ตอน484คงเป็นเขาจริงๆ

ตอนที่484 คงเป็นเขาจริงๆ

อีกด้านหนึ่ง หลังจากชีวภาออกมาจากบาร์ในคืนนั้น เธอ ก็ไม่ทำงานใดๆที่เกินสี่ทุ่มอีกเลย เพื่อหาเงินให้มากขึ้น เธอหา งานทำเพิ่มขึ้น ค่าผ่าตัดของโรงพยาบาลเป็นอุปสรรคใหญ่ที่ อยู่ในใจเธอ และการเข้ามหาลัยของน้องชายเธอ ไวทย์ ก็ กำลังมาถึงแล้ว

“พี่ครับ ผมสอบได้หกร้อยยี่สิบคะแนน มากกว่าคะแนน ของเมืองเราไปห้าสิบกว่าคะแนน ผมสามารถสอบเข้ามหาลัย ได้แล้ว!”

น้ำเสียงตื่นเต้นของไวทย์ดังผ่านในโทรศัพท์ ชีวภายน อยู่หน้าบันไดของโรงพยาบาล ร่างกายพิงกับกำแพงที่หดหู พยายามยิ้มขึ้นมาอย่างมาก “ยินดีด้วยนะไวทย์ ความฝันตัว เองเป็นจริงแล้วนะ”

“ยังไกลจากที่มุ่งมั่นไว้อยู่เลยครับ แต่คุณครูพวกเราบอก ว่า คะแนนของผมยังมีตัวให้เลือกมาก ผมอยากอยู่ที่เมือง จะ ได้เรียนไปด้วยดูแลคุณแม่และพี่ไปด้วย” ไวทย์เสียงสะอื้น ร้องไห้ด้วยความดีใจ

ชีวภาพยักหน้าอย่างพอใจ แต่ก็ควบคุมความเจ็บปวดใน ใจไม่ได้ เธออ้าปาก ลำคอเหมือนถูกบีบมะนาวใส่ ขมขึ้นอย่างรู้สึกแย่ กลัวว่าตัวเองจะร้องไห้ออกมาในวินาทีต่อมา จึงรีบ สรุปสั้นๆ “ไม่ต้องคิดถึงพี่กับแม่หรอกนะ

หลังจากวางสายไป น้ำตาก็ไหลออกมาเป็นสาย อารมณ์ ถูกกดอยู่ในใจอยู่นาน ยากที่จะพูดออกมา

ทันใดนั้นหน้าบันไดก็มีคนลงมาจากข้างล่าง ชีวภากลัวว่า จะมีคนเห็น ก็หันร่างไปที่ดาดฟ้าของโรงพยาบาล มันคือทาง เชื่อมของตึกทั้งสอง

ตอนนี้อากาศเริ่มเย็น ไม่ค่อยมีคนอยู่ที่นี่แล้ว เธอยืนอยู่ หน้าระเบียง ในที่สุดข้างกายก็ไม่มีใคร สามารถร้องไห้ออกมา ได้อย่างไม่ต้องสนใจใคร

ไวทย์สอบเข้ามหาวิทยาลัยดีๆได้ เธอยังไม่ใช่นักศึกษา มหาวิทยาลัยเลย เพื่อรักษาคุณแม่ เธอต้องพักการเรียนไว้หนึ่ง ปี ค่าเทอมไม่พอ โรงเรียนสามารถช่วยได้ แต่เธอไม่สามารถ ตอนนี้เธอไม่เพียงไม่มีเงิน ยังต้องออกไปหาเงินเพิ่ม

ตอนนี้ไวทย์อยู่ต่อหน้าประตูมหาวิทยาลับแล้ว อย่าพูด ถึงค่าเทอมพิเศษ ตอนนี้แม้แต่ค่าผ่าตัดของแม่ยังรวบรวมได้ไม่ ถึงสี่แสน ตัวเลขไม่น้อยเลย ขายของที่บ้านหมดแล้วด้วย ยืม ญาติมาก็ไม่ถึงสองแสน เหลือสองแสนสำหรับเธอคือจำนวน มหาศาล

เธอไม่กลัวความลำบากหรอก และไม่กลัวความเหนื่อย ด้วย แต่การหาเงินสองแสน ในทีเดียวสำหรับเธอมันยากเกินไป ความสำคัญของการใช้ชีวิตกำลังจะทำให้เธอท้อถอย เธอเกือบจะทานอาหารโรงพยาบาลทุกวัน พ่อไม่เพียงแต่ช่วยไม่ ได้ ยังจะออกไปเล่นการพนันนอกทุกแล้วยิ่งกว่าแย่อีก

ทําอย่างไร

เป็นสามพยางค์ที่เธอนั่งคิดมากที่สุดในวัน

แต่แม้จะเป็นเช่นนี้ แต่ไหนแต่ไรมาเธอคิดจะขาย ศักดิ์ศรีตัวเองเพื่ออยากให้เธอแบบแน่ ดังนั้นเงินทุกบาททุกสตางค์จะต้อง ได้อย่างสะอาด

ชีวภานั่งร้องไห้สะอึกสั่นหลายถึงรู้สึกหมอที่รักษาแม่โทรมา เธอเฉยรีบเช็ดน้ำตาแล้วรับ ฮัลโหล คุณหมอดิสรณ์

“ชีวภา ใช่ไหม?” น้ำเสียง ใจดีของชายวัยกลางดังมา “คือหนูจ่ายค่ามาใช่ไหม เตรียมการผ่าตัดช่วงแล้ว อาการของแม่หนู เตรียมเวลาของการผ่าตัดแน่นอนแล้ว อยากจะกับหนูสัก หน่อย เพราะว่าเอกสารหมอได้เตรียมเสร็จตั้งแล้ว แค่ ค่าใช้จ่ายการผ่าตัด ใน…….

ดะ หมอ หมอว่าใช้จ่ายผ่าตัดจ่ายหมดหรอคะ

“เมื่อเช้านี้ หนูได้จ่ายหรอ
ชีวภายังคงเหม่อลอย คิดว่าคุณหมอผิดพลาด “คุณหมอ สรณ์ คุณหมอดูผิดหรือเปล่าคะ ฉันไม่ได้จ่าย ที่บ้านฉันก็ไม่ได้ จ่ายนะคะ”

คุณหมอติสรณ์อึ้งไปสักพัก มองดูใบเสร็จในคอมพิวเตอร์ “เป็นไปไม่ได้ มีข้อมูลรายรับเข้ามาในนี้ แม่หนู ไม่ผิดแน่

ชีวภาไม่ได้รู้สึกตื่นเต้น และไม่ได้ดีใจ เพียงแต่รู้สึกสับสน มากๆ สี่แสนนะ ญาติที่จะมีเงินขนาดนั้นก็ไม่มี เพื่อนยิ่งไม่ต้อง พูดถึง จะไปจ่ายได้ยังไง……..

เธอยังคงมึนงงอยู่ “มีแสดงชื่อคนโอนไหมคะ?

“หมอดูสักครู่นะ…….” คุณหมอติสรณ์เลื่อนขึ้นไปดู “แสดง ว่าจ่ายเป็นเงินสด ไม่มีข้อมูลการโอน

ในตอนนี้ ชีวภายิ่งสับสนเข้าไปอีก “แต่ว่า…….

“หนูไม่ต้องแต่แล้วล่ะ เรื่องเงินค่อยกลับไปคุยกับที่บ้าน ตอนนี้มาคุยเรื่องช่วงเวลาผ่าตัดก่อนดีกว่า

“ได้ค่ะ เดี๋ยวฉันไป”

วางโทรศัพท์ ชีวภาก็รีบไปที่ห้องทำงานของคุณหมอ สรณ์ทันทีโดยไม่หยุด ระหว่างทางเธอก็คิดว่าเงินก้อนนี้มาได้ ยังไง เดินไปก็ไม่ได้ดูทางให้ดี ไปชนกับคนเข้าอย่างไม่ ระมัดระวัง เธอจึงรีบขอโทษ “ขอโทษค่ะ….……

อีกฝ่ายไม่ได้พูดอะไร โบกมือแล้วเดินต่อ

ชีวภายืนขึ้น กำลังจะเดินต่อ ในหัวก็พลันนึกถึงภาพที่บังเอิญเจอชนุตมที่สนามบินในวันนั้น ทันใดนั้น ร่างของเธอก็ แข็งทื่ออยู่กับที่ เหมือนถูก โรงน้ำแข็งสาดเข้า เป็นทั้งร่าง

ทันใดนั้นเธอก็มีความคิดที่เป็นไปไม่ได้ หรือว่าจะเป็น ผู้ชายคนนั้น…….

เธอนึกถึงที่บาร์เมื่อคืนนั้น เขาบังคับถามเธอว่าเป็นใคร และยังถามรายละเอียดว่าอยู่ที่โรงพยาบาลไหน ตอนนั้นเธอ รู้สึกไม่สบายใจ ไม่รู้ว่าผู้ชายคนนี้ทำไมถึงถามละเอียดขนาดนี้ ตอนนี้คิดได้ขึ้นมา เพราะแบบนี้หรอ?

แต่สี่แสนเลยนะ เผชิญหน้ากับผู้หญิงที่ทำให้เขาไม่พอใจ เขาล้างมือด้วยการให้ตัวเองเนี่ยนะ?

ชีวภาคิดยังไงก็ไม่เข้าใจ แต่ความเป็นไปได้มากที่สุดจะ ต้องเป็นผู้ชายคนนั้นจ่ายเงินก้อนนี้ให้ตนแน่นอน อยู่ๆเธอก็ กังวลขึ้นมาอย่างไร้สาเหตุ ขณะที่เดินไปที่ห้องทำงาน หยิบ โทรศัพท์ขึ้นมา โทรหาผู้จัดการที่เธอแบล็กลิสต์ไว้ก่อนหน้านี้

โทรศัพท์ดังขึ้นไม่กี่วิก็ถูกรับสาย ยังไม่ทันได้พูดอะไรก็ได้ ยินเสียงผู้จัดการพูดขึ้น “โอ้ เจ้าตัวแสบ รับโทรศัพท์ซะทีนะ เธอรู้ไหมว่า…….

ชีวภาไม่อดทนฟังเขาพูดจบ ก็ขัดทันที “นี่ผู้จัดการคะ มี เรื่องอยากจะขอร้องหน่อยค่ะ

“เรื่องอะไรหรอ?”

“ก่อนหน้านี้ที่ผู้จัดการเรียกฉันไปหาผู้ชายคนหนึ่งที่บาร์น่ะค่ะ ถ้าเกิดเขาไปอีก…….” เธอหยุดไปสักพัก แล้วกัดฟันพูด “รบกวนแจ้งฉันหน่อยนะคะ”

ผู้จัดการอึ้งไปสักพัก นึกอยากจะพูดโน้มน้าวเธออย่างไร คิดไม่ถึงว่าชีวภาจะรุกเอง จึงตอบรับโดยทันที “ไม่มีปัญหา ช่วยเธออย่างแน่นอน!

“ขอบคุณค่ะ”

“ไม่เป็นไร…… ยังพูดไม่จบ โทรศัพท์ก็ถูกวางลง มองดู บทสนทนาจบลง ผู้จัดการที่ทำเสียงเหยียดหยาม “แกล้งทำ เป็นหยิ่งนัก รีบเข้าหาเลยนะ”