ตอน499ง้อภรรยา

ตอนที่499ง้อภรรยา

หลังจากที่hawkจากไปนัชชายังคงนึกถึงใบหน้าแบบชาว ต่างชาติของเขาตลอดปกติหล่อนจะไม่ค่อยนึกถึงใครซ้ำไปซ้ำ มาแบบนี้บ่อยๆหรือจะเป็นเพราะพรหมลิขิต

ไม่ใช่เพราะเขารูปร่างหน้าตาหล่อเหลาแต่เป็นเพราะเขามี บางสิ่งบางอย่างที่ไม่เหมือนกับคนทั่วไปซึ่งความรู้สึกแบบนี้ หล่อนเคยรู้สึกกับผู้ชายสองคนมาก่อนคนแรกเตชิตคนที่สอง ชนุดมและเขาเป็นคนที่สาม

นัชชาตกอยู่ในภวังค์ความคิดของตนจนไม่รู้สึกตัวเลยว่า เตชิตมาตั้งแต่เมื่อไหร่ชายหนุ่มยืนอยู่ด้านข้างหล่อนมาพัก ใหญ่แล้วจนติณณาทนไม่ไหวจิ้มไปที่แขนของหล่อน”พี่นัชชา คุณเตชิตมาแล้ว”

หล่อนจึงได้หลุดจากภวังค์พอเงยหน้าขึ้นมองก็สบเข้ากับ ดวงตาของชายหนุ่มพอดี”เสร็จธุระแล้วเหรอคะ”

“อืม”เขาคว้ามือเล็กๆนุ่มๆของหล่อนมากุมไว้แล้วคลึง เบาๆ “คิดอะไรอยู่ทำไมถึงใจลอยขนาดนี้”

นัชชาสายศีรษะไม่มีอะไรค่ะอาจจะเพราะเหนื่อยเกินไป” “พี่นัชชารีบกลับไปเถอะวันนี้ลูกค้าเยอะรีบกลับบ้านไปพักผ่อนเถอะค่ะ”ติณณาไหวพริบดีรีบดึงกระดาษในมือของหล่อน

มา

เตชินมองหญิงสาว”ฝากด้วยนะ”

“ไม่เป็นไรค่ะมันเป็นสิ่งที่ฉันควรจะทำอยู่แล้วค่ะ”

หลังจากที่ทั้งสองออกจากร้านก็เป็นเวลาค่ำมากแล้วเขา ยังไม่ทานข้าวหลังจากถามความเห็นของนัชชาแล้วพวกเขาก็ ตกลงไปทานอาหารที่ร้านอาหารชื่อดังแห่งหนึ่ง

“ชุดเจ้าสาวคุณให้ชนัยไปเอาแล้วเหรอ”

นัชชาเงยหน้าขึ้นจากเมนู “ใช่ค่ะก็คุณไม่ว่างนี่คะ”

พูดถึงเรื่องชุดเจ้าสาวขึ้นมาหล่อนก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึก น้อยใจตอนแรกตกลงกันอย่างดีว่าจะไปรับชุดด้วยกันพอถึง เวลาเขาก็ไปไม่ได้ถึงแม้จะเป็นงานที่บริษัทก็เถอะแต่ว่าเรื่องชุด แต่งงานก็ไม่ใช่เรื่องเล็กๆ เอาจริงหล่อนก็ผิดหวังไม่น้อย

เตชิตฟังน้ำเสียงของหล่อนออกว่าเจือความไม่พอใจเขา อยู่ทั้งเพราะมีโต๊ะอาหารกั้นกลางระหว่างเขาและหล่อนบวกกับ อยู่นอกบ้านชายหนุ่มหน้าบางไม่รู้จะง้อหล่อนอย่างไรคิดไปคิด มาจึงได้แต่ถามออกไปที่อๆว่า”ไม่ได้ไปเอาชุดกับคุณคุณโกรธ เหรอ”

นัชชารู้สึกจุกที่อกหนังตาถลกขึ้นมาถลึงตาใส่เขาไม่พูด ไม่จาอะไรสั่งอาหารเสร็จก็ส่งเมนูคืนให้พนักงานพอพนักงาน ออกไปหล่อนก็เทน้ำดื่มด้วยตนเอง
“ทําไมคุณไม่พูดล่ะ”

จะให้หล่อนพูดอะไรล่ะก็หล่อนกำลังโมโหอยู่

เตชิตเห็นหล่อนเป็นหน้าหนีไม่ยอมมองเขาก็รับรู้ได้เลยว่า เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องเล็กๆ แล้วเขาจึงรีบย้ายที่นั่งมานั่งข้างๆ หล่อน”ห้องประชุมวันนี้เกิดปัญหากะทันหันพอดีมันเป็นเรื่อง ด่วนมากผมทิ้งไปไม่ได้จริงๆ”

นัชชาเองทำไมจะไม่รู้ถึงสภาวะสำคัญเร่งด่วน

เมื่อก่อนหล่อนก็เคยเป็นทนายมาถึง6ปีแต่เพราะหล่อน เป็นผู้หญิงนี่นาถึงแม้ว่าจะรู้ว่าความเป็นจริงเป็นอย่างไรแต่ใน ใจก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกน้อยใจ”คุณเคยบอกว่าฉันสำคัญกว่างาน แต่พอเวลาทำงานขึ้นมาจริงๆคุณก็ลืมไปหมดทุกอย่าง”

“แค่ครั้งนี้ครั้งเดียวเองนะคราวหน้าจะไม่มีเรื่องแบบนี้อีก แล้ว”ชายหนุ่มทำเสียงอ้อนวอนขอความเห็นใจหญิงสาวถ้า หากคนอื่นมาเห็นเขาในสภาพนี้คงจะตกใจจนตาแทบจะหลุด ออกจากเบ้า

นัชชาเองก็ไม่ใช่คนที่ชอบต่อปากต่อคำให้ยืดเยื้อหล่อน วางแก้วน้ำในมือลงแล้วกระพริบตาถี่ใส่เขาพร้อมพูดว่า”ถ้างั้น คุณต้องชดเชยให้ฉัน”

“คุณว่ามาเลย”

หล่อนจะขออะไรเขาไม่กลัวกลัวแค่หล่อนจะไม่ขออะไรทั้งนั้น

นัชชารีบตอบออกมาโดยไม่ต้องคิดเลยว่า”ต้นเดือนหน้า ฉันต้องไปทำงานที่เมืองสองวันคุณต้องไปเป็นเพื่อนฉัน

เมือง เป็นเมืองชายทะเลอยู่ทางภาคใต้ตอนนี้คือช่วง เวลาที่เหมาะสมที่จะไปเที่ยวที่เป็นช่วงคาบเกี่ยวระหว่างใบไม้ ร่วงและฤดูหนาวอากาศที่นั่นจะอบอุ่นกว่าที่เมืองนิดหน่อยได้ อาศัยช่วงที่ไปทำงานเที่ยวพักผ่อนไปในตัว

“เดือนหน้าช่วงไหน”เตชิตถาม

“น่าจะวันที่1-2″

หากเป็นเมื่อก่อนเขาคงตอบตกลงหล่อนไปโดนไม่ต้อง ลังเลแต่ช่วงนี้มีคดีสำคัญเร่งด่วนที่ต้องจัดการเขาจึงต้องเช็ค ตารางงานของเขาก่อน

พอเห็นเขาหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาดูใบหน้าเล็กๆของ นัชชาก็หงิกงอขึ้นมามือสองข้างเกาะแขนเสื้อของเขา”โธ่คุณไม่ ต้องดูแล้วแค่สองวันเองนะคะคุณเจียดเวลามาได้อยู่แล้วเราไม่ ได้ไปไหนสองต่อสองนานแล้วนะคะ”

เตชิตมองหญิงสาวข้างกายโดยไม่รู้จะตอบว่าอย่างไรนัช

ชา..”

“ฉันไม่ฟัง”นัชชายังไม่คงยอมอ่อนข้อ “ฉันรู้ว่าคุณจะพูด อะไรถ้าคุณไม่ไปกับฉันก็ช่างเถอะไม่เป็นไรแต่ไม่ต้องมาพูดถึง เรื่องงานอะไรทั้งนั้น
เตชิตมองหล่อนที่กำลังงอนแล้วแกล้งทำเป็นไม่เป็นไรไม่ เพียงไม่รู้สึกรำคาญแต่กลับรู้สึกว่าน่ารักหล่อนแทบจะไม่เคย เรียกร้องอะไรแบบนี้จากเขาเลยช่วงนี้เขาคงจะละเลยไม่มีเวลา ให้หล่อนจริงๆหล่อนถึงพูดแบบนี้

บางทีเรื่องความรู้สึกหล่อนก็เขินอายไม่กล้าพูดออกมาใน เมื่อหล่อนเอ่ยปากขอเขาแล้วเขาจะใจร้ายปฏิเสธหล่อนลงได้ อย่างไร

“คุณแน่ใจนะว่าจะให้ผมไปเป็นเพื่อนชายหนุ่มยักคิ้วขึ้น เล็กน้อยริมฝีปากบางโค้ง

“แน่ใจคุณจะไปมั้ย”

“ไป”สุดท้ายเขาก็ตอบตกลงหล่อนไปมองใบหน้าที่สวย หมดจดของหล่อนเขาก็ใจอ่อนแล้ว”เมียโกรธแบบนี้ก็ต้อง ตามใจหน่อยสิ”

ดวงตาดำขลับเป็นประกายประหนึ่งอัญมณีที่ผ่านการ เจียระไนมานัยตาซ่อนความรักและเสน่หาทำให้นัชชารู้สึก อยากจะมองและค้นหา

นัชชาส่งเสียงกระซิบเบาๆ “ยังไม่ทันได้แต่งงานเลยใคร เป็นเมียคุณ”

เตชิตไม่อยากได้ยินหล่อนพูดแบบนี้จึงใช้มือใหญ่บิดที่ เอวของหล่อนทำให้หล่อนส่งเสียงตกใจแล้วโน้มตัวลง ใกล้กับ หูของหล่อน”ทำไมคุณอยากให้ผมแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่นเห รอ”
นัชชายังไม่ทันจะได้พูดอะไรประตูห้องก็ถูกพนักงานผลัก เปิดเข้ามาทั้งสองยังคงแนบชิดกันอยู่หญิงสาวจับที่แขนของ ชายหนุ่มชายหนุ่มโน้มตัวลงมากระซิบอยู่ข้างใบหูของหญิง สาวดูจากด้านหลังเหมือนทั้งสองกำลังจูบกัน

ทำให้พนักงานที่เพิ่งเข้ามาชะงักไปเล็กน้อยแล้วซ้ำๆอึ้งๆ ว่า “ขอขออนุญาตเสิร์ฟอาหารนะคะ”

หูของนัชชาร้อนผ่าวเหมือนโดนไฟเผาหล่อนรีบผลักเตชิต ออกแล้วใช้มือลูบผมเผ้าที่จริงๆ แล้วไม่ได้ยุ่งเหยิงอะไรตาม ประสาของคนที่กลัวโดนจับผิด

ตรงกันข้ามกับอีกฝ่ายชายหนุ่มนั่งสงบนิ่งไม่มีท่าทีลนลาน ให้เห็น”เชิญครับ”

นัชชามองใบหน้าหล่อเหลาหมดจดของเขามือเล็กๆของ หล่อนหยิบถ้วยน้ำชาขึ้นมาดื่มเมื่อก่อนหล่อนไม่เคยรู้มาก่อนว่า อะไรคือซาตานในร่างคนอะไรคือข้างนอกสุกใสข้างใสเป็น โพรงมาตอนนี้หล่อนเข้าใจชัดแจ้งแล้ว

รอจนพนักเสิร์ฟอาหารครบและออกไปแล้วชายหนุ่มก็เริ่ งมองไปที่หล่อนอีก”ทำไม”

“แบร่ใครจะไปคิดว่าท่านประธานเตชิตที่ภายนอกดู เคร่งขรึมน่าเกรงขามเวลาส่วนตัวจะมีสภาพแบบนี้ล่ะ”หญิงสาว แลบลิ้นใส่เขา

เตชิตได้ยินสิ่งที่หล่อนพูดไม่เพียงรู้สึกตลก”สภาพแบบไหน”
“ก็แบบที่ไม่เหมือนที่คุณแสดงต่อคนภายนอกยังไงล่ะ”

“คุณไม่ได้รู้ตั้งแต่วันแรกที่รู้จักผมแล้วเหรอ” เขาพูดพลาง มองไปที่หน้าอกของหญิงสาว

คนอื่นอาจจะไม่เข้าใจว่าเขาหมายความว่าอะไรแต่หล่อน รู้ดีว่าเขาหมายถึงอะไร

หล่อนกัดริมฝีปากหน้าแดงเหมือนกุ้งต้ม”คุณคุณพูดอะไร ของคุณ”

มองเห็นใบหน้าของหล่อนแดงกล่ำด้วยความเขินอาย ทำให้เขานึกถึงสาวน้อยที่ไร้เดียงสาในอดีตเขากดเสียงต่ำแวว ตาเปลี่ยนเป็นร้อนแรงขึ้นมา “มาบังคับให้ผมไปเป็นเพื่อนที่มี แผนอะไรรึเปล่าคือ”

“ฉันไม่มีแผนอะไร”หล่อนถลึงตาใส่เขาถูกเขาสอนมา เยอะจนรู้ว่าคำบางคำมีนัยยะแฝงอยู่

“ไม่ต้องอธิบายหรอกผมเข้าใจแต่เรื่องแบบนี้พูดตรงๆ เลยก็ได้ไม่ต้องอายหรอก”

เรื่องอะไรหล่อนพูดอะไรหล่อนไม่ได้คิดอะไรตั้งแต่แรก

นัชชายังไม่ทันได้แก้ตัวอะไรชายหนุ่มก็คืบเนื้อปลายัดเข้า ปากหล่อน”กินข้าว”

เนื้อปลาที่สดนุ่มพอเข้าปากก็ละลายในปากทันทีเหลือ เพียงความหอมหวานทิ้งไว้ในปากมองเห็นเขาค่อยๆแกะก้าง ปลาออก ให้หล่อนจนหมดในใจนัชชาจะโกรธเขาอยู่ได้อย่างไรใจหล่อนกลายเป็นฟองสบู่สีชมพูเล็กๆไปตั้งนานแล้ว