด้วยความรักของคุณพ่อ

ในดวงตาที่แก่ชราที่เต็มไปด้วยความรู้สึก นัชชาคุ้นเคย ในฐานะคนเป็นพ่อ เมทนี้ก็เป็นห่วงเป็นใยเธอมาตลอดสิบกว่า ปี ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เธอก็คือที่หลบภัยอันแข็งแรง

ทั้งสองอยู่ในทิศทางตรงข้ามกับประตูห้องใหญ่ นัชชา ยกมือขึ้นควงแขนเมทนี มองบานนประตูหนาเลื่อมทองบานนั้น เธอค่อนข้างเหม่อลอย “พ่อคะ หนูจะแต่งงานแล้วนะ”

แม้ว่านัชชาจะอยู่กับเตชิตมาหลายปี แต่พอได้ยินประโยค นี้ เมทนีก็เกิดความรู้สึกไม่เหมือนกัน

“พ่อ” เขารู้ว่ายังไงก็ต้องมีวันนี้ เมทนีอยากจะพูดอะไร

มากมายแต่ไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหน สุดท้ายก็พูดออกมาอย่าง

ตื้นตัน “นัชชา เดี๋ยวพ่อก็ต้องยกลูกให้ผู้ชายอีกคนแล้วนะ”

นัชชาทั้งประทับใจและเจ็บปวด หันหน้าไปมองด้านข้าง ของคนชรา “พ่อคะ ไม่ว่าหนูจะแต่งงานกับใคร หนูก็ยังเป็น ของพ่อและแม่ตลอดไปนะคะ

“ยัยเด็กโง่ แต่งงานแล้วก็ต้องเอาครอบครัวเป็นหลัก พ่อ กับแม่ยังโอเคมาก ได้เห็นลูกมีความสุขพวกเราถึงดีใจ” เมทนี ไม่ใช่คนที่แสดงความรู้สึกตัวเองเก่ง

ผู้ชายจีนมีวัฒนธรรมที่ฝังลึกอยู่ในกระดูกเป็นพิเศษ เขาก็มีเหมือนกัน คิดว่าถ้าพูดคำว่ารักซ้ำไปซ้ำมามันจะตรงไปตรง มาเกินไป แต่วันนี้ได้เห็นลูกสาวจะออกเรือน คิดว่าเดี๋ยวต้อง มอบเธอให้กับผู้ชายอีกคนหนึ่ง คนเป็นพ่อจึงปลดล็อคความ รู้สึกเขินอายนั้นทิ้งไป

“เจ้าสาว คุณพ่อเจ้าสาวคะ ทั้งสองต้องเตรียมตัวแล้ว ตอนนี้พิธีกรได้อยู่ในขั้นตอน CUE แล้วค่ะ” คนงานเอ่ยเดือน แผ่วเบาอยู่ด้านข้าง

ทันใดนั้นน นัชชาก็รู้สึกหัวใจอยู่ตรงลำคอ เธอรีบมองไป รอบข้างอย่างรวดเร็ว นอกจากเมทนี้แล้วเขาก็ไม่เห็นธนัทและ จินต์เลย

“เพื่อนเจ้าบ่าวเจ้าสาว แล้วก็เพจบอยล่ะ?”

“เพื่อนเจ้าบ่ายเจ้าสาวยืนอยู่บริเวณที่กำหนดแล้วค่ะ เดี๋ยวคุณเดินออกไปก็จะเห็น

นัชชาถึงได้วางใจ ท่ามกลางบรรยากาศที่แสนตื่นเต้น อย่างเต็มหัวใจ ฝ่ามือเกิดเหงื่อผุดเล็กน้อย เธอไม่มีเวลามา สนใจ ในหัวมีแต่เสียงเตือนของพนักงานที่จัดงานแต่ง และการ รอคอยอย่างเลือนราง

ตั้งแต่การจัดงานแต่งจนถึงตอนนี้ เธอยังไม่ได้เห็นการ ตกแต่งสถานที่ทั้งหมดเลย เธอแค่รู้ภาพรวมคร่าวๆเท่านั้น แต ชิตตั้งใจไมม่บอกเธอ อยากให้เธอได้จินตนาการมากขึ้นน

“ต่อไปเชิญเจ้าสาวเข้ามาได้
ทันใดนั้น เสียงแข็งแรงมีพลังจากนอกประตูก็ดังลอดเข้า มา พนักงานก็ช่วยดูความเรียบร้ออีกครั้ง ไม่ถึงสิบกว่าวินาที ประตูใหญ่ตรงนห้าก็ค่อยๆเปิดออกจากด้านนอก แสงไฟระยิบ ระยับส่องเข้ามา เมทนียกแขนขึ้นมา “ไปกันเถอะ”

นัชชารู้สึกเหมือนหัวใจเต้นจนจะระเบิดออกมา เธอไม่เห็น อะไรแล้ว คิดอะไรก็ไม่ออกเหมือนกัน ทุกคนในห้องโถงล้วน จริงจับกับพิธีการงานแต่ง เธอเห็นดอกไม้ตามทางเดินที่ปลาย เท้า และยังมีกำแพงดอกไม้อันใหญ่โตและตาข่ายดักฝันอัน ใหญ่แขวนอยู่สุดทางเดิน

หนึ่งก้าว สองก้าว เดินไป………อขึ้นบันไดไปปรากฏต่อ สายตาผู้ชม กลัวว่าเธอที่เป็นจุดสนใจในตอนนี้จะไม่สามารถ จัดการกับสายตาคนอื่นได้ ในตอนนี้ เธอได้แต่มองผู้ชายที่ยืน อยู่ไม่ไกล สวมชุดสูทสีดำทั้งชุด มีโบว์ผูกที่คอเสื้อ ยื่นนิ่งรอเธอ เดินเข้าไปหา

เส้นทางที่ไม่ไกลไม่ใกล้ นัชชารู้สึกว่าตัวเองเหมือนเดินมา นานอย่างมาก เกือบไม่มีใครพูดอะไรเลยในงาน ทุกสายตา มองมาที่พวกเขาทั้งสอง

เจ้าสาวสวยมาก แสงไฟกระทบลงมาบนศีรษะ เหมือนเจ้า หญิงที่เดินออกมาจากในนิทาน ทุกย่างก้าวเหมือนกับลงบน ฟองสบู่ของนางเงือกน้อย

เตชิตจ้องมองหญิงสาวที่สวมชุดเจ้าสาวอยู่ไม่ไกลอย่าง สงบนิ่ง แม้ว่าก่อนหน้านี้เขาเคยเห็นเธอสวมชุดเจ้าสาวแล้ว แต่ความรู้สึกต่างกันโดยสิ้นเชิง มองร่างขาวที่ร่างกระทบแสงเดิน เข้ามาตนอย่างเชื่องช้า เลือดในกายตื่นเต้น เขาตื่นเต้นอย่าง มาก แต่ก็ยังคงเป็นความตื้นตันที่ไม่พูดอะไรออกมา

ทางเดินนี้ ไม่เพียงแต่เป็นทางเดินดอกไม้ แต่ยังเป็นขวาก หนามที่พวกเขาเคยประสบกันมาตั้งแต่รู้จักกันจนถึงตอนนี้ เธอ เดินอย่างช้าๆแต่ทุกก้าวมีความมั่นคงเป็นพิเศษ เหมือนกับใน ช่วงปีนี้

ได้ประสบกับเรื่องราวมากมาย ทั้งความเป็นความตาย แต่สุดท้ายพวกเขาก็ยังอยู่ด้วยกันอย่างเหนียวแน่น ไม่ใช่ เพราะความรู้สึกที่ยากลำบากหรือบั่นทอน แต่เป็นความยืน หยัดที่มีค่า

ตอนนี้ เจ้าสาวของเขากำลังเดินมาทางเขา เดินผ่านขวาก หนามมาข้างกายเขา

ตัวเธอยังมาไม่ถึง ขอบตาเตชิตก็เริ่มขึ้น เขากลั้นมันไว้ เขาไม่ละสายตาออกจากเธอเลยตั้งแต่ต้นจนจบ กลัวว่าจะ พลาดไปแม้แต่วินาทีเดียว

เมทนีจูงมือของนัชชาให้มายืนตรงหน้าเขา มองคนที่สูง กว่าเธอหนึ่งช่วงศีรษะ เมทนีก็ก้มศีรษะลงแล้วนำมือลูกสาวไป วางไว้ในฝ่ามือของเตชิต สีหน้าที่เคร่งขรึม แล้วเอ่ยด้วยน้ำ เสียงสั่นเครือเล็กน้อย “ฝากนัชชาด้วยนะ ขอให้พวกเธอมี ความสุข”

“วางใจได้ครับคุณพ่อ ผมจะทำทุกอย่างให้เธอมีความสุข” เตชิตรับมือเล็กขาวเนียนนั้นมา เห็นดวงตากลมโตที่เต็ม ไปด้วยหยาดน้ำตาภายใต้ผ้าคลุมศีรษะสีขาว จึงเอ่ยเสียงเบา ปลอบโยนเธอ “อย่าร้องไห้เลยนะ”

หลังจากส่งตัวเสร็จ เมทนีก็หมุนตัวลงจากเวที เหลือเพียง ทางเดินที่เตชิตกับเธอต้องเดินไปด้วยกัน

น้ำเสียงที่ใจดีและเรียบง่ายของพิธีกรดังขึ้นอีกครั้ง ต่อ

ไปเชิญให้คู่บ่าวสาวจูงมือกันเปิดงานได้ค่า

นัชชามองไปยังสุดขอบเวที รู้สึกตื่นเต้นสุดขีด ตั้งแต่ช่วงที่ ปล่อยมือกับเมทนี เธอก็เริ่มสั่นเทิ้ม แต่คนที่อยู่ห่างจากเวทีมอง ไม่ชัดเจน แต่จินต์ที่อยู่ข้างๆเห็นอย่างชัดเจน