ตอน611เล่ห์กลแกล้งชายแก่

ตอนที่ 611 เล่ห์กลแกล้งชายแก่

“นัชชา…..” เขากำลังจะเตรียมพูด

คิดไม่ถึงว่าเอ่ยได้แค่สองพยางค์ก็ถูกเสียงของเธอแทรก ขึ้นมา “คุณไม่ต้องมาเรียกฉันเลย ไม่ว่าวันนี้คุณจะพูดยังไง ยัง ไงฉันก็จะออก ฉันต้องออก!”

ทำไมจะไม่ได้ล่ะ ยังไงเธอก็ต้องออกจากบ้าน

เตชิตเห็นเธอเดินไปหน้าประตูอย่างเกรี้ยวกราดแล้ว เปลี่ยนรองเท้า แล้วลุกขึ้นเดินไป เห็นใบหน้าเล็กที่ขึ้นสี กล่าว ด้วยโทนเสียงทุ้ม “ไม่ได้ห้ามให้คุณออกไป แค่เป็นห่วง สุขภาพคุณเท่านั้นเอง”

“ร่างกายฉันไม่เป็นอะไรฉันรู้ดี คุณเป็นห่วงอะไร?” นัชชา อารมณ์เสียอยู่ น้ำเสียงเลยกระโชกโฮกฮาก คุมให้น่าฟังหรือ ไม่น่าฟังไม่ได้

เขาใจจดใจจ่อกับใบหน้าเล็กที่วิ่งด้วยอารมณ์โกรธ สายตาจ้องไปที่เปลือกตา ส่งสายตาบอกเป็นนัย เป็นห่วงว่า คุณจะเกิดอุบัติเหตุ”

นัชชาได้ยินเสียงทุ้มต่ำของเขา หัวใจก็เหมือนถูกค้อนเล็ก เคาะ สายตาสบกัน ทั้งคู่ไม่ได้พูดอะไร พึมพำกับตัวเองครู่หนึ่งเธอพูดออกมาอย่างช่วยไม่ได้ “ฉันรู้ว่าคุณไม่วางใจเพราะเรื่อง เมื่อก่อน แต่ฉันไม่เป็นอะไรจริงๆ ถ้าฉันรู้สึกไม่สบายฉันคงไม่ ออกไปหรอก อยู่บ้านทุกวันฉันก็ได้แต่คิดเพ้อเจ้อ ฉันต้องการ เติมเต็มชีวิตฉันบ้าง

เห็นว่าเขาไม่พูดอะไร นัชชากลัวว่าเขาจะไม่ได้ฟัง ก็รีบ โน้มน้าว “ฉันไม่อยากไม่มีอะไรทำนี่หน่า หรือคุณอยากให้ฉัน ครึ่งหนึ่งของคุณเป็นปรสิต?”

ปรสิต?

ได้ยินคำเปรียบเปรยนี้ เขาก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย ก็ตอบกลับ อย่างไม่ใส่ใจ “ปรสิตมีอะไรไม่ดี คุณคือทุกอย่างของผม คุณ ไม่ต้องใช้ชีวิตลำบากเลย

“แต่ชีวิตแบบนั้นมันจะไปมีความหมายอะไรล่ะ?” แม้ว่า ในใจนัชชาจะประทับใจ แต่ก็อยากจะบอกเหตุผลเขาให้ชัดเจน “ฉันรักคุณ แต่ฉันก็ไม่อยากเป็นคนรักที่ไม่มีประโยชน์

นี่เป็นครั้งแรกหลังจากที่เธอฟื้นฟูความจำแล้วถกเถียงกับ เขาอย่างจริงจังเรื่องทำงาน เตชิตเห็นความแน่วแน่จากท่าทาง ของเธอ

จู่ๆก็คิดถึงเธอที่สูญเสียความทรงจำ เพราะว่าเขาชิ นกับนัชชาที่คอยพึ่งพาตนไปแล้ว เลยลืมไปว่าผู้หญิงคนนี้เป็น คนที่แน่วแน่

เงียบอยู่นาน เขาก็เอียงศีรษะถาม “ต้องไปจริงๆ?
นัชชาแอบดีใจ รู้ว่าเขาให้ไปแล้ว จึงรีบพยักหน้า “อืม

ต้องไป

เตชิตรั้งเธอไว้ไม่ได้ ไม่สามารถมัดเธอไว้ที่บ้านได้ สุดท้าย ก็ประนีประนอม “ผมจะให้คนขับรถไปส่งคุณ”

คราวนี้ นัชชาก็โล่งอกเสียที กลัวว่าเขาจะค้านหัวชนฝา

ยังดีที่เขายังมีเหตุผล สุดท้ายก็เป็นห่วงความรู้สึกเธอ

ความไม่พอใจและความโกรธเล็กน้อยเมื่อครู่ก็หายไป แทนที่ด้วยความรู้สึกสำเร็จนิดๆ นัชชาเขย่งเท้าเล็กน้อย ใช้ สองมือวางไว้บนไหล่เขา เงยหน้าเข้าใกล้ไปจูบคางเขา เหมือน แมวขี้ขโมย แล้วยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ “ดีจัง”

ปากนุ่มแตะแล้วก็ไป เขาหรี่ตาเรียวทันที เรียวทันที สายตาอันตรายแวบเดียว ตอนที่เขาเตรียมจะคว้าตัวเธอเข้ามา จูบลึกซึ้ง กลับถูกมือเล็กดันอกไว้

“ฉันทาลิปสติกแล้ว คุณจูบเสร็จก็ต้องเติมใหม่ ลำบากแย่ เลยน้า~” พูดจบ เธอก็ปล่อยมือไว้ที่เดิม ถือกระเป๋าข้างๆแล้ว ออกไป “ฉันไปก่อนน้า เจอกันตอนเย็นจ้า~”

ประตูใหญ่ของคฤหาสน์ปิดลง ห้องใหญ่กลับมาเงียบสงบ

อีกครั้ง

เตชิตมองทางที่เธอเดินออกไป นานสักพักก่อนจะละ สายตาออกมา ปากบางกระตุกขึ้น ยิ้มพลางสบถเบาๆ “ใจร้าย…….
เดินกลับไปที่ห้องนั่งเล่นอีกครั้ง น้าดินที่อยู่ในห้องครัว ตลอดก็ได้โอกาสออกมาสักที “คุณผู้ชายคะ กาแฟเย็นหมด แล้วให้ฉันช่วยเปลี่ยนไหมคะ?”

เตชิตคิด “ไม่ต้องครับ เดี๋ยวผมก็ออกไปแล้ว”

“คุณผู้ชายจะออกข้างนอกหรอคะ?”

“อืม”

เธอไม่อยู่บ้าน เขาอยู่ไปก็ไม่มีความหมาย

คิดแบบนี้ เตชิตก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา โทรหาชนัย “เรื่อง คราวที่แล้วฉันได้ยินมาว่าคุณนรชัยถามนายแล้วหรอ?”

ตอนสิบเอ็ดโมง ที่ห้องผู้อำนวยการมูคลับเอาส์

ตอนที่เตชิตเข้าประตูไป ชนัยกำลังโกรธผู้จัดการ และ ไม่ใช่ความโกรธธรรมดา เอกสารและโทรศัพท์ทิ้งอยู่ที่พื้น ทั้ง ห้องเละเทะ ไม่รู้อาจจะนึกว่าโดนพายุทอร์นาโดเข้า

เตชิตหาพื้นที่เหยียบไม่ง่ายเลย เห็นท่าทางสั่นเทิ้มด้วย ความกลัวของผู้จัดการ ก็อดแปลกใจไม่ได้ “คุณออกไปก่อน เถอะ”

ผู้จัดการแทบไม่ได้โค้งศีรษให้เตชิต ออกจากห้องทำงาน ไปอย่างรู้สึกขอบคุณ

ภายในห้องเหลือเพียงสองคน เตชิตเห็นคนที่ยังโมโหอยู่อย่างเห็นได้ชัด พูดด้วยน้ำเสียงเรียบ “ใครมันทำให้ชนัยโมโห ขนาดนี้?”

ชนัยหายใจเข้าลึกๆ ทิ้งร่างบนโซฟา เอามือนวดขมับ เสียงเต้นหัวใจทำให้เขาหงุดหงิด “เมื่อคืนได้รับรายงานว่าเจอ เฮโรอีนแถวนี้ วันนี้คุณนรชัยเลยโทรหาฉันด้วยตัวเอง เตชิต นายก็รู้ว่าฉันถึงจะไม่ได้เป็นคนดีขนาดนั้น แต่ยาตัวนี้ฉันไม่ เคยแตะต้องมันเลย และไม่ได้อนุญาตให้ครอบครองมันด้วย ไม่รู้ใครหน้าไหนมันเล่นสกปรกกับฉัน!”

พูดจบ ชนัยก็อดจะสบถออกมาไม่ได้ “ซวยชิบ!”

เตชิตเห็นว่าเขาเกือบจะระเบิดออกมา เดินเข้าไปตบบ่า เขา “ไปดูกล้องวงจรปิด อยู่ที่นี่โกรธตัวเอง?” “กล้องวงจรปิดถ่ายไว้ไม่ได้ ไม่งั้นตอนนี้ฉันไปสับไอ้บ้านั่น

แล้ว!” ชนัยยิ่งคิดยิ่งแค้น เตะเก้าอี้ตัวเล็กข้างๆทันที “ไอ้***!!

เตชิตน้อยครั้งที่จะเห็นเขาอารมณ์เสีย จึงแนะนำด้วยตัว เอง “ให้ฉันช่วยหาคนไหม?”

“ไม่ต้องอ่ะ” เขาพูดตอบเสียงแข็ง ดวงตาไม่มีความดึงดูด สักนิด เหลือแต่เพียงความน่ากลัวอย่างมาก “ฉันคุยกับผู้ จัดการแล้ว กล้องวงจรปิดบนถนนสายนี้วันนี้ดูยังไงก็ดูไม่หมด พรุ่งนี้ให้ฉันไปเลี้ยงช้างที่แอฟริกา”

เห็นเขายืนกราน เตชิตก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ แค่แก้ปัญหาได้ ก็โอเค “นายก็อย่าโมโหไป ยาพวกนั้นแค่หาที่มีคลับเฮาส์ไม่ เจอก็ดีแล้ว”
ชนัยหัวเราะเย็นชาหนึ่งที่ “ถ้าเจอที่นั่นจริงๆ ชนัยคนนี้คง กลายเป็นตัวตลกไปเลย”

ครอบครัวของชนัยเกี่ยวข้องกับพวกธุรกิจมืด ยังไงก็เริ่ม มาตั้งแต่รุ่นฝั่งพ่อตัดไม่ขาด แต่ตระกูลธิสกุลไม่ได้มีกฎเป็น ลายลักษณ์อักษรว่าห้ามยุ่งกับยาเสพติด

ถ้าไปพัวพันกับพวกนี้ ชีวิตจะจบสิ้น การบังคับตัวเองเอย การควบคุมเอย ทุกอย่างจะไร้สาระทั้งหมด

ดังนั้นชนัยให้ความสำคัญกับเรื่องนี้มาก ทุกวันนี้ถูกกล่าว หา สิ่งแรกที่เขาคิดก็คือถูกใส่ร้ายป้ายสี แต่เขาแปลกใจมก ที่ มีคนกล้ามาเลือกเหยียบบนเหล็กร้อนแบบนี้

น่ารําคาญจริงๆเลย

“คุณนรชัยเพราะคราวที่แล้วเลยมารบกวนนายหรอ?” เต ชิตพูดถึงคนสองคนที่บังเอิญเจอนัชชาเมื่อก่อน

“เปล่า คนมันไม่ตายก็ไม่จบ เขามาหาฉันเพราะมีเรื่องจะ คุย” พูดจบ ชนัยก็โบกมือ ไม่อยากพูดเรื่องน่ารำคาญอีกแล้ว เลยเปลี่ยนเรื่อง “ที่นี่มีเหล้าเข้าใหม่ไม่น้อย นายเข้าไปหยิบ มาสองขวด?”

ชั้นใต้ดินของมูตี้คลับเฮาส์เป็นชั้นวางเหล้าส่วนตัวของ ชนัย มีเหล้าชั้นดีที่หาซื้อไม่ได้จากข้างนอก ไม่ว่าจะเป็นแบรนด์ ในประเทศหรือต่างประเทศ ทุกอย่างที่ต้องการมีหมด

แต่ก่อนเขาก็มาเอากลับไปบ้างบางครั้ง แต่ช่วงนี้ไม่ค่อยมีเวลาผ่อนคลาย วันนี้มีเวลาว่างไม่ง่ายเลย เขาเลยไม่ได้ปฏิเสธ ตามเขาไปหยิบมาสองขวดแล้วให้ผู้จัดการไปไว้ในรถ

หลังจากผู้จัดการนำเหล้าวางเรียบร้อย จู่ๆก็รีบกลับมา ด้วยสีหน้ารีบร้อน สงสัยจะกลัวจะไปเลี้ยงช้างที่แอฟริกาจริงๆ รีบพูดขึ้น “ประธานชมัยครับ เจอกล้องวงจรปิดแล้ว ถ่ายคนไว้ ได้!”

ชนัยชะงักฝีเท้า เลิกคิ้วอย่างไม่ค่อยมั่นใจ “แน่ใจนะ?”

“แน่ใจครับ!” ผู้จัดการรีบพิสูจน์ความสามารถในความ เป็นมืออาชีพของตน หยิบแผ่น U เล็กๆ ในมือออกมา “ท่านดู แล้วจะรู้”