ตอน612ลักพาตัวเธอไป

ตอนที่ 612 ลักพาตัวเธอไป

ดังนั้นคนจำนวนหนึ่งก็กลับมาที่ห้องทำงานอีกครั้ง หลัง จากเชื่อมแผ่น U กับในคอมพิวเตอร์ ภาพสีขาวดำคือบริเวณ ปากทางถนนเล็กเส้นนี้และถนนหลัก ห่างจากที่คลับประมาณ สิบนาที ไม่ถือว่าไกลเกินไป

ในรูปไม่ได้ชัดเท่าไหร่ แต่สามารถเห็นกลุ่มคนและรถยนต์ ที่ผ่านมา ไม่กี่นาทีผ่านไป ชนัยก็หมดความอดทน “แกให้ฉัน ด้วยอะไรเนี่ย? ฉันไม่มีเวลามานั่งเล่นจับผิดภาพหรอกนะ เลือก ตอนสำคัญๆ ให้ฉันดูสักที!”

ผู้จัดการถูกเขาคำรามใส่ก็เหงื่อแตกพลั่ก “ประ ประธาน ชนัยครับ เดี๋ยวก็ออกมาแล้วครับ………

พูดจบ บนภาพขาวดำ จู่ๆก็มีเงาลางๆปรากฏขึ้นมา ตั้งใจ ดูพบว่าเป็นผู้หญิงคนหนึ่ง ในมือถือถุงขยะขนาดใหญ่มากๆ หนึ่งถุง เดินมาจากถนนเล็กถึงถังขยะข้างถนนใหญ่ช้าๆ ค่อยๆ นำขยะทิ้งลงไป……..หมดนี้ก็ดูปกติมากๆ จนกระทั่งผู้หญิงใน ภาพโน้มตัวลงไปเห็นของอะไรบางอย่างบนพื้น เธอรีบก้มไปดู สักพัก แล้วหยิบของนั้นใส่ในกระเป๋าตัวเอง สุดท้ายก็หันหลัง ออกไปจากกล้องวงจรปิด

“ประธานชมัยครับ จากที่พวกเราสังเกต ถุงขยะนี้มาจากร้านสะดวกซื้อข้างๆ คนที่ทิ้งคือพนักงานในร้าน แต่อีกฝ่ายไม่ ยอมให้พวกเราไปดูกล้องวงจรปิด เลยเอากล้องจากถนนใหญ่ มาได้ชั่วคราว” ผู้จัดการรายงานรายละเอียดอยู่ข้างๆ

“ร้านสะดวกซื้อ?” เตชิตฟังจบก็ละสายตาออกมาจากหน้า จออีกครั้ง สุดท้ายก็เข้าใจความรู้สึกคุ้นเคยว่าทำไม “คนคนนี้ คือพนักงานร้านในวันนั้นหรอ?”

ชนัยกำลังหมกมุ่นอยู่กับเงาลางๆบนหน้าจอ เตชิตไม่ต้อง พูดเขาก็รู้ว่านี่คือใคร ไม่ใช่พนักงานคนนี้คือใคร?

แต่ว่า……..วเล็ก แต่ไม่คิดว่าจะกล้าขนาดนี้

ชนัยหัวเราะอย่างเย็นชา มองหน้าจอขาวดำอยู่ในห้วง ความคิด “ไม่ต้องดูแล้ว ฉันมีวิธีทำให้เธอรู้ว่าทำพลาด

เตชิตได้ยินเสียงทุ้มต่ำของเขา ในหัวก็มีลางสังหรณ์ว่าจะ

เกิดอะไรสนุกๆขึ้น “อย่าเล่นอะไรสกปรกล่ะ”

“วางใจได้ ฉันรู้ว่าฉันจะทำอะไร” พูดไปด้วย ชนัยก็หันไป สั่ง “สืบหาข้อมูลผู้หญิงคนนั้นให้ฉัน ให้ฉันรู้ทุกอย่าง

ที่ร้านสะดวกซื้อ ดราณีก็ทำงานทุกอย่างปกติเหมือนทุก วัน ก่อนจะไป เธอก็เช็คทุกห้องให้เรียบร้อย หลังจากแน่ใจแล้ว ว่าไม่มีอะไรผิดพลาดก็เตรียมเลิกงาน

“เถ้าแก่ ฉันไปแล้วนะ” ดราณีสวมเสื้อคลุมแล้วสะพาย กระเป๋าเอ่ยลากับภรรยาเถ้าแก่ที่ยังอยู่
ภรรยาเถ้าแก่ปีนี้อายุสามสิบสอง เป็นคุณแม่แล้ว แม่ของ ลูก ก่อนแต่งงานที่ทำงานที่นี่มาแปดปี คลอดลูกเสร็จก็อยาก เปิดร้านสะดวกซื้อขึ้นมาหนึ่งแห่ง

เธอชอบดราณีมาก คิดว่าเด็กคนนี้ตั้งใจทำงานและพึ่งพา ได้ ไม่มีความนุ่มบ่ามสักนิด เห็นว่าเธอกำลังจะไปก็รีบตะโกน เรียก “ดราณี อย่าเพิ่งไป นี่ฉันให้เอากลับไปทานนะ”

ดราณีเดินมาเห็น มันคือซูชิหนึ่งกล่อง มีปลาแซลมอน ปลาทูน่า หอยปีกนก……..ต่างๆ มากมาย เธอรู้สึกเกรงใจ “ไม่ ต้องหรอกค่ะเถ้าแก่ เถ้าแก่เอากลับไปทานเถอะค่า

“ไม่เป็นไร บ้านฉันมีเยอะแล้ว เอาไปเถอะจ้า” ภรรยา เถ้าแก่พูดไปด้วยก็ยัดของใส่มือเธอไปด้วย “เสร็จแล้วก็รีบ กลับบ้านเถอะ ดึกขนาดนี้แล้วเดี๋ยวก็เสียเวลาบนถนนหรอก”

เวลาเลิกงานของพวกเธอคือสามทุ่ม ฟ้าข้างนอกมืดแล้ว เธอเป็นผู้หญิงตัวเล็กๆ หน้าตาไม่เลว ภรรยาเถ้าแก่ก็เป็นห่วง อยู่เสมอ ดีที่บ้านเธอไม่ไกลจากที่นี่ นั่นก็คือถนนด้านหลัง

ดราณีต้องขอบคุณแล้วรับของมา คิดในใจเย็นวันนี้กลับ บ้านไปไม่ต้องต้มมาม่ากินแล้ว ได้กินซูชิแล้ว เหลือไว้ครึ่งหนึ่ง กินต่อพรุ่งนี้ได้อีก

หลังจากออกจากประตูร้านไป ดราณีถือกล่องสี่เหลี่ยม เดินกลับบ้าน ระหว่างเดิน เงาสะท้อนไฟบนถนนเป็นทางยาว มาก เป็นเหมือนปกติ เธอเท้าไปตามเงาของตัวเอง ก็สนุกดี เหมือนกัน
แต่แป๊ปเดียวคราณีก็พบความผิดปกติของวันนี้ ด้านหลังของเธอ จู่ๆก็มีเงาดำปรากฏขึ้น……

เพราะว่า

เวลานี้ ช่วงเวลาสำคัญนี้ เธอเครียดขึ้นมาทันที มองไป รอบๆก็พบว่า ถนนเล็กๆเส้นนี้ไม่มีใครเลย

ดราณีก็กังวลขึ้นมาทันที เธอไม่กล้าหันไป และเดินไปข้าง หน้าด้วยความเร็วและท่าทางเหมือนเมื่อครู่ แต่จะเปลี่ยนเป็น ออกทางสี่แยกอีกทาง

หนึ่งก้าว สองก้าว…..เหมือนเหยียบอยู่บนกลางใจ ทุก ก้าวเดินไปด้วยความผวา โชคดีที่ในที่สุดก็ถึงสี่แยกแล้ว

ดราณีหายใจเข้า ก้มศีรษะมองตำแหน่งของเงาด้านหลัง ในใจมีแต่เหงื่อ นับสามสองหนึ่งในใจ ตอนวินาทีสุดท้าย ก็วิ่ง ไปข้างหน้าทันที

เธอวิ่งเร็วที่สุดในชีวิตยี่สิบปี ลมหายใจและเสียงหัวใจ เต้นผสมกันดังข้างหู ถึงจะเป็นเช่นนั้น เธอก็ยังเร็วไม่พอกับ ผู้ชายด้านหลัง

วิ่งได้ไม่ถึงห้าสิบเมตร ก็ถูกจับแขนไว้

แรงรั้งมหาศาลทำให้ฝีเท้าเธอไม่คงที่ ถ้าคนด้านหลังไม่ จับเธอไว้ เธอคงล้มไปกับพื้นแล้วตอนนี้

“อ๊ะ!…..โอ๊ยๆ!” ดราณีร้องเสียงดังอย่างไม่รู้ตัว วินาทีต่อ มา ริมฝีปากก็ถูกคนด้านหลังเอาผ้าสีดำมาปิดไว้แน่น

ฝีมือผู้ชายคนเร็วมาก ดูก็รู้ว่าฝึกมา ไม่นานก็คุมตัวเธอไว้ได้ แม้แต่พื้นที่ขัดขืนก็ไม่มี

ดราณีรู้สึกว่าตัวเองเหมือนเนื้อบนเขียง นอกจากถูกเขา บังคับให้เดินไปอีกทางแล้ว ก็ทำอะไรไม่ได้เลย

เธอเห็นท่าทางของผู้ชายคนนี้ สวมชุดสีดำ ข้างหูใส่หูฟัง อะไรสักอย่าง ดูแล้วไม่ใช่คนดีแน่……..เพียงแต่ว่าเขาจับตน ทำไม?

หรือว่าจะเป็นองกรณ์ลักพาตัวคนไปค้าชิ้นส่วนมนุษย์ที่ ได้ยินในข่าว?

จับเธอไป ให้เธอไปยุ่งเกี่ยวกับงานผิดกฎหมาย

ในพริบตาเดียว ทุกความคิดแวบเข้ามาในสมองของด ราณี อัตราการเต้นหัวใจสูงจนจะกระอักเลือดออกมาจากปาก เร็วจนถึงขีดสุด แค่คิดว่าจะเจอกับอะไร ก็กังวลจนเวียน ศีรษะ……

เธอเห็นกล่องซูชิในมือร่วงลงพื้นลางๆ ยิ่งห่างตัวเองไกล

ไปเรื่อยๆ

เขารีบเดินไปได้เกือบห้านาที หลังจากเดินรอบสี่แยก เล็กๆนี้ ข้างถนนก็มีรถสีดำคันหนึ่งจอดอยู่ เธอมองลักษณะรถ และแบรนด์ไม่ชัด เห็นเพียงตัวรถที่สวยสมบูรณ์สะท้อนกับ ดวงตาเย็นชา

ดราณีคิดแค่ว่าทันทีที่ตัวเองขึ้นรถไปก็จบแล้ว ยังไงเธอก็ ดิ้นไม่ได้
อย่างรวดเร็ว ร่างของเธอก็ถูกยัดเข้าไปในรถ ร่างกายเด้ง สองที ศีรษะไปโขก โดนมุมที่นั่ง เจ็บจนขอบตาแดงในพริบตา

รอจนเธอมีสติ ประตูรถก็ถูกปิดจากด้านนอก ดัง คลิก ประตูรถก็ล็อค รถสตาร์ทขึ้นออกจากถนนไป

ดราณีมองวิวถนนที่ค่อยๆหายไปนอกหน้าต่าง ความกลัว

ในใจไม่ลดลง ขณะที่กำลังคิดว่าจะออกจากที่นี่อย่างไร ด้าน หลังจู่ๆก็มีเสียงเย็นชาของผู้ชายดังขึ้นมา “ดราณี ใช่ไหม?”