ตอน457สถานการณ์ขั้นวิกฤต

ตอนที่457 สถานการณ์ขั้นวิกฤต

ชนุดมไม่ได้เร่งรีบ หลังจากที่เขากลับมา นอกจากเตชิต เขายังไม่ได้ไปเจอใคร ทางนัชชาเขาก็ไม่ได้บอก เพียงแต่ให้ คนคอยตามดูเธอ ถ้ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้นให้บอกเขาทันที

ตอนกลางวันเขาทำงานทางไกลอยู่ในห้อง ตอนกลางคืน เขาออกไปหาที่เงียบๆนั่งดื่มคนเดียว ที่นี่สำหรับเขามันไม่ใช่ที่ ที่มีความทรงจําที่ดีหนัก มันดีตรงที่ที่นี่มีนัชชา

ตอนเตชิตไม่อยู่ นัชชามีเวลาดูแลธีมนต์อย่างเต็มที่ แต่ลูก ไปโรงเรียนแล้ว เวลาส่วนใหญ่เขาจะใช้ชีวิตอยู่ที่โรงเรียน ตอนเธอว่างๆมันเลยทำให้เธอฟุ้งซ่าน วันสองวันคงไม่เป็นไร แต่นี่เวลาผ่านมาร่วมเดือน มันทำให้เธอเริ่มเครียด

เธอมักจะตกใจตื่นเพราะฝันร้าย บางวันก็นอนไม่หลับ ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นเพราะการที่เขาจากไป

“คุณแม่เป็นอะไรไปครับ” เช้าวันหนึ่งตอนนั่งกินข้าวเช้า ธีมนต์เห็นเธอสีหน้าไม่ค่อยดี

นัชชามือถือขนมปังไว้ แต่ใจลอย ได้ยินเขาเรียกเธอค่อย ได้สติ ตอบเขาไปแบบยิ้ม “แม่กำลังคิดไปเรื่อยเปื่อย

ธีมนต์อ้าปากกัดกินขนมปัง จนกลืนลงคอหมดแล้วตากลมโตมองมาทางนัชชา เขาถามเธอด้วยน้ำเสียงอ่อนเบา ด้วยความระมัดระวัง “แม่ครับ เมื่อไหร่พ่อจะกลับมาครับ

หลังจากที่เตชิตจากไป เวลาผ่านไปครึ่งเดือนแล้ว ตั้งแต่ พวกเขาดีกัน เขากับเตชิตยังไม่เคยห่างไกลกันนานขนาดนี้

นัชชาตก ใจ กลัวลูกจะจับได้ เธอพยายามทำตัวปกติ “คุณ พ่อยังจัดการเรื่องงานไม่เสร็จ ถ้าเสร็จเดี๋ยวก็กลับมาแล้ว

“แล้วเมื่อไหร่ล่ะครับ” ตากลมโตมองเธอ ทำให้นัชชาไม่ กล้าสบตา

“อีกไม่นานครับ” นัชชาไม่กล้าบอกเวลาที่แน่นอนให้เขา กลัวเขาจะผิดหวังเมื่อถึงเวลานั้น “ลูกคิดถึงพ่อหรอ

ธีมนต์พยักหน้า “ครับ….

ทุกคืนหลังทำการบ้านเสร็จ นั่งเล่นของเล่นเขาจะคิดถึงพ่อ เพราะก่อนหน้านั้นเป็นเตชิตที่คอยเล่นเป็นเพื่อนเขา

ความรู้สึกของเด็กน้อยอ่อนโยนน่าเอ็นดู น่ากินที่เทนมอยู่ ข้างยังรู้สึกสงสารแทน

นัชชาดึงเขาเข้ามากอด ใบหน้าผิดหวังของเขา เธอรู้สึก เจ็บปวด เตชิตจากไปครั้งนี้ก็เพื่อเธอและลูก ถ้าเกิดตอนนี้เธอ ไม่รู้แล้วอ่อนแอ ความทรมานที่อดทนที่ผ่านมาก็ไม่มีความ หมาย

เธออ่อนแอไม่ได้ ลูกยังต้องการเธอ บ้านนี้ต้องการเธอเธอต้องเข้มแข็ง
“ลูก พ่อไม่อยู่ก็ยังมีแม่หนิครับ พ่อเขาไปเพราะต้องการ หาเงินเลี้ยงดูพวกเรา พ่อคิดถึงลูกและรักลูกมากนะครับ

ธีมนต์ได้ยินดังนี้ เขาฉีกยิ้ม พยักหน้ารัวๆ ครับ งั้นเรามา รอจนกว่าคุณพ่อกลับมาด้วยกันนะครับ”

นัชชาตาร้อน ยกมือลูบหัวเขา “โอเคครับ

อีกฝั่งเตชิตกำลังทำการรักษา แต่สารพิษในร่างกายเขา ค่อนข้างสูง ตามมาด้วยอาการที่เริ่มรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ สติค่อย จางหาย เขาผอมลงอย่างรวดเร็ว อย่าว่าแต่อารมณ์กินข้าว ทุก ครั้งที่อาการกำเริ่มเขาจะหมดแรงขยับไปไหนไม่ได้ ทนทุกข์ ทรมาน

เจ็บปวดมาก ความรู้สึกที่ทั้งตัวเหมือนโดนกัดกร่อนไม่มี ใครสามารถรับรู้ถึงความเจ็บปวดนี้ได้ เหมือนมีมีดคอยกรีด ตามอวัยวะในร่างกายเขา ร่างกายไม่ฟังคำสั่งจากเขา เขาจะ คอยทําร้ายร่างกายตัวเอง จนหมอต้องมัดแขนมัดขาเขาไว้กับ เตียง เตียงสั่นอย่างรุนแรง เหมือนเวลาผ่านไปนานมากกว่าทุก อย่างจะสงบลง

อาการแบบนี้เขาจะเป็นวันหนึ่งประมาณ1-2รอบ ทุกครั้ง จะทำให้เขาทนไม่ไหว ทุกครั้งที่เขาอยากยอมแพ้ เขาจะได้ยิน เสียงและคำพูดของนัชชา

เขายอมแพ้ตอนนี้ไม่ได้ เพราะเธอยังรอให้เขากลับไปอยู่
Leeมองดูอาการของเขาแย่ลงทุกวัน ถึงจะไม่ถึงขั้น อันตรายถึงชีวิต แต่การที่เขาเป็นแบบนี้ทุกวันมันทำให้เขา กังวล

“Lee ไม่งั้นเราเปลี่ยนไปใช้วิธีเปลี่ยนถ่ายเลือดมั้ย” ช่วยLeeถามขึ้น พวกเขาร่วมงานกันมานาน เขายืนมอง เหตุการณ์ทุกอย่างผ่านนอกห้องกระจกใส มันค่อนข้างเลวร้าย

Leeไม่ใช่ไม่เคยคิด เขาเคยคิดที่จะใช้วิธีนี้ แค่รู้สึกว่ามัน ยังไม่ถึงเวลานั้น มองดูผู้ชายที่นอนทนทุกข์ทรมานอยู่บนเตียง ถอนหายใจ “รออีกสักหน่อย”

หลังจากอาการกําเริ่มจนหาย เขารู้สึกตัวตื่นอีกทีก็ดึกมาก แล้ว ร่างกายหมดแรง เขาชนกับมันแล้ว แขนที่ชาต้องขยับ หลายครั้งถึงจะกลับมาเป็นปกติได้ เตชิตมองดูเพดานสีขาว รอ อย่างเงียบๆ

หลังจากผ่านไปสิบกว่านาที เขาก็สามารถขยับตัวได้แล้ว

เขาขยับตัวลุกนั่งบนเตียง วินาทีที่เท้าแตะกับพื้น มันปวด จี๊ดขึ้นมาจนเขาแทบจะยืนไม่อยู่

ทันใดนั้นLeeก็เดินเข้ามาช่วยพยุงเขาไว้ทันพอดี “แกไม่ เป็นไรใช่มั้ย”

เตชิตก้มมองดูตัวเอง เขาเกลียดตัวเอง เขาหลับตาแล้ว ตอบกลับด้วยน้ำเสียงเบาๆ “ตอนนี้แม้แต่แรงยืนยังไม่มีเลย

Leeเอ่ยปากปลอบ “แกเพิ่งหายจากอาการ มันเป็นธรรมดาที่ร่างกายจะไม่มีแรง การขยับตัวมันจะทำให้เลือดและ สารพิษในร่างกายของแกไหลเวียนเร็วขึ้น

“Lee” จู่ๆเขาก็เรียกชื่อเขา

“ว่ามา”

“ถ้าใช้วิธีเปลี่ยนถ่ายเลือดจะใช้เวลาประมาณครึ่งปีใช่

อยู่เขาก็ถามขึ้น Leeปรับตัวไม่ทัน “ใช่ ประมาณนั้น แต่ก็ ต้องรอดูปฏิกิริยาของร่างกาย ถ้าผลตอบรับออกมาดีไม่มี ปัญหาอื่นๆตามมาก็อาจจะใช้เวลาแค่สี่เดือน

“ถ้าผลออกมาไม่ดี มันจะเลวร้ายกว่าตอนนี้มั้ย

Lee มองดู ใบหน้าซีดๆของเขา “เลวร้ายกว่าเล็กน้อย หลังได้ยินคำตอบเขาเอ่ยปากบอก “ฉันเป็นถึงขนานนี้ แล้ว มันคงไม่มีอะไรที่แย่ได้มากกว่านี้แล้วล่ะ

“เต แกอยากเปลี่ยนถ่ายเลือดใช่มั้ย”

“ทำเหอะ ตอนนี้เป็นแบบนี้ฉันมองไม่เห็นความหวังเลย เตชิตพูดออกมาแสดงว่าตัดสินใจแล้ว “แต่มันต้องเป็นความ

ลับ”

.” Lee เอ่ยปากด้วยความลังเล

เตชิตพูดขัดขืน “กว่าฉันจะตัดสินใจได้มันไม่ใช่เรื่องง่าย แกไม่ต้องพูดอะไรเพื่อให้ฉันเปลี่ยนใจเลย
“แต่คนในครอบครัวต้องรับรู้ พวกเขาต้องเซ็นอนุญาต ก่อนถึงจะทําได้

“ถ้าฉันอยากให้พวกเขารู้ ฉันจะมาหาแกที่นี่ทำไม

Leeชะงักนิ่ง ในห้องเงียบสนิท

“ถ้าเป็นอะไรขึ้นมาฉันรับผิดชอบเอง จะไม่โทษว่าเป็น ความผิดของแก ฉันขออย่างเดียวช่วยเก็บเป็นความลับ” เขา พูดออกมาตามตรง

Leeได้ยินดังนั้นก็แอบโกรธและน้อยใจ “ฉันไม่ได้กลัวตัว เองเดือดร้อนหรือไม่อยากรับผิดชอบ แกก็รู้ว่าฉันไม่เคยคิด เรื่องอะไรแบบนั้น”

ถ้าไม่ใช่เพราะเตชิต เขาไม่มีทางมาถึงทุกวันนี้ ถึงแม้ต้อง เดือดร้อนก็ไม่กลัว เขาเพียงเป็นห่วงเตชิต

“ถ้าไม่ใช่ก็ทำตามที่ฉันขอ” เขาพูดขึ้น “ฉันมีเวลาไม่มาก