ตอน494ชายลึกลับhawk

ตอนที่494ชายลึกลับhawk

ในเช้าตรู่ของวันรุ่งขึ้นนัชชาตื่นขึ้นมาพบว่าตนเองอยู่ใน อ้อมกอดของชายหนุ่มแขนของเขาพาดผ่านร่างของเธอๆ หล่อนขยับตัวเพียงเล็กน้อยเขาก็รู้สึกตัวตื่นแล้วเหรอ?”

ความขี้เกียจลุกจากเตียงในตอนเช้าปนอยู่ในน้ำเสียงของ

เขา

นัชชาหลับตาจมูกของเธอติดกลิ่นมิ้นท์อ่อนๆจากตัวเขาที่ ติดมาจากหลังอาบน้ำเมื่อคืน ง่วงจังเลย”

“เมื่อวานนอนดึกเกินไปวันนี้ไม่ต้องไปที่ร้านหรอก”เตชิต ก้มศีรษะลงจูบเบาๆบนหน้าผากของเธอกลัวว่าเธอจะพักผ่อน ไม่เพียงพอ

นัชชาถอนหายใจ”วันนี้นัดคนตกแต่งภายในมาที่ร้านต้อง ออกแบบสไตล์ร้านโดยรวมๆต่อไปถ้าเปิดสาขาอื่นๆ ต้องทำ แบบเดียวกันหมด”

“ในร้านไม่มีคนอื่นแล้วหรือ?”

“เรื่องแบบนี้ฉันต้องลงมือทำเองฉันไม่ค่อยไว้ใจคนอื่น ทำให้”นัชชามองดูเวลาตอนนี้เกือบแปดโมงเช้าแล้ว ในใจก็ รู้สึกผิดขึ้นมาเล็กๆ “ไม่ได้ไปส่งธีมนต์ไปโรงเรียนอีกแล้ว”
เมื่อนึกถึงเด็กน้อยเตชิตอดไม่ได้ต้องยิ้มออกมา”ลูกต้อง โทษฉันอีกแน่เลย”

ทุกครั้งที่นัชชาไม่มีเวลาให้ธีมนต์ก็จะโทษเตชิตเสมอ เพราะคิดว่าเขาเอาเวลาของแม่ไปหมดแววตาที่เต็มไปด้วย ความไม่พอใจปนงอนช่างน่ารักเหลือเกินจนเตชิตไม่รู้จะแก้ตัว อย่างไร

อีกพักหนึ่งทั้งสองก็ทานอาหารเช้าง่ายๆเตชิตไปส่งนัชชา ที่ร้านดอกไม้ถึงเตนทก็เกือบเก้าโมงสิบห้าแล้ว

ธนัทนานๆทีจะเห็นเขามาสายสักครั้งเขารู้สึกเหมือนเจอ เรื่องแปลก”ไม่น่าเชื่อคนตรงเวลาอย่างเคร่งครัดอย่างคุณจะ มาสายแบบนี้”

เตชิตไม่มีความรู้สึกผิดสักนิดเหลือบไปมองเขา” เมื่อคืน

วานพาจินต์กลับไปส่งคงดึกเหมือนกันสินะ?ไม่มีอะไรเกิดขึ้นสัก

นิดเลยเหรอ?

คำพูดเสียดสีของเขาชัดเจนเหลือเกินธนัทนึกถึงเรื่องเมื่อ คืนที่พาหญิงสาวที่เมามายไปส่งโดนเธออาเจียนจนเต็มรถเต็ม ตัวไปหมดเขาก็อารมณ์ขึ้นทันที

พอเถอะไม่ต้องพูดอะไรมากมันก็ไม่ต่างอะไรกันหรอก

“ว่าแต่เรื่องคดีนี้คุณคิดอย่างไร?”ธนัทนึกถึงเรื่องงานขึ้น

มายังรู้สึกกังวลไม่หาย

“ฉันรับคดีนี้เอง”
“จริงเหรอนัชชายอมให้คุณรับคดีนี้เหรอ?”

“อืม”เมื่อพูดถึงผู้หญิงคนนั้นแววตาของชายหนุ่มก็อ่อน โยนขึ้นมาทันใด”เธอบอกกับฉันว่าเธอไม่อยากเป็นอุปสรรค ต่ออุดมการณ์ของฉันเธอยังบอกว่าจะสนับสนุนฉันอย่าง เงียบๆ”

ดูเหมือนว่าธนัทจะเป็นกังวลเกินไปเกี่ยวกับเรื่องนี้มันเป็น เรื่องไม่จำเป็นระหว่างเขาทั้งสอง

“ถ้าอย่างนั้นเรื่องนี้คุณก็ระวังๆหน่อยแล้วกันหากมีเรื่อง อะไรคิดไม่ออกต้องการความคิดเห็นบอกผมได้ระหว่างผมกับ คุณเราเชื่อใจกันได้”

“วางใจเถอะฉันมีแผนอยู่ในใจ

เตชิตรับคดีนี้ต่อดูเหมือนว่าจะไม่มีใครรู้เรื่องนี้และเรื่องนี้ ก็เป็นเรื่องใหญ่มากเบื้องบนก็กำชับมาแล้วไม่มีใครกล้า แพร่งพรายออกไป

คนนอกคิดว่าการที่เขากลับมาจะมีการเคลื่อนไหวครั้ง ใหญ่แต่รอดูไปรอดมาไม่เห็นเขาจะมีข่าวคราวอะไรคนอื่นๆก็ เริ่มเดาไปต่างๆนาๆว่าการกลับมาของเตชิตครั้งนี้คงจะมาเพื่อ ดูแลเกี่ยวกับการจัดการของบริษัทเขาคงไม่ได้ลงมือทำคดีด้วย ตัวเองอีก

ข่าวประเภทนี้แพร่กระจายออกไปอย่างรวดเร็วแต่เตชิต กลับไม่สนใจคดีนี้เป็นเรื่องที่ละเอียดอ่อนมากๆทุกวันเขาต้อง ประชุมวีดีโอคลอกับทางฝ่ายที่เกี่ยวข้องเพื่อหารือเกี่ยวกับรายละเอียดของคดี

เนื่องจากคดีดังกล่าวมีหลักฐานสำคัญจำนวนมากผู้ต้อง สงสัยในคดีนี้ที่ถูกควบคุมตัวก็เริ่มจิตตกลงเรื่อยๆ มีความคืบ หน้าในคดีอย่างมาก

ในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ชายฝั่งมหาสมุทรมีคนได้รับ

ผลกระทบกับเหตุการณ์นี้มากมาย

ชายแดนประเทศ ในหุบเขาลึกท่ามกลางทุ่งดอกป๊อปปี้ ขนาดใหญ่ภายในบ้านพักตากอากาศสีขาวชายคนหนึ่งนั่งอยู่ บนชั้นสองเงยหน้ามองท้องฟ้ามือหนึ่งถือแก้วไวน์ทรงสูงอีกมือ หนึ่งถือกล่องแป้งสีขาวเขากำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่ดูเผินๆ เขาเหมือนกับคนธรรมดาสามัญทั่วไปแต่มองอีกมุมหนึ่งกลับดู ไม่ธรรมดาเช่นกัน

“hawkคดีนี้เกี่ยวพันกับคนจำนวนมากขึ้นเรื่อยๆ พวกเรา จะไม่ลองคิดที่จะตัดบางส่วนออกไปหน่อยหรือ?”ไม่ไกลจาก ระเบียงนั้นชาวต่างชาติพูดภาษาอังกฤษอย่างคล่องแคล่ว ใบหน้าของเขาไม่สามารถซ่อนความวิตกกังวลไว้ได้

“ฉันจำได้ว่าเคนบอกว่าคดีนี้ไม่ซับซ้อนอะไร”ชายคนนั้น เปิดปากพูดอย่างราบเรียบเห็นเพียงแต่เงาจากด้านหลังทำให้ ไม่รู้ว่าเขามีสีหน้าอย่างไร

เขาสวมเสื้อคลุมนอนสีขาวยาวไปถึงน่องส่วนสูงประมาณ ร้อนแปดสิบแปดแม้ว่าเขาจะนั่งกึ่งนอนอยู่ที่ระเบียงนั่นก็ยังเห็นถึงรูปร่างสูงใหญ่ของเขา

ชายต่างชาติพูดไม่ออก ในใจก็ปาดเหงื่อ”ตอนแรกมันไม่ ซับซ้อนอะไรแต่ต่อมาเกิดเรื่องอย่างอื่นขึ้นมาอีกทำให้ตอนนี้ไม่ สามารถควบคุมสถานการณ์ไว้ได้เรื่องนี้เป็นสิ่งที่อยู่เหนือความ คาดหมาย”

ได้ยินดังนั้นชายที่นั่งอยู่ที่ระเบียงหัวเราะเบาๆ เสียง หัวเราะที่เยือกเย็นของเขาทำให้คนฟังขนลุก”เหนือความคาด หมาย คนที่ทำงานประเภทนี้อย่างเราทำให้เกิดเรื่องแบบนี้ได้ อย่างไร…”

หลังจากฟังประโยคนี้จบชายต่างชาติเหมือนโดนผีหลอก ก้มศีรษะคำนับอย่างรวดเร็วไม่กล้าแม้จะสบตาฝ่ามือเหงื่อออก เพราะความหวาดกลัว “hawkเรื่องนี้เราจะหาวิถีทางทำให้คุณ พอใจให้จงได้!”

“คุณต้องการให้ฉันเชื่อคุณอีกครั้งหรือ?”คนที่นั่งบน ระเบียงเคลื่อนไหวเขาค่อยๆหันร่างที่น่าเกรงขามและทรงพลัง มาเขาหันหลังให้แสงอาทิตย์ที่สาดส่องเข้ามาในห้องและเดิน เข้ามาต่อหน้าชายต่างชาติผู้นั้น” ใช่ไหม?”

และเพราะประโยคคำถามประโยคนี้ทำให้ชายชาวต่าง ชาติรู้สึกถึงโอกาสมีชีวิตรอดต่อเขาเงยหน้าขึ้นมองชายที่ยืน ประจันหน้ากับตนเขาอายุไม่มากยังวัยรุ่นแต่กลับมีความน่า เกรงขามอย่างประหลาดเขามีใบหน้าสมบูรณ์แบบแบบลูกครึ่ง หากไม่ได้มองตาของเขาจะไม่รู้สึกถึงพิษสงใดๆเลยแต่หากมองตาของเขาจะสัมผัสได้ว่าเขาเป็นคนที่อันตรายเพียงใด

เขาเป็นเหมือนเสือดาวที่หมอบอยู่เตรียมล่าเหยื่อเขาจะ ขาเหยื่อเมื่อใดไม่มีใครรู้ได้

ชายต่างชาติกลัวจนตัวลีบ”hawk ให้โอกาสผมอีกครั้ง เถอะผมจะจัดการให้เรียบร้อย!”

“ถ้าฉันให้โอกาสคุณแล้วถ้าเกิดความเสียหาย ใครจะช่วย ฉันรับผิดชอบ? แล้วคนอื่นอีกล่ะคุณจะรับผิดชอบต่อพวกเขา อย่างไร? “เขาหรี่ตาลงสายตาที่เฉียบขาดของเขากดดันจนคนที่ ถูกมองหายใจไม่ออก

“แต่แต่ว่าเรื่องมาถึงขนาดนี้แล้ว…”

เรื่องมาถึงขนาดนี้แล้ว?hawkฟังจบเหมือนได้ยินเรื่องตลก ที่สุดในโลกเขาหัวเราะอย่างบ้าคลั่งไม่มีความเกรงใจใดๆทั้ง สิ้นหัวเราะเสร็จเขาก็ควักปืนสีดำออกมาอย่างรวดเร็วเล็งไปที่ หัวของชายต่างชาติคนนั้น โดยที่เขาไม่ทันตั้งตัว”คุณต้องการ จะบอกว่าเรื่องมาถึงขนาดนี้แล้วฉันต้องเชื่อคุณใช่ไหม? คุณ ควรรู้ไว้ว่าฉันเกลียดคนที่กล้าฉันที่สุด!!

ชายต่างชาติรู้สึกถึงความเย็นของกระบอกปากปืนนาทีนี้ ชีวิตของเขาช่างเหมือนฝุ่นละอองช่างไม่มีค่าอะไรเลยเขาเข้า อ่อนแทบไม่มีแรงยืนชูมือเหนือศีรษะรีบพูดอย่างรวดเร็ว”ผม ไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นผมไม่กล้าทำแบบนั้นหรอก ผมแค่ อยากเรียกคืนความเสียหายก่อนหน้านี้กลับคืนมาให้มาก ที่สุด!”
แววตาที่เต็มไปด้วยอันตรายของชายหนุ่มหลงครึ่ง หนึ่ง”ถ้าคุณไม่สามารถทำได้ล่ะ

ชายต่างชาติไม่พูดอะไรไปพักหนึ่งแต่เขารู้ว่าเขาต้องพูด อะไรบางอย่างในเวลานี้ไม่กี่วินาทีต่อมาเขากัดฟันแล้วไปที่ ศีรษะ ถ้าผมทำไม่ได้ไม่ต้องให้hawkลงมือผมจะจัดการตัวผม เอง…”

“เอาชีวิตเป็นเดิมพันแล้วเหรอ…”คำพูดลอยๆของเขาผูก ไว้กับชีวิตหนึ่งในสภาพบรรยากาศที่กดดันจนแทบหายใจไม่ ออกแบบนี้จนชายต่างชาติเกือบจะทนไม่ไหวอยู่แล้วชายหนุ่ม เอาประบอกปืนออกจากหัวของชายต่างชาติ”คราวนี้ฉันจะไป ด้วยตัวเองคุณตามฉันไปด้วยหากเกิดผิดพลาดขึ้นมาอีกมันคง ไม่ใช่แค่โดนกระสุนเดียวง่ายๆแล้วนะ!”

“ครับ!”