ตอน487ผู้ชายขี้อิจฉา

ตอนที่487 ผู้ชายขี้อิจฉา

เช้าตรู่วันต่อมา นัชชาล้างหน้าแปรงฟันเสร็จก็เตรียมไป ร้านดอกไม้ ในช่วงหกเดือนกว่า กิจการร้านดอกไม้เป็นไปด้วย ดีมาก ช่วงเวลาหนึ่งเดือนมีคนมาขอร่วมธุรกิจด้วยบ่อยครั้ง ก่อนหน้านี้เธอไม่เคยทำมาก่อน จึงไปขอคำแนะนำจากคนที่ เคยมีประสบการณ์ทำธุรกิจร้านค้า ทุกวันต้องตัดสินใจเรื่อง ต่างๆมากมาย

“ช่วยผมเลือกชุดสูทหนึ่งชุดหน่อยสิ” เห็นเธออยู่ในตู้เก็บ เสื้อผ้าคิดว่าจะใส่อะไรดี อาบน้ำเสร็จเขาเอาผ้าคลุมรอบตัว เดินเข้าไปหา

นัชซากะพริบตา “ชุดสูทหรอ? คุณต้องออกไปไหนหรอวัน

เธอจำได้ว่าช่วงนี้เขาจะใส่ชุดสบายๆอยู่บ้าน ไม่ได้ใส่ชุด เป็นทางการนานแล้ว

“ไปเป็นทหาธนัทสักหน่อย” เขาดึงตู้เสื้อผ้าออก กวาด

สายตาไปในแถวเสื้อผ้า สุดท้ายก็หยุดที่ชุดสูทสีเทาเข้ม “ตัวนี้ เป็นไง?”

นัชชาเบิกตากว้าง เอื้อมมือไปคว้าขอเขาอย่างดีใจ “คุณ จะไปลอว์เฟิร์มหรอ?!”
เขาถอนหายใจออกมา สายตามองไปที่ใบหน้าที่ตื่นเต้น ของเธอ “ไม่ใช่คุณที่อยากให้ผมไปหรอ?”

“ก็ใช่น่ะสิ” นัชชารีบพยักหน้า เขาตัดสินใจได้ เธอยินดี แทนเขาจริงๆ “แต่ฉันไม่คิดว่าคุณจะไปเร็วขนาดนี้

ได้ยินดังนั้น เขาก็ขมวดคิ้ว ไม่อยากให้ผมไปหรอ?”

“เปล่านะ! อยากให้คุณไปสุดๆเลย!”

เตชิตมองดูท่าทางเธอที่ยิ้มอย่างมีความสุข นานแล้วน้อย ครั้งนักที่เธอยินดีขนาดนี้ ยังทำให้เขาอารมณ์ดีขึ้นไปด้วย โน้ม ศีรษะลงมาจูบบนริมฝีปากเธอหนักๆ “งั้นก็ช่วยผมเลือกเสื้อผ้า เร็ว”

นัชชาปล่อยมือออก หันไปเลือกอย่างตั้งใจหน้าตู้เสื้อผ้า ตู้ เก็บเสื้อผ้าใหญ่มาก กำแพงทั้งสองข้างมีสองตู้ที่สูงเกือบเท่า กำแพงวางอยู่ ฝั่งหนึ่งคือของเธอ อีกฝั่งคือของเขา เสื้อผ้าของ ชายหญิงอยู่ข้างกันสนิทสนมเป็นพิเศษ

เธอมองชุดที่เตชิตเพิ่งเลือกเมื่อครู่ ปฏิเสธมันไป “สีชุดนี้ มันมืดหม่นไปอ่ะ วันแรกไปจะดูห่างเหินเกินไป…..

นัชชามองไปมองมาหลายรอบ สุดท้ายก็ตัดสินใจได้

เลือกชุดสูทสีน้ำเงินเข้มลายสก็อต สีไม่ได้ฉูดฉาดเกินไป และ ไม่ได้มืดหม่นเกินไป เป็นโทนสีเมอรันตี ดูโอ่อ่าและไม่ได้แข็ง ที่อ

เธอหยิบเสื้อเชิ้ตสีขาวขึ้นมาอีกตัว เสื้อคลุมผ้าขนสัตว์สีเทาอ่อนและเนคไทอันบาง เทียบกับร่างของเขา กำลังพอดีเลย “ชุดนี้ก็แล้วกัน”

เตชิตรับมา ไม่ได้ปฏิเสธกับชุดที่เธอเลือกให้แม้แต่นิด เดียว แล้วรีบใส่ในทันที

นัชชาเห็นเขากำลังติดกระดุมแขนเสื้อ คิดถึงตอนที่ทั้งสอง เพิ่งรู้จักกัน ก็ใจเต้นแรงขึ้น เตชิตเบนสายตาขึ้นมาสบสายตาที่ นิ่งๆของเธอ เขาอึ้งไปสักพัก แล้วยื่นเนคไท ในมือ ให้เธอ “ช่วย ผมที”

นัชชาได้ยินแล้วก็เดินไปด้านหน้า รับเข็มขัดเส้นบาง ใน มือเขามา ร่างกายเขาสูงใหญ่ ส่วนสูงระหว่างพวกเขาค่อนข้าง ต่างกันมาก ต้องเขย่งถึงจะถึง

นัชชาพยายามอย่างมากในการนำเนคไทเอื้อมรอบล่าคอ เขา สองแขนเล็กยกขึ้น ช่วยเขาผูกเนคไทให้อย่างสวยงามและ ตั้งใจ และเลือกสายสร้อยที่สวมรอบคอในตู้สวมให้เขา

สุดท้ายแล้ว เธอก็พยักหน้าอย่างพอใจ “ “สมบูรณ์แบบ!”

เตชิตมองร่างตัวเองในกระจกข้างๆ ชุดสูทที่เนื้อผ้า สีน้ำเงินเข้ม ให้ความรู้สึกเป็นผู้ดี เขาไม่ได้เป็นคนที่มีสีหน้ายิ้ม แย้มแจ่มใส ส่วนมาจะแสดงท่าทีที่เคร่งขรึม ทำให้คนอื่นรู้สึก ว่าเย็นชาและเข้าถึงได้ยากเกินไป แต่สีนี้ทำให้เขาดูเด็กลงนิด หน่อย

“ไม่เลวเลย”
“แน่นอน สายตาฉันไม่เคยพลาดที่ไหน” นัชชาเชิดหน้า อยากภาคภูมิ จากนั้นก็หันไปเลือกชุดตัวเอง วันนี้เธออยาก สวมอะไรตามใจ แต่พอช่วยเตชิตเลือกเสร็จแล้ว ก็อดไม่ได้ที่จะ เลือกสีให้เหมือนกัน

เธอพลิกไปมาอยู่นาน ไม่นานเวลาไม่ทันแล้วจึงหยิบเสื้อ คลุมสีน้ำเงินเข้ม แต่สีจะเข้มกว่าเตชิตนิดหน่อย ด้านในใส่ชุด เดรสไหมพรมสีขาว ดูเป็นมิตร

เตชิตมองความใส่ใจของเธอออก จึงกอดเธอจากด้าน หลัง แล้วพูดแหย่ข้างหูเธอ “ใส่ชุดคู่หรอ?”

นัชชาทนไม่ได้ที่เขาดูออกไปเสียหมดและมีหน้ามาพูด อย่างนั้นอีก ปากแข็งจริงๆ ใครใส่ชุดคู่คุณ!

“คุณน่ะ สีฟ้าสีขาว เรื่องบังเอิญหรอ?”

นัชชาถูกเขาแหย่จนหูแดง ศอกไปทางด้านหลัง “แล้วจะ พูดออกมาทำไม”

“คุณเมีย ทำไมคุณไม่ขำขันนเลย หม?” เตชิตรู้สึกน่า สนใจ มองเห็นใบหูแดงเหมือนกับเชอร์รี่ที่น่าอร่อย อ้าปาก ค่อยๆงับ

ใบหูเป็นหนึ่งในส่วนอ่อนไหวของเธอ ความรู้สึกชาผ่าน เข้าสู่ทั้งร่างทันที เธอหดคอหนี กลับถูกเขากอดแน่นขึ้น

“อย่าแกล้งสิ ต้องไปทำงานนแล้ว

เตชิตถอนหายใจ มองใบหูเปลี่ยนเป็นสีเข้มขึ้น ลูกกระเดือกเซ็กซี่ขยับขึ้นลง ในที่สุดก็ได้เป็นเจ้าของอย่างเป็น ทางการ พยายามควบคุมความปรารถนาที่นั่งอยู่ในร่างกาย เต็มที่ “ไปเถอะ ผมไปส่ง

นัชชาเห็นเขาก้าวเท้ายาวกว่าปกติอย่างเห็นได้ชัด และ แผ่นหลังที่ดูเคืองๆไม่พอใจเล็กน้อย จึงสบถออกมาอย่าง เป็นสุขและขำขัน “คนอันธพาลเอ๊ย!

เตชิตขับรถไปส่งนัชชาที่ร้านดอกไม้ ติณณาเข้ามาเปิด ประตูนานแล้ว ปกติในการทำงานช่วงเช้าในร้านจะไม่ค่อยมี คนมาเลือกดอกไม้เยอะเท่าไหร่ แต่ร้านของนัชชากลับมีคน จํานวนหนึ่งมา

คนปลูกต้นไม้ไปตัดแต่งรถน้ำต้นไม้ในเวลางาน เป็น รายการคำสั่งของเมื่อวาน คนที่ใส่ใจจะสั่งเป็นอาทิตย์เป็น เดือน พวกเขาต้องส่งของเป็นเวลาที่แน่นอน

เตชิตเดินตามนัชชาเข้าไป พื้นที่ของร้านดอกไม้ไม่เล็ก การตกแต่งที่ละเอียดอ่อน ก่อนหน้านี้เขาเคยมา ทุกครั้งที่มาก จะได้รับบรรยากาศที่บริสุทธิ์สดชื่น

เธอเป็นผู้หญิงที่ฉลาด ทุกเรื่องเมื่อเริ่มทําแล้วจะต้อง ทำให้สำเร็จ แม้ว่าจะเป็นเพียงร้านดอกไม้เล็กๆเท่านั้น

“คุณนัชชา มาแล้วหรอ” ติณณากำลังยุ่งเกี่ยวกับการ เช็คสินค้าในรายการใบสั่งซื้อของวันนี้ ตะโกนเรียกจึงเห็น ผู้ชายที่อยู่ด้านหลังนัชชา “คุณเตชิตสวัสดีค่ะ”
เตชิตพยักหน้าเล็กน้อย เป็นการทักทาย

ติณณาเป็นวัยรุ่น ความคิดไหวพริบดี การปฏิบัติต่อคนอื่น ยิ่งมีชีวิตชีวา มองเห็นชุดทั้งสองคนในวันนี้ก็ดูออก “คุณนัชชา วันนี้แต่งตัวคู่กับคุณเตชิตด้วย!”

นัชชาลืมเรื่องที่เพิ่งขุดขึ้นมา ใบหน้าที่เป็นเสียไม่มี ยิ่ง กลับเขินมากขึ้นไปอีก “ใช่แล้ว ชุดคู่ เขาสั่งให้ฉันใส่

เตชิตจับไปที่คำพูดส่วนหลัง ขมวดคิ้วมองเธอแวบหนึ่ง ไม่

ให้เธอเสียหน้า

กลิ่นดอกไม้เต็มห้อง เดี๋ยวเตชิตต้องไปเตนทลอว์เฟิร์ม พอดี นัชชาให้คนปลูกต้นไม้มัดช่อดอกไม้ที่สวยและสดที่สุด กลิ่นไม่ได้แรงมาก เกรงว่า ในที่ทำงานจะกลิ่นแรง การห่อด้วยสี ม่วงอ่อนและสีขาวเข้ากันดูเป็นผู้ดีมาก ช่อดอกไม้หลักๆ คือ ดอกทานตะวันและดอกเจอเรเนียมสีขาว สื่อความหมายอัน สวยงาม

นัชชาส่งให้เขา “คุณเอาไปให้พี่ธนัทหน่อยสิ”

เตชิตรับน้ำหนักมา นึกถึงต้นไม้สีเขียวในบ้าน สายตาก เย็นชาลงเล็กน้อย “ระเบียงในห้องยังดูว่าง คุณกลับไปดูสิ ไป เถอะ เลิกงานแล้วเดี๋ยวผมมารับ

พูดจบ ไม่รอให้นัชชาได้โต้กลับ เขาก็เดินออกจากร้านไป

ในหนัชชายังนึกถึงคำพูดเขา ระเบียงในห้องยังดูว่าง เมื่อครู่ กำลังใคร่ครวญความคิดของเขา ติณณาคนที่คอยสังเกตมาตลอดเดินเข้ามาตบแขนเธอ สายตายิ้มเจ้าเล่ห์ “คุณ นัชชา คุณเตชิตเขาจึงน่ะ เอาดอกไม้กลับไปฝากเขาที่บ้าน หน่อยไป

นัชชาจึงรู้สึกทันที มองไปที่ประตู เขาก็ขับรถออกไปแล้ว เธอสายศีรษะอย่างช่วยไม่ได้ “ขี้อิจฉาเอ๊ย…….