ตอน453ขอร้องคุณอย่าไปนะ

ตอนที่ 453 ขอร้องคุณอย่าไปนะ

นัชชางง แต่เธอก็รับมันมาเปิดดูและมันก็ทำให้เธอตกใจอึ้ง

ผลตรวจตัวใหญ่เขียนไว้บนหัวกระดาษ ตัวเลขข้างล่าง เธอรู้ดีว่ามันหมายความว่ายังไง เธอหน้าซีด ปิดกระดาษวางลง บนตู้วางรองเท้า พยายามยกยิ้ม “คุณบอกไปหาพี่ธนัทไม่ใช่ หรอ คุณให้อันนี้ฉันทำไมล่ะ คุณคิดว่าพี่ปรัณไม่ค่อยละเอียด หรอ ถ้าคุณกังวลวันหลังเรากลับไป….

“นัชชา” เขาพูดแทรกขึ้น แล้วพูดคำที่นัชชากลัวที่จะได้ยิน มากที่สุด “ฉันรู้หมดแล้ว”

รู้แล้วหรอ รู้อะไร

เหมือนถูกคนตีหัวกะทันหัน นัชชาเจ็บและมึนงงแต่เธอ ต้องแกล้งทำเป็นเข้มแข็ง “คุณพูดอะไรของคุณ เรื่องนั้นเราเคย คุยกันแล้วหนิ คุณไม่เชื่อพี่ปรัณหรอ น้ารินเตรียมอาหารไว้ ลูก ก็บ่นว่าหิวแล้ว เราไปกินข้างกัน……………

เตชิตมองดวงดูตาที่แสดงออกถึงความหวาดกลัวของเธอ

ทั้งบ้านเงียบสนิท เขายื่นมือไปจับหน้าเธอไว้ แล้วพูดขึ้น ด้วยน้ำเสียงเบาๆ “ไม่มีใครเคยบอกหรอกว่าคุณโกหกไม่เนียน”

“อย่าโกหก และไม่ต้องปิดบัง เพราะฉันรู้เรื่องทุกอย่าง แล้ว” เขาพูดอีกครั้ง ความหวังของเธอแตกสลาย “นี่ถึงจะ เป็นผลตรวจของจริงใช่มั้ย ที่เธอกับปรัณพยายามปิดบังฉัน เพราะมันไม่ใช่แค่เป็นเพราะฉันกำลังอยู่ในช่วงฟื้นตัว แต่เป็น เพราะฉันเสพติด แล้วจะหายขาดได้มีเพียงแค่50%เท่านั้น”

ทุกคำพูดของเขา เหมทอนเป็นการตอกย้ำให้เธอทรมาน

เสียงเธอขาดหาย อยากบอกว่ามันไม่ใช่อย่างที่เขาคิด แต่เหมือนไม่มีเสียงพูดออกมาไม่ได้

เธอตื่นกลัว หัวใจเต้นเร็วเหมือนจะหลุดออกจากตัว รู้ว่า สักวันเขาจะต้องรู้ความจริงแต่ไม่นึกว่ามันจะเร็วขนาดนี้ เธอ

ไม่ทันได้เตรียมใจไว้

“เธอรู้ว่ามันเลวร้าย กลัวว่าฉันจะรู้ กลัวฉันจะรับไม่ไหว แต่ฉันเป็นคนป่วย ฉันต้องได้รู้ความจริง มันไม่ใช่เรื่องเล่นๆ ถ้า ถึงระยะสุดท้าย สติฉันจะค่อยๆขาดหายไป อาจจะเผลอทำร้าย

“ไม่ ไม่มีทาง” นัชชาส่ายหน้า ยื่นมือไปจับมือใหญ่ของ เขา “พี่ปรัณบอก ไม่ได้ร้ายแรงขนาดนั้น ถ้าเราช่วยกันปัญหา พวกนี้จะไม่เกิด”

“มันไม่ใช่อย่างอื่น ไม่ใช่พยายามแล้วจะหักห้ามใจได้ มันมาจากข้างใน อาจทำให้ฉันขาดสติ” ตาเขาเริ่มแดง พูดด้วย ความเจ็บปวด และออกแรงดึงมือออกจากเธอ เพราะเขากลัว ว่าตัวเองจะใจอ่อน “นัชชา ฉันต้องรับผิดชอบเธอและลูก”

เขาไม่สามารถหักห้ามมันได้ มันต่างอะไรกับคนติดยาบ้า มันไม่ต่างอะไรกันเลย จะทำให้ให้พวกเขามีชีวิตที่ไม่ปกติ วันๆ จะต้องมีชีวิตอยู่อย่างหวาดกลัว

“การที่คุณรักษาให้หายขาดคือการรับผิดชอบที่ดีที่สุด แล้ว” นัชชายิ้ม ไม่รู้ตัวว่ามีน้ำตาไหลจากหางตา “ฉันไม่ ต้องการอย่างอื่น แค่ขอให้คุณหายแล้วกลับมาเป็นปกติ”

“ถ้า………มันไม่หายขาดล่ะ” เขาถามคำถามที่เลวร้าย ออกไป ไม่คาดหวังกับอีก50%ที่สามารถทำให้หายขาดได้

ในสายตาเธอ ขอแค่เขาสามารถอดทนผ่านมาไปได้ ทุก อย่างก็จะดีขึ้น ไม่รู้ว่าถ้ามันเริ่มขึ้นมา เขาเองก็ไม่สามารถ บอกได้ว่าจะควบคุมสติตัวเองได้มั้ย รับประกันไม่ได้ว่าหลังจาก นี้จะเกิดอะไรขึ้นบ้าง

เขาไม่สามารถเอาความคิดของตัวเองมาเดิมพันกับเธอ และลูก เขาไม่อยากทำร้ายพวกเธอ

นัชชาตอบไม่ออก เธอไม่เคยคิดเรื่องนี้แบบจริงจัง เพราะ เธอเชื่อใจและเชื่อมั่นในตัวเขามาก

พอโดนถามเธอเพิ่งรู้สึก เธอก็แอบหมดหวังกับ50%ที่จะขาดหาย
แต่ไม่ว่าจะใช้เวลานานแค่ไหน เธอก็จะอยู่เคียงข้างเขา ถ้าใช้เวลาครึ่งปีไม่หายนั้นก็หนึ่งปี หนึ่งปีไม่หายก็สองปี ไม่ว่า จะนานแค่ไหน เธอก็จะไม่หมดหวังแล้วไปจากเขา

“ฉันจะอยู่เคียงข้างคุณเอง” นัชชาพูดด้วยน้ำเสียจริงจัง “ไม่ว่าผลมันจะออกมาเป็นยังไง ฉันก็จะอยู่ข้างๆคุณ

การที่เธอบอกว่าจะอยู่เคียงข้างเขา มันทำให้เขารู้สึกเจ็บ

ปวด

เผชิญหน้ากับเธอ มันทำให้คำพูดเลวร้ายที่เขาเตรียมมา ทั้งเย็นหายไป พูดไม่ออก รู้สึกยากราบาก

ทั้งคู่สบตากัน บรรยากาศรอบตัวเงียบสนิท คนหนึ่ง เหมือนไม่กลัวอะไรสนใจแต่เขา อีกคนกลัวจนพูดไม่ออก

เงียบสนิท ทั้งคู่ต่างทำเพื่อกันและกัน แต่เหมือนไม่

สามารถจะก้าวเข้าไปใกล้ได้มากกว่านี้

สักพัก เขาละสายตาดึงมือกลับ เดินหน้าหนีแล้วพูดขึ้น “เรื่องนี้มันไม่ใช่เรื่องง่ายๆ ฉันตัดสินใจแล้ว เธอลองคิดดูดีๆ ทางลูกฉันจะเป็นคนบอกเขาเอง

“เตชิต” เธอพูดขึ้นด้านหลัง “คุณบอกว่าทำเพื่อฉัน ทำ เพื่อลูก ทำเพื่อครอบครัว แต่คุณเคยนึกถึงจิตใจความรู้สึกของ ฉันมั้ย”

สิ่งที่เธอกลัวที่สุดคือกลัวที่เขาจะจากไป ซ่อนตัวแล้วสู้อยู่ คนเดียว
เธอไม่อยากจากเขา เตชิตเองก็ไม่อยาก แต่ในความเป็น จริงที่เลวร้าย เขาต้องให้ความสำคัญต่อความปลอดภัยของ เธอและลูก การที่เขาเป็นแบบนี้ไม่ควรอยู่ใกล้พวกเธอ

เขาก๋ามือไว้แน่น ไม่ได้พูดอะไรกลับไป ก้าวขาเดินต่อ

นัชชามองดูแผ่นหลังของเขา “เตชิต” เขาไม่หันกลับมามอง เดินหน้าไปเรื่อยๆ

เธอกัดฟันแน่น น้ำตาไหล เธอเดินไปกอดเขาจากด้าน หลังไว้ พูดด้วยน้ำเสียงสะอื้น “คุณอย่าไปนะ

เตชิตก้มหน้า มองดูมือที่ถูกเธอกอดจากด้านหลัง เขาพูด หายใจเข้าแล้วถอนหายใจออกช้าๆ เขาทำใจยกมือไปแกะมือ เธอออก “ปล่อย”

“ไม่” นัชชารู้ว่าถ้าครั้งนี้คอยปล่อยมือ เขาก็จะหายไป “ห้าปีที่แล้วเราเคย กันแล้ว ถ้าครั้งนี้คุณตัดสินใจเอง แบบนี้ ฉันจะไม่รอคุณอีก

ได้ยินดังนั้น เตชิตเซมือหยุดชะงักไปเล็กน้อย นัชชาหวัง รอให้เขาหันหลังกลับมาแล้วดึงเธอเข้าไปกอด

เสียดายที่มันไม่ได้เป็นอย่างที่คิด

วินาทีต่อมา เขาออกแรงดันเธอออก ไม่ได้พูดอะไร ก้าวขา เดินขึ้นชั้นสองไป

นัชชายืนดูเขาก้าวขึ้นไปทีละก้าว จนกระทั่งแผ่นหลังเขา หายไปจากสายตา ในห้องเหลือเพียงตัวเธอคนเดียว ในหัวมีความคิดมากมาย หลากหลายอารมณ์ จมูกต้นเหมือนถูกหนีบ ไว้ เธอยกมือจับหน้าอกไว้ เริ่มหายใจติดขัดหายใจไม่ออก