ตอน599แอบตัดผมหงอก

ตอนที่ 599 แอบตัดผมหงอก

เนื่องจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นไม่หยุดหย่อน นอกเหนือจาก คนที่อยู่ในเหตุการณ์ดังกล่าว คนที่เหนื่อยที่สุดดูท่าจะเป็นปรัณ ชายคนนี้นานแค่ไหนที่ไม่ได้กลับมาบ้านแล้ว? เธอจําไม่ได้ แต่ ที่แน่ ๆ คือตอนนี้ออฟฟิศของเขากลายเป็นบ้านของเขาไปแล้ว

ปรัณเป็นคนที่เข้มงวดกับฝีมือทางการแพทย์ของตัวเอง เป็นอย่างมาก ความเข้มงวดนี้เลยจุดเข้มงวดเกินไปแล้ว ในยุค นี้ถ้าผู้ป่วยคนไหนอยู่ในความดูแลของแพทย์แบบนี้นับว่าโชค ดีมาก ๆ เมื่ออยู่ในฐานะของคนใกล้ตัวเขา สุวีราคิดว่าเขาเท่ห์ มากเลย

เพื่องาน เพื่อการแพทย์ เขาสูญเสียหลายสิ่งหลายอย่าง ไป เธออยากให้เขาหยุดพักสักนิด รู้สึกถึงชีวิตเช่นคนธรรมดา ทั่วไป

ไม่ใช่ว่าสุราไม่เคยพูดเกลี้ยกล่อมเขา แต่ทุกสิ่งที่อยู่ตรง หน้าเป็นเรื่องเร่งด่วนที่จะต้องได้รับการแก้ไขถึงพูดเยอะไป ควรเอาเวลานั้นมาจัดการแก้ไขสิ่งที่อยู่ตรงหน้าให้เสร็จลุล่วง ไปก่อน

สุวีรามองไปที่ชายหนุ่มที่หลับสนิท หากมีความ เคลื่อนไหวพียงเล็กน้อยเขาก็จะตื่นขึ้น แต่ตอนนี้เขาเหนื่อยเสียจนเธอเคาะประตูเขาก็ไม่ได้ยิน

สายตาผ่านร่างของเขาที่นอนฟุบลงบนโต๊ะ ทันใดนั้นเธอ ก็เห็นผมหงอกสีเงินเงาอยู่บนหัวเขาเส้นหนึ่ง เหมือนท่ามกลาง สีดำสนิท มีหิมะขาวสะอาดตกลงมาที่นั่น เธอเข้าไปดูใกล้ๆเพื่อ ความแน่ใจ เป็นผมหงอกจริง ๆ ด้วย

รู้ว่าปรับอายุไม่น้อยแล้ว แต่รูปลักษณ์ภายนอกของเขา ยังดูวัยรุ่นอยู่ ที่จริงมองไม่ออกด้วยซ้ำว่าเขาอายุเท่าไร ตอนนี้ มีผมหงอกขึ้น แม้แต่เธอก็แอบตกใจนิดๆ

ปฏิกิริยาแรกของเธอคืออยากดึงผมหงอกที่เห็น แต่ถ้าเธอ ดึงก็จะเป็นการปลุกให้เขาตื่น แต่ถ้าไม่ดึงต่อไปถ้าเขามอง เห็นจะรู้สึกไม่ดีหรือเปล่า?

เป็นครั้งแรกที่สุวีรารู้สึกว่าเธอใจดีมาก เรื่องดึงไม่ดึงผม หงอกของเขาพิจารณาอยู่เป็นสิบนาที

ในที่สุด เธอก็ตัดสินใจใช้กรรไกรตัดผมหงอก

ในห้องทำงานของแพทย์ กรรไกรหาได้ง่ายที่สุด เธอหา กรรไกรเล็ก ๆ จากแถบเครื่องมือด้านข้าง แล้วค่อย ๆ เอนตัว เข้าไปใกล้จรดกรรไกรไปที่โคนผมหงอกแล้วตัดออก

นิ้วชี้และนิ้วโป้งของเธอค่อยๆหยิบผมหงอกออกมาอย่าง ระมัดระวังแล้วโยนทิ้งในถังขยะ โลงใจนิดหนึ่ง แต่อดไม่ได้ที่ จะว่าเขาประโยคหนึ่ง “ถ้าคุณยังไม่รู้จักดูแลตัวเอง คุณก็รอวัน ที่แก่ก่อนวัยอันควรเถอะ!”
เมื่อนัชชามาถึงร้านดอกไม้ ไม่มีใครอยู่ในร้าน หลังจาก เปิดประตูออก เธอก็เรียกพนักงานที่บริการทำความสะอาดมา ทําความสะอาดทันที

เคยได้ยินเตชิตบอกว่า ก่อนหน้านี้เธอจ้างพนักงานผู้หญิง อยู่คนหนึ่ง แต่เขาเป็นเด็กวิทยาลัย พอตอนหลังๆเธอไม่อยู่ ผู้ หญิงคนนั้นก็ไม่ได้มาทำงานต่อ

นัชชาเดินไปที่หน้าเคาน์เตอร์ เปิดคอมพิวเตอร์ เอกสาร บนหน้าจอบันทึกรายละเอียดข้อมูลของลูกค้า ดูออกว่า พนักงานคนก่อนหน้านี้ทำงานละเอียดแค่ไหน

เธอเปิดโฟลเดอร์หนึ่งบนหน้าจอคอมพิวเตอร์ มีบันทึก ข้อมูลส่วนตัวของพนักงาน คนแรกคือติณณา ตามที่เตชิตบอก กับเธอ ผู้หญิงคนนี้น่าจะเป็นพนักงานหญิงที่ช่วยเธอทำงานใน ตอนแรกล่ะมั้ง

นัชชาโทรไปหาหมายเลขโทรศัพท์ที่ปรากฏอยู่บนประวัติ

ส่วนตัว รออยู่สักครู่ก็มีคนรับสาย “สวัสดีคะ ใช่ติณณาหรือ

เปล่าค่ะ?” หลังจากที่อีกฝ่ายได้ยิน ก็ตอบกลับอย่างสุภาพ ” ใช่คะ ไม่

ทราบว่าคุณเป็นใครค่ะ? ” นัชชา โล่งอกนิดหนึ่ง “ฉันคือนัชชาเอง เป็นเจ้าของร้าน

ดอกไม้ waiting ยังจำได้ไหม?”
ติณณากำลังเตรียมที่จะไปทำงานเสริมสอนพิเศษ พอได้ ยินประโยคนี้ ตกตะลึงไปชั่วครู่ พอได้สติก็ร้องอุทานออกมา “พี่ นัชชา?”

“อืม ฉันเอง”

“จำได้คะ ฉันจะลืมได้ยังไง!” ติณณาพูดด้วยอารมณ์ คร่ำครวญ “ตอนนั้นคุณจากไปแบบกะทันหัน ฉันหดหูอยู่นาน เลย”

นัชชาฟังเสียงสดใสที่ดังมาจากปลายทาง ความ หวาดระแวง ในใจก็หายไป “ตอนนั้นฉันมีเรื่องกระทันหันเลยไม่ ได้มีเวลาคุยกับเธอก่อน วันนี้โทรศัพท์หาเธอฉันกลัวว่าจะ เป็นการรบกวนด้วยซ้ำ……..วันนี้ที่ติดต่อหาเธอเพราะอยากบอก กับเธอว่า ร้านดอกไม้เปิดแล้ว เธออยากกลับมาดูสักหน่อย ไหม?”

ก่อนหน้านี้ร้านดอกไม้กำลังไปได้สวย แต่จู่ ๆ นัชชา หายตัวไป การดำเนินงานทั้งหมดของร้านก็หยุดลง เธอไม่ เข้าใจ แต่เธอก็จำใจทำตามที่ทางร้านกำหนด ใจจริงก็รู้สึก เสียดายมาก ๆ อยู่ พอตอนนี้รู้ข่าวว่าร้านดอกไม้เปิดใหม่แล้ว เธอดีใจอย่างบอกไม่ถูก “ได้สิค่ะ รอฉันไปสอนพิเศษเสร็จแล้ว จะรีบไปที่ร้านดอกไม้ทันที น่าจะใช้เวลาประมาณสักสองชั่วโมง ครึ่งนะค่ะ”

นัชชาเห็นเธอตอบกลับอย่างง่ายดาย ยิ้มไปพยักหน้าไป “ได้สิ ฉันรอเธออยู่ที่ร้าน เดินทางปลอดภัยนะ”
หลังจากวางสาย เธอก็โทรหาคนที่รับผิดชอบเรื่องรับ สมัครแฟรนไชส์ คนๆนั้นชื่อว่าไตรดาเขาเป็นคนที่เก่งและมี ประสบการณ์มากทางด้านลงทุนรับสมัครแฟรนไชส์ จากบันทึก ในคอมพิวเตอร์ดูออกว่าเขาคนนี้พยายามทุ่มเทอย่างมากใน เรื่องนี้

เพียงแค่ตอนนั้นเธอจากไปโดยไม่ลา ตอนแรกคิด ว่าการที่จะสร้างความเชื่อใจขึ้นมาใหม่คงมีความลำบากอยู่ไม่ น้อย แต่ที่ไม่คาดคิดคือ อีกฝ่ายตอบตกลงอย่างรวดเร็ว

นัชชาคำนวณเวลาที่ติณณาและไตรดาจะมาถึงน่าจะเป็น ช่วงอาหารเที่ยง เธอจึงจองร้านอาหารข้างๆไปรอพวกเขาล่วง หน้า

ช่วงเวลาสิบเอ็ดโมงสี่สิบ ติณณาและไตรดาก็มาถึงร้าน อาหาร นัชชาเลือกร้านอาหารญี่ปุ่น การตกแต่งอาหารค่อนข้าง ประณีต เวลากินก็ไม่ยาก

ซาซิมิชั้นเลิศ และอาหารต่าง ๆ ถูกจัดวางไว้บนโต๊ะ ไตร ดานั่งอยู่หัวโต๊ะ พูดไม่เยอะ ท่าที่ดูเยือกเย็น นัชชารู้ว่าทำไม เขาถึงแสดงออกแบบนั้น เธอไม่ทำตัวห่างเหิน ถามฝ่ายนั้น อย่างตรงไปตรงมา “คุณไตรดา ฉันรู้ว่าเพราะเรื่องราวก่อน หน้านี้ทำให้คุณรู้สึกไม่ค่อยดี ตอนนั้นฉันหาคุณมาช่วยอย่าง จริงใจ แต่ช่วงหลังร่างกายของฉันเกิดมีปัญหานิดหน่อย ต้อง ไปรักษาตัวที่ต่างประเทศอยู่ช่วงหนึ่ง จนถึงวันนี้ร่างกายก็เพิ่ง จะดีขึ้นนิดหน่อย มันเป็นอุบัติเหตุ หวังว่าคุณจะให้อภัย ”
ไตรดารู้ว่าอาจเป็นเพราะเหตุผลส่วนตัวที่ส่งผลกระทบให้ เรื่องงานต่าง ๆ ล่าช้าไปมาก แต่ไม่คิดว่าจะเป็นปัญหาเรื่อง สุขภาพ เขาก็บ่นพึมพรกับตัวเองว่าเป็นโรคอะไรถึงได้หนัก หนาสาหัสขนาดนั้น ก่อนหน้านี้ไม่เคยเห็นเธอพูด?

นัชชาเห็นความสงสัยของเขา เธอพูดขึ้นมาอย่างลอย ๆ ว่า “สามีของฉันเป็นทนายความ เขาอยู่กับฉันตลอดเวลา”

แม้ว่าในฐานะทางสังคมและด้านความประสบความ สำเร็จของไตรดาเทียบไม่ได้กับเตชิต แต่ก็พอจะรู้ว่าคนที่อยู่ใน ระดับสังคมชั้นสูงเป็นอย่างไร เขานึกถึงเรื่องที่เตชิตร่วมมือกับ รัฐบาลเรื่องปราบปรามผู้ร้ายข้ามชาติเขาก็เข้าใจได้ทันที

คดีใหญ่แบบนี้ เกี่ยวข้องกับตัวตนของเตชิตและการ เคลื่อนไหวดังกล่าว หายไปนานขนาดนี้ สงสัยคงโดนฝ่าย ผู้ร้ายตอบโต้แน่ ๆ

ทันใดนั้นสีหน้าของชายหนุ่มก็เปลี่ยนไป มองไปที่นัชชา ด้วยสีหน้าเป็นห่วง ตอนนี้ร่างกายไม่เป็นไรแล้วใช่ไหมครับ?”

“ไม่เป็นไรแล้วค่ะ” นัชชายิ้มอย่างไม่มีอะไร “เรื่องมันผ่าน ไปแล้ว ไม่เช่นนั้นฉันคงไม่เปิดร้านดอกไม้ใหม่อีกครั้ง คุณ วางใจเถอะค่ะ”

ไตรดาเห็นเธอคิดยังไงก็พูดออกมาอย่างนั้น ไม่ได้ ต้องการเก็บอะไรไว้ ตนเองเลยเปิดใจ “ที่จริงที่ผมตกลงมา หาคุณ ด้านหนึ่งเพราะชื่นชมในตัวสามีของคุณ ส่วนอีกด้าน หนึ่งเพราะผมคิดว่าร้านดอกไม้อยู่ในความดูแลของคุณน่าจะไปได้สวย”

นัชชาเผยมือออกแสดงถึงการเชื้อเชิญ “คุณพูดมาตาม ตรงได้เลยคะ”

“แม้ว่าเมือง J นับว่าเป็นเมืองทางการเมืองและเศรษฐกิจ มีร้านค้าหลายประเภท แต่ร้านดอกไม้พูดได้ว่ายังขาดแคลนอยู่ คุณภาพที่สูงและตำแหน่งในตลาดยังไม่มีใครเข้าไป ถ้าเรา พยายามโปรโมรทำโฆษณา เราก็มีโอกาสที่จะยืนอยู่ใน ตำแหน่งแนวหน้าของตลาดประเภทนี้” พอพูดถึงตรงนี้ ไตรดา ก็พูดถึงปัญหาอีกอย่างหนึ่ง แต่ว่า ความคิดสร้างสรรค์และ การขึ้นอยู่ในตำแหน่งชั้นนำของตลาดประเภทนี้ของเรา เป็นที่ จับตามองของหลาย ๆ คน ในช่วงที่คุณไม่อยู่ มีของที่คล้ายๆ กับร้านเราออกมา เห็นได้ชัดว่ามีการขโมยคัดลอกแนวคิด อีก อย่างคือสิ่งที่พวกเขาทำได้รับการตอบรับเป็นอย่างดี

นัชชาขมวดคิ้ว “คุณหมายถึงร้านเขตตะวันตกนั่นใช่ ไหม?”

“ใช่ครับ คุณรู้รายละเอียดของร้านนั้นหรือ?”

“ใช่คะ ฉันลองค้นหาคำวิจารณ์ของผู้บริโภคเกี่ยวกับร้าน นั้นทั้งหมด”

ไตรดาเห็นเธอขมวดคิ้ว ก็ถอนหายใจ แต่คุณไม่จำเป็น ต้องรู้สึกกดดันมากเกินไป เดิมทีสินค้าที่ดี ก็มักมีการลอก เลียนแบบเป็นเรื่องธรรมดา แค่เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นไวกว่าที่คาด คิดไว้เท่านั้น เพียงแค่เราทำอย่างจริงจังเราจะต้องเป็นมืออาชีพมากกว่าพวกเขาแน่ ๆ”