ตอน45คิดถึงฉันไหม

ตอนที่ 45 คิดถึงฉันไหม

เขานั่งมองเธอหลับ ไม่รู้เป็นเพราะตกใจมากเกินไปรึเปล่า เธอเลยนอนขมวดคิ้ว ตาเธอก็กระพริบเหมือนตื่นกลัว หลับไม่ สนิท

เตชิตรู้สึกอารมณ์ไม่ดี เลยออกไปยืนสูบบุหรี่ที่ระเบียง

เขาจุดไฟ แล้วกดปิดประตูที่ระเบียง เขาสูดเข้าไปแล้วพ่น ควันออกมา ลมพัดพาควันไป แต่ไม่สามารถพาความวุ่นวาย ใจของเขาไปได้

เขาไม่ใช่คนที่เชื่อในโชคชะตา เขาเดินมาถึงทุกวันนี้ เพราะสติปัญญา สำหรับเขา คนและของทุกสิ่งต้องผ่าน กรรมวิธีและการจัดการ โชคชะตาเป็นเพียงสิ่งที่เพ้อฝัน เขาไม่ เคยสนใจหรือใส่ใจมัน

แต่ตอนนี้ ผู้หญิงที่นอนอยู่บนเตียง ไม่ถึงเดือนก่อนหน้า นั้นยังเหมือนเป็นคนที่อยู่คนละขั้วโลกกับเขา แต่หลังจากหนึ่ง เดือน ในวันนี้ ก็โผล่เข้ามาในชีวิตเขา ทำให้เกิดเรื่องไม่คาด ฝันมากมายกับเขา

ไม่ได้มีผลเพียงกับร่างกายเขาแต่มีกับความรู้สึกด้วย แต่การส่งผลนี้เกินขาดไปมาก ไม่นึกว่าจะลงมือเพราะผู้หญิงคนนี้ ถ้ามันไม่เกิดขึ้น เตชิตเอง ก็คงไม่มีทางเชื่อ

โทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋าก็สั่น เขามองดูหน้าจอแล้วกดรับ

ปลายสาย ศรัณที่เพิ่งออกมาจากห้องกล้องวงจรปิด “คุณ เตชิตครับ ได้ภาพจากกล้องวงจรปิดแล้วครับ คุณชนัยให้คน ลบฉบับจริงทิ้งไปแล้ว

เขาพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ นิ่งจนรู้สึกได้ถึงความเย็น “เตรียมตัวให้พร้อม พรุ่งนี้เอามาให้ฉันด้วย

“ได้ครับ”

“อีกเรื่องครับ” ตรักถามต่อ “คุณชนัยให้มาถามว่า จะทำ ยังไงต่อกับสองคนนั้น

เตชิตสูดลมเข้าไป ก็พ่นควันออกมาทางจมูก ตอบด้วยน้ำ

เสียงเยือกเย็น “จัดการปิดปากมันซะ

“ได้ครับ”

นัชชาหลับจนถึงเช้า ลืมตาขึ้นมา ผู้ชายที่นอนอยู่ข้างๆ ยัง

ไม่ตื่น

เธอเอื้อมมือไปขยี้ตา ไม่รู้เป็นเพราะเธอทำเขาตื่นรึเปล่า เขาลืมตาขึ้นด้วยความงัวเงีย

นัชชา ใช้มือดันเตียงจะลุกขึ้น ยังไม่ทันที่จะลุกเต็มตัวก็ถูก เขาดึงลงทับอยู่บนตัวเธอ พูดด้วยน้ำเสียงแหบๆ อย่าขยับ
นัชชานอนนิ่ง “คุณ คุณไม่ไปทำงานหรือ

“ทำไม จะไล่ให้ฉันไปหรอ

“เปล่า……….……

เตชิตเอื้อมมือไปจับท้ายทอยเธอ “ยังเวียนหัวอยู่มั้ย

นัชชาสายหน้าไปมา “ไม่แล้ว

“ฉันลางาน ให้เธอแล้ว อยู่บ้านพักผ่อน วันนี้ไม่ต้องออก

ไปไหน”

พอได้ยินลางานสองค่านี้ นัชชาก็เริ่มตื่นกลัว “ฉันไม่ได้

เป็นไรแล้ว ไปทำงานได้

เธอเริ่มงานได้ไม่นานแต่กลับลาบ่อยมาก

“บริษัทขาดเธอไปก็ไม่ได้เสียหายอะไร พักวันหนึ่งแล้ว พรุ่งนี้ค่อยไป

เห็นเขาไม่ยอม นัชชาก็ได้พูดไรต่อเพราะถึงยังไงสุดท้ายก็ ต้องทำตามที่เขาบอกอยู่ดี นึกได้ว่าครั้งที่แล้วนภันต์โกรธมาก เธอเลยเขียนข้อความลาไปแทน

ข้อความที่ส่งไปได้ไม่นาน นภันต์ก็โทรกลับมา

นัชชามองไปที่เตชิต เขาก็กำลังสังเกตมองมาทางหน้าจอ เธอเหมือนกัน เขาหันกลับมามองหน้าเธอ เขายกคิ้วขึ้น

………………….คงจะไม่ได้
เธอลังเล แต่สุดท้ายก็กดรับสาย “ฮัลโหลค่ะ ทนาย

นภันต์

“เธอเป็นยังไงบ้าง ไม่สบายหรอ”

นัชชาลูกกิ่ง โอบกึ่งกอด ระยะห่างระหว่างพวกเขาใกล้กัน มาก ใกล้จนได้ยินเสียงจากปลายสาย

นัชชาตอบเสียงแข็งๆ “ไม่ได้เป็นไรมาก แค่ตัวร้อนนิด

หน่อย”

นภันต์เหมือนรู้สึกโล่งใจ แล้วถามต่อ “เมื่อคืน ไม่ได้มี ปัญหาอะไรใช่มั้ย”

ได้ยินดังนั้น เขาก็ปล่อยมือที่โอบเอวเธอไว้ นัชชาตกใจ คำพูดนี้ทำให้คนเข้าใจผิดได้ง่าย เตชิตก็กำลังเข้าใจผิด

นภันต์ไม่เคยถามนอกเหนือจากเรื่องงาน แต่ทำไมวัน

นัชชาไม่กล้าพูดอะไรต่อ กลัวว่าเตชิตจะไม่พอใจแล้วโยน มือถือเธอทิ้ง เลยรีบจบเรื่องคุย “ไม่ได้เป็นไรมาก ไม่สบาย ปวดหัวนิดหน่อย งั้นแค่นี้นะคะ

“โอเค พักผ่อนมากๆ” นภันต์หยุดไปสักพัก แล้วเจอกันที่ บริษัท

นัชชา กดวางสายแต่มันก็สายไปแล้ว
“เรื่องเมื่อคืน นภันต์รู้หรอ” เขาพูดที่ข้างหูเธอ น้ำเสียง แหบๆ แลดูอันตราย เหมือนถ้าเธอพูดผิดไปคำเดียวก็จะถูก กลืนกิน

ลมร้อนที่พ่นออกมาทำให้เธอต้องขยับหน้าหนี “เมื่อคืน ก่อนหน้าที่จะไปคลับ ฉันไปพบทนายของฝั่งตรงข้ามมา

“หลบทำไม” เตชิตดึงเธอเข้าไปในอ้อมกอด ร่างบางที่ แนบชิดกับรางหนา

เสื้อของเธอถูกดึงออก มือหยาบของเขาวนไปมาอยู่ตรง เอวเธอ มือหนาค่อยเลื่อนต่ำลง

“เตชิต…… ชชากดทับมือหนาเอาไว้ เขาขยับหนี เขา สองคนไม่ได้พักอยู่ด้วยกัน ไม่ได้ร่วมรักกันบ่อย นัชชาเริ่มรู้สึก ตื่นกลัว

สัมผัสได้ถึงมือร้อน มองเธอด้วยสายตาลึกซึ้ง “คิดถึงฉัน

มือที่ถูกเขาสัมผัสก็เริ่มรู้สึกร้อน นัชชาตัวร้อนจนเนื้อตัว กลายเป็นสีชมพู หูที่เริ่มแดงจนไปถึงหลังคอ พื้นที่ขบเม้มริม ฝีปากแน่น เธอไม่ตอบ

เตชิตพลิกตัวขึ้นไปทับเธอ ศอกทั้งสองข้างต้นไว้ที่ข้าง

กายเธอ เหมือนแบ่งเบาน้ำหนักตัว มองดูร่างเล็กที่อยู่ใต้ร่าง เขาก้มหน้าจูบลงไปที่ลำคอเธอ

“คิดถึงฉันมั้ย คือ” เขาถามเธออีกครั้ง
นัชชาเขินอาย ไม่กล้าสบตาเขา

คิดถึงเขามั้ยหรอ

เธอรู้เพียงแต่ว่าหลังจากที่ย้ายออกไป เธอก็จะคอยสังเกต กำไรที่ข้อเท้า พอเกิดเรื่องไม่ดีคนแรกที่เธอนึกถึงก็คือเขา

นัชชาเคยอ่านเจอ ถ้าคนคนหนึ่งตกอยู่ในอันตราย ไม่ว่า คนที่ยื่นมือมาช่วยจะเป็นใคร เขาคนนั้นจะกลายเป็นหนึ่งเดียว ที่อยู่ในบนโลกใบนี้

ไม่เกี่ยวกับผิดถูก ไม่เกี่ยวกับเพศ ไม่เกี่ยวกับอะไรทั้งนั้น

แต่ตอนนี้ มันค่อยๆเปลี่ยนไปแล้ว เตชิตผู้ชายที่เหมือนยา พิษ ค่อยๆซึมซับเขามาในโลกขอเธอ พอเธอรู้สึกตัวอีกทีก็รู้สึก ชินแล้ว

เขาทิ้งรอยจูบไว้บนตัวเธอ แสงในตอนเช้าส่องกระทบเข้า มา นัขขานึกถึงภาพที่เขาจูบเธอในบนรถคืนนั้น สั้นง่ายแต่ เร่าร้อน

เธอรู้สึกตื่นเต้น นัชชาถูกเขาชักนำ เธอยื่นมือไปคล้องคอ เขา ยื่นริมฝีปากบางไปจูบเขา เธอจูบไม่เป็นแค่เอาไปแตะปาก เขาเฉยๆ

เธอไม่รู้จะตอบเขายังไง

เลยเลือกที่จะแสดงออกให้เขา

เตชิตตกใจกับการกระทำของเธอ ตอนแรกกะจะผลักออก

แต่เห็นสายตาแวววาวของเธอ

แทน
เธอปิดตา ตอนนี้กำลังตื่นกลัวแต่ก็ทำเป็นกล้าหาญ

นัชชาสมองโล่ง พอตั้งสติกลับมาได้รู้ตัวว่ากำลังทำอะไร เธอก็ตกใจหดตัวหันหน้าหนี แต่แล้วเขาก็เอื้อมมือมือจับยั้ง หน้าเธอไว้ กดจูบอย่างเร่าร้อน

เขาเอาลิ้นเข้าไปในปากเธอ จูบเธอด้วยความอ่อนโยน ครั้งแล้วครั้งเล่า ทำให้เธอรู้สึกเหมือนตัวเองมีค่า

ในเวลานี้ เธอไม่คิดว่ามันจะผิดหรือถูก เธอเหนื่อยมา มากแล้ว ถึงจะเป็นแค่ช่วงเวลาสั้นๆ เธอก็อยากถูกโอบกอดไว้ ในอ้อมกอด